Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Sp. z o.o. w P.

przeciwko:

I. P.

T. P.

o zapłatę

1)  zasądza solidarnie od pozwanych I. P. oraz T. P. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w P. kwotę 18 042,30 zł (osiemnaście tysięcy czterdzieści dwa złote trzydzieści groszy) z odsetkami w wysokości odsetek za zwłokę określonych w art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa liczonych od kwot:

- 3 700,27 zł (trzy tysiące siedemset złotych dwadzieścia siedem groszy) od dnia 29 marca 2014 roku do dnia zapłaty,

- 2 666,06 zł (dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt sześć złotych sześć groszy) od dnia 24 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty,

- 32,35 zł (trzydzieści dwa złote trzydzieści pięć groszy) od dnia 30 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty,

- 2 555,57 zł (dwa tysiące pięćset pięćdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt siedem groszy) od dnia 28 maja 2014 roku do dnia zapłaty,

- 2 280,91 zł (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) od dnia 28 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty,

- 949,87 zł (dziewięćset czterdzieści dziewięć złotych osiemdziesiąt siedem groszy) od dnia 31 lipca 2014 roku do dnia zapłaty,

- 535,05 zł (pięćset trzydzieści pięć złotych pięć groszy) od dnia 2 września 2014 roku do dnia zapłaty,

- 520,29 zł (pięćset dwadzieścia złotych dwadzieścia dziewięć groszy) od dnia 2 października 2014 roku do dnia zapłaty,

- 410,21 zł (czterysta dziesięć złotych dwadzieścia jeden groszy) od dnia 1 listopada 2014 roku do dnia zapłaty,

- 424,35 zł (czterysta dwadzieścia cztery złote trzydzieści pięć groszy) od dnia 29 listopada 2014 roku do dnia zapłaty,

- 410,21 zł (czterysta dziesięć złotych dwadzieścia jeden groszy) od dnia 30 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty,

- 424,35 zł (czterysta dwadzieścia cztery złote trzydzieści pięć groszy) od dnia 23 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty,

- 507,38 zł (pięćset siedem złotych trzydzieści osiem groszy) od dnia 24 lutego 2015 roku do dnia zapłaty,

- 456,64 zł (czterysta pięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt cztery grosze) od dnia 26 marca 2015 roku do dnia zapłaty,

- 490,46 zł (czterysta dziewięćdziesiąt złotych czterdzieści sześć groszy) od dnia 24 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty,

- 490,46 zł (czterysta dziewięćdziesiąt złotych czterdzieści sześć groszy) od dnia 27 maja 2015 roku do dnia zapłaty,

- 507,38 zł (pięćset siedem złotych trzydzieści osiem groszy) od dnia 1 lipca 2015 roku do dnia zapłaty,

- 500,35 zł (pięćset złotych trzydzieści pięć groszy) od dnia 6 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty,

- 185,67 zł (sto osiemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt siedem groszy) od dnia 29 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 5 817,00 zł (pięć tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1322/16/3

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. wniosła o zasądzenie od pozwanych I. P. i T. P. kwoty 19.990,14 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od następujących kwot:

- 443,71 zł od dnia 19 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

- 809,87 zł od dnia 22 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

- 629,29 zł od dnia 27 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

- 65,44 zł od dnia 27 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

- 3.700,27 zł od dnia 29 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

- 2666,06 zł od dnia 24 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty;

- 32,35 zł od dnia 30 kwietnia (...). do dnia zapłaty;

- 2555,57 zł od dnia 28 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

- 2280,91 zł od dnia 28 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty;

- 949,87 zł od dnia 31 lipca 2014 roku do dnia zapłaty;

- 535,05 zł od dnia 2 września 2014 roku do dnia zapłaty;

- 520,29 zł od dnia 2 października 2014 roku do dnia zapłaty;

- 410,21 zł od dnia 1 listopada 2014 roku do dnia zapłaty;

