Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki

Sędziowie: SO Beata Hass – Kloc

SO Renata Bober (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Krztoń

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa W. B. (1)

przeciwko R. Ś.

o zapłatę

oraz z powództwa wzajemnego R. Ś.

przeciwko W. B. (1)
o zapłatę

na skutek apelacji powoda co do pkt I i III apelacji pozwanego co do pkt II i IV wyroku Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu V Wydziału Gospodarczego z dnia
2 lipca 2015 r., sygn. akt V GC 541/13upr

I.  oddala obie apelacje,

II.  zasądza od powoda W. B. (1) na rzecz pozwanego R. Ś. kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym,

III.  zasądza od powoda wzajemnego R. Ś. na rzecz pozwanego wzajemnego W. B. (1) kwotę 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VI Ga 361/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 stycznia 2016 r.

Pozwem wniesionym w sprawie powód W. B. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego R. Ś. kwoty 10 000 zł. Podał, że zlecił pozwanemu zdiagnozowanie problemu w wykorzystywanym przez niego do prowadzenia działalności gospodarczej pojeździe typu quad. Dostarczył pozwanemu część, która powinna być zamontowana. Naprawa nie została wykonana, a pojazd pozostawał w znacznej części zdemontowany w siedzibie pozwanego, który odmówił dokonania ponownego montażu. Powód wskazał, że w tym stanie rzeczy naprawa pojazdu stała się dla niego bezprzedmiotowa, dlatego zażądał odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy, a to 5 000 zł. tytułem wartości pojazdu i 5 000 zł tytułem wartości zakupionego osprzętu, który może być użyty wyłącznie z pojazdem oddanym do naprawy.

Pozwany R. Ś. w złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zarzucił, że celem dokonania naprawy zdemontował niektóre podzespoły i zakupił części zamienne. Powód z naprawy zrezygnował pozwany nie mógł wydać pojazdu, bo był rozebrany, jednak obecnie oczekuje na odebranie. Ponadto złożył pozew wzajemny wnosząc o zasądzenie kwoty 538 zł tytułem wynagrodzenia za naprawę.

Wyrokiem z dnia z dnia 2 lipca 2015r. Sygn. akt V G C 541/13 Sąd Rejonowy Tarnobrzegu oddalił w pkt I powództwo W. B. (2) oraz w pkt II powództwo wzajemne R. S. oraz w pkt III zasądził od W. B. (2) na rzecz R. Ś. kwotę 2.149,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i w pkt IV zasądził od R. Ś. na rzecz W. B. (2) kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wywołanych wniesieniem powództwa wzajemnego.

W uzasadnieniu wyroku Sad Rejonowy wskazał , że W. B. (1) oddał do naprawy pojazd typu quad pozwanemu w ramach jego działalności gospodarczej polegającą na serwisowaniu quadów. Pojazd posiadał usterkę polegającą na wypadaniu pierwszego biegu . Pracownicy R. Ś. bez informowania o tym fakcie W. B. (1), zamówili nowe części, które ostatecznie jednak nie zostały zamontowane w naprawianym pojeździe jako, że powód nie wyraził zgody na ponoszenie nieuzgodnionych z nim kosztów naprawy. Zamówione elementy zostały wymontowane, a w ich miejsce zamontowano poprzednie. Po rozebraniu skrzyni biegów stwierdzono ponadto, że wadliwy jest także tzw. zabierak. Ta część została zregenerowana przez W. B. (2) we własnym zakresie, po czym została z powrotem przekazana do przedsiębiorstwa (...) celem zamontowania.

Po przekazaniu zregenerowanej części W. B. (1) - nie uzyskawszy żadnych informacji odnośnie postępów w naprawie pojazdu - w dniu 11 maja 2013 r. udał się do siedziby serwisu. Tam zauważył, że z należącego do niego pojazdu, zostały wymontowane niektóre elementy - m.in. skrzynia biegów oraz silnik, które leżały obok quada. Pojazd został rozebrany w związku z toczącą się naprawą. W. B. (1) zażądał złożenia pojazdu, odmawiając zapłaty za zamówione części oraz za naprawę. R. Ś. odmówił złożenia pojazdu. Pomiędzy stronami doszło do scysji, w skutek czego na miejsce został wezwany patrol Policji. Pismem z dnia 17 maja 2013 r. W. B. (1) wezwał właściciela serwisu do zapłaty kwoty 10.000,00 zł.

