Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Alicja Kowalska-Kulik

Protokolant: sekr. sąd. Ewa Rusnarczyk

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2015 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

odwołania K. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w N.

z dnia 27 kwietnia 2015 roku znak: (...)

w sprawie K. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w N.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym i wysokość podstawy wymiaru składek

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 572/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 1 grudnia 2015 roku

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2015 roku, znak: (...) wydaną na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1,3 w zw. z art. 6 ust.1 pkt 5, art. 12 ust.1, art. 13 pkt 14, art. 18 ust.8, art. 20 ust.1 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm.) oraz art. 79, art. 81 ust.2, art. 109 ust.2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 roku, Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. stwierdził, że od dnia 1 września 2013 roku do dnia 31 marca 2015 roku K. M. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu. ZUS nadto wskazał, iż podstawa wymiaru składek wynosi w okresie od września 2013 roku do grudnia 2013 roku na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz wypadkowe kwotę 2 227,80 zł miesięcznie, na ubezpieczenie zdrowotne kwotę 2 908,13 zł miesięcznie, w okresie od stycznia 2014 roku do grudnia 2014 roku na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz wypadkowe kwotę 2 247,60 zł miesięcznie, na ubezpieczenie zdrowotne kwotę 3 004,48 zł miesięcznie, w okresie od stycznia 2015 roku do marca 2015 roku na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz wypadkowe kwotę 2 375,40 zł miesięcznie, na ubezpieczenie zdrowotne kwotę 3 104,57 zł miesięcznie.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ rentowy wskazał, że odwołująca była zgłoszona do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego w okresie od 8 sierpnia 2011 r. do 31 sierpnia 2013 r. Od dnia 1 września 2013 roku K. M. dokonała wyrejestrowania siebie jako ubezpieczonej w systemie osób prowadzących działalność gospodarczą w związku ze świadczeniem pracy najemnej na rzecz słowackiej firmy (...) s.r.o. W dniu 30 września 2013r. K. M. złożyła wniosek o ustalenie właściwego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych w związku z podjęciem pracy na terenie Słowacji od dnia 1 września 2013r. na rzecz firmy (...), przy równoczesnym prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie Polski. ZUS wskazał, iż pismem z dnia 15 października 2013r. ustalił dla wyżej wymienionej polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczeń społecznych od dnia 1 września 2013r., biorąc pod uwagę pismo ZUS w W. z dnia 10 października 2013r., w którym poinformował tutejszy Oddział o wpływie pisma z dnia 25 lipca 2013r. słowackiej instytucji ubezpieczeniowej z którego wynikało, iż na terenie Słowacji, m. in. w firmie (...) nie dochodzi do realnego wykonywania pracy przez pracowników. Słowacka instytucja ubezpieczeniowa pismem z dnia 28 listopada 2014r. podtrzymała stanowisko ZUS w sprawie ustalonego K. M. jako właściwego ustawodawstwa polskiego w zakresie ubezpieczeń społecznych. W piśmie tym słowacka instytucja ubezpieczeniowa poinformowała, że została wydana decyzja o nie objęciu pracowniczym ubezpieczeniem społecznym w firmie (...) od dnia 1 września 2013 roku. W tej sytuacji od tego dnia K. M. nie posiada innego tytułu do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych warunkującego zwolnienie z obowiązku podlegania tym ubezpieczeniom i rozliczania należnych składek z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Powyższą decyzję zaskarżyła K. M. w drodze odwołania, w którym zarzuciła naruszenie prawa materialnego poprzez obrazę przepisów art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 roku (Dz.U.UE.L.2009.284.1) w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego przez nie ustalenie tymczasowego ustawodawstwa słowackiego oraz obrazę prawa procesowego tj. art. 16 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE nr L 284/1 z 20.10.2009 r.) przez niewdrożenie procedury zawiadomienia słowackiej instytucji. W uzasadnieniu odwołania K. M. wskazała, iż od dnia 1 września 2013 r. rozpoczęła wykonywanie pracy na podstawie umowy o pracę w firmie (...) na terenie Słowacji (umowa na czas nieokreślony, wymiar czasu pracy 10 godzin miesięcznie za wynagrodzeniem 40 euro). Podniosła, że organ rentowy nie powinien był ustalać polskiego ustawodawstwa na podstawie ogólnikowego pisma słowackiej instytucji ubezpieczeniowej, bowiem to pismo nie dotyczy jej, a 38 podmiotów gospodarczych działających na terytorium Słowacji. Z pisma nie wynika, aby kontrolę przeprowadzono konkretnie w jej przypadku. Odwołująca zarzuciła, że jeśli polski organ rentowy miał wątpliwości co do ważności umowy o pracę ze słowackim pracodawcą winien był zażądać od słowackiej instytucji wypowiedzenia się konkretnie w jej sprawie, nie zaś przyjąć ogólnikowe pismo o 38 spółkach. Ponadto zaznaczyła, iż decyzja słowackiej instytucji ubezpieczeniowej o nie objęciu jej ubezpieczeniem z tytułu pracy w firmie (...) nie jest prawomocna, wobec czego brak było podstaw do wydania przez ZUS decyzji o podleganiu przez nią polskim ubezpieczeniom z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. wniósł o jego oddalenie powołując się na argumentację zawartą
w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ rentowy wskazał, że odwołująca nie uzyskała potwierdzenia na formularzu A1 przez słowacką instytucję ubezpieczeniową słowackiego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych. Od dnia 1 września 2013 roku K. M. spełnia zatem warunki do podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej w Polsce. ZUS zaznaczył, iż w trybie porozumienia pomiędzy instytucjami państw członkowskich uzgodniono, że odwołująca winna podlegać polskiemu ustawodawstwu z uwagi na fakt, że według instytucji słowackiej, pracodawca odwołującej się jest firmą fikcyjną i nie następuje rzeczywiste wykonywanie pracy przez jej pracowników. Organ rentowy podkreślił, że gdyby doszło do zmiany właściwego ustawodawstwa na skutek zajęcia odmiennego stanowiska przez instytucję zagraniczną, kwestia polskiego ustawodawstwa będzie podlegała korekcie.

