Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2017r.

Sąd Okręgowy w Płocku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Łukasz Wilkowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Wieteska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 maja 2017r. w P.

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w P.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej budynku przy (...) w P.

o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie w kwocie 140.000,00zł

1)  umarza postępowanie w zakresie dotyczącym żądania zadośćuczynienia w kwocie 140.000,00zł;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od powódki (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w P. na rzecz pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy (...) w P. kwotę 8.297,00zł (osiem tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt I C 2068/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 września 2016 roku, skierowanym do Sądu Okręgowego w Płocku, powódka (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy al. (...) II 23B w P. kwotę 140.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w postaci naruszenia dóbr osobistych powódki tj. dobrego imienia w oczach osób trzecich (dobrej opinii, reputacji, autorytetu) oraz wiarygodności powódki poprzez pisemne rozpowszechnianie nieprawdziwych treści w piśmie z dnia 15.09.2016r dotyczących rzekomych długów powódki z tytułu dostaw mediów do lokali stanowiących jej własność, a także kierowania gróźb o celowym odcięciu przez pozwaną do ww. lokali centralnego ogrzewania oraz o zobowiązanie pozwanej do zaprzestania w przyszłości takich działań. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu wg. norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, iż pozwana wspólnota w czerwcu 2015r powierzyła zarząd nad swoimi lokalami (...)Sp. j. w P., w żaden sposób nie wypowiadając powódce dotychczasowego zarządu, wynikającego z zawartych przez nią z właścicielami lokali w formie aktów notarialnych umów. Pozwana nie chcąc przejąć figurującego na budynku zadłużenia, nie dokonuje rozliczeń wynikających z potrącenia przez powódkę wierzytelności w stosunku do niej. Przed Sądem Rejonowym w Płocku zawisły dwie sprawy dotyczące wzajemnych rozliczeń między stronami. Żadna nie została zakończona prawomocnym orzeczeniem. W ocenie powódki zasadne było potrącenia przez nią wierzytelności wobec pozwanej. Od września powódka przekazuje pozwanej kwoty wynikające z kosztów eksploatacji jej lokali. Kierowanie do właścicieli pism zawierających treści szkalujące powódkę o jej działaniu sprzecznym z prawem i zawierających groźbę jest naruszeniem jej dóbr osobistych. Podważa zaufanie właścicieli lokali do spółdzielni (k. 2 - 5).

Pozwana w odpowiedzi na pozew z dnia 08 listopada 2016 roku wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17,00 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (k. 35 - 41).

Na rozprawie w dniu 08 maja 2017 roku powódka cofnęła pozew w zakresie żądania zadośćuczynienia w kwocie 140.000,00 i w tym zakresie zrzekła się roszczenia. Podtrzymała żądanie w zakresie dot. zobowiązania pozwanej do zaprzestania w przyszłości podejmowania takich działań. Pozwana z kolei podtrzymała dotychczasowe stanowisko, żądając nadto od strony powodowej na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu również w zakresie cofniętego powództwa (k. 132 - 02:19, 03:42).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na działce gruntu położonej w P. przy (...) (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) z siedzibą w P. wybudowała budynek mieszkalny wielorodzinny, z którego następnie w 2012 roku zaczęły wyodrębniać się poszczególne lokale mieszkalne i niemieszkalne. Wtedy to powstała z mocy prawa Wspólnota Mieszkaniowa budynku przy (...)w P.. Pierwotnie zarząd nieruchomością wspólną powierzony został powodowi, jako inwestorowi w trybie art 18 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (okoliczność bezsporna, umowa - k. 96 - 102).