- 424,35 zł od dnia 29 listopada 2014 roku do dnia zapłaty;

- 410,21 zł od dnia 30 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty;

- 424,35 zł od dnia 23 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty;

- 507,38 zł od dnia 24 lutego 2014 roku do dnia zapłaty;

- 456,64 zł od dnia 26 marca 2015 roku do dnia zapłaty;

- 490,46 zł od dnia 24 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

- 490,46 zł od dnia 27 maja 2015 roku do dnia zapłaty;

- 507,38 zł od dnia 1 lipca 2015 roku do dnia zapłaty;

- 500,35 zł od dnia 6 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty;

- 185,67 zł od dnia 29 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty;

oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że strony prowadziły współpracę handlowa polegającą na sprzedaży przez powódkę pozwanym gazów technicznych w butlach stanowiących własność powódki, a jednocześnie dzierżawionych przez pozwanych wraz z innymi urządzeniami służącymi do korzystania z nich, w oparciu o zawartą pomiędzy stronami umowę nr (...) z dnia 17 czerwca 2009 r., na podstawie każdorazowo składanych przez pozwanych zamówień. W związku z prawidłową realizacja zamówień powódka w oparciu o zawartą umowę wystawiała stosowne faktury VAT z tytułu sprzedaży gazów technicznych. Zgodnie z zawartą umową powódka wystawiała na rzecz pozwanych również comiesięczne faktury VAT z tytułu dzierżawy butli i palet stanowiących własność powódki. Powódka wskazała również, że dnia 15 kwietnia 2014 r, wystawiła na rzecz pozwanych fakturę VAT na kwotę 32,35 zł z tytułu malowania oraz legalizacji butli gazowej. Powódka podniosła, że pozwani nie zgłaszali żadnych uwag co do jakości i sposobu świadczonych przez powódkę usług jak również nigdy nie kwestionowali wartości wynikających z wystawionych względem pozwanych faktur VAT. Pomimo obowiązku zapłaty pozwani nie uregulowali całości należności wynikających z wystawionych wobec nich faktur VAT, w związku z czym powódka pismem z 19 września 2016 r. wezwała pozwanych do zapłaty. Pozwani pomimo tego nie dokonali zapłaty należność objętych powództwem.

Pismem procesowym z dnia 8 listopada 2016 r. powódka sprecyzowała żądanie pozwu w ten sposób, że wniosła o zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki odsetek o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach w brzmieniu obowiązującym przed dnia 1 stycznia 2016 r. tj. odsetek w wysokości odsetek za zwłokę określonej w art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

W dniu 18 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2789/16 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwani wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwani przyznali, że strony łączyła umowa współpracy w zakresie sprzedaży gazów technicznych jednak negowali twierdzenia oraz żądania zawarte w pozwie. Zdaniem pozwanych zobowiązania w wysokości wskazanej w pozwie nie istnieją. Pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia, a w szczególności z dnia 4 marca 2014 r. w kwocie 443,71 zł, z dnia 7 marca 2014 r. w kwocie 809,40 zł, z dnia 12 marca 2014 r. w kwocie 629,29 zł oraz z dnia 12 marca w kwocie 65,44 zł. Pozwani wskazali, że z uwagi na współpracę stron część faktur objętych roszczeniem pozwu została skompensowana. W szczególności dotyczy to faktury powódki z dnia 9 kwietnia 2014 r. w kwocie 3.456,61 zł oraz faktury z dnia 14 marca 2014 r. w kwocie 3.722,66 zł. Pozwani wskazali, że w odniesieniu do pozostałej części roszczenia objętego pozwem neguje je zarówno co do zasady jak i co od wysokość. Pozwani podnieśli również, że strony zawarły porozumienie, na mocy którego powódka zobowiązała się do nieobciążania pozwanych fakturami z tytułu dzierżawy butli gazowych. Pozwani z ostrożności procesowej podnieśli zarzut błędnego wyliczenia należności za dzierżawę butli, niezgodnego z umową istniejącą pomiędzy stronami.

