Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie, Wydział II Cywilny Odwoławczy - w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2014r. w S.

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w S.

przeciwko C. K. i S. K.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 10 lutego 2014 r., sygn. akt I C 588/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w S. na rzecz pozwanych S. K. i C. K. kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

II Ca 515/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w S. przeciwko C. K. i S. K. o zapłatę (I C 588/12):

I.  zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 623,35 zł, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 01 grudnia 2011r. do dnia zapłaty,

II.  oddalił powództwo w pozostałej części,

III.  zasądził od powoda solidarnie na rzecz pozwanych kwotę 938 zł tytułem kosztów procesu.

Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na następującym stanie faktycznym iw wywodach prawnych:

Pozwani są współwłaścicielami lokalu mieszkalnego, położonego w S. przy ul. (...) o pow. 79,10 m ², do którego przynależne jest pomieszczenie piwnicy o pow. 5,38 m ², a tym samym członkami powodowej wspólnoty mieszkaniowej.

W dniu 3 kwietnia 2007 r. powódka podjęła uchwałę nr 2/2007 w sprawie zaliczki na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną na rok 2007. W § 1 uchwały ustalono miesięczną zaliczkę na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólnej na 2007 r. w wysokości 1.43 zł za m2 powierzchni użytkowej, w tym wynagrodzenie zarządy w wysokości 0,55 zł za 1m2 zarządzanej powierzchni użytkowej. W pkt 2 § 1 uchwały postanowiono, że „ szczegółowe wyliczenie zaliczki w rozbiciu na poszczególne składniki kosztów i wynagrodzenia zarządcy oraz powierzchni których dotyczą koszty i wynagrodzenie stanowi załącznik do niniejszej uchwały”. W pkt 3 § 1 uchwały stwierdzono, że opłaty z tytułu dostarczania mediów do lokalu ustala się w wysokości cen obowiązujących w Gminie m. S. i ilości osób zamieszkałych w lokalu na podstawie norm przypadających na osobę.

W dniu 14 kwietnia 2008 r. powódka podjęła uchwałę nr 2/2008 w sprawie zaliczki na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną na rok 2008. ustalając ją w wysokości 1.34 zł za m2 powierzchni użytkowej, w tym wynagrodzenie zarządy w wysokości 0,57 zł za 1m2 zarządzanej powierzchni użytkowej (§ 1). Postanowiono, że „ szczegółowe wyliczenie zaliczki w rozbiciu na poszczególne składniki kosztów i wynagrodzenia zarządcy oraz powierzchni których dotyczą koszty i wynagrodzenie stanowi załącznik do niniejszej uchwały”. Stwierdzono, że opłaty z tytułu dostarczania mediów do lokalu ustala się w wysokości cen obowiązujących w Gminie m. S. i ilości osób zamieszkałych w lokalu na podstawie norm przypadających na osobę (§1 pkt 3).

W dniu 1 kwietnia 2009 r. powódka podjęła uchwałę nr 3/2009 w sprawie zaliczki na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną na rok 2009 ustalając ją w wysokości 1.34 zł za m2 powierzchni użytkowej, w tym wynagrodzenie zarządy w wysokości 0,57 zł za 1m2 zarządzanej powierzchni użytkowej. W pkt 2 § 1 postanowiono, że „ szczegółowe wyliczenie zaliczki w rozbiciu na poszczególne składniki kosztów i wynagrodzenia zarządcy oraz powierzchni których dotyczą koszty i wynagrodzenie stanowi załącznik do niniejszej uchwały”. W pkt 3 § 1 uchwały stwierdzono, że opłaty z tytułu dostarczania mediów do lokalu ustala się w wysokości cen obowiązujących w Gminie m. S. i ilości osób zamieszkałych w lokalu na podstawie norm przypadających na osobę.

W dniu 17 marca 2010 r. powódka podjęła uchwałę nr 2/2010, sprawie zaliczki na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną na rok 2010 ustalając ją w wysokości 1,41 zł za m2 powierzchni użytkowej, w tym wynagrodzenie zarządy w wysokości 0,57 zł za 1m2 zarządzanej powierzchni użytkowej. W pkt 2 § 1 postanowiono, że „ szczegółowe wyliczenie zaliczki w rozbiciu na poszczególne składniki kosztów i wynagrodzenia zarządcy oraz powierzchni których dotyczą koszty i wynagrodzenie stanowi załącznik do niniejszej uchwały”. W pkt 3 § 1 uchwały stwierdzono, że opłaty z tytułu dostarczania mediów do lokalu ustala się w wysokości cen obowiązujących w Gminie m. S. i ilości osób zamieszkałych w lokalu na podstawie norm przypadających na osobę.