W dniu 24 czerwca 2015 roku zebranie właścicieli lokali położonych przy (...)w P. podjęło uchwałę (...), która została zaprotokołowana przez notariusza w P. G. D., w sprawie zmiany sposobu zarządu nieruchomością wspólną. Zgodnie z jej treścią z dniem 24 czerwca 2015r zmienia się sposób sprawowania zarządu nieruchomością wspólną przy (...), w ten sposób, że odwołuje się zarząd sprawowany przez (...) Spółdzielnię Mieszkaniową (...) w P. oraz uchwala się, że zarząd nieruchomością wspólną sprawowany będzie przez właścicieli lokali lub osoby fizyczne spoza ich grona wybrane na zabraniu w trybie art 20 ustawy o własności lokali (protokół wraz z załącznikiem - k. 103 - 107).

Tego samego dnia podjęta została uchwała (...) w sprawie wyboru administratora nieruchomości, zgodnie z którą Wspólnota powierzyła wykonywanie funkcji administratora nieruchomości położonej przy (...) w P. od dnia 01 lipca 2015 roku Przedsiębiorstwu (...) z siedzibą w P. (uchwała nr 4 - k. 108).

Powódka wniosła do Sądu Okręgowego w Płocku pozew przeciwko pozwanej Wspólnocie o stwierdzenie nieważności uchwał nr 1, 2, 3 i 4 podjętych na zabraniu właścicieli lokali w dniu 24 czerwca 2015 roku. Nieprawomocnym wyrokiem z dnia 08 kwietnia 2016 roku Sąd Okręgowy w Płocku w sprawie sygn. akt I C 1638/15 oddalił jej powództwo (wyrok wraz z uzasadnieniem - k. 109 - 116).

(...) Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w P. jest również członkiem pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy (...) w P.. Od dnia 1 lipca 2015 roku powstał pomiędzy nią, a pozwaną spór dotyczący rozliczeń finansowych. W jego efekcie spółdzielnia nie podjęła uiszczania na rzecz wspólnoty opłat czynszowych, w tym opłat za media, należnych od lokali stanowiących jej własność. W tej sytuacji pozwana najpierw w październiku 2015 roku, a następnie w marcu 2016 roku wystąpiła z pozwami o zapłatę, na skutek których to nieprawomocnymi wyrokami Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 31 marca 2017 roku sygn. akt I C 2454/16 oraz Sądu Rejonowego w Płocku z dnia 28 marca 2017 roku sygn. akt I C 2573/16 zasądzono kwoty odpowiednio 34.591,31 zł (za okres od lipca do października 2015 roku) oraz 45.456,03 zł (za okres od listopada 2015 roku do kwietnia 2016 roku). W jednym z tych procesów pozwana zgłosiła zarzut potrącenia swoich roszczeń, a w drugim powództwo wzajemne, które zostało oddalone. Oprócz tego w Sądzie Rejonowym w Płocku toczą się jeszcze dwa analogiczne procesy za okres od marca do września 2016 roku (oświadczenia pozwanego i jego pełnomocnika - k. 182 - 183 - 19:52 - 29:31, wyrok Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 31.03.2017 wraz z uzasadnieniem - k. 132 - 138, wyrok Sądu Rejonowego w Płocku z dnia 28.03.2017r - k. 139).