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy jest w całości bezsporny i przedstawia się następująco:

Od dnia 8 sierpnia 2011 roku K. M. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą P. (...) (sprzedaż detaliczna prowadzona przez dom sprzedaży wysyłkowej lub internet ). Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej odwołująca była zgłoszona do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego w okresie od dnia 8 sierpnia 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2013 roku oraz od dnia 1 kwietnia 2015 roku do nadal. Od dnia 1 września 2013 roku K. M. dokonała wyrejestrowania siebie jako ubezpieczonej w systemie osób prowadzących działalność gospodarczą w związku ze świadczeniem pracy najemnej na rzecz słowackiej firmy (...) s.r.o. od dnia 1 września 2013r. W dniu 30 września 2013r. K. M. złożyła wniosek o ustalenie właściwego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych w związku z podjęciem pracy na terenie Słowacji od 11 września 2013r. na rzecz firmy (...), przy równoczesnym prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie Polski (pismo (...) z dnia 3 września 2013 roku k. 22 akt ZUS, wniosek o ustalenie właściwego ustawodawstwa k.16 akt ZUS, umowa o pracę k.17 – 20 akt ZUS).

Pismem z dnia 15 października 2013 r. ZUS Oddział w N.. ustalił dla K. M. polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczeń społecznych od 1 września 2013r. na podstawie art. 11 ust.1 oraz art. 11 ust.3 lit. (a) w zw. z art. 13 ust.3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz. Urz. UE z 30.04. 2004 roku nr L 166/1). Organ rentowy wskazał, że w dniu 10 października 2013 r. otrzymał pismo słowackiej instytucji ubezpieczeniowej (wraz z tłumaczeniem na język polski), z którego wynika, że na terenie Republiki Słowackiej nie dochodzi do realnego wykonywania pracy przez pracowników m.in. firmy (...). W piśmie z dnia 25 lipca 2013 r. słowacka instytucja ubezpieczeniowa poinformowała ZUS Departament (...) i Składek w W., że odnośnie pracowników wymienionych w tym piśmie firm ( w tym W. s.r.o.), co do których dotychczas nie zostało postanowione, jakim przepisom prawa podlegają, właściwy zakład ubezpieczeń społecznych (socialna poistovna), wyda postanowienie o braku ubezpieczenia, tzn., że nie podlegają oni słowackim przepisom prawnym. Stanowisko to uzasadniono tym, iż wymienione w tym piśmie firmy, to tzw. firmy skrzynkowe, w których realnie nie dochodzi do wykonywania pracy przez pracowników (pismo z dnia 15 października 2013 r. k. 28 akt ZUS, pismo z dnia 10 października 2013r. k.26- 27 akt ZUS, pismo z dnia 25 lipca 2013 roku k. 24- 25 akt ZUS) .

Pismo ZUS Oddziału w N. z dnia 15 października 2013 r. o ustaleniu wobec K. M. polskiego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych przesłano słowackiej instytucji ubezpieczeniowej, która pismem z dnia 28 listopada 2014r. zgodziła się ze stanowiskiem wyrażonym przez ZUS Oddział w N.. W piśmie tym słowacka instytucja ubezpieczeniowa poinformowała, że została wydana decyzja o nie objęciu K. M. pracowniczym ubezpieczeniem społecznym w firmie (...).R.O. od dnia 1 września 2013 roku według słowackich przepisów prawa ( pismo z dnia 28 listopada 2014 roku k.47 akt ZUS).