Pozwany złożył ostatecznie pojazd - wykorzystując element dostarczony przez właściciela oraz zamówiony jeden wodzik zmiany biegów - po czym wezwał powoda bezskutecznie do odbioru. Już po otrzymaniu wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty, dnia 30 listopada 2013 r. R. Ś. wystawił fakturę VAT obejmującą koszt naprawy pojazdu i koszt zamontowanych w nim elementów oraz pismem z dnia 29 listopada 2013 r. wezwał W. B. (1) do odbioru pojazdu. Naprawa pojazdu typu quad o nr. rej. (...) nie została wykonana przez R. Ś. poprawnie. Skrzynia biegów została nieprawidłowo zamontowana w pojeździe,
a ponadto posiadała ona uszkodzony prawy karter.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy w zakresie powództwa głównego uznał roszczenie powoda W. B. (1) jest niezasadne. Sąd wskazał, że powód dochodził roszczenia odszkodowawczego, wynikającego z niewykonania zawartej z pozwanym umowy o dzieło.

Powód nie wykazał poniesienia szkody w związku nienależytym wykonaniem naprawy. Nie wykazał prawdziwości twierdzenia, że pojazd został zniszczony. Nie wykazał, aby znajdywał się w takim stanie, że jego naprawa ze względów ekonomicznych jest nieopłacalna. Aktywność dowodowa powoda szła jednak w kierunku wykazania tego, iż naprawa pojazdu dokonana przez pozwanego była nieprawidłowa. Następnie powód usiłował ustalić aktualną, rynkową wartość pojazdu z przynależnościami, tj. osprzętem do odśnieżania . Wniosek ten został jednak przez Sąd oddalony jako spóźniony oraz z uwagi na to że skoro powód nie wykazał, iż pojazd został zniszczony, to przeprowadzenie dowodu tylko w celu ustalenia jego aktualnej wartości było bezprzedmiotowe i nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia, bo nie prowadziłoby do ustalenia istotnych okoliczności, które miały podstawowe znaczenie z punktu widzenia odpowiedzialności pozwanego. Określenie aktualnej wartości pojazdu nie prowadzi do ustalenia, czy pojazd w ogóle stracił na wartości w stosunku do czasu, kiedy był oddany do naprawy, a jeżeli tak, to o ile.

Dodatkowo Sąd wskazał iż nieuzasadnione są żądania powoda zapłaty odszkodowania w wysokości równowartości pojazdu z tego powodu, że wykonanie zobowiązania straciło dla niego jakiekolwiek znaczenie. Przedmiotem zawartej pomiędzy stronami umowy była naprawa quada, a więc argumentacja dotycząca utraty znaczenia wykonania zobowiązania może dotyczyć tylko tego dzieła, którego przedmiotem jest naprawa, a nie będącego własnością powoda pojazdu, który został oddany do naprawy.

O kosztach procesu w zakresie powództwa głównego Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc - stosownie do wyniku sprawy. Na zasądzone koszty procesu składają się koszty zastępstwa procesowego: wynagrodzenie radcy prawnego i poniesione przez niego wydatki, przy czym uwagi na nakład pracy pełnomocnika, przewyższający przeciętną miarę, a wynikający z ilości terminów rozpraw, oraz dość skomplikowanego stanu faktycznego sprawy w zakresie roszczenia głównego, Sąd przyznał wynagrodzenia w wysokości 150 % stawki minimalnej. Przyznając koszty celowych przejazdów związanych z udziałem pełnomocnika w rozprawach, Sąd wyliczył je poprzez pomnożenie liczby przejechanych kilometrów przez stawkę 0,8358 zł wskazaną w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów użycia dla celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271, ze zm.) W skład kosztów wliczono również opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

W zakresie powództwa wzajemnego Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda wzajemnego jako również bezzasadne, wskazując, że powód wzajemny dochodził swojego roszczenia w oparciu o reżim kontraktowy wskazując, że nie otrzymał wynagrodzenia pomimo, że dokonał naprawy. Sąd Rejonowy wskazał na art. 627 kc i fakt, że dzieło nie zostało wykonane przez pozwanego jako, że naprawa zgodnie z wnioskiem opinii biegłego została wykonana nieprawidłowo, wobec czego nie powstał obowiązek spełnienia świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty wynagrodzenia. O kosztach procesu w zakresie powództwa wzajemnego Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc.

Powyższy wyrok zaskarżył w zakresie co do pkt I i III apelacją powód W. B. (1) zarzucając naruszenie:

- naruszenie prawa materialnego art. 471 kc w zw. z art. 361 § 1 i 2 kc i art. 6 kc w wyniku niewłaściwej subsumcji i uznania, że powód nie udowodnił rozmiarów poniesionej przez siebie szkody w szczególności, że teza dowodowa wniosku z dnia 26 marca 2015 r, nie zmierzała do wykazania istotnych dla sprawy okoliczności w sytuacji gdy zgodnie z ustaleniami Sądu, w dniu 11 maja 2013 r. przedmiotowy pojazd był całkowicie rozmontowany i niezdatny do użytku, nadto pozwany mimo wyraźnego żądania ze strony powoda odmówił wówczas złożenia i wydania pojazdu , co utożsamiać należy z jego zniszczeniem, względnie wywołaniem stanu, w którym dalsza naprawa pojazdu z ekonomicznego punktu widzenia byłaby bezprzedmiotowa , późniejsze wezwanie do odbioru pojazdu było czynione wyłącznie na potrzeby procesu i nie może mieć wpływu na ocenę zasadności żądania pozwu, powyższe skutkowało bezzasadnym oddaleniem wniosku powoda z dnia 26 marca 2015 r. o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu motoryzacji na okoliczności ustalenia aktualnej wartości rynkowej pojazdu wraz z przynależnościami,

-przepisów postępowania t.j. art. 207 § 6 kpc w w. z art. 217 § 1 kpc i art. 227 § 1 kpc i art. 278 kpc w wyniku oddalenia jako spóźnionego wniosku powoda z dnia 26 marca 2015 r. o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu motoryzacji na okoliczności ustalenia aktualnej wartości rynkowej pojazdu wraz z przynależnościami w sytuacji , gdy wniosek ten stanowił realizację zobowiązania sądu doręczonego pełnomocnikowi powoda w dniu 12 marca 2015 r. , w którym zakreślono powodowi termin 14 dni do m.in. naprowadzenia wszelkich wniosków dowodowych oraz twierdzeń pod rygorem ich późniejszego pominięcia, przedmiotowe zobowiązanie zostało wykonane w terminie,

- naruszenie przepisów postępowania t.j. art. 210 § 1 zd. 2 kpc i art. 321 § 1 kpc w zw. z art. 635 kc i art. 494 kc w wyniku przyjęcia, że pozwany wybierając podstawę prawną roszczenia z art. 471 kc wyłączył możliwość oceny tegoż roszczenia w reżimie innej odpowiedzialności, w sytuacji gdy zakres związania Sądu orzekającego dotyczy wyłącznie przedmiotu i wysokości żądania w przeciwieństwie do jego podstawy prawnej , którą to Sąd dookreśla z urzędu poprzez dokonanie subsumpcji właściwych przepisów prawa ustalonych w toku postępowania dowodowego faktami, powyższe skutkowało niezastosowaniem przez Sąd art. 635 kc, w sytuacji , gdy powód ze względu na znaczne opóźnienie w wykończeniu dzieła przez pozwanego , odstąpił od umowy, żądając złożenia i wydania pojazdu , co spotkało się z odmową ze strony pozwanego, zachowanie pozwanego spowodowało szkodę w majątku powoda w wysokości równowartości przedmiotowego pojazdu wraz z przynależnościami.

Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 10 000 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wszczęcia sporu do dnia zapłaty z jednoczesnym zasądzeniem kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego względnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tarnobrzegu.

W uzasadnieniu apelacji przytoczył i rozwinął argumenty na poparcie zgłoszonych zarzutów.

Wyrok z zakresie pkt II i IV zaskarżył apelacją także powód wzajemny zarzucając:

1. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w szczególności poprzez:

- naruszenie art. 642 § 1 kc i art. 637 § 1 kc poprzez przyjęcie , że naprawa nie została wykonana przez powoda wzajemnego wobec czego pozwany wzajemny nie miał obowiązku zapłaty wynagrodzenia za wykonanie dzieła

2. naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na treść wyroku , to jest w szczególności

- naruszenia art. 233§ 1 kpc poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych pozostających w sprzeczności z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego w szczególności błędne przyjęcie, że naprawa pojazdu typu quad została niewykonana powoda wzajemnego, co było przyczyną braku obowiązku zapłaty wynagrodzenia przez pozwanego wzajemnego.

