Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2017 roku w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa Kancelarii (...) S.A. w K.,

przeciwko H. M.

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 1074/16 upr.

UZASADNIENIE

Powód Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w K. w pozwie złożonym w dniu 25 maja 2016 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko H. M. domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 566 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 14 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Nadto, domagał się zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód wskazał, że w dniu 30 września 2015 roku nabył od (...) Sp. z o.o. w W. wierzytelność przysługującą jej względem pozwanego. O dokonanej cesji wierzytelności pozwany został powiadomiony pismem z tego samego dnia. Wierzytelność będąca przedmiotem cesji, a dochodzona w niniejszym postępowaniu wynikała z umowy pożyczki numer (...) zawartej w dniu 1 czerwca 2015 roku przez pozwanego z cedentem za pośrednictwem platformy internetowej www.(...).pl. Cedent w dniu 1 czerwca 2015 roku wypłacił pozwanemu - zgodnie z zawartą umową - środki pieniężne w wysokości 300 złotych, a pozwany zobowiązał się do zwrotu kwoty 566 złotych w terminie do dnia 13 czerwca 2015 roku. Pozwany zobowiązania we wskazanym terminie nie wykonał, zaś skierowane do niego wezwanie do zapłaty okazało się nieskuteczne.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu w elektronicznym postępowaniu upominawczym i postanowieniem z dnia 1 lipca 2016 roku przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Szczytnie jako sądowi właściwości ogólnej pozwanego.

Pozwany H. M. zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na termin rozprawy, nie usprawiedliwił swoje nieobecności, nie złożył odpowiedzi na pozew i nie zajął żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 30 września 2015 roku powód Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w K. i (...)Sp. z o.o. w W. zawarli umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności przysługujące cedentowi (...) Sp. z o.o. w W. wynikające z umów pożyczek, których wykaz znajdował się w Załączniku nr 1 do umowy.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 17-18)

Kancelaria (...) S.A. w K. w dniu 30 września 2015 roku sporządziła skierowane do pozwanego H. M. zawiadomienie o cesji wierzytelności przysługującej (...) Sp. z o.o. w W. w stosunku do pozwanego z tytułu umowy pożyczki o numerze (...) zawartej w dniu 1 czerwca 2015 roku.

(dowód: zawiadomienie wraz z dowodem nadania k. 20, k. 21)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd w sprawie niniejszej wydał wyrok zaoczny, albowiem pozwany H. M. zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na termin rozprawy i nie wypowiedział się co do żądań pozwu. W myśl przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Wydanie wyroku zaocznego nie zwalania więc sądu od badania roszczenia pod kątem jego zgodności z prawem. Sąd Najwyższy w stanowisku wyrażonym w wyroku z dnia 31 marca 1999 roku (I CKU 176/97 , LEX nr 37430), podkreślił, że domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest zawsze rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania.

Stan faktyczny w sprawie został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową. Przytoczone przez powoda okoliczności stanowiące uzasadnienie pozwu budzą – w ocenie Sądu - uzasadnione wątpliwości w świetle przedstawionych przez niego dowodów.

Zgodnie z przepisem art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Po myśli art. 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przelew wierzytelności jest więc umową na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej. Przedmiotem przelewu co do zasady może być wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. Powinna ona być też w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana) Jak wskazał to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 maja 1999 roku ( III CKN 423/98) konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tak więc w niniejszej sprawie na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a ponadto w myśl art. 232 k.p.c. ciążył na nim obowiązek wskazywania dowodów, z których wywodził skutki prawne. Powyższy przepis wyrażą zasadę kontradyktoryjności postępowania sądowego, z którą wiąże się przerzucenie na strony procesowe odpowiedzialności za wynik procesu cywilnego. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty. To strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego. Obowiązkowi temu powód sprostał jedynie w części.

W warunkach niniejszej sprawy niebudzącą wątpliwości była okoliczność zawarcia przez powoda z (...) Sp. z o.o. w W. w dniu 30 września 2015 roku umowy przelewu wierzytelności. Powodowi nie udało się jednak wykazać i udowodnić, że przysługiwała mu względem pozwanego wierzytelność w kwocie dochodzonej pozwem. Nie można bowiem mieć żadnej pewności, że ramach nabywanych na podstawie tej umowy (...)wierzytelności powód nabył także i tę, o której mowa w pozwie. Należy podkreślić, że nabycia wierzytelności w drodze cesji nie można domniemywać i okoliczność ta powinna wynikać wprost z dokumentów. Podkreślić należy, że faktu nabycia wierzytelności nie da się wywieść z wydruku zawierającego tabelkę, w której zamieszone są dane pozwanego i inne informacje. Wydruk ten, niepodpisany przez strony umowy cesji, z całą pewnością nie jest też załącznikiem do tej umowy i w żaden sposób nie potwierdza, że przedmiotem przelewu wierzytelności była także wierzytelność cedenta przysługująca względem pozwanego z tytułu zaciągniętej przez niego pożyczki.

Strony umowy cesji ustaliły, że cedent – (...) Sp. z o.o. w W. na dowód istnienia wierzytelności przekaże cesjonariuszowi – Kancelarii (...) S.A. w K. dokumenty stwierdzające wierzytelności będące przedmiotem przelewu umożliwiające jej dochodzenie. Do pozwu powód dołączył dokumenty w postaci umowy ramowej pożyczki nr (...) oraz potwierdzenie transakcji.

