Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 7 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: sekr. sąd. Kamila Zientalak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lipca 2017 roku w Ł.

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. w W.

przeciwko K. G. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego K. G. (1) na rzecz powoda (...) Bank S.A. w W. kwotę 20.917,07 zł. (dwadzieścia tysięcy dziewięćset siedemnaście złotych siedem groszy) z

a) odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym od kwoty 18.778,99 zł. (osiemnaście tysięcy siedemset siedemdziesiąt osiem złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) od dnia 24 października 2015 r. do dnia zapłaty,

b) odsetkami ustawowymi, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od kwoty 2.138,08 zł. (dwa tysiące sto trzydzieści osiem złotych osiem groszy) od dnia 19 listopada 2015 r. do dnia zapłaty oraz

kwotę 2.682 zł. (dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 250 zł. (dwieście pięćdziesiąt złotych).

Sygn. akt VIII C 1066/16

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2015 roku strona powodowa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczyła przeciwko pozwanemu K. G. (2), w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powództwo o zapłatę kwoty 21.167,07 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 18.783,09 zł od dnia 24 października 2015 roku do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 2.138,08 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 18 maja 2012 roku zawarł z pozwanym umowę kredytu nr (...), która to umowa na skutek braku uiszczania rat przez kredytobiorcę została wypowiedziana. Następnie w dniu 24 września 2014 roku z pozwanym została zawarta ugoda do umowy, o której mowa wyżej, której postanowień pozwany również nie dotrzymał, co skutkowało jej wypowiedzeniem i postawieniem całej należności w stan wymagalności. Na żądanie pozwu składają się następujące kwoty: 18.783,09 zł – z tytułu należności głównej, 1.792,88 zł – z tytułu odsetek umownych naliczonych za okres od dnia 30 września 2014 roku do dnia 22 września 2015 roku, 345,20 zł – z tytułu odsetek za opóźnienie naliczonych za okres od dnia 30 września 2014 roku do dnia 23 października 2015 roku oraz 245,90 zł z tytułu opłat i prowizji. Łączna kwota zadłużenia znajduje przy tym odzwierciedlenie w treści wyciągu z ksiąg bankowych.

( pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-4 )

W dniu 1 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Nakaz ten zaskarżył sprzeciwem w całości pozwany.

Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

( nakaz zapłaty k. 5, sprzeciw k. 5v.-7, postanowienie k. 10v. )

W sprzeciwie złożonym na urzędowym formularzu pozwany podtrzymał stanowisko procesowe w sprawie.

W odpowiedzi na sprzeciw powód wnosząc jak w pozwie wskazał, iż umowa stanowiąca źródło dochodzonego w sprawie żądania została wypowiedziana w dniu 24 lipca 2015 roku.

( sprzeciw k. 39-42, odpowiedź na sprzeciw k. 44-45 )

W piśmie procesowym z dnia 3 listopada 2016 roku powód wskazał, iż pozwany w dniu 10 grudnia 2015 roku dokonał na jego rzecz wpłaty w kwocie 100 zł, która została zaliczona na poczet powstałych kosztów. Następnie w piśmie procesowym z dnia 6 marca 2017 roku powód oświadczył, że pozwany w dniu 14 stycznia 2016 roku wpłacił kwotę 150 zł. W zakresie w/w kwot powód cofnął pozew.

( pismo procesowe powoda k. 60, k. 71, k. 81 )

Na rozprawie w dniu 20 marca 2017 roku pełnomocnik powoda nie stawił się. Pozwany oświadczył, iż nie kwestionuje powództwa co do zasady oraz co do wysokości samego kapitału kredytu. Zakwestionował natomiast należności odsetkowe uznając je za zawyżone, w tym znaczeniu, iż odsetki zostały naliczone za zbyt długi okres, a nadto w wysokości wyższej, aniżeli oznaczonej w umowie. Jednocześnie pozwany nie potrafił określić okresu, za który odsetki winny być naliczone. Ponadto pozwany wniósł o rozłożenie zasądzonej należności na raty, podnosząc jednocześnie, iż nie jest w stanie podać, w jakiej wysokości mógłby spłacać raty.

