Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2017 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa G. A.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 28 września 2016 r., sygn. akt II C 800/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 480/17

UZASADNIENIE

Powód G. A. żądał zasądzenia na jego rzecz
od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwoty 1.710,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdził, że pozwana nie wywiązała się należycie z łączącej strony umowy o świadczenie usługi turystycznej w postaci wypoczynku dla dwóch osób - w Tunezji.

Pozwana (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Przyznała, że strony łączyła umowa o świadczenie usług turystycznych, na mocy której zobowiązała się zakwaterować dwie osoby w dwuosobowym standardowym pokoju w Tunezji w miejscowości B. w hotelu (...) o standardzie
3* z wyżywieniem w formule (...), przelot dwóch osób z K. do Tunezji
i z powrotem w terminie od 4 września 2013 roku do 11 września 2013 roku. Całkowity koszt imprezy wyniósł 3.420,00 zł. Wskazała, że hotele w krajach afrykańskich nie odpowiadają standardem tej samej kategorii hotelom europejskim, a miarodajną oceną standardu danego hotelu jest cena imprezy, która jest związana z kosztem zakwaterowania. Zaprzeczyła aby standard pokoi i innych usług hotelowych odbiegał od wykupionego przez powodów standardu 3* według kategorii tunezyjskiej. Podkreśliła, że powód przez cały pobyt nie zgłosił rezydentowi reklamacji dotyczącej standardu zakwaterowania, w tym braku wyposażenia pokoju w telefon czy suszarkę.

Sąd Rejonowy w Gliwicach w wyroku z dnia 28 09 2016r. zasądził
od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 300 zł wraz z ustawowymi odsetkami, z tym, że od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi
od dnia 26 marca 2014 roku do dnia zapłaty

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia jako podstawę odpowiedzialności pozwanej wskazał art. 11 a ust 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o usługach turystycznych. Wskazał, że w świetle zawartej w nim regulacji organizator turystyki odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy

o świadczenie usług turystycznych, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest spowodowane wyłącznie: działaniem lub zaniechaniem klienta, działaniem

lub zaniechaniem osób trzecich, nieuczestniczących w wykonywaniu usług

przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było przewidzieć uniknąć, albo siłą wyższą. Wskazał, że powód wykupując hotel o stan-dardzie trzygwiazdkowym z opcją all inclusive miał prawo oczekiwać, że będzie miał zapewnione wakacje na dobrym poziomie. Pozwana nie może czynić zarzutu powodowi zakupu wyjazdu w atrakcyjnej cenie, co miało uzasadnić ustalone wyżej napotkane

w trakcie pobytu niedogodności, niezgodne z treścią oferty. Wskazał, iż niematerialny charakter szkody doznanej przez powoda w postaci "zmarnowanego urlopu" nie może budzić wątpliwości. Mając na względzie długotrwałość i uciążliwość niedogodności występujących podczas całego urlopu oraz znaczny stopień ich natężenia, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda 1.300,00 zł, jako odszkodowanie z tytułu doznanej przez niego szkody niemajątkowej spowodowanej nienależytym wykonaniem umowy przez pozwaną i "zmarnowanym urlopem" powoda.

Rozstrzygnięcie o odsetkach oparto na treści art. 481 § 1 i 2 k.c. O kosztach procesu sąd orzekł na zasadzie art. 100 zd. 1 k.p.c. przy zastosowaniu zasady stosunkowego ich rozdzielenia.

Orzeczenie zaskarżył pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w całości, która wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, bądź zasądzenie na rzecz powoda kwoty 500zł i oddalenie dalej idącego powództwa i zniesienie kosztów postępowania.

Zarzucił, że przy ferowaniu wyroku naruszono prawo procesowe, regulacje:
art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przeprowadzenie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i ustaleni wysokości szkody niemajątkowej bez uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy i przyjęciu, że powód poniósł szkodę niemajątkową w wysokości 76 % wartości swoich świadczeń.

W uzasadnieniu między innymi podnosiła, że Sąd został przez powoda zobligowany

do ograniczenia rozpoznania sprawy do ustalenia czy faktycznie doszło do nienależytego wykonania zobowiązania, jaka była treść tego zobowiązania, czy powód poniósł szkodę niemajątkową, a także dokonać oceny wartości tej szkody. Powód nie domagał się obniżenia ceny imprezy, co powinno zostać poza zakresem orzeczenia Sądu.