Pismem z dnia 15 września 2016 roku, skierowanym do (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w P., adw. A. S. działając w imieniu Wspólnoty Mieszkaniowej przy Al. Jana Pawła II 23B w P. poinformowała ją, iż od dnia 1 lipca 2015r do chwili obecnej nie są uiszczane należności z tytułu dostawy mediów, w tym m.in. zużycia energii cieplnej oraz wody za lokale stanowiące własność Spółdzielni (...) położone w P. przy ulicy (...). Wspólnota odmawia dalszego partycypowania w kosztach zużycia tych mediów w należących do Spółdzielni lokalach, jako że zadłużenie spółdzielni wobec wspólnoty z tego tytułu wynosi ponad 100.000,00 zł, a działania spółdzielni (...) w tym względzie są sprzeczne z prawem. W nadchodzącym okresie grzewczym wspólnota kategorycznie odmówiła pokrycia kosztów związanych ze zużyciem mediów w lokalach stanowiących własność Spółdzielni. Jeżeli Spółdzielnia nie ureguluje zobowiązań związanych z dostawą mediów do wskazanych lokali w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, jak również nie będzie ponosić opłat bieżących, wspólnota podejmie dalsze działania prawne, w tym m.in. związane z odcięciem dostawy centralnego ogrzewania do w/w lokali. Poinformowała również o tym, iż w dniu 25 sierpnia 2016r Sąd Rejonowy w Płocku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym sygn. akt I Nc 1857/16, zasądzając od spółdzielni na rzecz wspólnoty kwotę 45.740,72 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, a kolejna sprawa zawisła w Sądzie Okręgowym w Płocku. Pismo to przesłane zostało również do użytkowników/najemców zajmujących lokale pozostające w dyspozycji Spółdzielni (...) (pismo z dnia 15.09.2016r - k. 6).

Powyższy stan faktyczny był w zasadzie bezsporny i wynikał on dodatkowo ze zgromadzonych w aktach sprawy i wskazanych wyżej dokumentów. Sąd pominął wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwaną w odpowiedzi na pozew z uwagi na ich zbędność dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód na pierwszej wyznaczonej w sprawie rozprawie, po jej rozpoczęciu, cofnął w sprawie niniejszej swoje zasadnicze roszczenie tj. żądanie zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 140.000,00 zł i zrzekł się w tym zakresie roszczenia. Cofnięcie to było skuteczne. Nie naruszało ono przepisów prawa i zasad współżycia społecznego, nie zmierzało również do obejścia prawa (art 204 § 4 k.p.c. a contrario).

Stąd też postępowanie w tym zakresie należało w oparciu o art 355 § 1 k.p.c. umorzyć i tak też orzeczono w punkcie 1) sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, jako bezzasadne.

Ostatecznie powód podtrzymał w sprawie niniejszej żądanie zobowiązania pozwanej do zaprzestania w przyszłości takich działań, które jak wynika ze sposobu sformułowania roszczenia odnieść należy do jego pierwszego, a cofniętego żądania w przypadku, którego opisane były działania pozwanej, jakich dotyczył pozew. Działania te były określone w następujący sposób: naruszanie dóbr osobistych powódki tj. dobrego imienia w oczach osób trzecich (dobrej opinii, reputacji, autorytetu) oraz wiarygodności powódki poprzez pisemne rozpowszechnianie nieprawdziwych treści w piśmie z dnia 15.09.2016r, dotyczących rzekomych długów powódki z tytułu dostaw mediów do lokali stanowiących jej własność, a także kierowanie gróźb o celowym odcięciu przez pozwaną do ww. lokali centralnego ogrzewania. Takie było zatem ostateczne roszczenie powódki w sprawie niniejszej.

Przepis art. 24 k.c. wymienia przesłanki i środki sądowej ochrony dóbr osobistych. Przesłankami ochrony dóbr osobistych, które muszą być spełnione łącznie, są:

1) istnienie dobra osobistego,

2) zagrożenie lub naruszenie tego dobra,

3) bezprawność zagrożenia lub naruszenia.

