Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu, IV Wydział Karny - Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant st. prot. sąd. M. K.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu B. T.

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2017 roku

sprawy Z. W.

oskarżonego z art. 178 a § 1 k.k. w związku z art. 178 a § 4 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu

z dnia 14 kwietnia 2017 roku, sygn. akt II K 677/16

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

2.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wyłożonych kosztów postepowania odwoławczego i wymierza opłatę za II instancję w kwocie 120 złotych.

SSO Leszek Matuszewski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wągrowcu wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2017 roku, sygn. akt II K 677/16 uznał oskarżonego Z. W. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k. i za to na podstawie przepisu art. 178 a § 1 k.k. i art. 33 §1 k.k. wymierzył mu karę 80 stawek dziennych grzywny, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 15 złotych.

Na podstawie art. 42 § 2 k.k. i art. 43 §1 k.k. orzeczono wobec podsądnego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat na poczet którego na podstawie art. 63 §4 k.k. zaliczono okres zatrzymania dokumentu prawa jazdy od dnia 6 sierpnia 2016 roku do dnia 14 kwietnia 2017 roku i nadal.

Sąd I instancji na podstawie art. 43 a § 2 k.k. orzekł wobec podsądnego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obrońca oskarżonego Z. W. . Obrońca zarzucił orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na jego treść. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie podsądnego od przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego Z. W. nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo. Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę i sprawstwo oskarżonego Z. W.. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd I instancji jest wnikliwa i nie wykazuje żadnych błędów logicznych, utrzymując się w granicach swobodnej oceny dowodów chronionej art. 7 k.p.k. Przedmiotem rozważań Sądu były dowody zarówno na korzyść Z. W., jak i wszelkie dowody im przeciwne. Wszystkie te dowody zostały ocenione zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z uwzględnieniem zasad wynikających z art.2, 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. Uzasadnienie wyroku odpowiada wymogom art. 424 k.p.k. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia.

Wina i sprawstwo oskarżonego Z. W. nie budzi wątpliwości Sądu II instancji. Na to, że swoim zachowaniem wypełnił on znamiona przypisanego mu występku wskazują między innymi: wyniki badania alkometrem ( k.2), dowód z opinii biegłej S. P. ( k.89-90,99-101) a także zeznania policjantów T. Z. i Ł. K. ( k.67-68) .

Sąd Rejonowy słusznie podważył oświadczenia dowodowe podsądnego jako sprzeczne przede wszystkim z obiektywnym dowodem w postaci wyników jego badania alkometrem tuż po zatrzymaniu go przez policję.

Sąd odwoławczy nie podziela zastrzeżeń apelującego do dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny opinii wydanej przez biegłą S. P.. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał tę opinię za wiarygodną i na niej oparł swoją ocenę dowodu z badania oskarżonego alkometrem.

Twierdzenia obrońcy kontestujące ocenę tego dowodu, jak wynika z wywodów zawartych w uzasadnieniu apelacji, stanowią wyłącznie gołosłowną negację należycie umotywowanej konkluzji eksperta. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji słusznie ocenił wskazaną opinię jako rzetelną, fachową, a przez to przydatną dla ustaleń faktycznych. Krytykowana przez autora środka odwoławczego, opinia biegłej spełnia kryteria z art.201 k.p.k., którymi winna charakteryzować się taka ekspertyza i stanowi pełnowartościowy dowód w sprawie. Oświadczenia dowodowe S. P. złożone w toku przewodu sądowego, tylko utwierdzają w przekonaniu, że stanowisko wyżej wymienionej biegłej stanowi wynik przeanalizowania dostępnego materiału dowodowego i wykorzystaniu przy tym właściwych metod badawczych i aktualnego stanu wiedzy. Wbrew temu, co forsuje obrońca, opinia w sposób jasny przedstawia dlaczego należy uznać drugi i trzeci wynik pomiaru za wiarygodny i wyjaśnia nadto jaki jest powód rozbieżności między wynikami. Co więcej biegła złożyła obszerne oświadczenia dowodowe na rozprawie głównej, w których odpowiadała między innymi na pytania obrońcy.

Prawdą jest, że pomiędzy pierwszym, a drugim badaniem na obecność alkoholu w powietrzu wydychanym przez podsądnego zachodzi istotna różnica. Nie przemawia to jednak automatycznie za niewinnością oskarżonego, jak wywodzi to obrońca. Nie jest tak, aby jeden błąd pomiarowy dowodził wadliwości używanego alkometru i dyskredytował pozostałe wyniki uzyskane w wyniku użycia tego urządzenia. Biegła podkreśliła, że wyniki 2 i 3 należy uznać za prawidłowe i wyjaśniła możliwy powód rozbieżności w badaniach. Według biegłej istnieje możliwość, że nierównomierny wydech osoby badanej, w określonej sytuacji, może spowodować zakłamanie wyniku badań. Biegła przyznała, że miała do czynienie z podobnymi sytuacjami. Zdaniem biegłej korelacja pomiędzy wynikami 2 i 3 badania wskazuje, że urządzenie działało prawidłowo. (k.101)

Jeżeli do powyższego dodamy okoliczność, że policjanci podjęli decyzję o przeprowadzeniu badań oskarżonego albowiem wyczuli od niego woń alkoholu, nie może budzić wątpliwości, że był on w stanie nietrzeźwości.

Zasady doświadczenia życiowego nadto wskazują, że nieraz prawidłowe użycie całkowicie sprawnego urządzenia pomiarowego może skutkować jednostkowym błędnym wynikiem. Taki błąd wcale nie przesądza o tym, że kolejne wyniki będą również niemiarodajne. Zasadnicze znaczenie w takiej sytuacji ma powtórzenie badań i ich analiza. Należy podkreślić, że zbieżne rezultaty drugiego i trzeciego badania jednoznacznie wskazują na to, że urządzenie w tym wypadku działało prawidłowo i pozwoliło ustalić stan nietrzeźwości podsądnego. Co istotne, policjanci posługiwali się urządzeniem, które było atestowane. Nie ujawniły się zatem ani wcześniej ani później żadne techniczne przeciwskazania do używania tego urządzenia.

Wbrew temu, co forsuje obrońca, miarodajne dowody w postaci oświadczeń dowodowych policjantów T. Z. i Ł. K. wskazują na to, że ustnik podczas badania podsądnego został wymieniony ( k.66). Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych racjonalnych przyczyn dla których policjanci relacjonujący jedną z wielu podejmowanych rutynowo kontroli drogowych mieliby zeznawać nieprawdę. Niczego nie zmienia istotnie to, że w protokole sporządzonym w wyniku kontroli nie zawarto adnotacji o wymianie ustnika. Powyższe wynikało z praktyki przyjętej przez policjantów polegającej na nieodnotowaniu tej czynności w protokole.

Nie jest tak, aby w toku postępowania rozpoznawczego zachodziła potrzeba przeprowadzenia kolejnego dowodu z opinii biegłego. Sąd Okręgowy przypomina, że decyzja o dopuszczeniu dowodu z nowej opinii biegłego należy do organu orzekającego, którego zadaniem jest wprawdzie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w czym ma mu pomóc opinia biegłego, ale ma też obowiązek dbania o nieprzewlekanie postępowania, do czego prowadzi dopuszczanie zbędnych dowodów. Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, że opinia taka nie jest przekonywająca dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 k.p.k. ( zob. A. Gaberle, Dowody w sądowym procesie karnym. Teoria i praktyka, Warszawa 2010, postanowienie SN z 13 września 2006 r., IV KK 139/06, OSNK 2006, nr 1, poz. 1715; zob. też postanowienie SN z 26 lipca 2006 r., III KK 455/05, OSNK 2006, nr 1, poz. 1480).

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, aby złagodzić karę grzywny wymierzoną oskarżonemu. Powyższa kara nie cechuje się rażącą surowością. Prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwym stanowi umyślne działanie wbrew zakazowi prawa i narusza jedną z najbardziej podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Alkohol u kierowcy pojazdu mechanicznego nie tylko obniża jego zdolności psychomotoryczne (zdolność postrzegania, reagowania itp.), ale ponadto rozluźnia hamulce moralne, zwiększa pewność siebie, zuchwalstwo i zmniejsza obawę przed odpowiedzialnością karną za popełnione przestępstwo. Nietrzeźwość obok nadmiernej prędkości stanowi jedną z podstawowych przyczyn wypadków w ruchu drogowym, w których zostają ranni lub giną inni użytkownicy drogi. Przestępstwa komunikacyjne popełnione zwłaszcza w stanie nietrzeźwości stanowią poważne zagrożenie społeczne.

Orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat jest adekwatne do wspomnianych wyżej okoliczności, a zarazem wystarczające dla wychowawczego oddziaływania na oskarżonego i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Powinno ono skłonić oskarżonego do krytycznej refleksji na przyszłość nad swoim wcześniejszym postępowaniem. Zakaz ten został orzeczony w najniższym wymiarze przewidzianym w kodeksie karny za tego rodzaju przestępstwo.

Sąd Okręgowy zaakceptował także pozostałe rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, jako odpowiadające prawu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  utrzymał w mocy zaskarżony wyrok

2.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył opłatę za II Instancję w kwocie 120 złotych .

SSO Leszek Matuszewski