W odpowiedzi na apelację powód G. A. wnosił o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Odwoławczy ustalił i zważył co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powoda a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia mają podstawę we wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia źródłach dowodowych, których ocena jakkolwiek lakoniczna jest logiczna i mieści się w gra-nicach swobodnej oceny dowodów.

Skarżąca w ramach podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia przy fero-waniu zaskarżonego orzeczenia regulacji art. 233 k.p.c. w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę prawną dotyczącą wysokości należnego powodowi

od pozwanej zadośćuczynienia za doznaną szkodę niemajątkową.

Z tej przyczyny zarzut ten tylko werbalnie odnosi się do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku, stąd też nie ma on wpływu na powyższą ocenę

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego
w swym zasadniczym zarysie jest prawidłowa i Sąd odwoławczy ocenę prawną Sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za własną (orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. III C 473/34, ZB. Urz. 1935r. nr 12, poz. 496).

Odpowiedzialność pozwanej za skutki nienależytego wywiązania się

przez skarżącą z zawartej przez strony umowy nie jest kwestionowana i ma ona źródła w przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia regulacjach prawnych.

Dochodzone przez powoda a następnie uwzględnione przez Sąd pierwszej instancji roszczenie jest w istocie zadośćuczynieniem za szkodę niemajątkową

w postaci tzw. zmarnowanego urlopu, które wysokość wyznacza zakres doznanej przez klienta biura podróży szkody niemajątkowej (w granicach wyznaczonych przez regulację art. 361§ 1 i 2 k.c.) a nie jak tego w istocie domaga się apelacja cena uiszczona przez powoda za świadczoną mu przez skarżąca usługę (może ona jedynie posiłkowe znaczenie dla wysokości zadośćuczynienia).

Dlatego przy ocenie zasadności zaskarżonego orzeczenia należy - w drodze analogi - posiłkować się dorobkiem judykatury odnoszącym się do zakresu kontroli instancyjnej wysokości zasądzanych zadośćuczynień z doznaną krzywdę (art. 445 k.c.)

i wysokość zasądzonego przez Sąd Rejonowy zadośćuczynienia może zostać skorygowana tylko wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy mających wpływ na jego wysokość jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie,

jako rażąco wygórowane lub rażąco niskie (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 07 1970r. III PRN 39/70, OSNC 1971/3/53).

Z poczynionych przez Sąd Rejonowy i nie kwestionowanych przez skarżącą ustaleń faktycznych wynika, iż powód wraz z żoną zostali zakwaterowani

w niezgodnym z ofertą „w małym, zniszczonym, źle oświetlonym pokoju, w oto-czeniu gruzu, chaszczy, połamanych krzeseł, braku klimatyzacji w jedynej restauracji (zamiast oferowanych dwóch), nieświeżego jedzenia, brudnego, zniszczonego basenu, dostępnych dwóch barów (zamiast oferowanych sześciu)

i przykrego zapachu unoszącego się w hotelu”.

Doprowadziło to w konsekwencji nie tylko do pozbawienia powoda przyjemności z czerpania wypoczynku w warunkach wskazanych w ofercie pozwanej ale – co należy podkreślić – do powstania w czasie urlopu napięć, stresów i towa-rzyszącej w mu przez cały okres pobytu w hotelu atmosfery nieudanych wakacji

oraz wynikającego z tego zdenerwowania jego małżonki.

W świetle tych okoliczności ustalona przez Sąd Rejonowy globalna wysokość zadośćuczynienia w kwocie 1.300zł niewątpliwie nie jest niewspółmiernie nieodpowiednia do doznanej przez powoda szkody niemajątkowe w postaci tzw. zmarnowanego urlopu.

Czyni to apelację bezzasadną w rozumieniu art. 385 k.p.c., co z mocy zawartej w nim regulacji prowadziło do oddalenia apelacji.

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację pozwanej jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację

art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 1 i § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 10 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r., poz. 1800) biorąc pod uwagę, iż pozwana uległa w całości

w postępowaniu odwoławczym i powinna zwrócić powodowi poniesione przez niego w tym postępowaniu koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika.

SSO Leszek Dąbek