Pierwsze dwie przesłanki udowodnić musi powód dochodzący ochrony. Pozwany może bronić się, wykazując, że nie działał bezprawnie. Jest to bardzo korzystne dla powoda rozłożenie ciężaru dowodu. Ochrona dóbr osobistych jest, co do zasady obiektywna, tj. niezależna od winy. Powód nie musi wykazywać, że sprawca działał umyślnie lub niedbale, nie ma również znaczenia, czy był poczytalny. Pozwany zaś nie może zwolnić się od odpowiedzialności, wykazując te okoliczności. Od wykazania winy uzależnione jest jednak niekiedy roszczenie o zadośćuczynienie (art. 448 k.c.) i odszkodowanie (art. 415 k.c.). Powód musi wykazać, iż doszło do zagrożenia lub naruszenia istniejącego dobra osobistego. Dobra osobiste wymienia przykładowo art. 23 k.c. Nie jest wystarczające powołanie się na bliżej niesprecyzowane naruszenie "dóbr osobistych", rozumiane jako jakaś krzywda, dyskomfort, ujemne przeżycie psychiczne. To, jakie dobro zostało naruszone, może wynikać z udowodnionych okoliczności faktycznych - nie jest tutaj niezbędne posłużenie się zwrotem ustawy. Ten sam czyn może prowadzić zresztą do naruszenia wielu dóbr osobistych. Nie ma wtedy potrzeby dokładnego wymieniania ich wszystkich, co mogłoby być niewykonalne. Ocena, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych, ma charakter obiektywny. Powód nie musi udowadniać własnych ujemnych przeżyć psychicznych związanych z zachowaniem sprawczym. Istnienie takich przeżyć jest obojętne dla stwierdzenia naruszenia, ale ich intensywność może rzutować, jako jedna z okoliczności, na rodzaj i zakres zastosowanych środków ochronnych (m.in. wysokość zadośćuczynienia). Trudności wiążą się z precyzyjnym określeniem kryteriów, według których należy oceniać, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych. Niekiedy ocena ściśle obiektywna, odwołująca się do oceny rozsądnej, społecznej, może prowadzić do błędnych wyników. Wiąże się to z przyjętymi jedynie w danych środowiskach zwyczajami, językiem, wartościami. To, co w danym środowisku jest powszechnie akceptowane i neutralne, w opinii zewnętrznej może być niekiedy uznane za zniewagę czy zniesławienie, nie są również wyłączone sytuacje odwrotne. Zachodzi w takim razie konieczność budowania kryteriów oceny według miary, zwyczajów środowiska, o ile do analizowanego zachowania doszło w kręgu tego środowiska, a strony sporu (poszkodowany i sprawca) akceptowali jego zwyczaje. Niekiedy reguły środowiskowe mogą stać w jaskrawej sprzeczności z zasadami przyjętymi w społeczeństwie (kodeks recydywistów).

W sprawie niniejszej powodem jest osoba prawna. Zgodnie zaś z art. 43 k.c., przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych. Z odpowiednio stosowanego art. 23 k.c. wynika w szczególności, że dobrami osobistymi osoby prawnej są m.in. jej dobre imię i renoma. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 maja 2009 r., sygn. akt I CSK 440/08 podkreślił, że odpowiednikiem czci osoby fizycznej (człowieka) jest dobra sława (dobre imię) osoby prawnej. Przysługiwanie każdej osobie prawnej takiego dobra osobistego nie budzi wątpliwości w orzecznictwie ani w piśmiennictwie. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 listopada 1986 r., II CR 295/86 uznał, że według poglądu wyrażonego w nauce prawa dobrami osobistymi osób prawnych są wartości niemajątkowe, dzięki którym osoba prawna może funkcjonować zgodnie ze swym zakresem działań (art. 43 w związku z art. 23 k.c.). Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2005 r., III CK 622/04, według art. 43 k.c. przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych, a więc nie tylko art. 24 k.c., ale i art. 23 k.c., stosuje się odpowiednio do osób prawnych. Zarówno w piśmiennictwie, jak orzecznictwie, za dobro osobiste osób prawnych - będące odpowiednikiem dobra osobistego osób fizycznych w postaci czci zewnętrznej (dobrego imienia) - uznaje się dobrą sławę, określaną też, tak jak w przypadku osób fizycznych, mianem dobrego imienia. Dobre imię osoby prawnej jest łączone z opinią, jaką o niej mają inne osoby ze względu na zakres jej działalności. Uwzględnia się tu nie tylko renomę wynikającą z dotychczasowej działalności osoby prawnej, ale i niejako zakładaną (domniemaną) renomę osoby prawnej od chwili jej powstania. To właśnie na naruszenie takiego dobra osobistego w sprawie niniejszej powołała się powódka, podnosząc, iż pozwana naruszył jej dobre imię w ten sposób, iż rozpowszechniła nieprawdziwe treści w piśmie z dnia 15 września 2016 roku dotyczące rzekomych długów powódki z tytułu dostaw mediów do lokali stanowiących jej własność, a także kierowała groźby o celowym odcięciu przez pozwaną do ww. lokali centralnego ogrzewania. Zatem bez wątpienia istnieje dobro osobiste powódki, które to swoim zachowaniem miała naruszyć pozwana.