( protokół rozprawy k. 68-70 )

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 maja 2012 roku pozwany K. G. (2) zawarł z (...) Bank Spółką Akcyjną w W. umowę kredytu nr (...) na zakup samochodu marki T.. Na mocy przedmiotowej umowy pozwanemu udzielono kredytu w wysokości 17.722,22 zł, z czego kwota 14.900 zł miała zostać przeznaczona na zakup pojazdu, 1.722,22 zł stanowiła prowizję banku, natomiast kwota 1.050 zł została przekazana pozwanemu na pokrycie innych wydatków. Spłata kredytu została rozłożona na 48 miesięcy z terminem płatności ostatniej raty do dnia 25 maja 2016 roku. Pozwany zobowiązywał się do spłaty rat kredytu wraz z odsetkami w okresach comiesięcznych, w terminach i kwotach określonych w harmonogramie spłat, stanowiącym część umowy. Kredyt został oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 15,99 % w stosunku rocznym. W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu ustalonych w harmonogramie, bank miał prawo pobierać od niespłaconego w terminie kredytu podwyższone odsetki naliczone według stopy procentowej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, która w dniu sporządzenia umowy wynosiła 25%. W przypadku braku płatności przez kredytobiorcę w terminach umownych pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, kredytodawca mógł wypowiedzieć umowę kredytu po uprzednim wezwaniu kredytobiorcy do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni.

K. G. (2) nie wywiązywał się z terminowego uiszczania rat kredytu, na skutek czego bank wypowiedział pozwanemu umowę kredytu. W dniu 3 lipca 2013 strony podpisały ugodę krótkoterminową, w myśl której pozwany uznał swoje zadłużenie względem powoda w kwocie 17.028,26 zł, w zakresie którego zobowiązał się do spłaty kwoty 17.013,08 zł w 12 ratach, z czego 11 rat płatnych do 15-go dnia każdego miesiąca w kwocie po 300 zł każda, począwszy od dnia 15 sierpnia 2013 roku, zaś ostatnia rata, mająca balonowy charakter, płatna do dnia 15 lipca 2014 roku, w kwocie 16.051,10 zł. Strony zastrzegły przy tym, iż na wniosek dłużnika możliwe jest zawarcie odrębnego porozumienia dotyczącego spłaty dwunastej raty.

W dniu 24 września 2014 roku strony zawarły ugodę kredytu samochodowego do umowy (...) z dnia 18 maja 2012 roku, na mocy której pozwany uznał swoje zadłużenie względem banku w kwocie 25.572,39 zł, z czego kwota: 16.235,86 zł stanowiła kapitał, 2.547,30 zł odsetki umowne, 6.789,23 zł odsetki karne. W myśl postanowień ugody powód zwolnił dłużnika z obowiązku zwrotu odsetek karnych, o których mowa wyżej, jak również zobowiązał się do nienaliczania odsetek karnych od niespłaconego kapitału w przypadku terminowego spłacania rat przez pozwanego. Strony dokonały ponadto umownej kapitalizacji odsetek umownych w kwocie 2.547,30 zł, doliczając je do kapitału, na skutek czego ten ostatni wyrażał się kwotą 18.783,16 zł. Kwotę tę pozwany zobowiązał się spłacić w 48 ratach kapitałowo-odsetkowych płatnych zgodnie z harmonogramem do ostatniego dnia każdego miesiąca, przy czym pierwsza rata odsetkowa podlegała zapłacie do dnia 30 września 2014 roku, zaś pierwsza rata odsetkowo-kapitałowa – do dnia 31 października 2014 roku. W przypadku opóźnienia ze spłatą całości lub części jakiejkolwiek należności wynikającej z ugody powód był uprawniony do naliczania odsetek karnych od kwoty zadłużenia przeterminowanego w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Bank był uprawniony do wypowiedzenia ugody w przypadku opóźnienia dłużnika z zapłatą w części lub w całości 2 rat, po uprzednim wezwaniu dłużnika do spłaty wymagalnych należności w terminie nie krótszym niż 7 dni, przy czym okres wypowiedzenia wynosił 30 dni.

Pozwany nie wywiązał się z postanowień zawartej w dniu 24 września 2014 roku ugody, na skutek czego powód w dniu 24 lipca 2015 roku sporządził oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ugody. Wypowiedzenie to pozwany odebrał w dniu 4 sierpnia 2015 roku.

