Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 czerwca 2015 roku (znak: I/25/053048567), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z urzędu przeliczył rentę przyznaną Z. B. (1) z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 27 marca 2015 roku, tj. od nabycia uprawnień do renty, wskazując, że renta przysługuje do dnia 30 kwietnia 2016 roku. Organ rentowy wyjaśnił, że niniejszą decyzją przeliczono świadczenie po zakończeniu postępowania wyjaśniającego z Wydziałem (...) i Składek i z Wydziałem Zasiłków za lata 2010 - 2014 oraz z pracodawcą. Wysokość świadczenia nie uległa zmianie.

/ decyzja z dnia 22.06.2015r. nienumerowanych akt ZUS/

W dniu 20 lipca 2015 roku ubezpieczony Z. B. (1) wniósł odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznania mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe. W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, że jego choroba jest nieuleczalna i od momentu uogólnienia (2013 rok) ma charakter postępujący. Leczenie tej choroby powoduje różne skutki uboczne, remisje choroby są krótkotrwałe i niepełne.

/ odwołanie – k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie - k. 3-3odwrót/

Na rozprawie w dniu 19 lipca 2017 r. wnioskodawca poparł wniesione odwołanie, pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/stanowisko wnioskodawcy i pełnomocnika ZUS: e-protokół z rozprawy z 19.07.2017r. - 00:00:49 – 00:03:13- płyta CD – k. 118/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. B. (1) urodził się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna/

Wnioskodawca z wykształcenia jest technikiem telekomunikacji, pracował na stanowisku montera urządzeń telekomunikacyjnych, dyżurnego montera urządzeń telekomunikacyjnych i dyżurnego technika ds. cyfrowych systemów telekomunikacyjnych.

/okoliczność bezsporna, a nadto świadectwo pracy – k.2 akt ZUS/

W okresie od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 26 marca 2015 roku Z. B. (1) miał przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

/okoliczność bezsporna, a nadto decyzje – k.6,11 w aktach ZUS/

W dniu 19 lutego 2015 roku wnioskodawca złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/ wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy – k. 1-7 akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 14 kwietnia 2015 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony jest okresowo częściowo niezdolny do pracy do dnia 30 kwietnia 2016 roku, a niezdolność powstała z chwilą wyczerpania świadczenia rehabilitacyjnego. Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej rozpoznał u niego miastenię rzekomoporaźną, organiczne zmiany naczyniopochodne w mózgu z zawrotami głowy.

/ orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 14.04.2015r. - k. 19 akt ZUS; opinia lekarska Lekarza Orzecznika ZUS – k.21 - dokumentacja orzeczniczo-lekarska ZUS /

W dniu 24 kwietnia 2015 roku wnioskodawca złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS.

/sprzeciw - k.30 - dokumentacja orzeczniczo-lekarska ZUS /

Orzeczeniem z dnia 8 maja 2015 roku Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczony jest okresowo częściowo niezdolny do pracy do dnia 30 kwietnia 2016 roku, a niezdolność powstała w trakcie świadczenia rehabilitacyjnego. Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy oraz dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u niego miastenię rzekomoporaźną, organiczne zmiany naczyniopochodne w mózgu, zawroty głowy w wywiadzie, chorobę refluksową przełyku, przepuklinę roztworu przełykowego, otyłość.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 08.05.2015 r. – k. 21 odwrót akt ZUS; opinia lekarska Komisji Lekarskiej ZUS – k.32-34 - dokumentacja orzeczniczo-lekarska ZUS /

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 8 maja 2015 roku organ rentowy decyzją z dnia 14 maja 2015 roku ustalił prawo ubezpieczonego Z. B. (1) do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 27 marca 2015 r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego do dnia
30 kwietnia 2016 r. Organ rentowy wskazał, że renta przyznana niniejszą decyzją ma charakter zaliczkowy z uwagi na prowadzone postepowanie wyjaśniające z Wydziałem (...) i Składek i z Wydziałem Zasiłków za lata 2010 - 2014 oraz z pracodawcą odnośnie okresów nieskładkowych. Jednocześnie organ rentowy pouczył Z. B. (2), że odwołanie do sądu nie przysługuje w przypadku przyznania świadczenia w kwocie zasiłkowej.

/ decyzja z dnia 14.05.2015r. – nieponumerowane akta ZUS/

Z. B. (1) nie odwołał się od decyzji z dnia 14 maja 2015 roku, gdyż w decyzji tej pouczono go, że nie przysługuje odwołanie do sądu w przypadku przyznania świadczenia w kwocie zasiłkowej.