W treści pisma procesowego z dnia 4 kwietnia 2017 r. powódka wniosła o połączenie niniejszej sprawy ze sprawą toczącą się pod sygn. akt VI GNc 1739/16 oraz zaprzeczyła aby jakiekolwiek wierzytelności składające się na sumę dochodzoną pozwem zostały skutecznie potrącona. Powódka wskazała, ponadto, że pozwani nie przedstawili dowodów nadania przedłożonych oświadczeń o potrąceniu skierowanych rzekomo od powódki oraz zaprzeczyła aby oświadczenia o potrąceniu zostały kiedykolwiek doręczone pozwanej. Ponadto powódka podniosła że wierzytelności przysługujące pozwanym od powoda wskazane w treści oświadczenia o potrąceniu datowanego na dzień 1 lipca 2014 r. zostały skompensowane i umorzone oświadczeniem z dnia 9 lipca 2014 r. przesłanym do pozwanych dnia 16 lipca 2014 r. Powódka zaprzeczyła również aby pomiędzy stronami doszło do porozumienia, na mocy którego powódka zobowiązała się do nieobciążania pozwanych fakturami z tytułu dzierżawy butli gazowych, wskazując że zgodnie z § 11 zawartej umowy wszelkie jej uzupełnienia i zamiany wymagają dochowania formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2017 r. Sąd oddalił wniosek powódki o połączenie sprawy o sygn. akt GC 1322/16 ze sprawa o sygn. akt GC 18/17.

Sąd ustalił, co następuje:

Strony zawarły 17 czerwca 2009 r. umowę nr (...). Zgodnie z §1 pkt. 1 i 2 sprzedając (...) Spółka Jawna w P. zobowiązała się sprzedawać kupującemu (...) S.C. reprezentowanej przez T. P. i I. P. gaz techniczny w ilościach wskazanych każdorazowo w zamówieniu, a kupujący zobowiązał się zamówiony gaz kupić za wynagrodzeniem na zasadach oznaczonych w treści zawartej umowy. Jednocześnie sprzedający zobowiązał się oddać kupującemu do używania butle, palety i wiązki do gazów technicznych, których rodzaj i ilość określane będą dowodami dostawy i zwrotu za wynagrodzeniem na zasadach oznaczonych w zawartej umowie.

W § 4 umowy strony ustaliły, że wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług przez sprzedającego wynosić będzie:

a)  tlen techniczny 2,20 zł netto/m ³, argon techniczny – 6,50 zł netto/m ³, mieszanki spawalnicze A. (...)-6,50 zł netto/m ³, acetylen -15,50 zł netto/m ³, dwutlenek węgla 1,00 zł netto/kg, azot techniczny – 3,00 zł netto/m ³;

b)  czynsz dzierżawy za każdą butlę 0,25 zł netto/dzień;

c)  czynsz dzierżawy za każdą paletę 0,60 zł netto/dzień.

Zapłata wynagrodzenia miała następować w ciągu 14 dni od dnia doręczenia faktury kupującemu. W myśl § 11 wszelkie zamiany i uzupełnienia umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważność.

Dowód: umowa nr (...) (k. 18-21), przesłuchanie powoda P. K. (k. 129-131), przesłuchanie pozwanej I. P. (k. 131-134).

