Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Daria Ratymirska

Protokolant: sekr. sąd. Daria Paliwoda

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lipca 2017 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa K. w W.

przeciwko W. R.

o zapłatę kwoty 2.398,50 zł

I.  zasądza od pozwanej W. R. na rzecz strony powodowej K. w W. kwotę 2.141,03 zł (dwa tysiące sto czterdzieści jeden złotych 03/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w dalszej części;

III.  zasądza od pozwanej W. R. na rzecz strony powodowej K. w W. kwotę 583,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

K. w W. wniósł pozew przeciwko W. R. o zapłatę kwoty 2398,50 zł, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem wykonania zobowiązania z umowy nr (...), zawartej w dniu 16.01.2014r. przez pozwaną z G. z/s w S., poprzednikiem prawnym powoda. Podał, że nabył wierzytelność na podstawie umowy cesji z dnia 16.12.2016r.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa, zarzuciła nieudowodnienie istnienia roszczenia co do podstawy, wysokości i terminu wymagalności oraz legitymacji procesowej.

Stan faktyczny:

W dniu 16.01.2014r. pozwana zawarła z G. w S. umowę o kredyt gotówkowy nr (...) w kwocie 4200 zł, przy czym całkowita kwota do zapłaty, wraz z kosztami kredytu – prowizją przygotowawczą, odsetkami i kosztami ubezpieczenia, wynosiła 5483,39 zł. Pozwana zobowiązała się spłacać kredyt i odsetki w 36 równych ratach miesięcznych kapitałowo-odsetkowych, płatnych do 20 dnia każdego miesiąca, zobowiązując się do całkowitej spłaty do dnia 15.01.2017r.

Dowód: umowa kredytu (k-254-256),

Pismem z dnia 14.09.2016r. Bank wypowiedział w.w. umowę kredytu ze skutkiem rozwiązującym po upływie 30 dni od daty doręczenia pisma, wzywając zarazem pozwaną do zapłaty kwoty 2273,84 zł, powiększonej o dalsze odsetki umowne liczone od dnia 14.09.2016r. w wysokości wówczas wynoszącej 10% w stosunku rocznym. Pismo zostało nadane przesyłką poleconą w dniu 15.09.2016r. na adres pozwanej, wskazany w umowie (T. (...) N.). Przesyłka była dwukrotnie awizowana, nieodebrana w terminie, zwrócona nadawcy w dniu 7.10.2016r.

Dowód: wypowiedzenie (k-258), potwierdzenie doręczenia (k-259)

B. w S. dokonał sprzedaży przysługującej mu wierzytelności wobec pozwanej, na rzecz K. w W..

Dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 16.12.2016r. (k-24 i nast.), wraz z załącznikiem nr 1 (k-9-14); oświadczenie o zapłacie ceny (k-30), zawiadomienie o przelewie, wezwanie do zapłaty (k-251-252).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Odpowiedzialność kontraktowa znajduje zastosowanie w stosunkach między wierzycielem i dłużnikiem, którzy są stronami określonego stosunku zobowiązaniowego (art. 471 kc). Dłużnik nie wykonuje zobowiązania, jeżeli przez swoje zachowanie nie doprowadzi do osiągnięcia przez wierzyciela określonej kontraktem korzyści.