Kolejną zatem kwestią jest kwestia ustalenia tego czy rzeczywiście pozwana dobro osobiste to we wskazany przez powódkę sposób naruszył. W tym zakresie w ocenie Sądu Okręgowego nie podołała ona swojemu obowiązkowi dowodowemu. O ile bezsporne między stronami było to, iż pełnomocnik pozwanej skierował pismo z dnia 15.09.2016 do niej oraz do mieszkańców lokali stanowiących jej własność, a znajdujących się w budynku przy Al. Jana Pawła II 23B, a także treść tego pisma i stawiane w nim powódce zarzuty nieuiszczania opłat za media oraz groźba odcięcia centralnego ogrzewania, o tyle sporną kwestią było to czy działanie to po pierwsze naruszało w ogóle dobre imię powódki, a po drugie, czy było to działanie bezprawne. Rolą powoda było udowodnienie tego, iż zdarzenie takie miało miejsce, a rolą pozwanego udowodnienie tego, iż było to działanie mieszczące się w porządku prawnym. Bezsporne między stronami było również to, że powódka w okresie od dnia 1 lipca 2015 roku do września 2016 roku nie uiszczała wspólnocie opłat za media w stosunku do lokali stanowiących jej własność. A zatem informacja podana w piśmie pełnomocnika pozwanej z dnia 15.09.2016r jest informacją prawdziwą w tym zakresie. W tej sytuacji, skoro powódka twierdzi, iż mimo tego nie posiada zadłużenia wobec pozwanej, z uwagi na zastosowaną instytucję potrącenia, winna to w ramach niniejszego procesu udowodnić. Tymczasem na tę okoliczność nie przedstawiono żadnych dowodów. A wręcz przeciwnie z wydanych do tej pory nieprawomocnych wyroków Sądu Rejonowego w Płocku z dnia 27.03.2017r oraz Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 31.03.2017r wynika, iż powódka jest dłużnikiem pozwanej. W tym kontekście informacje zawarte w w/w piśmie są informacjami prawdziwymi, a skoro tak to nie dziwi również informacja o planowanych działaniach zmierzających do zmniejszenia strat wspólnoty, a polegających na m.in. odcięciu dostawy centralnego ogrzewania. W tej zatem sytuacji nie można mówić o naruszeniu dobrego imienia powódki poprzez wskazanie na okoliczności, które rzeczywiście miały miejsce.