Od dnia 1 września 2013 roku do dnia 31 marca 2015 roku K. M. nie posiadała innego tytułu do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych warunkującego zwolnienie z obowiązku podlegania tym ubezpieczeniom i rozliczania należnych składek z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Do dnia wydania decyzji, jak też w toku postępowania sądowego odwołująca nie przedłożyła formularza A1 potwierdzającego słowackie ubezpieczenie z tytułu pracy najemnej na terenie Słowacji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach organu rentowego, której wiarygodności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 19 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 roku dotyczącego wykonywania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 roku (Dz.U.UE.L.2009.284.1), na wniosek zainteresowanego lub pracodawcy instytucja właściwa państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo ma zastosowanie zgodnie z przepisami tytułu II rozporządzenia podstawowego, poświadcza, że to ustawodawstwo ma zastosowanie, oraz w stosownych przypadkach wskazuje, jak długo i na jakich warunkach ma ono zastosowanie.

W myśl art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE nr L 284/1 z 20.10.2009 r.), osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych Państwach Członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną lub, jeżeli wykonuje taką pracę w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich, ustawodawstwu określonemu zgodnie z przepisami ust. 1.

Stosownie do art. 16 ust. 1-3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE nr L 284/1 z 20.10.2009 r.), osoba, która wykonuje pracę w dwóch lub więcej państwach członkowskich, informuje o tym instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania. Wyznaczona instytucja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania niezwłocznie ustala ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego, uwzględniając art. 13 rozporządzenia podstawowego oraz art. 14 rozporządzenia wykonawczego. Takie wstępne określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa ma charakter tymczasowy. Instytucja ta informuje wyznaczone instytucje każdego państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca, o swoim tymczasowym określeniu (ust. 2). Tymczasowe określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa, przewidziane w ust. 2, staje się ostateczne w terminie dwóch miesięcy od momentu poinformowania o nim instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich, zgodnie z ust. 2, o ile ustawodawstwo nie zostało już ostatecznie określone na podstawie ust. 4, lub przynajmniej jedna z zainteresowanych instytucji informuje instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego miejsca zamieszkania przed upływem tego dwumiesięcznego terminu o niemożności zaakceptowania określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa lub o swojej odmiennej opinii w tej kwestii (ust. 3).

W odniesieniu do zarzutów związanych z ustaleniem polskiego, a nie słowackiego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych od 1 września 2013 roku z tytułu pracy w (...) s.r.o., należy stwierdzić, że organ rentowy nie naruszył przepisów unijnych. Przypomnieć należy, że – jak to wskazano powyżej - stosownie do art. 16 ust. 1-3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE nr L 284/1 z 20.10.2009 r.), wyznaczona instytucja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania niezwłocznie ustala ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego, uwzględniając art. 13 rozporządzenia podstawowego oraz art. 14 rozporządzenia wykonawczego. Oznacza to, że ustalenie ustawodawstwa właściwego w trybie art. 16 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego nie zawsze musi oznaczać, iż ustawodawstwo to zostanie określone w oparciu o art. 13 rozporządzenia podstawowego, bowiem w świetle tego przepisu organ musi jedynie uwzględnić treść tego przepisu przy wskazaniu ustawodawstwa.

Konstrukcja art. 16 rozporządzenia wykonawczego prowadzi też do wniosku, iż przepis ten ma zawsze zastosowanie w przypadku pracy w więcej niż jednym państwie członkowskim, co nie przesądza bynajmniej, że ustawodawstwo to zostanie określone zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego. Organ zobowiązany jest oczywiście rozważyć, czy nie zachodzi któryś z przypadków wymienionych w art. 13 rozporządzenia podstawowego, co nie stoi na przeszkodzie stosownie do okoliczności faktycznych określeniu w oparciu inną niż art. 13 podstawę. W świetle aktualnego brzmienia art. 13 rozporządzenia podstawowego i art. 14 rozporządzenia wykonawczego sam fakt wykonywania pracy w dwóch państwach nie zawsze będzie dawał podstawę do wyznaczenia ustawodawstwa właściwego w oparciu o art. 13