/ okoliczność bezsporna, a nadto oświadczenie wnioskodawcy – 00:00:59 – e – protokół z dnia 11 stycznia 2016 roku – płyta CD k.11/

Zaskarżoną decyzją z dnia 22 czerwca 2015 roku (znak: I/25/053048567), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z urzędu przeliczył rentę przyznaną Z. B. (1) z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 27 marca 2015 roku, tj. od nabycia uprawnień renty, wskazując, że renta przysługuje do dnia
30 kwietnia 2016 roku. Organ rentowy wyjaśnił, że niniejszą decyzją przeliczono świadczenie po zakończeniu postępowania wyjaśniającego z Wydziałem (...) i Składek i z Wydziałem Zasiłków za lata 2010 - 2014 oraz z pracodawcą. Wysokość świadczenia nie uległa zmianie.

/ decyzja z dnia 22.06.2015r. nienumerowanych akt ZUS/

W badaniu sądowo-okulistycznym rozpoznano u wnioskodawcy dwojenie, zeza porażennego wielonerwowego w przebiegu ciężkiej miastenii rzekomoporaźnej, obustronne asymetryczne opadnięcie powiek OL>OP, ograniczenie ruchomości gałek ocznych w wielu kierunkach, dwojenie obrazu w skosie i pionie o zmiennych charakterze i nasileniu, przewlekłe zapalenie spojówek, zespół suchego oka, nadwzroczność małego stopnia obu oczu z astygmatyzmem, ostrość wzroku do bliży i dali pełna w optymalnej korekcji okularowej. Uporczywe dwojenie ustępuje po zasłonięciu jednego oka, wówczas wnioskodawca staje się praktycznie osobą jednooczną. Z punktu widzenia okulisty obecny stan zdrowia wnioskodawcy powoduje jego częściową niezdolność do pracy na okres 5 lat od wyczerpania świadczenia rehabilitacyjnego.

/pisemne opinie biegłego sądowego okulisty – k. 12-15, 91/

W badaniu sądowo – neurologicznym z dnia 5 lutego 2016 roku rozpoznano u Z. B. (1) miastenię ciężką rzekomoporaźną, zawroty głowy. Miastenię rozpoznano u wnioskodawcy w październiku 2013 roku i od tego czasu był on leczony farmakologicznie. Do listopada 2015 roku był leczony immunoglobulinami, aktualnie jest leczony M. i E.. Wnioskodawca skarży się na podwójne widzenie, ogólne osłabienie, zawroty głowy, duszności i trudności z oddawaniem moczu. Z punktu widzenia neurologa nie stwierdzono naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy. Badany wiosną 2016 roku był ponownie poddany w warunkach szpitalnych leczeniu wlewami (...), nastąpiło pogorszenie jego stanu zdrowia.

/pisemne opinie biegłego sądowego neurologa - k. 19-22, 81-82/

W badaniu sądowo – psychiatrycznym rozpoznano u wnioskodawcy zaburzenia depresyjno – lękowe. Skarżący od dnia 3 sierpnia 2015 roku pozostaje pod opieką psychiatry z powodu spadku nastroju, spowolnienia i stanów lękowych wobec postępującego, inwalidyzującego schorzenia neurologicznego. W trakcie badania wnioskodawca był spowolniały psychoruchowo, w obniżonym nastroju, rozwlekły, drobiazgowy, napięty, drażliwy. Rozpoznane u odwołującego schorzenie z zakresu psychiatrii powoduje u badanego okresową częściową niezdolność do pracy do czerwca 2018 roku.
/pisemne opinie biegłego sądowego psychiatry - k. 34-35, 87/

W badaniu sądowo – gastroenterologicznym rozpoznano u Z. B. (1) chorobę refluksową przełyku, przepuklinę rozworu przełykowego przepony, zapalenie błony śluzowej żołądka, hepatopatię, kamicę pęcherzyka żółciowego w wywiadzie. Schorzenia przewodu pokarmowego mają charakter przewlekły, wymagają leczenia ambulatoryjnego oraz okresowej kontroli i konsultacji w Poradni Gastrologicznej co do dalszego leczenia. Ze względów gastrologicznych nie ma podstaw do uznania wnioskodawcy za całkowicie niezdolnego do pracy.

