Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wysokiem Mazowieckiem III Wydział Rodzinny i Nieletnich

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSR Julita Aronowicz

Protokolant : Katarzyna Wójcicka

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2016 r. w Wysokiem Mazowieckiem

sprawy z powództwa J. D.

przeciwko A. D. (1)

o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego

I.  Ustala, że z dniem 01 października 2015 r. ustał obowiązek świadczenia alimentów w kwocie po 350 (trzysta pięćdziesiąt) zł miesięcznie przez powoda J. D. na rzecz pozwanego A. D. (1), wynikający z wyroku Sądu Rejonowego w Wysokiem Mazowieckiem z dnia 31 maja 2012 r. wydanego w sprawie III RC 99/11;

II.  Odstępuje od obciążania pozwanego kosztami sądowymi i koszty te przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt III RC 142/15

UZASADNIENIE

Powód J. D. ostatecznie domagał się ustalenia, że jego obowiązek alimentacyjny wobec pozwanego syna A. D. (1) wygasł z dniem 1 października 2015 r.

Uzasadniając żądanie powód powoływał się na swoją trudną sytuację materialną, podnosił, że pozwany ukończył naukę, pracuje i jest w stanie utrzymać się samodzielnie.

Pozwany A. D. (1) w odpowiedzi na pozew uznał powództwo i wnosił o nieobciążanie go kosztami postępowania.

W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany wskazał, że osiągnął zdolność samodzielnego utrzymania się, od stycznia 2016 r. pracuje zarobkowo. Pozwany podniósł, że z dniem 01 października 2015 r. utracił status studenta, wobec ukończenia nauki i w związku z tym za uzasadnioną datę wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego należy uznać dzień 01 października 2015 r.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd Rejonowy w Wysokiem Mazowieckiem wyrokiem z dnia 31 maja 2012 r., wydanym w sprawie III RC 99/11 podwyższył alimenty od J. D. na rzecz jego syna A. D. (1) z kwoty po 300 zł miesięcznie do kwoty po 350 zł miesięcznie. Z mocy wskazanego powyżej wyroku powód jest zobowiązany do alimentowania swych pozostałych dzieci – A. D. (2) i D. D. w kwocie łącznej po 750 zł miesięcznie (k. 81 akt sprawy tut. Sądu III RC 99/11).

Aktualnie pozwany A. D. (1), jak wynika z jego twierdzeń zawartych w odpowiedzi na pozew (k. 13), pracuje zarobkowo, a z dniem 01 października 2015 r. zakończył edukację. Zdaniem pozwanego za uzasadnioną datę wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego uznać należy dzień 01 października 2015 r., z którym to dniem skończył mu się status studenta.

Powód J. D., jak wynika z jego wyjaśnień (czas nagr. od 00:04:18 do 00:10:42), utrzymuje się z emerytury, która po potrąceniu należności alimentacyjnych wynosi 440 zł miesięcznie. Powód nie ma majątku nieruchomego, nieruchomość rolną przekazał siostrzeńcowi w zamian za świadczenia dożywotnie. J. D. ma zaległości alimentacyjne, na dzień 22 lutego 2016 r. alimenty zaległe dla wierzyciela wynoszą 6.682, 33 zł, odsetki - 1.088, 39 zł (k. 14). Powód ma problemy zdrowotne, choruje na serce i kręgosłup.

Art. 138 kro stanowi, że w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego.

Zgodnie z art. 133 § 1 kro rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się (art. 133 § 3 kro).

Obowiązek alimentacyjny rodzica wobec dziecka wygasa dopiero wówczas, gdy dziecko osiągnie samodzielność życiową.

W ocenie Sądu taką samodzielność pozwany A. D. (1) już osiągnął. Pozwany skończył studia licencjackie i z dniem 01 października 2015 r. utracił status studenta. Od 02 stycznia 2016 r. pozwany pracuje zarobkowo.

Strony zgodnie wnosiły o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego z datą 01 października 2015 r., wobec czego Sąd przychylił się do stanowisk stron i na podstawie powyżej wskazanych przepisów i orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 102 kpc.