Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2017 r. w Nidzicy

sprawy z powództwa P. (...)

w N.

przeciwko L. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego L. S. na rzecz powoda P. (...) w N. kwotę 1.080,78 zł (słownie: jeden tysiąc osiemdziesiąt złotych siedemdziesiąt osiem groszy) z ustawowymi odsetkami

-od kwoty 282,48 zł (słownie: dwieście osiemdziesiąt dwa złote czterdzieści osiem groszy) od dnia 31.12.2013r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 308,16 zł (słownie: trzysta osiem złotych szesnaście groszy) od dnia 31.12.2014r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 490,14 zł (słownie: czterysta dziewięćdziesiąt złotych czternaście groszy) od dnia 30.09.2015r. do dnia zapłaty

II.  zasądza od pozwanego L. S. na rzecz powoda P. (...). w N. kwotę 227,00 zł (słownie: dwieście dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 180,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotów kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 119/16

UZASADNIENIE

Powód P. (...)w N. wniósł o zasądzenie w postępowaniu upominawczym od pozwanego L. S. łącznie kwoty 1.080,78 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od poszczególnych kwot do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu żądania powód wskazał, że na podstawie porozumienia nr (...) 1.2014 z dnia 02 stycznia 2014 roku powód gospodaruje/zarządza nieruchomościami komunalnymi i gminnymi zasobami mieszkaniowymi Gminy N.. Zgodnie z powyższym porozumieniem, wpłaty od najemców z tytułu czynszu, odszkodowania za używanie nieruchomości bez tytułu prawnego stanowią w całości przychód powoda. Pozwany użytkuje garaż położony w N. przy ul. (...) stanowiący własność Gminy N. bez posiadania tytułu prawnego. W związku z powyższym pozwany od lutego 2013 roku do września 2015 roku nie uregulował należności wynikającej za bezumowne korzystanie z garażu.

W dniu 17 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt (...), wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany L. S. w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wskazał, że odkupił przedmiotowy garaż od S. P. w 1994 roku i zawarł umowę dzierżawy z ówczesnym podmiotem zajmującym się gospodarowaniem nieruchomościami komunalnymi w N.. Ostatnia umowa obowiązywała do dnia 31 lipca 2008 roku na podstawie której czynsz wynosił kwotę 10,10 zł. Pozwany w złożonym sprzeciwie zakwestionował wysokość wyliczonej kwoty tyt. czynszu oraz podniósł zarzut przedawnienia.

Powód ustosunkowując się do złożonego sprzeciwu od nakazu zapłaty wskazał, żę pozwany użytkuje garaż będący własnością Gminy N. bez tytułu prawnego. Użytkowanie garażu bez tytułu prawnego jest podstawą do naliczenia odszkodowania w wysokości 150 % stawki bazowej. W związku z powyższym powód w 2013 i 2014 roku naliczał miesięczne odszkodowanie za garaż w wysokości 25,68 zł, a od 01 stycznia 2015 roku odszkodowanie wynosiło 54,46 zł miesięcznie. Powód odnosząc się do zarzutu przedawnienia wskazał, że roczny okres przedawnienia nie dotyczy roszczeń okresowych, a w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie art. 118 kc.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 11 sierpnia 2005 roku pomiędzy Gminą N. a pozwanym L. S. została zawarta umowa najmu garażu położonego w N. o powierzchni 18 m ². Przedmiotowa umowa została zawarta na okres 3 lat tj. do dnia 31 lipca 2008 roku. Strony w przedmiotowej umowie ustaliły czynsz w wysokości 10,10 zł.

Następnie Gmina N. i L. S. zawarli kolejną umową o najem w/w garażu ustalając wysokość miesięcznego czynszu na kwotę 25,47 zł.

W związku z niedokonywaniem wymaganej płatności na rzecz Gminy N., pozwanemu została wypowiedziana umowa najmu garażu pismem opatrzonym datą 19 maja 2009 roku.

Powód P. (...)w N. w dniu 02 stycznia 2014 roku zawarło z Gminą N. porozumienie nr (...).1.2014.

Zgodnie z przedmiotowym porozumieniem przedmiotem powoda jest gospodarowanie/zarządzanie nieruchomościami komunalnymi i gminnym zasobem mieszkaniowym.

W dniu 17 grudnia 2014 roku burmistrz N. wydał zarządzenie nr 14/2014 roku w sprawie ustalenia wysokości stawek jednostkowych czynszu z tytułu dzierżawy gruntu z przeznaczeniem na miejsce posadowienia garaży blaszanych lub obiektów gospodarczych i stawek jednostkowych czynszu najmu garaży murowanych i pomieszczeń gospodarczych. W § 1 w/w zarządzenia ustalono następujące stawki:

1.  1,30 zł/m2 – za dzierżawę gruntu z przeznaczeniem na miejsce posadowienia garażu blaszanego i obiektu gospodarczego;

2.  1,64 zł/m2 – za najem garażu murowanego wybudowanego ze środków własnych;

3.  3,10 zł/m2 – za najem garażu komunalnego;

4.  2,30 zł/m2 – za najem pomieszczenia gospodarczego.