/pisemna opinia biegłego sądowego gastroenterologa- k. 66-69/

W dniu 25 marca 2016 roku Z. B. (1) wniósł o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k.1-3 dodatkowego nieponumerowanego pliku akt ZUS/

Decyzją z dnia 13 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy - wobec orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 maja 2016 roku - rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 25 marca 2016 roku, tj. od daty wpływu wniosku do dnia 30 kwietnia 2019 roku.

/decyzja dodatkowego nieponumerowanego pliku akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonego, jego dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłych: okulisty, neurologa, psychiatry i gastroenterologa, a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u wnioskodawcy. Wskazani biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia wnioskodawcy i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego, opisali stan jego zdrowia. Opinie biegłych są jasne i obiektywne oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, będąc tym samym wiarygodnym źródłem dowodowym.

Sąd uznał wartość dowodową opinii biegłych wydanych w przedmiotowej sprawie oraz podzielił, jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają istotnych braków, biegli w sposób dostatecznie wyczerpujący określili jednostki chorobowe, które występują u wnioskodawcy i ocenili ich znaczenie dla zdolności do pracy, odnosząc swoją ocenę do kwalifikacji zawodowych skarżącego. Wynikające z ww. opinii wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Opinie zostały doręczone zarówno pełnomocnikowi organu rentowego, jak i wnioskodawcy z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich. Wnioskodawca w dniu
22 sierpnia 2016 roku złożył pismo procesowe (k.46-47), w którym zakwestionował wnioski orzecznicze biegłych lekarzy: okulisty, neurologa, psychiatry, opisując przebieg choroby i występujące u niego dolegliwości.

W/w biegli w opiniach uzupełniających podtrzymali swoje wcześniejsze stanowisko, że na dzień wydania zaskarżonej decyzji brak jest podstawy do stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawcy.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, nie publ).

W ocenie Sądu powołane opinie, na podstawie których Sąd ustalił stan faktyczny sprawy nie zawierały braków i wyjaśniły istotne okoliczności sprawy. Opinie te były spójne, logiczne i odpowiadały zakreślonej tezie dowodowej. Biegli w sposób jasny odpowiedzieli na postawione im pytania, wskazując szczegółowo wszystkie podstawy dokonanych przez siebie w opinii ustaleń.

Wnioskodawca po wydaniu przez biegłych lekarzy: okulistę, neurologa, psychiatrę opinii uzupełniających ponownie nie zgodził się z poczynionymi przez nich ustaleniami (pismo – k.101). W ocenie Sądu podnoszone przez niego okoliczności stanowiły jedynie dalszą polemikę z niekorzystnymi dla skarżącego opiniami. Podkreślenia wymaga, że wnioskodawca nie zarzucił wystąpienia istotnych braków opinii, czy też niewyjaśnienia okoliczności sprawy, nie złożył także wniosków dowodowych, w tym wniosku o dopuszczenie dowodu z uzupełniających opinii biegłych.

Zdaniem Sądu wiarygodności opinii biegłych nie podważa także okoliczność, iż decyzją z dnia 13 maja 2016 roku organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 25 marca 2016 roku. W tym miejscu zauważyć bowiem należy, że zgodnie z zasadą orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych - przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od jakiej wniesiono odwołanie (tak m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 20 stycznia 2010r.; II UZ 49/09; Lex nr 583831 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 23 kwietnia 2010r.;
II UK 309/09; Lex nr 604210). Sąd ocenia legalność decyzji ZUS według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania. Ma to istotne znaczenie praktyczne, oznacza bowiem, że późniejsza zmiana stanu faktycznego lub prawnego nie jest podstawą do uznania decyzji ZUS za wadliwą i do jej zmiany.

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy jest decyzja ZUS z dnia 22 czerwca 2015 roku, a zatem Sąd oceniał legalność tej decyzji – tak jak już wyżej wskazano - według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wbrew twierdzeniom organu rentowego, w niniejszym postępowaniu wnioskodawca był uprawniony do kwestionowania ustalonego stopnia niezdolności do pracy, a w związku z tym - Sąd był zobowiązany do przeprowadzenia na tą okoliczność postępowania dowodowego. Decyzją zaliczkową z dnia 14 maja 2015 roku organ rentowy, po rozpatrzeniu wniosku Z. B. (1) z dnia 19 lutego 2015 roku ustalił bowiem prawo ubezpieczonego do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 27 marca 2015 r., do dnia 30 kwietnia 2016 r., ale jednocześnie pouczył odwołującego, że odwołanie do sądu nie przysługuje w przypadku przyznania świadczenia w kwocie zasiłkowej.