Ciężar dowodu istnienia przesłanek odpowiedzialności kontraktowej (tj. powstania szkody, w postaci uszczerbku majątkowego, spowodowanej niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika, oraz istnienia związku przyczynowego), w świetle art. 6 k.c., spoczywa na wierzycielu, jako osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne ( wyrok SA w Lublinie z dnia 19 lutego 2013 r., I ACa 717/12, LEX nr 1314796). Musi on zatem udowodnić istnienie ważnego zobowiązania o określonej treści, w stosunku do którego czyni dłużnikowi zarzuty jego naruszenia. W niniejszej sprawie powód wykazał, że pozwaną łączyła z B. w S. umowa kredytu w kwocie 4200 zł, zawarta w dniu 16.01.2014r., nr (...), przy czym całkowita kwota do zapłaty, wraz z kosztami kredytu – prowizją przygotowawczą, odsetkami i kosztami ubezpieczenia, wynosiła 5483,39 zł. Pozwana zobowiązała się spłacać kredyt i odsetki w 36 równych ratach miesięcznych kapitałowo-odsetkowych, płatnych do 20 dnia każdego miesiąca, zobowiązując się do całkowitej spłaty do dnia 15.01.2017r. Powód wykazał także, że nabył wierzytelność od B. na podstawie umowy cesji z dnia 16.12.2016r. (art. 509 kc). Pozwana nie przedstawiła natomiast dowodu zapłaty. W sytuacji bowiem, gdy zachowanie się dłużnika w wykonaniu zobowiązania ma polegać na daniu lub czynieniu, przeprowadzenie przez wierzyciela dowodu na fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie jest niemożliwe, to na pewno jest bardzo utrudnione. Dlatego w takich sytuacjach przyjmuje się, że to dłużnik, broniąc się przed zarzutem niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, powinien przedstawić dowód spełnienia świadczenia (art. 462 – 463 kc). W rozpoznawanej sprawie, pozwana nie wykazała, że spełniła świadczenie zgodnie z zawartą umową, jak również nie wykazała, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności (art. 471 kc w zw. z art. 6 kc). W tych okolicznościach zasądzono na rzecz powoda, następcy prawnego dotychczasowego wierzyciela – B. w S., kwotę 2073,05 zł, stanowiącą kwotę niespłaconego kapitału. Pozwana, zgodnie z zawartą umową, zaciągnęła zobowiązanie do zapłaty. Na podstawie postanowień umowy, Bank skutecznie wypowiedział pozwanej umowę kredytu (§ 11 umowy), co spowodowało wymagalność kwoty kapitału w wysokości 2073,05 zł. Jak ustalono wyżej, pismem z dnia 14.09.2016r. Bank wypowiedział w.w. umowę kredytu ze skutkiem rozwiązującym po upływie 30 dni od daty doręczenia pisma, wzywając zarazem pozwaną do zapłaty kwoty 2273,84 zł (w tym kapitał i odsetki), powiększonej o dalsze odsetki umowne liczone od dnia 14.09.2016r. w wysokości wówczas wynoszącej 10% w stosunku rocznym. Pismo zostało nadane przesyłką poleconą w dniu 15.09.2016r. na adres pozwanej, wskazany w umowie (T. (...) N.). Przesyłka była dwukrotnie awizowana, nieodebrana w terminie, zwrócona nadawcy w dniu 7.10.2016r. Przyjmując, że wypowiedzenie to doręczono pozwanej w dniu 6.10.2016r. oraz licząc termin 30 dni, należało uznać, że rozwiązanie umowy nastąpiło w dniu 6.11.2016r., co skutkowało wymagalnością całego roszczenia. Dlatego zasądzona w wyroku kwota obejmuje kwotę 2073,05 zł, powiększoną o skapitalizowane odsetki karne naliczone według stopy odsetek ustawowych za opóźnienie (zgodnie z żądaniem pozwu) od dnia 6.11.2016r. do dnia 27.04.2017r. (2073,05 zł + 67,98 zł = 2141,03 zł), z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28.04.2017r. tj. od dnia wniesienia pozwu, do dnia zapłaty (art. 481§1 i 2 kc i art. 482§1 kc). W dalszej części powództwo podlegało oddaleniu, jako nieudowodnione, tj. co do kwoty 212,76 zł, żądanej „ tytułem odsetek naliczonych przez poprzedniego wierzyciela od kwoty niespłaconego kapitału za okres od dnia występowania zaległości w spłacie do dnia 30.09.2016r. wierzytelności wg stopy procentowej wskazanej w umowie nie wyżej niż stopa odsetek maksymalnych”, oraz co do kwoty 30 zł, żądanej „ tytułem kosztów wezwań, upomnień i opłat poniesionych przez poprzedniego wierzyciela”. Strona powodowa nie wykazała podstawy faktycznej roszczenia w tej części, nie wyjaśniła pojęcia „ dnia występowania zaległości w spłacie”, od którego liczone były odsetki w niejasnej i niewskazanej nawet w pozwie wysokości. Brak precyzyjnego wskazania sposobu wyliczenia tych kwot uniemożliwił weryfikację przez Sąd stanowiska powoda co do żądania zapłaty kwoty 212,76 zł, a także co do kwoty 30 zł, które to żądanie pozostało całkowicie gołosłowne.

Zarzut przedawnienia nie zasługiwał na uwzględnienie, skoro, zgodnie z powyższym wywodem, wierzytelność stała się wymagalna najwcześniej w dniu 6.11.2016r., zaś pozew został wniesiony do sądu w dniu 28.04.2017r. (art. 117§2 kc, art. 118 kc, art. 120§1 kc).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono, jak w pkt I i II wyroku.

Orzeczenie w pkt III oparto na przepisach art. 100 zd. 1 w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc. Powód wygrał sprawę w 90%, poniósł koszty w kwocie 717 zł, w tym opłata sądowa od pozwu (100 zł), wynagrodzenie pełnomocnika, będącego radcą prawnym (w stawce minimalnej – 600 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). Pozwana poniosła koszty w kwocie 617 zł - w tym: wynagrodzenie pełnomocnika, będącego adwokatem (w stawce minimalnej – 600 zł) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). Łącznie koszty procesu wyniosły 1334 zł, z czego pozwana powinna je ponieść, zgodnie z wynikiem procesu, w 90%, tj. w kwocie 1200,60 zł, zaś powód w kwocie 133,40 zł (10%). Skoro powód w rzeczywistości poniósł koszty w kwocie wyższej, pozwana powinna zwrócić mu różnicę (717 – 133,40 = 583,60).