Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w G. Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 18 maja 2017 r. oraz 10 lipca 2017 r.

sprawy karnej z oskarżenia prywatnego H. T. (1)

przeciwko

B. K. (1) z d. J.,

c. H. i K. z d. C., urodz. (...) w G., PESEL: (...), zam. G., ul. (...), nie karanej

oskarżonej o to, że:

1.  w dniu 1 lipca 2016 r. w G. w piśmie procesowym w sprawie Sądu Rejonowego w G. o sygn. (...) pomówiła H. T. (1) o to, że umieścił pierwszą żonę w zakładzie psychiatrycznym, gdzie zmarła, a więc o to, że uśmiercił niewinną osobę, tj. o czyn z art. 212 § 1 k.k. ,

2.  w okresie od 2007 r. do listopada 2016 r. użyła wobec H. T. (1) słowa obraźliwego „palant”, tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k.

ORZEKA:

I.  Oskarżoną B. K. (2) uznaje – w ramach czynu zabronionego zarzucanego jej w punkcie II-gim aktu oskarżenia - za winną tego, że w G. w nieokreślonym dniu w czerwcu i w lipcu 2016 r. w krótkich odstępach czasu w rozmowie z H. T. (2) znieważyła H. T. (1) używając pod jego adresem słowa „palant” w zamiarze, aby zniewaga do niego dotarła, tj. występku z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 216 § 1 k.k. wymierza jej karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej z nich za równoważną kwocie 10 zł (dziesięciu) złotych,

II.  Oskarżoną B. K. (2) uniewinnia od popełnienia czynu zabronionego zarzucanego jej w punkcie I-szym aktu oskarżenia,

III.  Zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł (pięćdziesięciu) złotych opłaty,

IV.  Zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżyciela prywatnego H. T. (1) kwotę 150 zł (stu pięćdziesięciu) złotych zwrotu wydatków postępowania,

V.  Wydatkami postępowania w pozostałej części obciąża oskarżyciela prywatnego,

UZASADNIENIE

Nieokreślonego dnia w czerwcu 2016 r. B. K. (2) na ulicy spotkała H. T. (2) i powiedziała do niej, że ma zostawić swojego męża, którego określiła jako palant. Nieokreślonego dnia w lipcu 2016 r. B. K. (2) przyszła do mieszkania państwa T. i powiedziała H. T. (2), że ma zostawić swojego męża, którego określiła jako palant.

dowód: zeznania świadka H. T. (2) (k. 36v.)

Dnia 1 lipca 2016 r. w piśmie procesowym w sprawie Sądu Rejonowego w G. o sygn. (...) B. K. (2) napisała, że pierwsza żona H. T. (1) zmarła w szpitalu psychiatrycznym.

dowód: wyjaśnienia oskarżonej B. K. (2) (k. 34v.), kopia pisma (k. 10)

Pierwsza żona H. T. (1) nie zmarła w szpitalu psychiatrycznym.

dowód: zeznania świadka H. T. (1) (k. 34v.)

B. K. (2) nie była karana sądownie za przestępstwa.

dowód: zapytanie o karalność (k. 27)

Oskarżona B. K. (2) w swych wyjaśnieniach nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów (k. 34v.). Oskarżona przyznała w swych wyjaśnieniach, że w piśmie procesowym napisała, że żona H. T. (1) zmarła w szpitalu psychiatrycznym oraz zaprzeczyła, aby pod jego adresem użyła słowa „palant”. Sąd jedynie częściowo dał wiarę przytoczonym wyjaśnieniom oskarżonej co do treści pisma procesowego wysłanego w sprawie cywilnej, gdyż w tym zakresie znajdowały one wsparcie w pozostałym materiale dowodowym. W tym kontekście należy wskazać, że wyjaśnienia oskarżonej w tej części znajdują wsparcie w zeznaniach świadka H. T. (1) (k. 34v.), a także w treści pisma (k. 10). Z wymienionych dowodów wynika, że oskarżona dnia 1 lipca 2016 r. w piśmie procesowym napisała, że żona H. T. (1) zmarła w szpitalu psychiatrycznym. Sąd dał wiarę tym dokumentom, a także treści pozostałych dokumentów zgromadzonych w sprawie, gdyż ich autentyczności ani prawdziwości żadna ze stron postępowania, ani też Sąd z urzędu nie zakwestionował. Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonej co do tego, że nie użyła pod adresem pokrzywdzonego słowa „palant”. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonej są sprzeczne z zeznaniami świadka H. T. (1) (k. 34v.-35) oraz zeznaniami świadka H. T. (2) (k. 36v.). Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, mimo, że nie były one identyczne co do czasookresu, kiedy oskarżona miała użyć słowa palant pod adresem pokrzywdzonego. Co do dat sąd ustalił stan faktyczny w zgodzie z zeznaniami świadka H. T. (1), gdyż pokrywały się one w tym zakresie z treścią oświadczenia oskarżonej złożonego w trakcie rozprawy (k. 36v.).

B. K. (2) została oskarżona o to, że:

3.  w dniu 1 lipca 2016 r. w G. w piśmie procesowym w sprawie Sądu Rejonowego w G. o sygn. (...) pomówiła H. T. (1) o to, że umieścił pierwszą żonę w zakładzie psychiatrycznym, gdzie zmarła, a więc o to, że uśmiercił niewinną osobę, tj. o czyn z art. 212 § 1 k.k. ,

4.  w okresie od 2007 r. do listopada 2016 r. użyła wobec H. T. (1) słowa obraźliwego „palant”, tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k.