Wreszcie wskazać należy, iż w sprawie niniejszej ostatecznym żądaniem powódki pozostało zobowiązanie pozwanej do zaprzestania w przyszłości rozpowszechniania treści zawartych w piśmie z dnia 15.09.2016r oraz kierowania gróźb odcięcia centralnego ogrzewania do lokali stanowiących własność powódki. A zatem jest to żądanie zaniechania dalszych działań, które mogą skutkować naruszeniem dóbr osobistych. Żądanie zaniechania takich działań jest uzasadnione zarówno w przypadku powstania stanu zagrożenia (roszczenie prewencyjne), jak już po dokonanym naruszeniu. Jednakże ocena istnienia stanu zagrożenia dokonana powinna być na podstawie obiektywnych kryteriów, tak samo jak ocena, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych. Subiektywne przekonanie o możliwości naruszenia dobra osobistego nie jest wystarczającym uzasadnieniem żądania zaniechania naruszeń; konieczną przesłanką jest obiektywnie uzasadniona obawa naruszeń (wyr. SN z 26.2.1965 r., II CR 13/65, OSNCP 1965, Nr 10, poz. 174). W przypadku uznania roszczenia o zaniechanie działań naruszających dobra osobiste, sąd nie może ograniczać się do ogólnikowego zakazu naruszania dóbr osobistych, ale powinien określić ściśle i precyzyjnie, od jakich czynności wstrzymać ma się osoba naruszająca dobra osobiste, aby orzeczenie mogło być wyegzekwowane w trybie art. 1050 lub 1051 KPC (zob. wyr. SN z 30.4.1970 r., II CR 103/70, OSPiKA 1971, Nr 4, poz. 83; wyr. SN z 9.7.1971 r., II CR 220/71, OSNCP 1972, Nr 1, poz. 19). Ponieważ żądanie zaniechania naruszeń ma charakter prewencyjny, sąd powinien zwracać szczególną uwagę, czy środki zabezpieczające pozostają adekwatne do możliwych skutków naruszenia (czy nie są nadmierne). W sprawie niniejszej działania jakie podejmowała pozwana polegające m.in. na skierowaniu pisma z dnia 15.09.2016r spowodowane były konfliktem stron dotyczącym rozliczenia opłat związanych z posiadaniem przez powódkę lokali mieszkalnych. Jednakże od września 2016 roku powódka uiszcza już regularnie opłaty bieżące, a kwestia opłat zaległych jest przedmiotem oceny Sądu w innych postępowaniach. W tej sytuacji nie ma już podstaw do stawiania twierdzenia, iż pozwana w ogóle będzie zmuszona takie informacje przekazywać. A z kolei zabranianie jej tego w przyszłości, w odniesieniu do stanu przyszłego, nieznanego dziś mogłoby prowadzić do zastosowania nadmiernego środka zabezpieczającego. W tej sytuacji również z tych powodów roszczenie powódki podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w punkcie 2) sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o treść art 98 k.p.c. obciążając nimi w całości powódkę. W sprawie niniejszej powód, co do jednego roszczenia cofnął powództwo, zaś w pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone. Sąd Najwyższy słusznie przyjął, że zasadą jest (art. 203 § 2 k.p.c.), że w wypadku cofnięcia pozwu obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego, na jego żądanie, obciąża powoda bez względu na przyczynę cofnięcia. Jednak dopuszczalne jest odstępstwo od tej zasady w sytuacji, gdy powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art. 98 k.p.c.) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę (post. SN z 12.4.2012 r., II CZ 208/11, Legalis). W sprawie niniejszej taka sytuacja nie miała jednakże miejsca powód cofnął pozew nie wskazując tego, jakie są tego powody, nie uzasadniając tego w żaden sposób, w tej sytuacji, skoro pozwany zażądał od niego zwrotu kosztów procesu, również w zakresie cofniętego roszczenia, koszty te należało zasądzić. Na koszty zaś procesu poniesionego przez pozwaną w sprawie niniejszej składa się wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 8.280,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Koszty zastępstwa radcowskiego ustalone zostały w oparciu o treść § 2 pkt 6 (co do roszczenia o zadośćuczynienie) i § 8 ust 1 pkt 2 (co do roszczenia o zobowiązanie) w zw. z § 8 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku, w jego wersji obowiązującej w okresie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia 27 października 2016 roku, stosownie do treści § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2016 poz. 1667). W przypadku roszczenia majątkowego stawka wynagrodzenia minimalnego to kwota 7.200,00, zaś w przypadku roszczenia niemajątkowego 1.080,00 zł. Łącznie daje to kwotę 8.280,00 zł, którą należało powiększyć o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji wyroku.