Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Agata Zielińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2017 roku sprawy

P. M., syna S. i R. z domu O.,

urodzonego (...) w K.,

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 10 maja 2016 roku w G. z mieszkania przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą w postaci torebki czarnej z zawartością dowodu osobistego, karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego Banku (...) S.A., czym działał na szkodę K. T.,

tj. o czyn z art. 278 §1 i 5 k.k. w zb. z art. 275 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.,

2.  w dniu 10 maja 2016 roku w G. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem K. T., gdyż za pomocą skradzionej karty płatniczej banku (...) jako osoba nieuprawniona dokonał transakcję na kwotę 18,50 zł oraz 31 zł działając na szkodę K. T. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,

tj. o czyn z art. 286 §1 k.k.,

3.  w dniu 9 maja 2016 roku w G. z mieszkania przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia mienie w postaci iPada wartości 1000 zł na szkodę firmy (...),

tj. o czyn z art. 278 §1 k.k.,

I.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I. aktu oskarżenia i za to przy zastosowaniu art. 11 §3 k.k. na podstawie art. 278 §1 i 5 k.k. wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie 2. aktu oskarżenia uznaje oskarżonego za winnego tego, że w dniu 10 maja 2016 roku w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd sprzedawcę w nieustalonym bliżej sklepie, iż jest uprawniony do dokonania zapłaty będącą w jego posiadaniu kartą płatniczą banku (...) S.A. wystawioną na rzecz K. T., a następnie dokonał tzw. „płatności zbliżeniowej” za zakupy w kwocie 18,50 złotych i 31 złotych, czym doprowadził bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem K. T., czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 286 §1 k.k. i za to na podstawie art. 286 §1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu a punkcie 3. aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 278 §1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 §1 k.k., art. 86 §1 k.k. orzeczone oskarżonemu w punktach od I. do III. wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności łączy i wymierza w ich miejsce karę łączną roku pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości, w tym od opłaty, przejmując poniesione w sprawie wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt: II K 1632/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

8 maja 2016 roku P. M. i A. D. (1) przyjechali pociągiem z W. do G.. Około godziny 20:00 zatrzymali się w hostelu (...) przy ul. (...). Następnego dnia, w godzinach wieczornych, dołączył do nich D. D. (1), który wynajął osobny pokój w tym samym hostelu.

Dowód: zeznania świadka A. L. – k. 85; zeznania świadka A. D. (1) – k. 100v;

9 maja 2016 roku w godzinach przedpołudniowych P. M. i A. D. (1) postanowili, że będą razem obchodzić klatki schodowe budynków położonych w różnych dzielnicach G. i prosić mieszkańców o pieniądze na jedzenie. Około południa udali się w tym celu w okolicę ul. (...). W pewnym momencie, doszli do budynku przy ul. (...). Zdecydowali wówczas, że P. M. wejdzie do budynku sam, natomiast A. D. (1) będzie na niego czekać, siedząc na ławce. Gdy oskarżony wszedł na klatkę schodową, postanowił, że zdobędzie pieniądze, dokonując kradzieży. Idąc schodami do góry, zaczął naciskać klamki w drzwiach kolejnych mieszkań, w celu ustalenia, które z nich są otwarte. W pewnym momencie, otworzył w ten sposób drzwi lokalu nr (...), stanowiącego własność W. M.. Gdy wszedł do środka żaden z domowników nie zauważył jego obecności. W związku z tym wszedł do jednego z pokoi. Zauważył wówczas, że na biurku znajduje się tablet marki iPad. Oskarżony natychmiast zabrał urządzenie i pospiesznie wyszedł z mieszkania. Następnie, wraz z A. D. (1) udał się do hostelu przy ul. (...), gdzie ukrył tablet, kładąc go pod łóżko.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. M. – k. 206; zeznania świadka A. L. – k. 85; zeznania świadka W. M. – k. 133; częściowo zeznania świadka D. D. (1) – k. 97; częściowo zeznania świadka A. D. (1) – k. 100v-102; protokół okazania – k. 143-144;

T. marki iPad skradziony z mieszkania W. M. stanowił własność (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. W momencie popełnienia czynu, jego wartość wynosiła 1.000 złotych

Dowód: zeznania świadka W. M. – k. 133;

K. T. mieszka w lokalu numer (...) w bloku położonym przy ul. (...) w G.. 10 maja 2016 roku w godzinach porannych pokrzywdzona położyła na szafce w przedpokoju mieszkania czarną torebkę, w której znajdował się m.in. dowód osobisty oraz karta bankomatowa Banku (...) S.A.

