Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie IV Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący – SSO Joanna Mrozek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 lipca 2017 r. w Warszawie

sprawy z powództwa (...) S. A. z siedzibą w K.

przeciwko A. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 3 lutego 2017 r. sygn. akt. VII C 1282/16

oddala apelację.

Joanna Mrozek

ZARZĄDZENIE

(...)

Sygn. akt IV Ca 1183/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 3 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie oddalił powództwo (...) S.A. z siedzibą w K. przeciwko A. K. o zapłatę.

Sąd Rejonowy ustalił, że na podstawie umowy z dnia 29 grudnia 2015 r. (...) Sp. z o.o. w W. zawarł z powódką umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której dokonano przelewu wierzytelności określonych w załączniku nr 1. Na wierzytelność wobec A. K. składała się kwota 2.967,80 zł z tytułu zadłużenia łącznego, z czego kapitał wynosił 2.106 zł. Pismem z dnia 29 grudnia 2015 r. powódka skierowała zawiadomienie o nabyciu wierzytelności na adres ul. (...), wzywając do dobrowolnej spłaty kwoty 3.062,77 zł w terminie 7 dni liczonym od otrzymania wezwania.

Apelację od orzeczenia Sądu Rejonowego w dniu 10 kwietnia 2017 r. wniosła powódka, zaskarżając wyrok w całości, zarzucając naruszenie art. 339 § 2 k.p.c. poprzez zaniechanie analizy przedstawionych przez powódkę twierdzeń i po ich negatywnej ocenie przeprowadzenie postępowania dowodowego; 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i odmówienie mocy dowodowej przedłożonym w sprawie dokumentom; art. 232 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron; art. 308 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodów z przedłożonych w sprawie dokumentów; art. 208 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie wezwania powódki do przedstawienia dowodów i zajęcia stanowiska w sprawie. Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie żądanej kwoty wraz z odsetkami oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja powódki jest bezzasadna.

Sprawa niniejsza – z uwagi na przedmiot sporu i jego wartość – rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym. W postępowaniu takim apelację można oprzeć na zarzutach wymienionych enumeratywnie w treści art. 505 ⁹ § 1 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c., tj. naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie albo naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Wymienione w powołanym przepisie podstawy apelacji w postępowaniu uproszczonym należy traktować jako podstawy wyłączne. W orzecznictwie Sądu Najwyższego (uchwała składu 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07) apelacji funkcjonującej w postępowaniu uproszczonym przypisano charakter apelacji ograniczonej, która wiąże sąd apelacyjny; zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co w apelacji zarzuci skarżący. Oznacza to, że rozpoznając apelację w postępowaniu uproszczonym, sąd II instancji jest związany podniesionymi w niej zarzutami naruszenia zarówno prawa procesowego, jak i materialnego.

Zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 308 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodów z przedłożonych w sprawie dokumentów, nie znajdują uzasadnienia. Dla skuteczności takich zarzutów nie wystarcza bowiem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu apelującego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest określenie rzeczywistych przyczyn podważających zasadność dokonanych ustaleń, w sposób oczywisty wskazujących na ich wadliwość. Jeżeli z materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to taka ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów. Zwalczanie swobodnej oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla apelującego wersji zdarzeń ustaleń stanu faktycznego opartego na własnej ocenie. Konieczne jest wykazanie, że wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego nie wykazano w sposób niebudzący wątpliwości zasadności roszczenia. Sąd I instancji prawidłowo oddalił powództwo, bowiem zgodnie z treścią art. 6 k.c. to na stronach spoczywa obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona ponosi więc ryzyko związane z uzyskaniem niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, w przypadku gdy nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń. Obowiązek wykazania istnienia wierzytelności oraz jej wysokości, a także skutecznego dokonania cesji spoczywał na skarżącym. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności - sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96). W związku z tym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Wobec powyższego również zarzuty naruszenia art. 208 § 1 k.p.c. i art. 232 k.p.c. są chybione. Nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za strony nowych okoliczności i dowodów, które mogłyby prowadzić do uwzględnienia powództwa. Strona, która nie przejawia wystarczającej aktywności dowodowej, musi liczyć się z tym, że jej żądania zostaną oddalone, a nie oczekiwać, że odpowiednich dowodów na potwierdzenie jej twierdzeń będzie za nią poszukiwał Sąd.