Powódka w związku ze świadczeniem na rzecz pozwanych przedmiotu umowy nr (...) z 17 czerwca 2009 r. wystawił następujące faktury VAT:

- fakturę VAT nr (...) z dnia 4 marca 2014 r. na kwotę 443,70 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 7 marca 2014 r. na kwotę 809,40 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 12 marca 2014 r. na kwotę 629,29 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 12 marca 2014 r. na kwotę 65,44 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 14 marca 2014 r. na kwotę 3.722,66 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 9 kwietnia 2014 r. na kwotę 3.456,61 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 13 maja 2014 r. na kwotę 2.555,57 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 13 czerwca 2014 r. na kwotę 2.280,91 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 16 lipca 2014 r. na kwotę, 949,87 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 18 sierpnia 2014 r. na kwotę 535,05 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 17 września 2014 r. na kwotę 520,29 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 17 października 2014 r. na kwotę 410,21 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 14 listopada 2014 r. na kwotę 424,35 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 15 grudnia 2014 r. na kwotę 410,21 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 6 stycznia 2015 r. na kwotę 424,35 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 9 lutego 2015 r. na kwotę 507,38 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 11 marca 2015 r. na kwotę 456,64 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 9 kwietnia 2015 r. na kwotę 490,46 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 12 maja 2015 r. na kwotę 490,46 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 16 czerwca 2015 r. na kwotę 507,38 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 22 lipca 2015 r. na kwotę 500,35 zł;

- fakturę VAT nr (...) z dnia 14 sierpnia 2015 r. na kwotę 185,67 zł.

- fakturę VAT nr (...) z dnia 15 kwietnia 2014 r. na kwotę 32,35 zł;

Dowód: faktury VAT (k. 22-44, 73), zestawienie dzierżawy opakowań (k. 45-72).

Przedsądowym wezwaniem od zapłaty z dnia 19 września 2016 r. powódka wezwała pozwaną spółkę od zapłaty kwoty 19.990,14 zł.

Dowód: wezwanie od zapłaty (k. 74-75) potwierdzenie nadania (k. 76).

Pismem z dnia 29 września 2014 r. pozwani oświadczyli, że wezwanie do zapłaty z dnia 24 września w ich ocenie nie odnosi się do ich księgowania. Pozwana wystawiła na rzecz pozwódki kompensatę rozrachunków nr: (...) z dnia 1 lipca 2014 r, oraz kompensatę rozrachunków nr: (...) z 27 maja 2014 r. Kompensata miała zostać dokonana według stanu na dzień 14 grudnia 2016 r. Pismem z dnia 29 lipca 2014 r. powódka poinformowała pozwanych, że niezmiennie stoi na stanowisku ze salda pomiędzy stronami są niezgodne. Pismem z dnia 19 stycznia 2016 r. pozwani poinformowali powódkę, że nie przyjmują wezwania do zapłaty wystawionego w dniu 15 stycznia 2016 r.

Dowód: pismo z dnia 29 września 2014 r. (k. 98), kompensaty rozrachunków (k. 99, 101-102), wezwanie do zapłaty (k. 100), pismo z 29 lipca 2014 r. (k. 103), potwierdzenie nadania (k. 104), pismo z 19 stycznia 2016 r. (k. 105), wezwanie do zapłaty (106).

Powódka dokonała dnia 9 lipca 2014 r. kompensaty wierzytelności na kwotę (...). W dokonanej kompensacie zawierała się wierzytelność wynikająca z faktury VAT nr (...).

Dowód: kompensata z dnia 9 lipca 2014 r. (k. 122), potwierdzenie nadania (k. 123)

Oceniając materiał dowody zgromadzony w sprawie Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, gdyż nie zostały one przez strony zakwestionowane.

Zeznania złożone przez I. P. o P. K. korespondowały z materiałem dowodowym zebranym w sprawie. W związku z powyższym Sąd uznał je za wiarygodne. Sąd nie dał wiary części zeznań pozwanej I. P. w zakresie dotyczącym ustaleń co do nie działania części umowy pisemnej w zakresie obciążania kosztami najmu butli na gaz. W tym zakresie zeznania te są sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie a zwłaszcza z treścią pisemnej umowy oraz zeznaniami przedstawiciela powodowej spółki.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Sąd ustalił, że zawarta pomiędzy stronami umowa miała charakter umowy mieszanej łączącej w sobie umowę sprzedaży oraz umowę najmu pomimo powoływania się w treści umowy na umowę dzierżawy. Należy wskazać, że ocena charakteru umowy zależy nie od jej nazwy, ale od rzeczywistej treści oraz celu i zgodnego zamiaru stron.