Tego samego dnia w godzinach przedpołudniowych P. M. i A. D. (1), a także towarzyszący im D. D. (1) wyszli z hostelu i postanowili, że ponownie będą obchodzić klatki schodowe budynków w celu uprawiania żebractwa. Gdy doszli do budynku przy ul. (...), zdecydowali A. D. (1) będzie czekać na dole, zaś P. M. i D. D. (1) wejdą do środka. Znalazłszy się na klatce schodowej, P. M. postanowił, że dokona kradzieży. Złapał wówczas za klamkę drzwi lokalu nr (...) należącego do K. T. i wszedł do środka. D. D. (1) pozostał natomiast na zewnątrz. Stojąc w przedpokoju, P. M. zaczął się rozglądać w poszukiwaniu wartościowych rzeczy. Zauważył wówczas damską torebkę koloru czarnego, którą zdjął z szafki, a następnie, po otwarciu drzwi wejściowych, wyrzucił na klatkę schodową. Został wówczas zauważony przez syna K. T., M. T., który zaczął krzyczeć, że ktoś jest w mieszkaniu. Gdy pokrzywdzona weszła do przedpokoju, zauważyła P. M. stojącego przy otwartych drzwiach. W tym momencie D. D. (1) zaczął zbiegać schodami w kierunku wyjścia. Oskarżony powiedział wówczas do pokrzywdzonej, że zbiera pieniądze oraz żywność. K. T. nakazała mu opuszczenie mieszkania. Oskarżony wyszedł na klatkę schodową i podniósł leżącą na posadzce torebkę, a następnie również wybiegł z budynku.

Po dokonaniu kradzieży P. M., a także A. D. (1) i D. D. (1) udali się na ul. (...) w G.. Gdy znajdowali się na wysokości Szkoły Podstawowej nr (...), oskarżony postanowił przejrzeć zawartość torebki. Wyciągnął z niej wówczas kartę bankomatową Banku (...) S.A., natomiast samą torebkę, wraz z pozostałą zawartością, wyrzucił w krzaki.

Następnie, P. M. udał się do pobliskiego sklepu, gdzie dokonał zakupu jedzenia o łącznej wartości 18,50 złotych. Za zakupy te zapłacił dokonując tzw. płatności zbliżeniowej przy pomocy karty bankomatowej należącej do K. T.. Po zaakceptowaniu płatności przez system bankowy, P. M. zakupił dodatkowo 2 paczki papierosów o wartości 31 złotych, za które również zapłacił w opisany wyżej sposób. Po opuszczeniu sklepu, oskarżony porzucił kartę bankomatową koło budynku położonego przy ul. (...).

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. M. – k. 114, 126; zeznania świadka K. T. – k. 4, 28v, 91v-92, 122v; zeznania świadka M. G. – k. ; 11v-12; wyjaśnienia oskarżonego P. M. – k. 114; protokół oględzin – k. 9-10v; protokół okazania – k. 91-92v; protokół oględzin – k. 117-118v; protokół eksperymentu procestowego – k. 120-121; zestawienie operacji – k. 123-123v; dokumentacja fotograficzna – k. 147m 152;

10 maja 2016 roku około godziny 12:00 funkcjonariusze Policji udali się na ul. (...) w G., gdzie dokonali zatrzymania P. M., A. D. (1) i D. D. (1) w związku z podejrzeniem dokonania kradzieży w mieszkaniu przy ul. (...).

Dowód: zeznania świadka P. P. – k. 52v; protokoły zatrzymania – k. 40-40v, 46,46v, 51-51v;

10 maja 2016 roku około godziny 13:30, przechodząc koło szkoły nr 56 przy ul. (...) znalazła damską torebkę koloru czarnego. Po przejrzeniu jej zawartości, ustaliła, że należy ona do K. T.. Po telefonicznym umówieniu spotkania, kobieta udała się do pokrzywdzonej i zwróciła jej znaleziona torebkę.

Dowód: zeznania świadka K. T. – k. 24v; zeznania świadka D. G. – k. 105v-106; protokół oględzin – k.22-23v;

11 maja 2016 około godziny 10:00 A. L., pracownica hostelu (...), udała się do pokoju P. M. i A. D. (1). W trakcie sprzątania, zauważyła schowany pod łóżkiem tablet marki iPad, który zaniosła następnie do swego biura.