Powodowa wspólnota mieszkaniowa obciążała pozwanych comiesięczną opłatą na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną w okresie:

- od 1 stycznia 2009 r. do 30 czerwca 2009 r. w wysokości 320,62 zł, w tym kwotą: 113,21 zł na koszty eksploatacji; 29,16 zł tytułem zaliczki na zimną wodę; 144 zł tytułem zaliczki za odprowadzanie ścieków; 34,25 zł tytułem zaliczki na wywóz nieczystości,

- od 1 lipca do 31 lipca 2009 r. w wysokości 371,93 zł, w tym kwotą: 113,22 zł na koszty eksploatacji; 29,16 zł tytułem zaliczki na zimną wodę; 195,30 zł tytułem zaliczki za odprowadzanie ścieków; 34,25 zł tytułem zaliczki na wywóz nieczystości.

- od 1 sierpnia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. w wysokości 213,44 zł, w tym kwotą: 113,22 zł na koszty eksploatacji; 29,16 zł tytułem zaliczki na zimną wodę; 36,81 zł tytułem zaliczki za odprowadzanie ścieków; 36,81 zł tytułem zaliczki na wywóz nieczystości,

- od 1 stycznia do 31 marca 2010 r. w wysokości 223,12 zł, w tym kwotą: 113,22 zł na koszty eksploatacji; 32,32 zł tytułem zaliczki na zimną wodę; 41,22 zł tytułem zaliczki za odprowadzanie ścieków; 37,36 zł tytułem zaliczki na wywóz nieczystości,

- od 1 kwietnia 2010 r. do 31 maja 2010 r. w wysokości 217,35 zł, w tym kwotą: 119,14 zł na koszty eksploatacji; 26,27 zł tytułem zaliczki na zimną wodę; 34,58 zł tytułem zaliczki za odprowadzanie ścieków; 37,36 zł tytułem zaliczki na wywóz nieczystości,

- od 1 czerwca 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. w wysokości 230,86 zł, w tym kwotą: 132,65 zł na koszty eksploatacji; 26,27 zł tytułem zaliczki na zimną wodę; 34,58 zł tytułem zaliczki za odprowadzanie ścieków; 39,71 zł tytułem zaliczki na wywóz nieczystości,

- od 1 stycznia 2011 r. do 31 marca 2011 r. w wysokości 240,01 zł, w tym kwotą: 132,65 zł na koszty eksploatacji; 27,56 zł tytułem zaliczki na zimną wodę; 40,09 zł tytułem zaliczki za odprowadzanie ścieków; 39,71 zł tytułem zaliczki na wywóz nieczystości.

- od 1 kwietnia 2011 r. do listopada 2011 r. w wysokości 251,83 zł, w tym kwotą: 144,47 zł na koszty eksploatacji; 27,56 zł tytułem zaliczki na zimną wodę; 40,09 zł tytułem zaliczki za odprowadzanie ścieków; 39,71 zł tytułem zaliczki na wywóz nieczystości.

Powódka obciążyła pozwanych za okres od stycznia 2009 r. do grudnia 2009 r. kwotami: 3.362,25 zł tytułem opłat na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz zaliczek za zima wodę, odprowadzanie ścieków i wywóz nieczystości; 1.502,90 zł tytułem opłat na poczet funduszu remontowego. Za okres od stycznia 2010 r. do grudnia 2010 r. pozwani zostali obciążeni kwotami: 2.720,08 zł tytułem opłat na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz zaliczek za zima wodę, odprowadzanie ścieków i wywóz nieczystości; 1.898,40 zł tytułem opłat na poczet funduszu remontowego; a za okres od stycznia 2011 r. do listopada 2011 r. kwotami: 2.734,67 zł tytułem opłat na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz zaliczek za zima wodę, odprowadzanie ścieków i wywóz nieczystości; 1.740,20 zł tytułem opłat na poczet funduszu remontowego.