Zgodnie z art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W myśl art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Najem jest umową konsensualną, która dochodzi do skutku w wypadku złożenia zgodnych oświadczeń woli przez najemcę i wynajmującego. Nadto zgodnie z art. 669 § 1 k.c. najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym.

Zgodnie z art. 535 § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Umowa sprzedaż jest umową dwustronnie zobowiązującą. Skutkiem zawarcia umowy sprzedaży jest zobowiązanie się sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy lub prawa na kupującego oraz zobowiązanie się kupującego do zapłacenia sprzedawcy umówionej ceny. Świadczenie jednej strony jest więc odpowiednikiem świadczenia drugiej strony. W takim ujęciu umowa sprzedaży ma charakter umowy wzajemnej, w odniesieniu do której znajdą zastosowanie ogólne przepisy dotyczące zobowiązań wzajemnych (art. 487 i n.).

W zakresie podniesionego przez stronę zarzutu przedawnienia roszczenia należy wskazać, że z przedłożonych do akt dokumentów wynika, że faktury VAT nr (...), VAT nr (...), VAT nr (...), VAT nr (...) wystawiono z tytułu zawartej pomiędzy stronami umowy sprzedażny gazów technicznych zatem należy wobec nich stosować terminy przedawnienia przewidziane dla umowy sprzedaży.

Zgodnie z art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, roszczenia rzemieślników z takiego tytułu oraz roszczenia prowadzących gospodarstwa rolne z tytułu sprzedaży płodów rolnych i leśnych przedawniają się z upływem lat dwóch.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że roszczenia powódki dotyczące dochodzenia należności wskazanych w fakturach VAT nr (...), VAT nr (...), VAT nr (...), VAT nr (...) na łączną kwotę 1 947,84 zł uległy przedawnieniu.

Do roszczeń powódki w zakresie czynszu za najem butli i urządzeń, które w niniejszej sprawie nie były świadczeniem okresowym ma zastosowanie zgodnie z art 118 k.c. trzy letni termin przedawnienia dotyczący roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zatem dalsze roszczenia powódki nie uległy przedawnieniu, gdyż termin zapłaty najdawniejszego z nich przypadał na dzień 29 marca 2014 r.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (OSNP 1998/18/537). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)(OSNC 1997/6-7/76 Przegląd Sądowy 2001/4/81). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

W toku procesu powódka za pomocą przedłożonych faktury VAT oraz zestawienia dzierżawy opakowań wykazała, że pozwana wynajmowała od powódki butle z gazem. Pozwani nie negowali faktu najmowania przedmiotowych butli podnosząc, że strony zawarły porozumienie, na mocy którego powódka zobowiązała się do nieobciążania pozwanych fakturami z tytułu dzierżawy butli gazowych. Powódka zaprzeczyła, aby doszło do zawarcia powyższego porozumienia, a pozwana nie przedłożyła do akt sprawy żadnego dokumentu, który potwierdzałby okoliczność zawarcia takiego porozumienia. Należy przy tym wskazać, że zgodnie z § 11 zawartej przez strony umowy, wszelkie zamiany i uzupełnienia umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważność. Zatem porozumienie w zakresie nieobciążania pozwanych fakturami z tytułu dzierżawy butli gazowych musiałoby zostać zawarte w formie pisemnej. Ponadto nie bez znaczenia jest, że pozwana I. P. w swych zeznaniach przyznała, że R. był więcej dłużny pozwanym wspólnikom spółki cywilnej niż firma pozwanych była dłużną powodowi. Fakt ten potwierdza argumenty przedstawiciela powoda, że musiał podjąć decyzję o obciążaniu pozwanych czynszem za butle zgodnie z umową, ponieważ zbyt mało pozwani kupowali od powodowej spółki gazów i brak było odpowiedniej rotacji butli. Skoro R. był więcej dłużny, to znaczy że więcej kupował od pozwanych niż pozwani od powodowej spółki - (...) sp. z o.o.