Około godziny 13:30 funkcjonariusze Policji udali się do hostelu (...) udali się funkcjonariusze Policji, którzy chcieli dokonać przeszukania pokoju P. M. i A. D. (1) w związku z podejrzeniem kradzieży tabletu z mieszkania przy ul. (...). W trakcie rozmowy z policjantami, A. L. przekazała im tablet marki iPad znaleziony w pokoju.

Dowód: zeznania świadka A. L. – k. 85-86; protokół przeszukania – k. 79-81;

P. M. był jednokrotnie karany za czyn z art. 278 § 1 k.k. oraz za czyn z art. 280 §2 k.k.

Dowód: karta karna – k. 257-259;

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie, Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego P. M., zeznaniach świadków W. M., K. T., A. L., P. P., M. G. i D. G., a także na dokumentach urzędowych. Zeznania świadków D. D. (1) i A. D. (1) posłużyły poczynieniu ustaleń faktycznych częściowo.

Oskarżony P. M. nie kwestionował swojego sprawstwa w odniesieniu do żadnego z zarzucanych mu czynów i przyznał, że dokonał kradzieży torebki z mieszkania przy ul. (...) oraz tabletu z mieszkania przy ul. (...), jak i dokonał oszustwa za pomocą karty bankomatowej. Sąd potraktował jednak z ostrożnością wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim utrzymywał on, czynów z 9 i 10 maja 2016 roku dopuścił się samodzielnie i „ nikt na niego nie czekał”. Wprawdzie brak jest dowodów pozwalających ponad wszelką wątpliwość przyjąć, że P. M. współdziałał z D. D. (1) i A. D. (1), a nawet uznać, że osoby te uprzednio wiedziały o jego zamiarach dokonania kradzieży. Tym niemniej, okoliczności popełnienia tych czynów każą sądzić, że osoby te co najmniej były obecne w pobliżu miejsc, w których oskarżony dokonał kradzieży torebki oraz oszustwa za pomocą karty bankomatowej, zaś A. D. (2) towarzyszyła mu bezpośrednio przed kradzieżą tabletu. A. D. (2) zeznała bowiem, że 10 maja 2016 wspólnie z oskarżonym wstali ok. godziny 8:00 o wyszli z hostelu w godzinach porannych (ok. godziny 10:00), aby chodzić „ po mieszkaniach”. Partnerka oskarżonego zeznała przy tym, że ona i D. D. (1) byli z oskarżonym aż do momentu zatrzymania przez Policję. W ocenie Sądu, z zeznań A. D. (1) i D. D. (1) wynika zatem, że osoby te nie rozstawały się z oskarżonym 10 maja 2016 roku. Wyklucza to wersję oskarżonego, z której wynika, że, niezauważony przez partnerkę oraz kuzyna, udał się do innej części miasta, w celu dokonania kradzieży. Podobnie należy przyjąć w odniesieniu do czynu z 9 maja 2016 roku. A. D. (1) w swych zeznaniach w ogóle nie odniosła się do tego zdarzenia. Jednak utrzymywała, że przyjechała z oskarżonym „ zwiedzać T. ”. A przy tym zarówno P. M., jak i A. D. (1) nie twierdzili, jakoby 9 maja 2016 roku rozstali się, a oskarżony opuścił hostelowy pokój i udał się w bliżej nieokreślonym kierunku. Mając zatem na uwadze rzeczywisty cel wizyty oskarżonego oraz A. D. (1) i D. D. (1) w G., należy przyjąć, że osoby te co najmniej towarzyszyły oskarżonemu bezpośrednio przed dokonaniem kradzieży oraz oszustwa. Natomiast zeznania tych osób w zakwestionowanym powyżej zakresie miały służyć zarówno tworzeniu alibi dla oskarżonego, jak i odsunięciu podejrzeń od nich samych.

W. M. i K. T. opisali okoliczności, w jakich doszło do kradzieży, odpowiednio tabletu oraz torebki zawierającej kartę bankomatową na ich szkodę, a nadto okoliczności odnalezienia tych rzeczy. Sąd dał wiarę tym zeznaniom. Były one logiczne, konsekwentne i zgodne ze wskazaniami doświadczenia życiowego, a nade wszystko w przeważającej mierze dotyczyły okoliczności bezspornych. Świadkowie nie wskazali imiennie P. M. jako sprawcy kradzieży. Oskarżony jest wobec nich osobą obcą. Nie mieli oni żadnego powodu, by bezpodstawnie obciążać jakąkolwiek osobę i przypisywać jej dokonanie czynu, którego się nie dopuściła.