Skarżąca złożyła do akt sprawy kserokopie: umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 grudnia 2015 r. oraz wyciągu z załącznika nr 1 do umowy przelewu wierzytelności, zgodnie z którym powódka nabyła wierzytelność przysługującą (...) Sp. z o.o. w W. przeciwko A. K., wynikającą z tytułu zawarcia umowy nr (...) z dnia 19 lipca 2015 r. na kwotę 2106 zł, zawiadomienie o dokonaniu cesji i wezwanie do zapłaty należności wynikającej z umowy nr (...) skierowane na adres ul. (...), W., kserokopię umowy ramowej pożyczki nr (...) zawartą pomiędzy (...) Sp. z o.o. w W. a A. K. oraz wydruk zawierający opis operacji w postaci przelewu kwoty 2106 zł. Wymienione wyżej dokumenty nie stanowią dostatecznego dowodu istnienia przysługującej powódce w stosunku do pozwanej wierzytelności. Z załączonych dokumentów – nie poświadczonych za zgodność z oryginałem – nie wynika bowiem, że powódka wstąpiła w uprawnienia cedenta wynikające z umowy pożyczki nr (...) zgodnie z art. 509 § 1 i 2 k.c. Należy przy tym podkreślić, że także sama umowa cesji nie jest dowodem na istnienie wierzytelności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi. Skarżąca nie wykazała bowiem, że wierzytelność w określonej wysokości rzeczywiście przysługiwała cedentowi (...) Sp. z o.o. w W., ponieważ dołączona do akt umowa ramowa pożyczki stanowi jedynie niepoświadczoną za zgodność z oryginałem kopię. Trafnie wskazał Sąd Rejonowy, że umowa ta zawiera podpis jedynie pożyczkodawcy, a o udzieleniu pożyczki nie może świadczyć wydruk zawierający informację o przelewie bankowym. Zgodnie z treścią art. 129 § 2 k.p.c. zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez występującego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika strony; poprzez złożenie poświadczonego przez pełnomocnika odpisu dokumentu potwierdza się w nim istnienie dokumentu „źródłowego" o treści takiej samej jak odpis. Dopiero złożenie takiego dokumentu jest wystarczające dla zrealizowania funkcji dowodu z dokumentu. Tym samym za dowód w sprawie nie mogą zostać uznane przedłożone do akt kserokopie umowy przelewu wierzytelności, wyciągu z załącznika do umowy przelewu wierzytelności i zawiadomienia o dokonaniu przelewu. Ponadto nie wykazano, aby podpisy znajdujące się na kserokopii umowy zostały złożone przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń woli za spółkę (...) Sp. z o.o. Zasadnie przyjął Sąd Rejonowy, że okoliczności te rodziły wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie z rzeczywistym stanem. Tym samym powódka nie sprostała ciążącemu na niej ciężarowi dowodu i nie wykazała swojego uprawnienia do dochodzenia od pozwanego żądanej kwoty. Podkreślenia wymaga, że na powódce zajmującej się zawodowo dochodzeniem wierzytelności i reprezentowanej przez fachowego pełnomocnika spoczywał niewątpliwie obowiązek dołożenia szczególnej staranności i przedstawienia stosownych dokumentów na okoliczność istnienia oraz wysokości roszczenia.

Wbrew zarzutom skarżącego nie ma zatem podstaw by uznać, że Sąd Rejonowy naruszył art. 339 § 2 k.p.c. Przyjęcie przez Sąd przy wydaniu wyroku zaocznego za prawdziwe twierdzeń powódki o okolicznościach faktycznych jest oczywiście dopuszczalne, jeżeli twierdzenia te nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Powódka nie wykazała przejścia wierzytelności na jej rzecz, wątpliwości budziły także dowody w zakresie wykazania zasadności i wysokości zgłoszonego roszczenia, w związku z czym nie sposób uznać, że Sąd Rejonowy uchybił temu przepisowi. Powódka nie udowodniła przytoczonych w pozwie okoliczności, brak było zatem podstaw do uwzględnienia żądania.

Zaskarżony wyrok odpowiada prawu, dlatego też Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powódki jako bezzasadną.

Joanna Mrozek