Na poczet obciążających pozwanych w okresie od stycznia 2009 r. do listopada 2011 r. opłat na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz zaliczek za zimną wodę, odprowadzanie ścieków i wywóz nieczystości, opłat na poczet funduszu remontowego pozwani wnieśli następujące opłaty: 389,61 zł (29.01.2009 r.), 399,72 zł (2.03.2009 r.), 399,72 zł (30.03.2009 r.), 399,72 zł (27.04.2009 r.), 399,72 zł (26.05.2009 r.), 478,82 zł (23.06.2009 r.), 478,82 zł (30.07.2009 r.), 371,64 zł (27.08.2009 r.), 629,84 zł (7.10.2009 r.), 471,60 zł (28.10.2009 r.), 471,64 zł (14.12.2010 r.), 471,64 zł (3.02.2010 r.), 381,32 zł (8.03.2010 r.), 381,32 zł (9.04.2010 r.), 378,20 zł (6.05.2010 r.), 536,40 zł (7.06.2010 r.), 778,12 zł (7.07.2010 r.), 1.072,80 zł (13.11.2010 r.), 976,40 zł (2.03.2011 r.), 410 zł (6.04.2011 r.), 914 zł (10.05.2011 r.), 410 zł (20.06.2011 r.), 662 zł (6.07.2011 r.), 388 zł (23.08.2011 r.), 435,50 zł (5.09.2011 r.), 660 zł (5.10.2011 r.), 410 zł (2.12.2011 r.).

Pozwani nie uiścili zaliczek na fundusz remontowy za grudzień 2010 r., styczeń, luty, kwiecień, maj, sierpień i listopad 2011 r.

Odsetki za opóźnienie w uiszczaniu zaliczek na fundusz remontowy za okres od 11 stycznia 2009 r. do dnia 21 listopada 2011 r. wyniosły 77,26 zł.

Nieruchomość, w której położony jest lokal pozwanych początkowo nie była podłączona do kanalizacji, w związku z czym ścieki były odprowadzane do szamba. W latach 2007 – 2009 r. Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) oraz Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) wspólnie korzystały z szamba, ale przy rozliczeniu lokali należności były rozliczane osobno. Szambo nie funkcjonowało prawidłowo, zdarzało się, że ilość ścieków dla danej nieruchomości była większa niż ilość dostarczanej wody. Na wywóz odpadów ciekłych powódka miała zawarte umowy z (...) spółką z o.o.; w załącznikach do zawartych umów ustalono cenę za 1m3 wywożonych nieczystości płynnych.

Właściciele lokali mieszkalnych wpłacali na poczet kosztów opróżniania szamba zaliczki. Przed powstaniem Wspólnoty lokatorzy ponosili opłaty za wywóz nieczystości płynnych jak przy odprowadzaniu ich do kanalizacji. Różnicę w kosztach pokrywała Gmina M. S.. Po przejęciu zarządu nad powodową Wspólnotą wysokość zaliczek nie zmieniła się, jednak Gmina zaprzestała dopłat do lokali wykupionych, przez co powstały niedopłaty. Na zebraniach Wspólnoty przez kilka lat podnoszono problem związany ze zwiększonymi kosztami wywozu ścieków. Zarząd powódki podjął się rozliczenia szamba za lata 2007 – 2009 obciążając poszczególnych właścicieli, w tym Gminę M. S. wyliczonymi przez siebie kwotami. Pozwanych obciążono z tego tytułu kwotą 5.292,37 zł.

Powstałą zaległość z tytułu wywozu szamba za lata 2007 - 2009 r. pokryła Gmina M. S.. Powodowa Wspólnota nie rozliczyła się z Gminą z tytułu wywozu szamba.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji częściowo uwzględnił powództwo.

Sąd Rejonowy zważył, iż powódka dochodziła od pozwanych solidarnej zapłaty kwoty 8.041,05 zł, w tym: 5.292,37 zł tytułem kosztów wywozu szamba za okres kwiecień 2007 r. – sierpień 2009 r.; 296,31 zł tytułem niedopłaty zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej za rok 2010 oraz do listopada 2011 r.; 546,09 zł tytułem braku wpłat zaliczek na fundusz remontowy za grudzień 2010 r., styczeń 2011 r., listopad 2011 r. oraz części tj. 71,50 zł za maj 2011 r.; 1.822,27 zł tytułem odsetek naliczonych od zaległości za wywóz odpadów i zaliczek na zarząd nieruchomością wspólną liczone od 1 stycznia 2009 r. od poszczególnych kwot do dnia 21 listopada 2011 r. oraz 83,51 zł tytułem odsetek za opóźnienie w uiszczaniu zaliczek na fundusz remontowy liczonych od 11 stycznia 2009 r. do 21 listopada 2011 r. Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowił art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (dalej: u.w.l.) zgodnie z którym właściciel obowiązany jest uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Elementy owych kosztów zarządu zostały określone w art. 14 u.w.l. a termin do ich uiszczania wynika z art. 15 u.w.l. w myśl którego, zaliczki wpłaca się z góry do 10-go każdego miesiąca w wysokość ustalonej w formie uchwały wspólnoty (art. 22 ust 1 pkt 3 ustawy).