Świadkowie A. L. i D. G. opisali okoliczności znalezienia tabletu marki iPad, używanego przez W. M. oraz torebki, stanowiącej własność K. T.. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, gdyż dotyczyły okoliczności bezspornych.

Mniejsze znaczenie miały zeznania świadka M. G. , który był jedynie świadkiem „ze słyszenia” i opisał okoliczności kradzieży torebki, przekazane mu przez K. T.. Zeznania świadka były całkowicie zgodne z pozostałymi wiarygodnymi dowodami.

Świadek D. D. (1) potwierdził, że 10 maja 2016 roku, wraz z P. M. i A. D. (1), pojechał „ na bloki prosić o jedzenie”. Utrzymywał jednak, że spał wraz z tymi osobami pod gołym niebem, a nadto twierdził, iż nie wie nic o żadnej kradzieży dokonanej przez oskarżonego oraz o tym, że P. M. „ wszedł na jakieś mieszkanie”. Sąd nie dał wiary zeznaniom D. D. (1) w tym zakresie. Wersja dotycząca miejsca zakwaterowania świadka była sprzeczna z zeznaniami A. D. (1) i A. L. oraz. Oskarżony i jego konkubina nie kwestionowali tego, że wraz D. D. (2) spali w hostelu (...). Jak wynika z zeznań A. L., w pokojach zameldowali się A. D. (1) i D. D. (2). Natomiast zeznania K. T. zdają się przeczyć temu, jakoby D. D. (1) nie wiedział o kradzieży torebki. Wynika z nich bowiem, że w czasie, gdy pokrzywdzona rozmawiała z oskarżonym, schodami zbiegał inny mężczyzna (prawdopodobnie D. D. (1), który – jak wykazano wyżej, podobnie jak A. D. (1), był obecny w okolicach miejsca kradzieży), co może wręcz rodzić podejrzenie, że oskarżony przekazał kuzynowi skradzioną torebkę. Kwestia ta pozostaje jednak w sferze domysłów Sądu. Tym niemniej, Sąd przyjął, że D. D. (1) dowiedział się on kradzieży torebki wkrótce po jej dokonaniu. Wraz z oskarżonym i jego konkubiną uprawiał on bowiem żebractwo, chodząc po klatkach schodowych budynków mieszkalnych. Jest oczywiste, że czekając na P. M. pod klatką budynku nr (...) przy ul. (...), po wybiegnięciu z niej, D. D. (1) nie mógł nie zauważyć, że oskarżony wynosi z budynku torebkę. Sąd uznał również, że świadek wiedział o dokonanej przez P. M. kradzieży tabletu oraz miejscu jego ukrycia. W innym przypadku nie miałby on powodów, by ukrywać miejsce zakwaterowania - swoje, a także oskarżonego i jego konkubiny.

Również jedynie częściowo Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. D. (1) . Świadek nie kwestionowała tego, że 10 maja 2016 roku wraz z oskarżonym i D. D. (1), uprawiała żebractwo, obchodząc klatki schodowe budynków mieszkalnych w G.. Utrzymywała jednak, że udała się z tymi osobami na ul. (...), gdzie wszyscy zostali zatrzymani przez Policję. Świadek nie wspomniała przy tym, w ogóle, ażeby udała się z oskarżonym gdziekolwiek, w celu uprawiania żebractwa, 9 maja 2016 roku. Należy uznać, że A. zeznawała w tym zakresie nieszczerze, przemilczając fakt udania się w okolice budynków przy S. 5 i ul. (...), a także fakt dowiedzenia się o kradzieżach tabletu i torebki dokonanych przez P. M.. Jak wskazano przy okazji omawiania wyjaśnień oskarżonego, należy uznać, że P. M. pojechał na ul. (...) ze swoją konkubiną, zaś na ul. (...) zarówno z A. D. (1), jak i i D. D. (1) – brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw uzasadniających przyjęcie, że osoby te, w czasie pobytu w G., mającego na celu głównie uprawianie żebractwa, rozstawały się – co mogłoby umożliwić oskarżonemu samotne udanie się do innej części miasta, w celu dokonania przestępstw. Wskazania doświadczenia życiowego przekonują przy tym, że A. D. (2), nawet jeśli nie współdziałała przy popełnieniu któregokolwiek z czynów, to najprawdopodobniej dowiedziała się o kradzieży tabletu i torebki oraz użyciu karty bankomatowej co najwyżej na kilka minut po popełnieniu tych czynów. Jak wskazano wyżej, A. D. (1) i D. D. (1) „chodzili po blokach” wspólnie z oskarżonym, przez co musieli widzieć, jakie przedmioty oskarżony wynosi z budynków przy ul. (...).

Sąd oparł się również na dokumentach urzędowych przywołanych w ustaleniach faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności.

Ustalony stan faktyczny stanowił podstawę do przypisania oskarżonemu wszystkich zarzucanych mu czynów.

W przypadku czynów z punktu I. i III. aktu oskarżenia, P. M. udał się odpowiednio do mieszkania W. M. oraz do mieszkania K. T., skąd wyniósł tablet marki iPad o wartości 1.000 złotych (stanowiący pracodawcy W. E. (...) sp. z o).o. oraz torebkę (stanowiącą własność K. T.), w której znajdował się dowód osobisty (dokument stwierdzający tożsamość) oraz karta bankomatowa pokrzywdzonej (karta uprawniająca do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego). Jest oczywiste, że oskarżony nie był w żaden sposób uprawniony wobec tych przedmiotów. Mimo to, potraktował je jak własne i włączył je w skład swego majątku, postępując z nimi tak jak właściciel (dokonali zaboru w celu ich przywłaszczenia). W ten sposób, w przypadku czynu z punktu I. aktu oskarżenia wypełnił znamiona z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., natomiast w przypadku czynu z punktu III. aktu oskarżenia znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k.

W przypadku czynu z punktu II. aktu oskarżenia, P. M. dokonał dwóch płatności „zbliżeniowych” za artykuły spożywcze i papierosy. W ten sposób wprowadził sprzedawcę w błąd co do tego, że jest uprawniony do korzystania z karty płatniczej. W rezultacie doszło do rozporządzenia mieniem K. T. przez bank (...) S.A. w kwotach 18,50 złotych i 31 złotych. Oczywiste jest, że rozporządzenie to było niekorzystne dla pokrzywdzonej, a oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. W ten sposób, P. M. wypełnił znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. W związku z tym, że płatności nastąpił w ramach tej samej wizyty w sklepie, a oskarżony obejmował swoim zamiarem zapłatę za całość zakupów przy użyciu kary obie płatności stanowią jeden czyn zabroniony. Podkreślić należy, że w ramach płatności zbliżeniowej przy użyciu karty nastąpiło wprowadzenie w błąd sprzedawcy obsługującego terminal płatniczy, iż oskarżony jest osobą uprawnioną do dokonywania płatności kartą, w wyniku czego bank (...) S.A. dokonał niekorzystnego rozporządzenia mieniem K. T. poprzez pokrycie kosztów zakupów. Wobec konieczności doprecyzowania opisu czynu zarzucanego aktem oskarżenia Sąd dokonał stosownej zmiany tego opisu.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swoich czynów przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. P. M. jest i już w trakcie popełnienia czynów był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynów przypisanych P. M. należy określić jako wysoki. Rozmiary wyrządzonych przez oskarżonego szkód nie były wprawdzie znaczne, tym niemniej należy mieć na uwadze sposób i okoliczności popełnienia przedmiotowych czynów. Dokonując kradzieży tabletu oraz torebki zawierającej dowód osobisty i kartę bankomatową oskarżony działał w sposób zuchwały. Tak bowiem należy postrzegać fakt, że oskarżony wdarł się do mieszkań K. T. i W. M. mimo obecności domowników. Poprzez te zachowania, oskarżony dopuścił się zamachu nie tylko na mienie pokrzywdzonych, lecz przede wszystkim ugodził w nienaruszalność mieszkania W. M. i K. T. – jedno z najcenniejszych dóbr chronionych prawem. Warto przy tym zauważyć, że dopuszczając się czynu na szkodę K. T., P. M. uciekł się do podstępu – zauważony przez pokrzywdzoną, starał się wzbudzić w niej współczucie, przekonując że jest osobą ubogą, która zbiera żywność oraz pieniądze na utrzymanie. Dopuszczając się wszystkich przypisanych mu czynów, P. M. działał nadto z premedytacją.