Zgodnie z art. 498 § 1 i § 2 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Pozwani podnosili okoliczność, że z uwagi na współpracę stron część faktur objętych roszczeniem pozwu została skompensowana. Sąd rozpoznający sprawę podziela pogląd, który dopuszcza możliwość składania oświadczeń o potrąceniu w sposób dorozumiany. Zwłaszcza, że strony zgodnie stwierdziły, że zapłata kompensatami była ich zwyczajowym sposobem rozliczania się. Jeżeli podmiot w piśmie oświadcza, iż jest wierzycielem drugiej strony, precyzyjnie określając swoją wierzytelność, w tym przez określenie kwoty pieniężnej, w jakiej ta wierzytelność się wyraża i jako sposób zapłaty za tą wierzytelność wskazuje ,,kompensata” to należy uznać, iż składa oświadczenie o potrąceniu, pomimo tego, że bezpośredniej wypowiedzi w tym przedmiocie brak. Za zajęciem takiego stanowiska przemawia zarówno dyrektywa celowego działania strony, jak też brak wymogów co do formy, w jakiej oświadczenie o potrąceniu wierzytelności powinno nastąpić.

Należy wskazać, że z istoty potrącenia wynika, że obie wierzytelności muszą być wzajemne, co oznacza, że każda ze stron jest wierzycielem drugiej i jednocześnie jej dłużnikiem. Zatem przedstawiając swoje wzajemne wierzytelności do potrącenia pozwani wyrazili jednocześnie przekonanie o istnieniu i wysokości wzajemnej wierzytelności powoda.

Pozwani wskazywali że dokonali kompensaty faktury powoda nr (...) oraz nr (...). Z dokumentacji przesłanej przez pozwaną wynika że do w/w kompensat miało dojść według stanu na dzień 27 września 2014 r., jednakże z dowodu doręczenia wynika, że nie mogło to nastąpić wcześniej niż w dniu 8 października 2014 r.

Powódka przedstawiła natomiast do akt sprawy kompensatę wierzytelności z dnia 9 lipca 2014 r., która zawierała wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr (...). Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że skoro powódka dokonała kompensaty wierzytelności dnia 9 lipca 2014 r. to pozwana nie mogła już jej dokonać w późniejszych dokumentach.

W myśl art. 451 § k.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Zgodnie z paragrafem 2 tego przepisu, jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu.

W zakresie podnoszonego zarzutu kompensaty wierzytelności powoda wynikającej z faktury VAT nr (...), jak i pozostałych podnoszonych przez pozwanych wobec zaprzeczenia strony powodowej, aby oświadczenia o potrąceniu zostały kiedykolwiek doręczone powodowej spółce oraz braku wykazania przez stronę pozwaną, że została potrącona z wierzytelnością wymagalną, Sąd uznał, że powyższe okoliczności niweczą skuteczność podniesionego przez pozwanych zarzutu potrącenia w niniejszym w procesie. W tym zakresie pozwani nie sprostali obowiązkowi z art. 6 k.c.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uwzględnił roszczenie pozwu w zasadniczej części i orzekł jak w punkcie 1 wyroku na podstawie art.659 k.c. i nast.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Powódka domagała się odsetek o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach w brzmieniu obowiązującym przed dnia 1 stycznia 2016 r. tj. odsetek w wysokości odsetek za zwłokę określonej w art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa a żądanie to pozostawało uzasadnione.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 18.042,30 zł, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 1 947,84 zł orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie powódka uległa tylko co do nieznacznej części swego żądania w związku z czym Sąd orzekł o włożeniu na stronę pozwaną obowiązku zwrotu wszystkich kosztów. Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 1.000 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 4.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800) co daje łączną kwotę 5 817 zł.

SSR Jolanta Brzęk