Zdaniem Sądu, żądając zasądzenia zaległości z tytułu zaliczek na poczet zarządu nieruchomością wspólną, powódka może żądać jedynie kwot związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Właściciele mogą podjąć uchwałę, że zaliczki związane z doprowadzaniem mediów do poszczególnych lokali, czy też wywóz nieczystości – właściciele lokali mają obowiązek uiszczać na rzecz Wspólnoty. W powodowej Wspólnocie takiej uchwały nie ma, na co wyraźnie wskazała świadek M. R.. Sąd Rejonowy wskazał, iż co prawda w uchwałach o wysokościach zaliczek na poczet zarządu nieruchomością wspólną znajdował się zapis, że opłaty z tytułu dostarczania mediów do lokalu ustala się w wysokości cen obowiązujących w Gminie m. S. i ilości osób zamieszkałych w lokalu na podstawie norm przypadających na osobę to niemniej, to jednak zapis ten nie stanowi podstawy do domagania się od właścicieli na drodze sądowej należności związanych z kosztami korzystania z poszczególnych lokali.

Sąd podkreślił, iż pozwani zobowiązani są do wnoszenia opłat związanych z kosztami zarządu nieruchomością wspólną i funduszem remontowym. Oczywistym jest, że każdy z właścicieli lokali, ma obowiązek ponoszenia kosztów związanych z utrzymaniem własnego lokalu. Zarząd wspólnoty w zakresie dostawy energii cieplnej, wody do lokali czy wywozu nieczystości płynnych występuje jedynie jako pośrednik między dostawcami a właścicielami lokali. Dopiero gdy zostanie wykazane, że Wspólnota poniosła ww. koszty, będzie mogła dochodzić zwrotu należności od członka Wspólnoty, który takich opłat związanych ze swoim lokalem nie uiścił. Sąd I instancji doszedł do przekonania, iż powódka nie wykazała by poniosła koszty, które jako dodatkowe pozycje włączyła do tzw. kosztów zarządu nieruchomością wspólną a także za wywóz nieczystości. Z uwagi na podstawę faktyczną pozwu oraz nieudowodnienie ww. okoliczności roszczenie powódki obejmujące „media” jest nieuprawnione i nie zasługiwało na uwzględnienie. Podobnie koszt wywozu nieczystości płynnych (wyliczony na kwotę 5.292,37 zł). Z zeznań B. R. (1) pełniącego zarząd powodową Wspólnotą wynika, że Wspólnota nie uiściła jeszcze należnych kosztów „wyłożonych” przez Gminę M. S. a skoro tak, po stronie powódki nie powstało roszczenie domagania się od pozwanych zwrotu tych kosztów. Nadto powódka nie wykazała wysokości roszczenia, gdyż przedłożona dokumentacja została zakwestionowana przez pozwanych, a przy tym nie sposób było zweryfikować, że kwota wskazana w pozwie stanowi kwotę obciążającą pozwanych z tego tytułu.

Sąd I instancji uznał, że żądanie w zakresie zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem uchwały podjęte w tym przedmiocie nie były precyzyjne. Uszczegółowienie wysokości zaliczki, w tym powierzchni od której były naliczane miało się znajdować w załącznikach uchwały. Pozwani zakwestionowali wysokość roszczenia, a zgodnie z art. 6 k.c. to na powódce spoczywał ciężar wykazania wartości zobowiązań pozwanych. W ocenie Sądu wspólnota nie sprostała powyższemu ciężarowi, bowiem z podjętych uchwał nie jest wiadomym, do jakiej powierzchni odnosi się wartość m2 powierzchni użytkowej. Powódka nie przedstawiła nadto załączników do uchwał, z których miała wynikać powierzchnia, której dotyczą koszty (§ 1 pkt 2 uchwał).

Zdaniem Sądu uwzględnieniu podlegało żądanie w zakresie żądania zapłaty zaległych zaliczek na fundusz remontowy za grudzień 2010 r., styczeń 2011 r., listopad 2011 r. oraz części tj. 71,50 zł zaliczki za maj 2011 r. W przedmiocie utworzenia funduszu remontowego oraz ustalenia wysokości zaliczek z tego tytułu powódka podjęła uchwały nr 3/2007 i 6/2009. W pierwszej z tych uchwał wskazano konkretnie, że zaliczkę ustala się jako mnożnik ustalonej kwoty (1 zł) i m2 powierzchni użytkowej lokalu. Co prawda w uchwale nr 6/2009 brak odniesienia do rodzaju powierzchni, od której ma być ustalana wartość zaliczek, to jednakże uchwała ta jest jedynie uchwałą w sprawie „podwyższenia funduszu remontowego” ustalonego uchwalą nr 3/2007 r. Skoro tak, to należało uznać, że „powierzchna użytkowa lokalu” wskazana w uchwale nr 3/2007 ma zastosowanie także przy obliczaniu zaliczki według uchwały nr 6/2009 r. Biorąc pod uwagę treść uchwał oraz powierzchnię użytkową lokalu pozwanych tj. 79,10 m2 Sąd uznał, że zaliczka na fundusz remontowy obciążająca pozwanych od 1 czerwca 2009 r. to kwota 158,20 zł. Podkreślił, iż dla ustalenia zaległości pozwanych z tego tytułu zbędne było dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Zasądzając kwotę 546,09 zł z powyższego tytułu wziął pod uwagę dowody wpłat a nadto twierdzenia powódki. Skoro pozwani zaprzeczali powyższemu winni byli wykazać, że uiścili rzeczone zaliczki. W przedłożonych dowodach wpłat brak jest zaliczek na fundusz remontowy za listopad i maj 2011 r. Nie sposób uznać, by pozwani wykazali uiszczenie zaliczek za grudzień 2010 r. i styczeń 2011 r. Na jednym z dowodów wpłat (2 marca 2011 r.) wskazane są miesiące grudzień i styczeń w kwocie 316,40 zł, nie mniej jednak nie podane zostały lata.

Sąd uwzględnił co do kwoty 77,26 zł roszczenie powódki z tytułu odsetek za opóźnienie w uiszczaniu zaliczek na fundusz remontowy liczonych od dnia 11 stycznia 2009 r. do dnia 21 listopada 2011 r. W tym zakresie Sąd posiłkował się opinią biegłej sądowej oraz przyznaniem tej wartości przez obie strony procesu. W pozostałej części powództwo o te odsetki oddalił.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził w pkt I wyroku kwotę 623,35 zł z tytułu zaległości na fundusz remontowy oraz odsetek ustawowych związanych z należnością z tego tytułu. W pozostałej części Sąd powództwo oddalił o czym orzeczono w pkt II wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 i 482 k.c.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł w pkt III wyroku na podstawie art. 100 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka zaskarżając go w części, tj. co do pkt II oraz III, i w tym zakresie wniosła o jego zmianę poprzez orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu, względnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Nadto wniosła zasądzenie od pozwanych solidarnie na jej rzecz kosztów postępowania za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonemu wyrokowi apelująca zarzuciła:

⚫

naruszenie art. 233 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. poprzez niewłaściwą i dowolną ocenę dowodów zebranych w sprawie, w szczególności nie danie wiary dowodom z prywatnych dokumentów, które miały na celu wyjaśnienie sposobu rozliczenia wywozu nieczystości, a tym samym wysokości należności dochodzonej przez powódkę od pozwanych, przy tym treść tych dokumentów korespondowała z zeznaniami świadków i pozwanego, a zeznaniom tych świadków Sąd I instancji dał wiarę, co podkreślił w uzasadnieniu wyroku,

⚫

nierozpoznanie istoty sprawy w zakresie kwoty 296,31 zł, gdyż Sąd nie wskazał, dlaczego nie uznał ww. kwoty, a kwota ta należy do kosztów zarządu nieruchomością wspólną,

⚫

naruszenie art. 13 ustawy o własności lokali (u.w.l.) polegające na błędnym przyjęciu, iż opłaty z tytułu mediów, w tym należności za wywóz nieczystości, powinny być ustalane w drodze uchwały, choć obowiązku takiego u.w.l. nie nakłada, a jako podstawę swojego roszczenia powódka wskazała art. 13, 14 oraz 15 u.w.l., zatem powódka nie wskazała, iż dochodzi jedynie zaliczek na podstawie art. 14 u.w.l. na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej, a także wydatków utrzymania związanych z nieruchomością pozwanych (wywóz nieczystości), Sąd I instancji tymczasem uznał, iż wywóz nieczystości nie jest kosztem utrzymania nieruchomości wspólnej, a wydatkiem związanym bezpośrednio z lokalem pozwanych, a powódka dochodziła jedynie kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej.

W uzasadnieniu apelująca podniosła, iż z zeznań świadków i strony, wynika sposób rozliczenia należności przypadający na pozwanych. Podkreśliła, że rozliczenie należności za wywóz nieczystości członkowie wspólnoty omawiali na corocznych zebraniach i je zaakceptowali, w tym pozwani. Apelująca podkreśliła, iż zapłaty na rzecz przedsiębiorstw wywożących nieczystości dokonała powódka z rachunku bankowego zaliczek wspólnoty mieszkaniowej. Należności nie zostały zapłacone z rachunku bankowego Gminy M. S., gdyż ta dokonała wpłaty na rachunek powódki i z tego rachunku bankowego miała miejsce zapłata. Nie można uznać, iż to Gmina M. S. „wyłożyła" środki na poczet zapłaty należności za wywóz nieczystości.

Powódka wskazała, iż pozwany kilkakrotnie rozmawiał z B. R. (1) jak i M. R. oraz W. G. odnośnie wysokości naliczonych należności oraz sposobu ich wyliczenia, nie kwestionując ich. Wszyscy inny członkowie powódki wywiązali się ze swoich zobowiązań i uiścili należności na nich przypadające. Pozwani regularnie otrzymywali zawiadomienia o wysokości zaliczek, w których były wyszczególnione należności na wydatki związane bezpośrednio z utrzymaniem lokalu każdego z właścicieli (woda, wywóz nieczystości, śmieci). Podkreślono, iż w tym zakresie powódka nie podejmuje uchwał, media są rozliczane na podstawie indywidulanych rozliczeń dokonywanych przez zarządcę wspólnoty mieszkaniowej. Z przedłożonych w toku postępowania przez pozwanych potwierdzeń zapłaty nie wynika, aby uiścili oni zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną w pełnej wysokości, dlatego też nie można uznać, iż kwota w wysokości 296,31 zł jest kwotą nienależną powódce. Sąd nie wyjaśnił, dlaczego oddalił powództwo w tym zakresie, skupiając się na kosztach wywozu nieczystości ciekłych.

Strona powodowa podniosła, iż w piśmie z dnia 10 kwietnia 2012 r. wskazywała, iż dochodzi od pozwanych należności z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz kosztów związanych z utrzymaniem lokalu pozwanych. W związku z tym, iż w okresie objętym roszczeniem powódka nie była podłączona do miejskiej sieci kanalizacyjnej, a wszyscy członkowie wspólnoty korzystali ze zbiornika na nieczystości ciekłe, który wymagał remontu, jednak członkowie powodowej wspólnoty nie wyrazili chęci przeprowadzenie modernizacji zbiornika, powstały wysokie koszty wywozu nieczystości rozdzielone na członków wspólnoty i związane z wydatkami na utrzymanie poszczególnych lokali mieszkalnych . Apelująca zaznaczyła, że właściciele lokali są zobowiązani współdziałać w ochronie wspólnego dobra (art. 13 ust. 1 u.w.l.), a także ponoszenia kosztów związanych z utrzymaniem lokalu. Brak zapłaty przez pozwanych godzi we wspólne dobro powódki, gdyż stawia pozwanych w korzystniejszej sytuacji w stosunku do pozostałych członków wspólnoty.

W ocenie powódki uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż wykazała ona zasadność swojego roszczenia, tym bardziej, iż pozwany nie kwestionował faktu częstego wywozu nieczystości i powstałych z tego tytułu należności, a zatem zasadności roszczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się w całości niezasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego ustalenia i ocena stanu faktycznego zawarta w orzeczeniu Sądu I instancji, obejmująca dokonaną przez ten Sąd wykładnię zastosowanych przepisów prawa okazała się właściwa i nie budzi zastrzeżeń Sądu Odwoławczego, który w pełni akceptuje stanowisko wyrażone przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne, czyniąc je jednocześnie integralną częścią poniższych rozważań.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż podniesione przez apelującą zarzuty dotyczące naruszenia art. 233 k.p.c. i przedstawiona argumentacja zmierzająca do wykazania, iż Sąd I instancji w sposób dowolny ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, nie zyskała aprobaty Sądu Odwoławczego, a zatem nie mogła skutecznie doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia w sposób żądany przez apelującą.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż jak stanowi przepis art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Co istotne, skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia przez sąd swobodnej oceny dowodów może mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych. Natomiast jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Uwzględniając powyższe Sądu Odwoławczego uznał, iż dokonana przez Sąd I instancji ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w żadnym razie nie nosi znamion dowolności. Sąd dokonał bowiem wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, poddał go analizie a przyjęte przez siebie stanowisko szeroko uzasadnił. Brak jest podstaw do twierdzenia, iż wnioski przezeń zawarte są nielogiczne czy sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Odmienna ocena strony apelującej przeprowadzonych w sprawie dowodów nie może podważyć uprawnienia sądu do dokonania oceny tego materiału według swego przekonania, przy zachowaniu reguł wynikających z art. 233 § 1 k.p.c., co też miało miejsce w realiach niniejszej sprawy. W ocenie Sądu II instancji wywiedziona przez stronę powodową apelacja ma charakter li tylko polemiczny ze stanowiskiem Sądu I instancji, wobec czego twierdzenia powódki nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podzielając stanowisko Sądu Rejonowego doszedł do przekonania, iż powódka nie wykazała wysokości dochodzonego roszczenia w zakresie żądanych opłat za zarząd nieruchomością wspólną. Choć nie ulega wątpliwości, iż na gruncie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r., nr 80, poz. 903 j.t. ze zm.) właściciel lokalu obowiązany jest uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, to jednak wobec postawy procesowej strony pozwanej, kwestionującej stanowczo wysokość dochodzonego roszczenia, to na powódce stosownie do dyspozycji art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodowy wykazania za pomocą wiarygodnych i weryfikowalnych dowodów, iż przysługuje jej z w/w tytułu należność we wskazywanej przez nią wysokości. Czego jak słusznie Sąd I instancji zauważył, powódka nie uczyniła.

W tym miejscu odnosząc się do zarzutów apelacji podkreślić należy, iż wbrew zapatrywaniu strony powodowej, przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Rejonowy była także kwota 296,31 zł dochodzona przez powódkę z tytułu niedopłaty na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej za rok 2010 oraz do listopada 2011 r., na co zdaniem Sądu Odwoławczego wskazuje uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Co prawda nie sposób nie zauważyć, iż Sąd I instancji odnosząc się do żądania powódki w treści uzasadnienia nie wskazuje wprost kwoty 296,31 zł. To jednakże mieć należy na względzie, iż na stronie 12 pisemnego uzasadnienia orzeczenia odniósł się on do żądania w zakresie zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną, a właśnie z tego tytułu powódka dochodziła kwoty 296,31 zł, uznając, że żądanie to nie zasługiwało na uwzględnienie „ albowiem uchwały podjęte w tym przedmiocie nie były precyzyjne” (k.659). Przy tym pogląd ten Sąd II instancji w pełni podziela. Jak wynika bowiem z załączonych do akt sprawy uchwał nr 2/2010 i nr (...) (k.18 i 19), w powodowej wspólnocie mieszkaniowej miesięczna zaliczka na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną była ustalona w wysokości 1,41 zł - za 2010 r., a następnie 1,71 zł -za 2011 r., „ za m2 powierzchni użytkowej” (§ 1 ust. 1 uchwał). W § 1 ust. 2 uchwał wskazano, iż „ szczegółowe wyliczenia zaliczki (…) oraz powierzchni których dotyczą koszty i wynagrodzenie stanowi załącznik do niniejszej uchwały”. Takie załączniki nie zostały jednakże przez powódkę załączone, a przy tym zbyt ogólna i nieprecyzyjna treść uchwał nie pozwala w ocenie Sądu Okręgowego przesądzić w sposób jednoznaczny, co należy rozumieć pod pojęciem „m2 powierzchni użytkowej”. Co warte podkreślenia, nawet powołana w sprawie biegła sądowa z zakresu rachunkowości i (...), miała problemy z ustaleniem wysokości zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną z uwagi na powierzchnię od jakiej miałaby być ona liczona. Ustaliła ona bowiem, że przy przyjęciu powierzchni 79,10 m2 (powierzchnia mieszkania pozwanych), wysokość należnych zaliczek i uiszczonych wpłat wskazywałaby, iż posiadają oni z w/w tytułu nadpłatę. Gdyby jednakże przyjąć za strona powodową, iż zaliczka winna być obliczana od powierzchni 84,48 m2 (powierzchnia mieszkania pozwanych + przynależna piwnica o powierzchni 5,38 m2) to rzeczywiście istniałaby niedopłata w wysokości wskazywanej przez powódkę.

