Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2013 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: U. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 11 stycznia 2013 r., znak: (...)

w sprawie: U. W.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej U. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia(...) r. na okres jednego roku,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VIU 854/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...) r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., odmówił U. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia (...) r., w którym uznano, iż ubezpieczona jest zdolna do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona wnosząc o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona domagała się w odwołaniu dopuszczenia dowodu z opinii biegłych z zakresu onkologii, kardiologii i psychiatrii.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy; ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów (ust. 1)

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Ubezpieczona (...)urodzona w dniu (...) r. prowadząca ostatnio działalność gospodarczą ( w zakresie sprzedaży samochodów i prowadzenia księgowości ) była uprawniona do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy. W wyniku rozpoznania kolejnego wniosku o rentę, zarówno Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia(...)r., jak i Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia (...)r. stwierdzili, że badana jest zdolna do pracy.

okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania ustaleń dokonanych przez organ rentowy Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych: specjalisty medycyny pracy, onkologa, psychiatry i psychologa.

Biegli po zapoznaniu z dokumentacja medyczną, zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badania rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- Rak piersi lewej. Stan po operacji, chemio i radio terapii, w trakcie hormonoterapii z utrzymującym się obrzękiem limfatycznym kończyny górnej lewej

- Zaburzenia depresyjne nawracające - obecnie o nieznacznym nasileniu.

W ocenie biegłych lekarzy sądowych, aktualny stan zdrowia ubezpieczonej upośledza sprawność organizmu w stopniu skutkującym jej częściową niezdolnością do pracy na dalszy okres. Przyczyną tego jest choroba nowotworowa. Aktualnie po 4 latach od zakończenia leczenia nadal utrzymują się cechy obrzęku limfatycznego kończyny górnej lewej. . konieczna jest systematyczna rehabilitacja – 3-4 razy w roku. Z tego względu biegli orzekli, że badana jest nadal częściowo niezdolna do pracy, od daty zakończenia poprzedniej niezdolności, na okres jednego roku.

dowód: opinia biegłych sądowych lekarzy z dnia (...)r. (k. (...) akt)

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, organ rentowy wniósł do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż ubezpieczona z rakiem (...), a więc o niskim stopniu zaawansowania bez cech wznowy lub rozsiewu jest zdolna do pracy biurowej jaką wykonywała. W związku z powyższym ZUS wniósł o przekazanie zastrzeżeń biegłym lub o oddalenie odwołania. (vide: k. (...) akt)

W opinii uzupełniającej biegli wskazali, iż w drodze rehabilitacji uzyskano wprawdzie poprawę , tj. zmniejszenie obrzęku limfatycznego, jednak nie doszło do jego całkowitego ustąpienia i odzyskania sprawności kończyny. Z wywiadu zawodowego natomiast wynika, iż ubezpieczona nie posiada kwalifikacji do pracy umysłowej. Ostatnia jej praca było prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie handlu samochodami – przygotowywania ich do sprzedaży oraz przez krótki okres prowadzenie księgowości.

dowód: opinia uzupełniająca (k. (...) akt)

Organ rentowy wniósł zastrzeżenia także do opinii uzupełniającej wskazując w nich, że badana jest aktualnie zdrowa i zdolna do pracy . Brak cech wznowy jak również nie występuje obrzęk limfatyczny. (vide k.(...) akt)

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń organu rentowego, podzielił natomiast wnioski zawarte w opinii biegłych. Nie budzi wątpliwości, iż ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga z reguły wiadomości specjalnych, w niniejszym przypadku - opinii biegłych z zakresu z zakresu onkologii. Jednakże ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy musi uwzględniać także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ocena taka ma charakter prawny i może jej dokonać wyłącznie sąd, a nie biegły. Zastrzeżenia pozwanego Zakładu podnoszone w sprawie nie zawierały merytorycznej treści stanowiąc wyłącznie nietrafną polemikę z prawidłowymi ustaleniami zespołu biegłych sądowych. Należy przyjąć, że także w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych, to właśnie strona winna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejącą opinię, ewentualnie uzasadniają powołanie opinii dodatkowych. Takich okoliczności organ rentowy w toku postępowania nie przedstawił, poprzestając na kwestionowaniu opinii biegłych, z powołaniem się na własną, odmienną interpretację stanu zdrowia ubezpieczonej, co jednakże uznać należy za niewystarczające dla podważenia wydanego orzeczenia.

Sąd podzielił w całości opinię wydaną przez biegłych sądowych lekarzy. Jest ona bowiem wyczerpująca, logiczna i zgodna z zakresami fachowej wiedzy medycznej, w związku z czym nie ma podstaw do jej podważenia, pomimo zastrzeżeń zgłoszonych przez pozwanego. Biegli lekarze sądowi są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom ubezpieczonej. Opinię wydali po zapoznaniu się z dokumentami leczenia, zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badania. Wbrew twierdzeniom pozwanego organu, schorzenia występujące u powódki, uniemożliwiają jej podjęcie pracy dotychczas wykonywanej, tj. w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Ubezpieczona nie posiada kwalifikacji do podjęcia pracy umysłowej, a brak pełnej sprawności kończyny górnej uniemożliwi jej wykonywanie pracy fizycznej.

Mając na względzie powyższą argumentację Sąd uznał, iż ubezpieczona spełnia wszystkie warunki dla przyznania jej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres jednego roku od dnia (...)r.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Przedmiotem rozstrzygnięcia pozostawało także w niniejszej sprawie, czy organ rentowy w ramach swoich uprawnień i kompetencji poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. W zakresie tym Sąd ustalił, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych na etapie postępowania orzeczniczego dysponował odpowiednimi dowodami pozwalającymi na ustalenie, że występuje u badanej częściowa niezdolność do pracy. Wywiad zebrany od badanej przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS odpowiada swą treścią danym zebranym przez biegłych lekarzy sądowych. Zespół specjalistów powołanych przez Sąd dysponował dokładnie tymi samymi dokumentami leczenia i wynikami badań, jakie stanowiły podstawę wadliwego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS. W niniejszej sprawie niewątpliwe jest, że zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym była uzasadniona ustaleniami faktycznymi, które powinny być i były znane organowi rentowemu. Opinia biegłych została wydana w oparciu o dokładnie takie same dokumenty diagnostyczne jakimi dysponował organ rentowy. Kliniczny stan ubezpieczonej również nie uległ zmianie albowiem dane z wywiadu i badanie przedmiotowe nie wskazują na to by powódka w trakcie badania przez biegłych zgłaszała inne dolegliwości aniżeli te, które znane były lekarzom wchodzącym w skład Komisji Lekarskiej ZUS. Z uwagi na powyższe w punkcie II wyroku stwierdzono, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, zgodnie z art. 118 ust 1a ustawy emerytalnej.