( umowa kredytu k. 20-21, ugoda k. 22-26, ugoda krótkoterminowa k. 27-28, oświadczenie o wypowiedzeniu umowy wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 29-30v., okoliczności bezsporne )

W wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 23 października 2015 roku powód wskazał, że na wymagalne zadłużenie pozwanego w łącznej wysokości 21.167,07 zł składają się następujące kwoty: 18.783,09 zł – z tytułu należności głównej, 1.792,88 zł – z tytułu odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 10% naliczonych za czas od dnia 30 września 2014 roku do dnia 22 września 2015 roku, 345,20 zł – z tytułu odsetek karnych za opóźnienie naliczonych od zadłużenia przeterminowanego w wysokości 10% za okres od dnia 30 września 2014 roku do dnia 23 października 2015 roku, 245,90 zł – z tytułu opłat i innych prowizji.

( wyciąg z ksiąg bankowych k. 18 )

Już po wytoczeniu powództwa, w dniach 10 grudnia 2015 roku i 14 stycznia 2016 roku, pozwany wpłacił z tytułu przedmiotowego zadłużenia, na konto powoda, odpowiednio kwoty 100 i 150 zł.

( okoliczności bezsporne )

Pozwany K. G. (2) ma 65 lat. Prowadzi gospodarstwo domowe wraz z małżonką, która jest emerytką. Utrzymuje się z prac dorywczych uzyskując dochód w kwocie 500-800 zł. Stan zdrowia uniemożliwia mu podjęcie pracy.

( dowód z przesłuchania powoda 00:13:50-00:17:56 protokołu elektronicznego rozprawy z dnia 20 marca 2017 roku )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny, a nadto znajdujący potwierdzenie w dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron procesu. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto dowód z przesłuchania pozwanego na okoliczność jego sytuacji majątkowej i zarobkowej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo, w zakresie po modyfikacji pismami procesowymi z dnia 3 listopada 2016 roku i 6 marca 2017 roku, jest zasadne w całości.

Na wstępie czynionych w niniejszej sprawie rozważań podnieść należy, że strona powodowa – wskutek wpłat dokonanych przez stronę pozwaną po wytoczeniu powództwa – w pismach procesowych, o których mowa wyżej, cofnęła żądanie pozwu w zakresie łącznej kwoty 250 zł.

Uznając, że częściowe cofnięcie powództwa przez powoda nie jest sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza również do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.), na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. i art. 203 § 1 k.p.c., Sąd umorzył postępowanie w sprawie w części, w której nastąpiło cofnięcie, orzekając jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

Powód wykazał swoje roszczenie w stosunku do pozwanego załączonymi do pozwu dokumentami, a pozwany, choć w toku postępowania kwestionował wysokość naliczonych przez powoda odsetek, to jednak nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swoich słów (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). W konsekwencji twierdzenia pozwanego Sąd uznał za gołosłowne, a nadto sprzeczne z przedłożonym przez powoda materiałem dowodowym.

Mając powyższe na względzie, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 20.917,07 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym od kwoty 18.778,99 zł od dnia 24 października 2015 roku do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 2.138,08 zł od dnia 19 listopada 2015 roku do dnia zapłaty, co było zgodne z przepisami art. 359 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c., art. 482 § 1 i 2 k.c., i w całości zgodne z żądaniem powoda.

Sąd nie znalazł przy tym podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten daje Sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje Sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Oczywistym jest przy tym, iż rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty może mieć miejsce li tylko wówczas, gdy jego spełnienie w tej formie jest przez pozwanego obiektywnie możliwe. O ile, bowiem rolą omawianego rozwiązania jest wydłużenie terminu zapłaty świadczenia przez dłużnika, a tym samym, uchronienie go od postępowania egzekucyjnego oraz naliczania kolejnych odsetek, o tyle rozwiązanie to nie może naruszać praw wierzyciela i doprowadzać do jego pokrzywdzenia, co niewątpliwie nastąpiłoby, gdyby sytuacja finansowa dłużnika nie dawała realnych szans na terminową spłatę świadczenia w ratach. Taki właśnie przypadek zdaniem Sądu ma miejsce na gruncie niniejszej sprawy. Pozwany nie pracuje, utrzymuje się z prac dorywczych, które nie przynoszę dużego dochodu. Jego żona przebywa na emeryturze, przy czym pozwany nie podał jej wysokości. K. G. (2) nie był również w stanie wskazać wysokości rat, w których mógłby spłacać zasądzoną w sprawie należność. W świetle przytoczonych okoliczności, w ocenie Sądu brak jest obiektywnych podstaw do przyjęcia, że pozwany uregulowałby wobec powoda zasądzone przez Sąd świadczenie w przypadku jego rozłożenia na raty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c.

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji