Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2016 r. w Wąbrzeźnie

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko C. (...) w P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego C. (...) w P. na rzecz powoda A. P. kwotę 5.000 (pięć tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

2.  w pozostałej części powództwo oddala;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.107,10 (jeden tysiąc sto siedem 10/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Hanna Woźniak

Sygn. akt C 36/15

UZASADNIENIE

A. P. wniósł pozew przeciwko C. (...) w P. o zapłatę 20.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu (24 kwietnia 2013r.) do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że żądana kwota wraz z kwotą już wypłaconą przez pozwanego (10.000 zł) stanowić będzie odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez powoda w następstwie wypadku komunikacyjnego, którego sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie nakazem zapłaty z dnia 10 grudnia 2013r. uwzględnił w całości żądanie powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu. Pozwany wskazał, że z pozwu nie wynikają żadne okoliczności przemawiające za przyznaniem wyższego zadośćuczynienia oraz że nie przedłożono żadnej dokumentacji medycznej potwierdzającej twierdzenia powoda.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

C. (...)w P.jako ubezpieczyciel OC sprawcy wypadku komunikacyjnego z dnia (...)., który miał miejsce w P., a którego ofiarą był A. P., przyjęło na siebie odpowiedzialność za skutki tego wypadku i wypłaciło powodowi tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwotę 10.000 zł. Zdarzenie drogowe polegało na tym, że sprawca wypadku najechał na tył samochodu powoda stojącego przed przeszkodą, w wyniku czego powód doznał urazu kręgosłupa i wstrząśnienia mózgu (bezsporne).

Powód był hospitalizowany w szpitalu w W. przez kilka dni. Odczuwał silne bóle kręgosłupa, lewej ręki i lewego kolana. Został skierowany do poradni neurologicznej i ortopedycznej, a następnie do poradni neurochirurgicznej. Przez 6 miesięcy korzystał ze zwolnienia lekarskiego, a następnie przez rok – ze świadczenia rehabilitacyjnego. Przebył operację kręgosłupa oraz operację lewej ręki (dowód: zeznania powoda – k.115v).

Mechanizm wypadku polegał na gwałtownym zgięciu kręgosłupa szyjnego. Z uwagi na fakt, że u powoda już przed wypadkiem występowały zaawansowane zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka szyjnego kręgosłupa, zespół bólowy korzeniowy pourazowy miał większe nasilenie. Przebyte wstrząśnienie mózgu jako czasowe zaburzenie, całkowicie odwracalne, nie spowodowało żadnych następstw u powoda. Natomiast skutkiem wypadku jest osłabienie siły kończyny górnej lewej oraz pojawiające się dolegliwości bólowe tej kończyny. W wyniku wypadku doszło do pogorszenia stanu funkcjonalnego kręgosłupa szyjnego. Zmiany pourazowe nie ograniczają powoda w wykonywaniu podstawowych funkcji życiowych. Należy liczyć się z możliwością większego nasilenia się zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa na skutek wypadku w przyszłości. Powód może wykonywać pracę lekką bez dźwigania. Przebyty uraz zmobilizował powoda do poddania się operacji kręgosłupa, do której wskazania występowały już wcześniej. Dolegliwości bólowe w pierwszej fazie po wypadku były bardzo silne, a później umiarkowane (dowód: opinia biegłego neurochirurga – k.147-150, opinia biegłego ortopedy – k.230-232 i nagranie rozprawy z dnia 09 grudnia 2016r. od 00:01:25 do 00:11:040).

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda albowiem znajdują one oparcie w dokumentacji medycznej,

Sąd podzielił wnioski opinii biegłych albowiem wynikały one logicznie z przeprowadzonych wywiadów z pacjentem i stosownych badań, biegli odpowiedzieli wyczerpująco na pytania Sądu i stron.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące zasądzania zadośćuczynienia jest bardzo bogate. M.in. wielokrotnie Sąd Najwyższy wypowiadał się, że z jednej strony zadośćuczynienie nie może być symboliczne, ale z drugiej strony musi być ono powiązane z realiami konkretnej sprawy. W wyroku z dnia 09 listopada 2007r. V CSK 245/ Sąd Najwyższy stwierdził, że ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art.445§1 kc wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru dozna-nej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury.

Powód jest w chwili obecnej 58-letnim mężczyzną. Z uwagi na problemy zdrowotne wynikające z dysfunkcji kręgosłupa musiał zmienić pracę. Zasądzając na rzecz powoda 5.000 zł zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z wypadkiem z dnia 09 lutego 2011r. (co łącznie z kwotą już wypłaconą daje 15.000 zł) Sąd przede wszystkim wziął pod uwagę fakt akcentowany przez oboje biegłych, że na rozmiar dolegliwości bólowych i skutków wypadku miał duży wpływ stan zdrowia powoda przed wypadkiem, tj. istniejąca od dłuższego czasu znaczna dysfunkcja kręgosłupa szyjnego. Biegła R. S., ustalając procent trwałego uszczerbku na zdrowiu, przyjęła 50% „przyczynienie się” istniejących wcześniej schorzeń do stanu powoda po wypadku. Sąd podzielił takie stanowisko biegłej, a uznając za odpowiednią sumę 30.000 zł zadośćuczynienia dla powoda za ból i krzywdę niematerialną wywołana wypadkiem, obniżył przyznane zadośćuczynienie o 50%.

Z tych względów na podstawie art.445§1 w zw. z art.444§1 kc orzeczono jak w pkt.1 i 2 wyroku.

O kosztach orzeczono w myśl art.98 kpc, uznając powoda za stronę przegrywającą niniejszą sprawę w 75%.

SSR Hanna Woźniak