W tym samym zarządzeniu w § 2 określono, że za okres bezumownego użytkowania nieruchomości wyszczególnionych w §1 wynajmującemu/wydzierżawiającemu przysługuje odszkodowanie w wysokości 150 % stawki bazowej.

W związku z nieposiadaniem żadnego tytułu prawnego do zajmowanego garażu przez pozwanego, powód pismem z dnia 15 października 2015 roku wystosował przedsądowe wezwanie do pozwanego. Wskazując, iż pozwany za okres od lutego do grudnia 2013 roku winien zapłacić pozwanemu kwotę 282,48 zł, za okres od stycznia do grudnia 2014 roku kwotę 308,16 zł, a za okres od stycznia do września 2015 roku kwotę 490,14 zł łącznie 1.080,78 zł.

Dowód: porozumienie nr (...).1.2014 (k.4-5); przedsądowe wezwanie do zapłaty (k 6); umowa najmu garażu w N. (k 28-29); wypowiedzenie umowy najmu (k. 30); zarządzenie nr (...) Burmistrza N. z dnia 17 grudnia 2014 r. (k. 45).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Strona powodowa w postepowaniu domagała się od pozwanego zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystaniem z lokalu, którego właścicielem jest Gmina N. a zgodnie z zawartym porozumieniem z dnia 02 stycznia 2014 roku administrował/zarządzał powód.

Zatem, roszczenie swoje wywodził z art. 225 kc i nast., bowiem lokal który zajmuje pozwany, był lokalem użytkowym. Z okoliczności przedstawionych przez powoda wynika, że od 2009 roku pozwany bez żadnego tytułu prawnego zajmuje nieruchomość stanowiącą garaż znajdujący się w N. przy ul. (...). Umowa najmu została wypowiedziana pozwanemu z powodów nieopłacania czynszu.

Powód załączył do akt sprawy dokumenty, w których wskazywał na kwotę zobowiązania pozwanego oraz to, że wynika ono z bezumownego korzystania z lokalu, który to zajmował w okresie od lutego 2013 roku do września 2015 roku. Wskazać przy tym należy, że Gmina N. w wypowiedzeniu umowy, zobowiązała pozwanego do opuszczenia lokalu, pomimo tego pozwany nadal przedmiotowy garaż zajmował.

Stan faktyczny jest w zasadzie między stronami bezsporny, a rozstrzygnięcie sprowadza się od oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, który został ustalony przez Sąd na podstawie dokumentów przedstawionych przez obie strony, albowiem ich autentyczność nie była wzajemnie kwestionowana.

Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy jest roszczeniem tzw. uzupełniającym. Roszczenie uzupełniające przysługuje właścicielowi tylko w stosunku do posiadacza, który w danym okresie faktycznie władał rzeczą, a więc względem posiadacza, który mógłby być legitymowany biernie w świetle art. 222 § 1 kc (zob. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2013r., sygn. akt I ACa 220/13, LEX nr 1378894). Czynnie materialnie legitymowany jest więc tu wyłącznie właściciel, a biernie materialnie legitymowany – wyłącznie ten, kto bez podstawy prawnej faktycznie włada jego rzeczą, a zatem – w zależności od okoliczności konkretnego przypadku: posiadacz samoistny rzeczy lub posiadacz zależny rzeczy.

W związku z powyższym, pozwany w żaden sposób nie kwestionował, że w spornym okresie nie uiszczał czynszu i w dalszym ciągu przedmiotowy garaż zajmował. Kwestionował jedynie fakt, iż przedmiotowa stawka czynszu jest zawyżona.

Na marginesie wskazać należy, że podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia przez stronę pozwaną, nie mogło się ostać. Przywołany przez pozwanego art. 677 kc tyczy się jedynie w sytuacji kiedy strony łączyła umowa najmu, a w przedmiotowej sytuacji pozwany z lokalu korzystał bez żadnej umowy i sprawa dotyczy czynszu. W związku z powyższym do dochodzonego roszczenia stosuje się art. 118 kc który wskazuje na trzyletni okres przedawnienia.

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Orzeczenie o odsetkach Sąd oparł na art. 481 § 1 i 2 kc zgodnie, z którym jeżeli dłużnik spóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje uzasadnienie w treści art. 98 § 1 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Stosownie do brzmienia art. 98 § 3 kpc do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Przepis art. 98 § 3 kpc przez analogię stosuje się również do strony reprezentowanej przez radcę prawnego.

Zatem Sąd w punkcie II sentencji wyroku zasądził od pozwanej jako strony przegrywającej proces kwotę 227,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.