Za przypisane czyny, Sąd wymierzył oskarżonemu następujące kary:

-

za czyn z punktu I. aktu oskarżenia, karę 6 miesięcy pozbawienia wolności (punkt I. sentencji wyroku);

-

za czyn z punktu II. aktu oskarżenia, karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (punkt II. sentencji wyroku);

-

za czyn z punktu III. aktu oskarżenia, karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (punkt III. sentencji wyroku);

Ustalając wymiar kar jednostkowych Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i 2 k.k., a przede wszystkim dyrektywą z art. 54 1§1 k.k. Przedmiotowych czynów oskarżony dopuścił się bowiem jako sprawca młodociany.

Na niekorzyść oskarżonego przemawiają okoliczności wpływające na ocenę szkodliwości społecznej jego czynów, tj. sposób i okoliczności ich popełnienia, a także uprzednia karalność oskarżonego za przestępstwo podobne. Za okoliczności obciążające należy również uznać motywację oskarżonego oraz jego charakterystykę. P. M., dokonał oszustwa i kradzieży działając z chęci łatwego zysku, choć w okresie popełnienia czynów był osobą zdrową, mającą możliwość podjęcia pracy zarobkowej. Nie zmusiła go do tego żadna nadzwyczajna sytuacja życiowa. W ocenie Sądu można przyjąć, że oskarżony jest osobą zdemoralizowaną. Mimo młodego wieku, P. M. nie podjął próby ustabilizowania swojej sytuacji życiowej, w tym nie podjął stałego zatrudnienia. Zamiast tego podjął próbę pozyskania środków utrzymania z żebractwa i kradzieży.

W punkcie IV. sentencji wyroku, Sąd połączył orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności, grzywny, wymierzając karę łączną roku pozbawienia wolności. Należy nadmienić, że uwzględniając wysokość orzeczonych kar jednostkowych, Sąd mógł wymierzyć P. M., za zbiegające się przestępstwa, karę łączną od 8 miesięcy pozbawienia wolności do roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Określając wymiar kary łącznej Sąd kierował się dyrektywami z art. 85a k.k. Zważywszy na młody wiek oskarżonego oraz jednokrotną uprzednia karalność w dacie inkryminowanych czynów Sąd w przeważającym zakresie zastosował zasadę absorpcji kar jednostkowych. Zważywszy jednak na cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej Sąd doszedł do przekonania, iż w pewnym zakresie uwzględnić także należało zasadę kumulacji kar jednostkowych. Całkowite zastosowanie zasady absorpcji mogłoby wywołać u oskarżonego oraz w opinii publicznej przekonanie, iż popełnienie wieli przestępstw popłaca wobec braku konieczności odbywania kary za cześć z nich.

Wymierzając kary jednostkowe oraz karę łączną pozbawienia wolności P. M., jako sprawcy młodocianemu, zgodnie z art. 54 § 1 k.k., Sąd wziął przede wszystkim pod uwagę cele wychowawcze kary. Należało uznać, że w badanym przypadku cele te zostaną najpełniej zrealizowane poprzez zastosowanie bezwarunkowej izolacji. Prawomocnym wyrokiem z dnia 16 grudnia 2016 roku Sądu Okręgowego w Katowicach w sprawie V K 203/16 P. M. został skazany za czyn z art. 280 §2 k.k. Uprzednia karalność za tak poważny czyn, a także okoliczności czynów przypisanych niniejszym wyrokiem oceniane z uwzględnieniem dyrektyw z art. 69 §1 i 2 k.k. nakazują przyjąć, że jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności jest w stanie zrealizować wobec skazanego wychowawcze cele kary. Jak już wcześniej akcentowano, oskarżony dopuścili się czynów o wysokim stopniu szkodliwości społecznej, w sposób zasługujący na potępienie. Sposób i okoliczności popełnienia czynów, przyświecająca oskarżonemu motywacja oraz dotychczasowy sposób życia oskarżonego nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że jest on sprawcą zdemoralizowanym. W ocenie Sądu, zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że oskarżony dopuści się w przyszłości kolejnych przestępstw, zwłaszcza przestępstw przeciwko mieniu. Sąd za konieczne uzmysłowienie oskarżonemu, że dopuszczając się w przyszłości nowych czynów, zwłaszcza o tak wysokim stopniu szkodliwości społecznej, ponownie będzie musiał liczyć z perspektywą osadzenia w zakładzie karnym. W związku z powyższym, Sąd uznał, że P. M. nie zasługuje na zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego, Sąd zwolnił go z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania.