Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy w Słupsku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mariola Watemborska ( spr.)

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2013r. w Słupsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko K. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku

z dnia 14 marca 2013r.

sygn. akt IC 1633/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego K. S. na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 300 zł (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt IV Ca 577/ 13

UZASADNIENIE

Rozpoznając złożoną przez pozwanego apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 14 marca 2013 r. przy uwzględnieniu treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

W postępowaniu uproszczonym apelacja może być oparta wyłącznie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, albo naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy (art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c.).

Rolą zatem Sądu Okręgowego rozpoznającego apelację w przedmiotowej sprawie było zbadanie, czy przywołane przez apelującego art. 227 kpc i art. 233 kpc jako podstawa naruszenia prawa procesowego zostały właściwie zastosowane przez Sąd I instancji.

W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom pozwanego nie doszło w przedmiotowej sprawie do naruszenia przywołanych przepisów prawa procesowego, które mogło wywrzeć wpływ na wynik sprawy.

W pierwszej kolejności należy rozważyć zarzut naruszenia art. 277 kpc, stanowiący, iż przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Apelujący pozwany podnosi w apelacji, iż sąd I instancji bezzasadnie uznał, że wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwanego - dotyczące dowodu z opinii biegłego informatyka oraz z opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdów oraz z zeznań świadka M. Ł. nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Przede wszystkim jednak zauważyć należy, że powodem oddalenia przez Sąd Rejonowy wniosków o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych winien być brak uiszczenia przez pozwanego zaliczki na wynagrodzenie biegłych, do uiszczenia której pozwany został zobowiązany na rozprawie w dniu 13 listopada 2012r. w terminie 14 dni pod rygorem pominięcie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Co prawda pozwany złożył wniosek o zwolnienie go od tych kosztów, jednak z uwagi na braki formalne oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach został on wezwany do uzupełnienia braków formalnych oświadczenia w terminie 7 dni pod rygorem zwrotu wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych. Pozwany osobiście odebrał niniejsze wezwanie w dniu 3.12.2012r., braków oświadczenia majątkowego jednak nie uzupełnił, wobec czego jego wniosek o zwolnienie od kosztów winien ulec zwrotowi, a zgodnie z treścią art. 130 § 2 kpc zd. 2 kpc pismo zwrócone nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu. Pozwany nie uiścił zaliczki na wynagrodzenie biegłego a wbrew twierdzeniom apelacji brak było w przedmiotowej sprawie podstaw do tego, aby sąd mimo braku zaliczki na wynagrodzenie biegłego dopuścił dowód z opinii biegłego.

Zgodzić się jednocześnie należy z sądem I instancji, że dowód z opinii biegłego informatyka, zgłoszony przez pozwanego, nie miał żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż istotne w sprawie było ustalenie czy pozwany w grudniu (...)zawarł po raz drugi z pozwanym umowę o działo a nie kiedy została wystawiona przez J. G. faktura VAT za wykonanie powyższego dzieła. Ponadto dowód z opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej na okoliczność ustalenia prawidłowości montażu sprzęgła przez J. G. nie został zgłoszony przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a zgodnie z art. 503 § 1 kpc w sprzeciwie pozwany winien przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba, że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub, że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo, że występują inne wyjątkowe okoliczności. Pozwany zgłaszając na rozprawie w dniu 13 listopada 2012r. ten wniosek dowodowy nie wskazał przyczyn, dla których dopiero w tym dniu wniosek dowodowy składa.

Zasadnie także Sąd I instancji oddalił osobowe wnioski dowodowe tj. wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków M. Ł. oraz M. J.. Na rozprawie w dniu 13 listopada 2012r. sąd I instancji zobowiązał pozwanego do wskazania w terminie 7 dni adresu zamieszkania świadka M. J. pod rygorem pominięcia tego wniosku dowodowego. Pozwany adresu powyższego nie wskazał w zakreślonym terminie. Także adres świadka M. Ł. -wskazany pierwotnie przez pozwanego – okazał się niewłaściwy. Przesyłana bowiem pod ten adres korespondencja z sądu wróciła do sądu z adnotacją „adresat o tym nazwisku nieznany”. Pozwany został wezwany do wskazania prawidłowego nazwiska świadka – pozwany odebrał zobowiązanie osobiście w dniu 29.03.2013r. - zobowiązania tego jednak nigdy nie wykonał. Sąd w dniu 14 marca 2013r. – czyli przed doręczeniem pozwanemu zobowiązania wydał wyrok. Zauważyć jednak należy, że jak twierdzi pozwany we wniosku o przywrócenie terminu, dopiero w dniu 18 czerwca 2013r. dowiedział się on o wydaniu wyroku w sprawie zatem, oczywiste wydaje się w takiej sytuacji stwierdzenie, że pozwany nie miał woli wskazania sądowi w zakreślonym mu 7-dniowym terminie (od daty otrzymania zobowiązania) właściwego określania danych świadka, którego wnosił o przesłuchanie w sprawie.

Tak więc zdaniem Sądu II instancji, Sąd Rejonowy nie dopuścił się przy wydaniu zaskarżonego wyroku naruszenia przepisu art. 277 kpc.

W ocenie Sądu Okręgowego nie doszło także do naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten stanowi, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W tym miejscu wskazać należy, że swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Jest to podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (patrz: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 1996 r.. II CRN 173/95, nie publ.). W orzeczeniu z dnia10.06.1999 r. (II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655) Sąd Najwyższy stwierdził, że normy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Swobodna ocena dowodów nie może być jednak całkowicie dowolna.

W doktrynie i orzecznictwie formułowane są reguły ocenne, które mają pomóc sędziemu, a wyprowadzane są przede wszystkim z prawidłowej wykładni obowiązujących postępowaniu dowodowym przepisów. Granice jej wyznaczają trzy czynniki: logiczny, ustawowy i ideologiczny (patrz: Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, pod red.T. Erecińskiego, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1997, starszawa 1997, str. 379 i nast.]. Pierwszy z tych czynników oznacza, iż sąd ma obowiązek wyprowadzenia z materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych, bowiem własne przekonanie sądu nie może naruszać zasady logicznego powiązania wniosków z zebranym w sprawie materiałem. Sąd może dawać wiarę tym lub innym dowodom, czy świadkom, czyli swobodnie oceniać ich zeznania, nie może jednak na tle tych zeznań budować wniosków, które z nich nie wynikają. Zasada ta ujęta jest w ramy proceduralne, tzn. musi odpowiadać pewnym warunkom określonym przez prawo procesowe (czynnik ustawowy), co oznacza, że sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz zasady bezpośredniości oraz że ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Nadto sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów, tj. dokonać wyboru tych, na których się oparł i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Wiąże się to z obowiązkiem należytego uzasadnienia orzeczenia (por. art.328 § 2 kpc). Uważa się także, iż granice swobodnej oceny dowodów warunkuje także czynnik ideologiczny, tj. poziom świadomości prawnej sędziego oraz obowiązujące w danym momencie poglądy na sądowe stosowanie prawa. Obok znajomości przepisów, doktryny i orzecznictwa na postępowanie sędziego i sposób oceny przez niego różnych środków dowodowych wpływają także informacje dotyczące różnych faktów życia społecznego, jego ogólna kultura prawna, jak również system pozaprawnych reguł i ocen społecznych, do których odsyłają przepisy obowiązującego prawa. Przysługujące sądowi prawo swobodnej oceny dowodów musi być tak stosowane, aby prawidłowość jego realizacji mogła być sprawdzona w toku instancji.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (vide: SN w orzeczeniach: z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98 nie publ., z 10 kwietnia2000 r., V CKN 17/00, „Wokanda” 2000, nr 7, poz. 10, i z 5 sierpnia 1999 r., II UKN76/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732 ).

Powyższe teoretyczne rozważania prawne, stanowiące swoisty wzór prawidłowego orzekania przez Sąd, wymagają przeniesienia na grunt niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu drugiej instancji, apelujący pozwany nie wykazał aby Sąd I instancji wydając zaskarżony wyrok dopuścił się nadużycia zasady swobodnej oceny dowodów oceniając te dowody w sposób dowolny i niezgodny z zasadami logiki. Z uzasadnienia orzeczenia Sądu Rejonowego wynika, iż wydając zaskarżone rozstrzygnięcie sąd miał na względzie całość materiału dowodowego – którym dysponował sąd. Sąd Rejonowy w braku dowodów przeciwnych słusznie dał wiarę zeznaniom świadka J. G., z których wynikało, że świadek wykonał nową -drugą usługę na rzecz pozwanego, ustalając wynagrodzenie na kwotę (...) To rzeczą pozwanego a nie sądu orzekającego w sprawie było złożenie skutecznych wniosków dowodowych obalających twierdzenia pozwu. Pozwany nie sprostał temu obowiązkowi, o czym była już mowa we wcześniejszych rozważaniach.

Mając na uwadze powyższe, apelację pozwanego jako bezzasadną na podstawie art. 385 kpc należało oddalić.

O kosztach postępowania Sąd II instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc i art. 108 § 1 kpc oraz § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

.