Z uwagi na powyższe, tj. nieprecyzyjną treść uchwały wspólny, na obecnym etapie postępowania nie jest możliwe ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości, co należy rozumieć pod pojęciem „powierzchni użytkowej”. Jednocześnie w ocenie Sądu Odwoławczego za całkowicie odosobnioną, niespotykaną, a co najważniejsze nieprawidłową, należy uznać praktykę przyjętą przez powodową wspólnotę mieszkaniową obliczania zaliczek na poczet zarządu nieruchomością wspólną od powierzchni mieszkania powiększonej o powierzchnię przynależnej piwnicy, nie zaś od samej powierzchni mieszkania. Podkreślić należy, iż za nielogiczne i sprzeczne z powszechnie przyjętą praktyką należy ocenić obliczanie w/w zaliczek także od powierzchni piwnicy, w szczególności wobec okoliczności, iż opłaty za zarząd nieruchomością wspólną obejmują chociażby takie składniki, jak opłaty za centralne ogrzewanie. W konsekwencji podzielić należało pogląd Sądu I instancji, iż powódka nie wykazała wysokości dochodzonego roszczenia co do kwoty 296,31 zł.

Odnosząc się do żądania powódki w zakresie, w jakim dotyczyło ono kosztów wywozu nieczystości płynnych za okres kwiecień 2007 r. – sierpień 2009 r. w kwocie 5.292,37 zł, to Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sadu I instancji wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Co prawda oczywistym jest, iż właściciele lokali są na gruncie art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali obowiązani do ponoszenia kosztów związanych z użytkowaniem ich lokalu, to jednakże koszty te nie wchodzą w zakres opłat należnych za zarząd nieruchomością wspólną. Wspólnota mieszkaniowa w tym zakresie występuje li tylko i wyłącznie jako pośrednik pomiędzy właścicielami lokalu a przedsiębiorcą zajmującym się wywozem nieczystości płynnych. I jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy, wspólnota mieszkaniowa może żądać zapłaty kosztów związanych z wywozem nieczystości płynnych bezpośrednio od właściciela lokalu mieszkalnego jedynie wówczas, gdy wykaże za pomocą stosownych dowodów, iż koszty takie rzeczywiście poniosła.

Tymczasem zdaniem Sądu II instancji ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w żaden sposób nie wynika, by powódka takie koszty rzeczywiście poniosła. Z zeznań B. R. (2), pełniącego funkcję jednoosobowego zarządu powodowej wspólnoty mieszkaniowej, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wynika, iż to Gmina M. S., a nie powódka, uiściła należności związane z wywozem nieczystości płynnych za sporny okres. Świadek zeznał bowiem, że „ Gmina M. S. jakby wyłożyła pieniądze licząc na to, że może kiedyś dostanie z powrotem” (k.157), nadto że „ Wspólnota z Gminą jeszcze się nie rozliczyła z tytułu wywozu szamba. Zostało jeszcze kilka tysięcy” (k.158). Skoro - jak już wyżej wskazano - powódka mogłaby żądać zwrotu od strony pozwanej kosztów związanych z wywozem nieczystości płynnych jedynie wtedy, gdyby koszty takie w sposób rzeczywisty poniosła, to wobec okoliczności, iż wydatków takich nie poniosła, zdaniem Sądu Okręgowego, nie może ona obecnie domagać się zwrotu od strony pozwanej kwoty, której faktycznie nie wydatkowała.

Mając powyższe na względzie Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, iż powództwo tak określone jak w niniejszej sprawie, musiało podlegać oddaleniu, a to z uwagi na niewykazanie przez stronę powodową w toku postępowania tak zasadności dochodzonego roszczenia (w zakresie kosztów wywozu nieczystości płynnych) jak również jego wysokości (w zakresie opłat za zarząd nieruchomością wspólną). Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż strona powodowa, jaką jest wspólnota mieszkaniowa reprezentowana przez zawodowych pełnomocników, dochodząca określonego roszczenia przed sądem winna rozważnie kierować swoje żądania i baczyć na to, by w sposób rzetelny wykazać zasadność dochodzonej należności i to zarówno co do zasady jak i wysokości. Czego jednakże w ocenie Sądu Odwoławczego powódka w niniejszej sprawie nie uczyniła, w konsekwencji jej apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Odwoławczy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490). Wobec oddalenia apelacji powódki winna ona, stosownie do wyniku procesu, zwrócić stronie pozwanej wszystkie poniesione przez nią koszty postępowania, na które składało się wyłącznie wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika pozwanych w osobie rady prawnego w wysokości 600 zł, którą to kwotę Sąd Okręgowy zasądził w punkcie 2 sentencji wyroku.