Sens instytucji określenia tymczasowego ustawodawstwa musi być jednak taki, aby w razie zgłoszenia wniosku w tym przedmiocie ustawodawstwa takie zostało wskazane. Zawsze przecież takie wyznaczenie ustawodawstwa uruchamia stosowną procedurę zmierzającą do ostatecznego określenia ustawodawstwa w danym przypadku. Zgodzić się zatem trzeba z organem rentowym, iż był on uprawiony do wydania decyzji w trybie art. 16 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego ustalającej tymczasowo jako właściwe ustawodawstwo polskie (w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej na terenie Polski), skoro dysponował już informacją od słowackiej instytucji ubezpieczeniowej, że w firmie (...) s.r.o. nie dochodzi do realnego wykonywania pracy oraz że instytucja ta nie będzie potwierdzać pracownikom tej firmy słowackiego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych. Dodać należy, iż o ustaleniu polskiego ustawodawstwa zawiadomiono – zgodnie z przepisami – słowacką instytucję ubezpieczeniową, która zgodziła się ze stanowiskiem polskiej instytucji ubezpieczeniowej w piśmie z dnia 28 listopada 2013 r.. Co więcej, instytucja ta (słowacka) wskazała, że w stosunku do odwołującej wydano decyzję o nie objęciu jej obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym - jako pracownika firmy (...) – od 1 września 2013 r. według słowackich przepisów prawa. Należy zaznaczyć, że to nie organ rentowy dokonał oceny zatrudnienia na terenie Słowacji; dokonała tego instytucja słowacka w przesłanym do organu rentowego piśmie. Wskazała w nim, że w stosunku do wszystkich pracowników firmy (...), wobec których dotychczas nie postanowiono jakim przepisom prawnym podlegają, wydawane będą postanowienia o braku ubezpieczenia słowackiego, z uwagi na fikcyjność firmy (...). Ocena instytucji słowackiej jest wiążąca i sąd orzekający w niniejszej sprawie nie może ustalić, iż odwołująca podlegała ustawodawstwu słowackiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Okoliczność, iż decyzja słowackiej instytucji ubezpieczeniowej nie jest prawomocna z uwagi na złożenie od niej odwołania do Sądu nie ma w sprawie znaczenia. Należy podkreślić, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych Sąd ocenia prawidłowość konkretnej zaskarżonej decyzji organu rentowego i ocena ta jest dokonywana na dzień wydania tej decyzji. W niniejszej sprawie, w dacie wydania zaskarżonej decyzji, organ rentowy uzyskał stanowisko słowackiej instytucji ubezpieczeniowej o braku możliwości objęcia jej tamtejszym ustawodawstwem w zakresie ubezpieczeń społecznych z tytułu pracy w firmie (...). Jednoznaczne stanowisko organu słowackiego w tej kwestii było dla polskiego organu rentowego wiążące i stanowiło podstawę do wydania zaskarżonej decyzji. Należy podkreślić, że jeżeli odwołanie od decyzji słowackiej instytucji zostanie uwzględnione i właściwa instytucja słowacka uzna, że K. M. z tytułu świadczenia pracy na rzecz firmy (...) podlega słowackim przepisom w zakresie ubezpieczeń społecznych oraz zostanie dla niej wydany formularz A1, to zajdą przesłanki do wyłączenia odwołującej z polskiego systemu ubezpieczeń społecznych z tytułu prowadzonej na terenie Polski działalności gospodarczej. Należy podkreślić, że do dnia dzisiejszego odwołująca nie uzyskała potwierdzonego przez instytucję słowacką formularza A1, co uzasadniałoby stosowanie wobec niej słowackich przepisów w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Skoro zatem odwołująca w spornym okresie podlega polskiemu ubezpieczeniu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, mają do niej zastosowanie przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r. , poz. 121). Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 tej ustawy obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi. Stosownie do art. 12 ust.1 w/w ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Zgodnie zaś z art. 8 ust.6 pkt 1 w/w ustawy za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się: osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych. W myśl art. 13 pkt 4 cyt. ustawy obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach: osoby prowadzące pozarolniczą działalność - od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 18 ust. 8 w/w ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku.

W myśl art. 81 ust. 2 ustawy z dnia z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 75 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski". Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku.

W spornym okresie odwołująca się nie była zgłoszona do ubezpieczeń społecznych w systemie osób prowadzących działalność gospodarczą i nie rozliczyła należnych składek, wobec czego ZUS zasadnie stwierdził, że K. M. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom : emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu w okresie od dnia 1 września 2013 roku do dnia 31 marca 2015 roku i ustalił podstawy wymiaru składek zgodnie z powołanymi wyżej przepisami. Kwoty wskazane w zaskarżonej decyzji nie były kwestionowane w odwołaniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd - na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i powołanych przepisów prawa materialnego - oddalił odwołanie jako bezzasadne.