Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 837/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 10 maja 2017 roku, sygn. akt I Ns 107/17, Sąd Rejonowy w Pabianicach stwierdził likwidację niepodjętego depozytu i przejście na rzecz Skarbu Państwa kwoty 1 150,98 zł złożonej do depozytu sądowego na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Pabianicach z dnia 19 września 2013 roku w sprawie sygn. akt I Ns 1011/13. W uzasadnieniu powyższego postanowienia wskazano, iż wezwanie do odbioru depozytu zostało doręczone uprawnionemu w dniu 14 października 2013 roku przez awizo na adres ujawniony jako adres w bazie pesel. W konkluzji sąd pierwszej instancji stwierdził, iż trzyletni termin do odbioru depozytu upłynął bezskutecznie w dniu 14 października 2016 roku, wobec czego należało stwierdzić likwidację depozytu, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o likwidacji niepodjętych depozytów.

Powyższe postanowienie zostało zaskarżone przez W. W., który wniósł o nielikwidowanie depozytu oraz wypłacenie pieniędzy z depozytu do jego rąk. W uzasadnieniu uczestnik wskazał, że w okresach od 24 listopada 2012 roku do 11 czerwca 2014 roku oraz od 8 marca 2016 roku do 29 listopada 2016 roku przebywał w zakładach karnych. W związku z powyższym nie mógł odebrać kierowanej do niego w tym czasie korespondencji sądowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestnika postępowania jest o tyle zasadna, że skutkuje uchyleniem zaskarżonego postanowienia i umorzeniem postępowania w sprawie.

Sąd Okręgowy w pełni bowiem podziela stanowisko apelującego, iż brak jest podstaw do uznania, iż w sprawie I Ns 1011/13 został on w sposób prawidłowy wezwany do odbioru depozytu tj. kwoty 1 150,98 zł. Zważyć należy bowiem, że doręczenia przewidziane w art. 139 § 1 k.p.c. oparte są na domniemaniu, że pismo sądowe dotarło do rąk adresata i że w ten sposób doręczenie zostało dokonane prawidłowo. Domniemanie to jednak może być przez stronę obalone. W sprawie niniejsze, bez wątpienia, do obalenia tego domniemania doszło, bowiem uczestnik wykazał, że w datach pierwszej jak i drugiej awizacji przebywał w zakładzie karnym, a powyższe potwierdził wydruk z systemu NOE.SAD. Wezwanie do odbioru depozytu do uczestnika W. W. zostało bowiem skierowane na adres jego zameldowania tj. „ul. (...) lokal (...), (...)-(...) P.”, a następnie uznane za doręczone w dniu 14 października 2013 roku, po dwukrotnym awizowaniu w dniu 27 września i 7 października 2013 roku. W tym czasie jednak W. W. przebywał w zakładzie karnym – w okresie do 24 listopada 2012 roku do 11 czerwca 2014 roku.

Powyższe okoliczności nie dają więc podstaw do uznania, iż doszło do skutecznego wezwania uprawnionego do odbioru depozytu i pouczenia go o skutkach jego niepodjęcia. Prawidłowe wezwanie powinno nastąpić na adres zakładu karnego, w którym wówczas przebywał uprawniony, a nie na adres mieszkania, w którym W. W. był jedynie zameldowany. Nieaktualny adres, na który skierowano pismo niweczy skuteczność doręczenia zastępczego, jakim jest tzw. doręczenie przez awizo uregulowane w art. 139 § 1 i 2 k.p.c. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2017 r., III CZP 105/16). W ocenie sądu odwoławczego nie zaistniały w niniejszej sprawie przesłanki do dokonania wezwania poprzez jego wywieszenie na tablicy informacyjnej w siedzibie sądu. Osoba uprawnionego była bowiem znana przechowującemu. Nie można mówić także o braku możliwości doręczenia wezwania do odbioru depozytu, a tym samym konieczności dokonania ogłoszeń, skoro fakt osadzenia uprawnionego w zakładzie karnym i adres tej jednostki jest znany administracji państwowej, a tym samym możliwy i do ustalenia przez sąd, choćby przez dostęp do bazy NOE.SAD.

Reasumując, należy stwierdzić, że z uwagi na brak prawidłowego wezwania uprawnionego, trzyletni termin do odbioru depozytu nie upłynął i w związku z tym nie doszło do jego likwidacji z mocy prawa. W tej sytuacji zainicjowanie przez sąd pierwszej instancji postępowania w tej sprawie i wydanie zaskarżonego orzeczenia było niedopuszczalne, co uzasadniało jego uchylenie i umorzenie postępowania zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 386 § 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13