Dokument umowy ramowej pożyczki nr (...) określać miał sposób i warunki, na jakich pożyczkodawca udzielać miał pożyczek pożyczkobiorcy, ale w ocenie Sądu nie stanowi on dowodu istnienia wierzytelności dochodzonej niniejszym pozwem. Po pierwsze dokument umowy ramowej pożyczki nie został podpisany, po drugie określa on ogólne warunki na jakich kolejne pożyczki miałyby być udzielane i jednocześnie przewidywał, że przed udzieleniem pierwszej i każdej kolejnej pożyczki pożyczkodawca przesłać miał pożyczkobiorcy Formularz Informacyjny zawierający m.in. wszelkie dodatkowe koszty związane z udzielaniem pożyczek.

W § 3.10 dokumentu - umowy ramowej pożyczki nr (...) przewidziano, że „ przy pierwszej pożyczce Pożyczkodawca prześle projekt Umowy Ramowej Pożyczki na adres określony w formularzu rejestracji. Po otrzymaniu Umowy Ramowej Pożyczki Pożyczkobiorca podpisze ja i prześle jej egzemplarz na adres pożyczkodawcy”. Zastrzeżono również, że pożyczkobiorca nie odeśle jej pożyczkodawcy bez podpisu. Tymczasem strona powoda przedłożyła dokument Umowy Ramowej Pożyczki bez podpisu pozwanego. Wobec powyższego brak jest dowodu wskazującego na zawarcie przez pozwanego umowy ramowej pożyczki, na podstawie której następnie miały być udzielane kolejne pożyczki.

W § 3.9 dokumentu - przewidziano, że „po zaakceptowaniu każdego wniosku Pożyczkobiorcy, Pożyczkodawca prześle Formularz Informacyjny dotyczący każdej pożyczki, który będzie integralną częścią Umowy Ramowej Pożyczki”. Dokumentu takiego powód nie przedłożył. W § 11.7 wskazano, że formularzem informacyjnym jest arkusz informacyjny sporządzony zgodnie z Załącznikiem nr 1 do Ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego winien zawierać obok danych stron również wskazanie całkowitej kwoty kredytu, terminu i sposobu wypłaty, czasu obowiązywania umowy, zasad i terminu spłaty kredytu, całkowitej kwoty do zapłaty, kosztów kredytu. Powód nie przedłożył żadnego dowodu wskazującego na przekazanie pozwanemu tych danych w jakiejkolwiek formie. Podkreślić w tym miejscu należy, że nabywca wierzytelności nie może być w korzystniejszej pod względem dowodowym sytuacji aniżeli jej zbywca, który dochodząc w postępowaniu sądowym kwot przysługujących mu z tytułu zawartej z pozwanym umowy zobowiązany byłby do wykazania istnienia wierzytelności oraz jej wysokości.

Z dokumentu - potwierdzenia transakcji wynika, że 1 czerwca 2015 roku (...) Sp. z o.o. dokonała przelewu kwoty 300 złotych na rachunek bankowy o numerze (...). Powyższe jednakże nie daje podstaw do ustalenia, że wskazana powyżej kwota została przekazana pozwanemu, albowiem nie sposób zweryfikować czy chociażby wskazany w potwierdzeniu transakcji numer rachunku bankowego należał do pozwanego. W umowie ramowej pożyczki przewidziano, że wypłaty kwot pożyczki dokonywane będą na rachunek bankowy, z którego wcześniej strona umowy ramowej pożyczki dokonała przelewu opłaty rejestracyjnej potwierdzającej rejestrację i utworzenie konta użytkownika na stronie internetowej www.(...).pl Powód nie udowodnił, aby pozwany taką opłatę wniósł i aby tym samym wskazał numer rachunku (...) jako ten, na który kwota pożyczki miałaby być przekazana.

Reasumując, powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazał, aby przysługiwała mu względem pozwanego wierzytelność dochodzona pozwem, a nadto w świetle materiału dowodowego zaproponowanego przez powoda brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany zawarł umowę pożyczki z (...) Sp. z o.o. w W. w ramach której udzielił pozwanemu pożyczki w wysokości 300 złotych, a pozwany zobowiązał się do spłaty kwoty 566 złotych, a zatem, że istniała wierzytelność, która mogła być przedmiotem cesji. Wprawdzie powód na okoliczność zawarcia umowy pożyczki, wykonania umowy przez powoda, terminu wymagalności i wysokości świadczenia złożył wniosek o przesłuchanie w charakterze strony pozwanego, jednakże z uwagi na jego niestawiennictwo na termin rozprawy przeprowadzenie tego dowodu okazało się niemożliwe, dlatego też Sąd pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron – pozwanego.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę twierdzenia strony powodowej nie uzasadniają żądania pozwu. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazał, aby przysługiwała mu względem pozwanego wierzytelność dochodzona pozwem, dlatego też wobec braku dowodów na istnienie wierzytelności dochodzonej pozwem, a zwłaszcza jej nabycia przez powoda na podstawie umowy przelewu wierzytelności Sąd na podstawie art. 6 k.c. powództwo oddalił.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., 21 marca 2017 roku

S., 21 marca 2017 roku