Oskarżona B. K. (2) w swych wyjaśnieniach nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów przestępnych. Zdaniem Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie oskarżonej popełnienia czynu z art. 212 § 1 k.k. Z materiału dowodowego uznanego przez sąd za wiarygodne w postaci wyjaśnień oskarżonej, znajdujących wsparcie w treści pisma procesowego (k. 10), wynikało, że w

piśmie procesowym z dnia 1 lipca 2016 r. oskarżona napisała, iż pierwsza żona pokrzywdzonego zmarła w szpitalu psychiatrycznym. Bezspornie okoliczność ta nigdy nie miała miejsca i jest nieprawdziwa, gdyż ze zgodnych oświadczeń stron wynika, że wymieniona osoba nie zmarła. Nie oznacza to jednak, że w tym kontekście mieliśmy do czynienia w tej sprawie ze zniesławieniem przewidzianym w art. 212 § 1 k.k. W treści pisma oskarżona nie napisała wszakże, że pokrzywdzony zabił swoją żonę, uśmiercił nieumyślnie swoją żonę albo że przez niego zmarła ona w szpitalu psychiatrycznym. Tego typu interpretacja oskarżyciela wykraczała poza samą treść tego pisma, poza znaczenie słów użytych w piśmie przez oskarżoną. Dlatego też trudno dopatrzeć się w treści pisma z 1 lipca 2016 r. (k. 10) zniesławienia oskarżyciela prywatnego. Z tych względów, stosując regułę określoną w art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 414 § 1 k.p.k., sąd uniewinnił oskarżoną, o czym orzeczono jak w punkcie II-gim wyroku.

W ocenie Sądu były natomiast podstawy faktyczne i prawne do przypisania oskarżonej popełnienia przestępstwa określonego w art. 216 k.k. na szkodę oskarżyciela prywatnego. Ze zgromadzonego w sprawie materiału wynikało wszakże, że oskarżona dwukrotnie w nieokreślonym dniu czerwca i lipca 2016 r. w rozmowie z H. T. (2) użyła pod adresem oskarżyciela słowa „palant” w jego nieobecności, ale w zamiarze, aby zniewagi do niego dotarły. Oskarżona powiedziała te słowa w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a więc w warunkach określonych w art. 12 k.k. Brak było natomiast podstaw z uwagi na przedawnienie karalności do przyjęcia, że oskarżona znieważyła oskarżyciela prywatnego przed 2016 r. Dlatego też należało zmienić opis czynu przypisanego oskarżonej w ten sposób, aby uwzględnić wyłącznie jej zachowania z czerwca i lipca 2016 r.

Występek przewidziany w art. 216 § 1 k.k. jest zagrożony grzywną albo karą ograniczenia wolności. Mając na uwadze przytoczony ustawowy wymiar kary sąd rozważał zastosowanie warunkowego umorzenia, ale biorąc pod uwagę rozmiary konfliktu sąsiedzkiego między oskarżoną, a także jej bezkrytyczną postawę w toku postępowania sąd uznał, że nie zachodzi wobec niej pozytywna prognoza kryminologiczna, że nie popełni już więcej czynów przestępnych, w szczególności na tle istniejącego konfliktu sąsiedzkiego. Rozważając w przytoczonych ramach wymiar kary wobec oskarżonej Sąd uwzględnił zatem następujące okoliczności. Uwzględniając dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego, Sąd na niekorzyść oskarżonej potraktował publiczne miejsce jej działania na ulicy w G.. W ramach oceny zachowania oskarżonego z punktu widzenia dyrektywy proporcjonalności kary do stopnia winy sprawcy Sąd na niekorzyść oskarżonej potraktował to, że to ona była inicjatorką rozmów z żoną oskarżyciela prywatnego. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na korzyść oskarżonej Sąd potraktował uprzednią niekaralność oskarżonej za przestępstwa. Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonej na podstawie art. 216 § 1 k.k. karę 50 stawek dziennych grzywy. Wymiar tej kary odpowiada zdaniem Sądu stopniowi społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, który należy ocenić jako niezbyt znaczny. W ocenie Sądu kara co do jej rodzaju i wymiaru nie przekracza stopnia winy oskarżonej, który należy uznać podobnie za niezbyt znaczny. Sąd wymierzając karę grzywny w tym wymiarze wyszedł z przekonania, że jej rodzaj odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej. Zdaniem Sądu poprzednia niekaralność oskarżonej za przestępstwa przemawiała za tym, że czyn, który popełniła oskarżona miał charakter wyjątkowy. W świetle tych okoliczności nie ulega zatem wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonej przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za wystarczające należy uznać wymierzenie jej kary grzywny. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, a także społeczności, w której znajduje się oskarżona, że zniewaga innej osoby spotyka się z reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł sąd miał na uwadze, że korzysta ona obecnie ze świadczenia przedemerytalnego (k. 30v.). Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie I-szym wyroku.

Z uwagi na skazanie jak w punkcie I-szym wyroku na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z 23 stycznia 1973 r. o opłatach w sprawach karnych sąd w punkcie III-cim wyroku zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych opłaty, wychodząc z założenia, że oskarżona z uwagi na miesięczne dochody jest w stanie uiścić te koszty.

Na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 631 k.p.k. sąd obciążył oskarżoną kosztami postępowania poniesionymi przez oskarżyciela częściowo, a mianowicie w 1/2. Oskarżyciel uiścił ryczałt (k. 15). Dlatego też w punkcie IV-tym wyroku sąd zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżyciela prywatnego kwotę 150 złotych.

Na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. z uwagi na uniewinnienie oskarżonej w punkcie II-gim wyroku sąd w punkcie V-tym wyroku obciążył oskarżyciela prywatnego pozostałą częścią wydatków postępowania, co oznacza, że nie zostanie mu zwrócono uiszczona wcześniej kwota 150 zł ryczałtu.