Na skutek takiego pouczenia wnioskodawca nie odwołał się od decyzji z dnia 14 maja 2015 roku i oczekiwał na wydanie decyzji ostatecznej, od której zamierzał odwołać się, gdyż nie zgadzał się z ustaleniem jego częściowej niezdolności do pracy. Dopiero zatem po wydaniu przedmiotowej decyzji z dnia 22 czerwca 2015 roku domagał się w odwołaniu złożonym w dniu 20 lipca 2015 roku przyznania mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Zdaniem Sądu, wobec pouczenia wnioskodawcy, że nie przysługuje mu prawo do złożenia odwołania od decyzji z dnia 14 maja 2015 roku, nie można w niniejszym postepowaniu pozbawić go prawa do kwestionowania stopnia niezdolności do pracy.

Przechodząc do meritum sprawy, podnieść należy, że w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawcy nie jest zasadne.

Stosownie do art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz.U.2016.887 – j.t. z późn. zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

⚫

jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

⚫

ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

⚫

niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57
w/w ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Pojęcie osoby niezdolnej do pracy definiuje art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach. Zgodnie z tym przepisem i niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie był wyłącznie stopień niezdolności wnioskodawcy do pracy, tj. czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy częściowo, czy też całkowicie. Organ rentowy stwierdził bowiem łączne zaistnienie w przedmiotowej sprawie przesłanek uzasadniających przyznanie ubezpieczonemu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Zauważyć należy, że o niezdolności do pracy określonej w art. 12 ustawy o emeryturach i rentach nie przesądza wyłącznie ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, tylko decydujące znaczenie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia
19 lipca 2012 roku, II UK 336/2011, LexPolonica nr 3985685). Ponadto zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji; 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W przedmiotowej sprawie przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe – wbrew twierdzeniom wnioskodawcy – nie dało podstawy do uznania, że wnioskodawca jest osobą trwale całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 w/w ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z treści opinii biegłych: okulisty, neurologa, psychiatry i gastroenterologa. U Z. B. (1) rozpoznano w październiku 2013 roku miastenię ciężką rzekomoporaźną i od tego czasu był on leczony farmakologicznie. Do listopada 2015 roku był leczony immunoglobulinami, później był leczony M. i E.. Ponadto u skarżącego rozpoznano zaburzenia depresyjno – lękowe. Od
3 sierpnia 2015 roku pozostaje pod opieką psychiatry z powodu spadku nastroju, spowolnienia i stanów lękowych wobec postępującego, inwalidyzującego schorzenia neurologicznego. W badaniu sądowo-okulistycznym rozpoznano nadto u wnioskodawcy dwojenie, zeza porażennego wielonerwowego w przebiegu ciężkiej miastenii rzekomoporaźnej, obustronne asymetryczne opadnięcie powiek OL>OP, ograniczenie ruchomości gałek ocznych w wielu kierunkach, dwojenie obrazu w skosie i pionie o zmiennych charakterze i nasileniu, przewlekłe zapalenie spojówek, zespół suchego oka, nadwzroczność małego stopnia obu oczu z astygmatyzmem, ostrość wzroku do bliży i dali pełna w optymalnej korekcji okularowej. W badaniu sądowo – gastroenterologicznym rozpoznano natomiast u Z. B. (1) chorobę refluksową przełyku, przepuklinę rozworu przełykowego przepony, zapalenie błony śluzowej żołądka, hepatopatię, kamicę pęcherzyka żółciowego w wywiadzie. Wszystkie powyższe schorzenia nie skutkowały naruszeniem sprawności organizmu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy odwołującego.

Wnioskodawca ponownie wiosną 2016 roku był poddany w warunkach szpitalnych leczeniu wlewami (...). Niewątpliwie nastąpiło zatem pogorszenie stanu zdrowia wnioskodawcy, skoro pojawiła się konieczność leczenia immunoglobinami. W konsekwencji kolejną decyzją z dnia 13 maja 2016 roku przyznano skarżącemu prawo do okresowej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Powyższe pozostaje jednak zdaniem Sądu bez wpływu na rozpoznanie niniejszej sprawy, gdyż tak jak wyżej wyjaśniono, przedmiotem rozpoznania jest decyzja z dnia
22 czerwca 2015 roku, a w związku z tym stan zdrowia Z. B. (1) w dacie wydania tej decyzji.

Wobec nie stwierdzenia u wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy, zaskarżona decyzja jest prawidłowa, a zatem na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie, orzekając jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy z pouczeniem o terminie i sposobie wniesienia apelacji

29.08.2017r.