Powód wzajemny wniósł o zmianę wyroku w całości i uwzględnienie żądania pozwu w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego wg norm przypisanych ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia z uwzględnieniem kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu apelacji powód wzajemny przytoczył i rozwinął argumenty na poparcie zgłoszonych zarzutów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Obie apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wobec treści zarzutów zauważyć trzeba, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona w oparciu o prawidłowo ustalony stan faktyczny. Powyższe rodzi zaś konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie, zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego zarzutów naruszenia prawa procesowego ( wyrok SN z dnia 7.03.1997r., II CKN 18/97, OSNC 1997/8/112 ).

Sąd Okręgowy dokonując kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia nie dopatrzył się wadliwego procedowania przez Sąd Rejonowy .

Odnośnie apelacji powoda W. B. (1) niezasadne były zarzuty naruszenia art. 210 § 1 zd. 2 kpc i art. 321 § 1 kpc w zw. z art. 635 kc i art. 494 kc w związku z przyjęciem przez Sąd podstawy orzekania z wszystkimi tego konsekwencjami w postaci art. 471 kc.

Zaznaczyć należy , że w przedmiotowej sprawie niezalenie od podanej jednoznacznie podstawy prawnej roszczenia t.j. art. 471 kc /pismo procesowe powoda z daty 26 marca 2015 r. k.163/ powód reprezentowany przez fachowego pełnomocnika konsekwentnie operował pojęciami odszkodowania oraz nienależytego wykonania umowy i ukierunkował w ten sposób cały proces .

W konsekwencji obowiązkiem Sądu było rozpoznanie sprawy w granicach tak określonego roszczenia. Nie było podstaw do poszukiwania z urzędu innej podstawy prawnej, jak też dowodów na jej poparcie, niż te wskazane przez powoda. Przeciwnie, Sąd w myśl art. 321 § 1 kpc nie może orzekać co do przedmiotu , który nie był objęty żądaniem. Kwalifikacja prawna dochodzonego roszczenia co prawda należy do sądu, ale nie można wykluczyć, że powołanie przez stronę określonej normy prawa materialnego jako mającej stanowić podstawę rozstrzygania o tym roszczeniu wiąże sąd w tym sensie, że stanowi uzupełnienie okoliczności faktycznych określających żądania pozwu (art. 321 § 1 w zw. z art. 187 § 1 kpc); Niekiedy bowiem zmiana podstawy prawnej powództwa, wymaga także zupełnie innego rozumienia okoliczności faktycznych stanowiących podstawę powództwa i w takich przypadkach zmiana taka dokonana przez Sąd, wbrew stanowisku strony, narusza art. 321 kpc.

Sąd bowiem może bowiem sam określić podstawę prawną powództwa, ale tylko wtedy gdy nie wymaga to zmiany oceny okoliczności faktycznych, na których strona opiera swoje roszczenie (por.: wyr. SN z 22.3.2012 r., IV CSK 345/11 , L.).

W przedmiotowej sprawie oparcie rozstrzygnięcia na innej podstawie niż art. 471 kc prowadziłoby zaś właśnie do takiej sytuacji.

Wskazanie przez powoda przepisów prawa materialnego, mających stanowić podstawę prawną orzeczenia, jakkolwiek niewymagane, nie pozostało bez znaczenia dla przebiegu procesu i wyniku sprawy, albowiem pośrednio określiło także okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie pozwu. Wnoszący pozew zbudował konstrukcję swojego żądania, osadzając ją na ściśle wskazanym przepisie prawa materialnego, i tym samym wytyczył granice okoliczności spornych i niespornych, a także okoliczności faktyczne uzasadniające podstawę faktyczną orzeczenia i określił tym samym żądanie pozwu.

Powód reprezentowany przez kwalifikowanego pełnomocnika czyniąc podstawą żądania przepis art. 471 kc, przedstawił pod osąd tylko te fakty, które mogą posłużyć jako substrat konstrukcji odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania umowy, a w związku z tym badane jest nienależyte wykonanie umowy, szkoda, związek przyczynowy. W konsekwencji Sąd I instancji nie mógł orzekać na innej podstawie prawnej niż wskazana przez stronę i miał obowiązek rozpoznać sprawę w wyżej wskazanych granicach.

Niezasadnym był zarzut naruszenia art. 471 kc w z. z art. 361 § 1 i 2 kc oraz art. 6 kc.

Dla wykazania odpowiedzialności kontraktowej o której mowa w art. 471 kc koniecznym było, aby powód udowodnił że zaistniały kumulatywnie trzy przesłanki niewykonanie zobowiązania, powstanie szkody, oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą powoda a niewykonaniem umowy przez pozwanego /art. 361 § 1 i 2 kc/. Niespełnienie choćby jednej z tych przesłanek wyklucza odpowiedzialność. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Oceny zaś czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. /por.: Wyrok z dnia 8 września 2004 r. Sąd Najwyższy IV CK 672/03/. Stosownie do art. 361 § 2 kc zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania w granicach odpowiedzialności za normalne następstwa działania lub zaniechania naprawienie szkody obejmuje uszczerbek majątkowy, który poszkodowany poniósł tj. powstałą różnicę między obecnym stanem w dobrach prawnie chronionych, a tym stanem jaki zaistniałby, gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie miało miejsca, przy czym szkoda jest zjawiskiem istniejącym niejako obiektywnie i niezależnie od woli poszkodowanego czy też sprawcy zdarzenia.

Powód nie wykazał co najmniej jednej z trzech kumulatywnie wymaganych przesłanek odpowiedzialności kontraktowej, a to poniesienia szkody w/w rozumieniu. Sąd II instancji podziela w tym zakresie ustalenia i wnioski Sądu I instancji i przyjmuje je za własne. Powód nie wykazał uszczerbku w swoim majątku, z materiału dowodowego nie wynika bowiem, aby utracił pojazd czy też został on zniszczony lub pogorszył się jego stan, przez co ten utracił na wartości, a przywrócenie do stanu sprzed wydania go pozwanemu wymagałoby nakładów ze strony powoda lub było wręcz nieopłacalne. Nie wykazał też przykładowo, aby wskutek niemożności korzystania z pojazdu służącego do prowadzenia działalności gospodarczej poniósł w związku z tym dodatkowy uszczerbek n.p. konieczność najmu pojazdu zastępczego na czas przedłużającej się naprawy. Powód nie wykazał także, iż w razie nieodwracalnego uszkodzenia spornego pojazdu, zakupiona przez niego część w postaci pługa straciła dla niego znaczenie, nie może zostać użyta w innym pojeździe, czy też nie może zostać odsprzedana, w konsekwencji ten wydatek tym samym stanowił uszczerbek w jego majątku.

W świetle powyższego niezasadnym był też zarzut naruszenia art. 471 kc w zw. z art. 361 § 1 i 2 kc i art. 6 kc w związku z oddaleniem wniosku dowodowego z uzupełniającej opinii biegłego na okoliczność aktualnej wartości rynkowej pojazdu wraz z przynależnościami. Zasadnie Sąd Rejonowy, którego wnioski Sąd II instancji podziela i przyjmuje za własne wskazał, że teza ta nie prowadziłaby do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia. Ustalenie wyłącznie aktualnej wartości rynkowej pojazdu z przynależnościami, nie wykazywałaby szkody w w/w wskazanym rozumieniu, stąd też jego oddalenie było uzasadnione, bez względu na to w jakim terminie i na jakim etapie postępowania zostałby złożony.

To na powodzie jako na podmiocie który wywodził z tego skutek prawny spoczywał w myśl art. 6 kc ciężar dowodzenia w zakresie szkody t.j. o fundamentalnym znaczeniu dla rozstrzygnięcia. Wskazana w art. 6 kc "ogólna zasada rozkładu ciężaru dowodu", jest regułą w znaczeniu materialnym wskazującą, kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Na stronach postępowania bowiem spoczywa odpowiedzialność za wynik postępowania dowodowego i - w konsekwencji - często wynik całego procesu.

Skoro powód nie wykazał wszystkich przesłanek odpowiedzialności kontraktowej pozwanego, powództwo o odszkodowanie należało oddalić na podstawie art. 471 kc.

Mając na względzie poczynione rozważania Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda na podstawie art. 385 kpc orzekając jak w pkt I wyroku.

A pelacji powoda wzajemnego także nie zasługiwała na uwzględnienie.

Powód wzajemny wywodził roszczenie o zapłatę z tytułu wynagrodzenia z umowy o dzieło, a to za naprawę pojazdu powoda. Zgodnie art. 627 kc przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Wykonanie dzieła oznacza określony proces pracy lub twórczości o możliwym do wskazania momencie początkowym i końcowym, którego celem jest doprowadzenie do efektu ustalonego przez strony w momencie zawierania umowy. Jako, że umowa o dzieło jest umową o „rezultat usługi” konieczne jest, aby działania przyjmującego zamówienie doprowadziły w przyszłości do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu - w postaci materialnej bądź niematerialnej /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 2015-03-25, III AUa 1812/14/. Celem umowy o dzieło jest zatem osiągnięcie określonego rezultatu, a nie czynność, która przy zachowaniu należytej staranności ma do niego doprowadzić. W odróżnieniu od umowy o dzieło, przyjmujący zamówienie w umowie zlecenia (umowie o świadczenie usług) nie bierze na siebie ryzyka pomyślnego wyniku spełnianej czynności. Jego odpowiedzialność za właściwe wykonanie umowy oparta jest na zasadzie starannego działania (art. 355 § 1 KC), podczas gdy odpowiedzialność strony przyjmującej zamówienie w umowie o dzieło niewątpliwie jest odpowiedzialnością za rezultat.

W przedmiotowej sprawie brak tego rezultatu w postaci naprawy pojazdu. Niezasadnym był zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, która doprowadziła do błędnych ustaleń faktycznych, wyrażających się w nieuzasadnionym przyjęciu, że naprawa nie została wykonana, co skutkowało brakiem obowiązku zapłaty. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. /I ACa 209/12 wyrok s.apel. 2012-10-12 w B. LEX nr 1223145/.

W sprawie nie zachodzi dysharmonia pomiędzy materiałem dowodowym a konkluzją, do której doszedł Sąd I instancji na skutek przeanalizowania dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy nie koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania.

Podstawą ustalenia niewykonania naprawy był dowód z opinii biegłego sądowego tak pisemna jak i ustna. Po wykonaniu czynności przez pozwanego pojazd nadal nie działał poprawnie. Z opinii wynikało, że finalnie pozwany właściwie tylko skrzynie złożył, zamiast zawiadomić powoda, że elementy źle współdziałają. W przedmiotowej sprawie pozwany domagał się zapłaty za naprawę pojazdu. Pozwany bowiem zobowiązał się do naprawy pojazdu, nie zaś do wykonania czynności mających na celu jego poskładanie, czy wmontowanie dostarczonej przez powoda części. Jako fachowiec, godząc się na to winien mieć dostateczną wiedzę, czy skuteczna naprawa przy użyciu „zregenerowanej” części dostarczonej przez powoda jest możliwa. Skoro pozwany przyjął na siebie ryzyko za rezultat w postaci naprawy pojazdu – skrzyni biegów, wobec tego, iż rezultat ten nie został osiągnięty, umowa nie została wykonana, w konsekwencji nie stało się wymagalne roszczenie z tytułu wynagrodzenia za naprawę. Sąd Okręgowy podziela stanowisko, iż samo oddanie dzieła nie powoduje wymagalności wierzytelności przyjmującego zamówienie o wynagrodzenie, gdy oddane dzieło jest dotknięte taką wadą istotną, czyniącą je niezdatnym do użytku, że praktycznie wręcz nie można mówić o wykonaniu dzieła.

Mając na względzie poczynione rozważania Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda wzajemnego na podstawie art. 385 kpc orzekając jak w pkt I wyroku.

W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł odrębnie w każdej ze spraw mając na uwadze wynik postępowania /art. 98 kpc/, na podstawie art. 108 § 1 kpc oraz mając na uwadze § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. /Dz.U. 2015.1804./ oraz § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. /Dz.U. 2015.1800/, zgodnie z którymi do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do zakończenia sprawy w danej instancji.

W konsekwencji w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego w sprawie z powództwa W. B. (1) Sąd orzekł uwzględniając § 6 pkt 4 i 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu /DZ.U. 2013.490/ jak w pkt II wyroku.

W przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego w sprawie z powództwa powoda wzajemnego R. Ś. Sąd orzekł uwzględniając § 6 pkt 2 i § 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu /DZ.U. 2013.461/ jak w pkt III wyroku.