Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Biskupcu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2017 r. w Biskupcu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

Odszkodowania z tytułu wypad. komunikacyjnych

1.  Zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda A. P. kwotę 11700,01 zł (jedenaście tysięcy siedemset złotych jeden grosz ) wraz z ustawowymi odsetkami od kwot :

a.  11 000 zł od dnia 23 listopada 2015 r. do dnia zapłaty

b.  700,01 zł od dnia 19 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty

2.  Zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda A. P. kwotę 3529,55 zł ( trzy tysiące pięćset dwadzieścia dziewięć złotych pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu zgodnie ze złożonym spisem kosztów.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data prezentaty biura podawczego tut. Sadu ) powód A. P. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą AP – (...) Biuro Usług (...), wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. na jego rzecz kwoty 9.700,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 9.000,00 zł od dnia 23 listopada 2015 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 700,01 zł od dnia 19 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, o ile nie zostanie złożony spis kosztów.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 23 października 2015 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki A. (...) o nr rej. (...) należący do B. B., który posiadał polisę AC w pozwanym Towarzystwie. W dniu 24 marca 2016 r. poszkodowany B. B. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której przelał na powoda za wynagrodzeniem ustalonym odrębną umową wierzytelność przysługującą mu do pozwanego z tytułu odszkodowania oraz z tytułu zapłaty ceny za prywatną opinię nr (...) z dnia 23 marca 2016 r.(pozew k. 2-4)

Dnia 07 października 2016 r. (data prezentaty biura podawczego tut. Sądu) pozwany (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wedle norm.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, iż wypłacił dla poszkodowanego z tytułu odszkodowania kwotę 17.800,00 zł. Podał, iż w toku postępowania likwidacyjnego ustalono, iż w pojeździe poszkodowanego doszło do szkody całkowitej. Odszkodowanie zostało ustalone w ten sposób, że ustalono wartość pojazdu przed szkodą i po szkodzie (wraku), która to różnica stanowiła kwotę odszkodowania. Pozwany zastrzegł, iż ekspertyza prywatna nie może być podstawą wniosków sądu pozostających w opozycji do stanowiska strony przeciwnej. Pozwany nadto wskazał, iż kwota zwrotu kosztów za opinię prywatną na rzecz powoda jest kwotą nienależną (odpowiedź na pozew k.51-53v).

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 23 października 2015 roku doszło do zdarzenia drogowego, w którym uszkodzeniu samochód marki A. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem jest B. B.. Pojazd niniejszy posiadał ważną polisę AC w (...) Towarzystwo (...). B. B. zgłosił szkodę w pojeździe w dniu powstania szkody. Dnia 07 grudnia 2015 r. (...) Towarzystwo (...) wypłaciło B. B. kwotę 17.800,00 zł tytułem odszkodowania za szkodę całkowitą.

(dowód: decyzja k. 14)

B. B. zlecił wykonanie opinii w zakresie określenia wartości pojazdu przed szkodą oraz różnicy wartości pojazdu przed i po szkodzie, albowiem nie zgadzał się z wysokością wypłaconego odszkodowania. W wykonanej opinii rzeczoznawca samochodowy AP (...) Biuro Usług (...) wskazał, iż wartość samochodu A. (...) przed szkodą określona na dzień 15 października 2015 r. wynosiła kwotę 37.800,00 zł, wartość samochodu po szkodzie wynosiła kwotę 9.900,00 zł Różnica pomiędzy wartością pojazdu przed i po szkodzie wyniosła 26.800,00 zł.

Za wykonanie opinii nr (...) A. E. Biuro Usług (...) w dniu 23 marca 2016 r. wystawił na B. B. fakturę nr (...) na łączną kwotę 700,01 zł.

(dowód: opinia rzeczoznawcy z dnia k. 15-24, faktura k. 30)

Dnia 24 marca 2016 r. została zawarta umowa przelewu wierzytelności pomiędzy A. P. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą AP – (...) Biuro Usługi (...), jako cesjonariuszem a B. B., jako cedentem została zawarta umowa przelewu wierzytelności.

Przedmiotem umowy był przelew wierzytelności przysługujących cedentowi z odszkodowania za uszkodzony samochód A. (...) w zdarzenia ( (...)), które zostało spowodowane w dniu 23.10.2015 r. od (...) Towarzystwo (...).

Aneksem do umowy cedent przelał na cesjonariusza również wierzytelność odszkodowania za uzyskanie opinii nr (...) z dnia 23.03.2016 r, w wysokości 700,01 zł a wynikającej z faktury VAT nr (...). W dniu 23 marca 2016 r. została zawarta pomiędzy cesjonariuszem a cedentem również umowa o wynagrodzenie.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 31, Aneks do umowy cesji k. 32; umowa o wynagrodzenie k. 33)

Dnia 07 kwietnia 2016r. A. P. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą AP – (...) Biuro Usługi (...) zawiadomił (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. o cesji wierzytelności, jednocześnie wnosząc o zapłatę kwoty 9.700,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 9000 zł od dnia 23 listopada 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dopłaty odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe marki A. (...) o nr rej (...) oraz kwoty 700,01 zł za sporządzenie opinii wraz z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po upływie terminu płatności przewidzianego w wezwaniu do dnia zapłaty

(dowód: zawiadomienie o dokonaniu cesji wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty k. 34, potwierdzenie odbioru k. 35-36, wydruk z (...) k. 37)

Biegły Z. K. w złożonej opinii ustalił wartość pojazdu marki A. (...) przed szkodą z dnia 23.10.2015 r. na kwotę 38.700,00 zł wartość pojazdu uszkodzonego ustalił na kwotę 9.900,00 zł. Różnica pomiędzy wartością pojazdu przed i po szkodzie wyniosła 11.000,00 zł

(dowód: opinia biegłego Z. K. k. 90-93, k. 94-100)

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasadne było w całości.

W odniesieniu do dokumentów prywatnych, w rozumieniu art. 245 k.p.c., złożonych do akt niniejszej sprawy Sąd przyznał im walor prawdziwości, uwzględniając że stanowią one jedynie dowód tego, że określona osoba złożyła oświadczenie w nich zawarte. Ich prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu, a żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich prawdziwości. Podkreślić należy, iż złożone do akt sprawy dokumenty prywatne zgodnie z art. 245 k.p.c., stanowiły jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Z dokumentem prywatnym - definiowanym w nauce jako każdy dokument pisemny, niespełniający kryteriów dokumentu urzędowego - art. 245 k.p.c. wiąże obalane domniemanie jego prawdziwości i autentyczności pochodzenia zawartego w nim oświadczenia od wystawcy, który go własnoręcznie podpisał (por. orzeczenie SN z dnia 15 kwietnia 1982 r., III CRN 65/82, niepubl.; orzeczenie SN z dnia 27 czerwca 2000 r., I CKN 288/00, Prok. i Pr. 2000, nr 11, poz. 32, por. uzasadnienie orzeczenia SN z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, niepubl.; uzasadnienie orzeczenia SN z dnia 6 listopada 2002 r., I CKN 1280/00, niepubl.). Podkreślić należy, iż dokumentom prywatnym, w przeciwieństwie do dokumentów urzędowych (art. 244 k.p.c.) ustawa nie nadaje waloru dowodu, iż okoliczności stwierdzone w oświadczeniu są zgodne z prawdą. Dokument prywatny nie korzysta z domniemania prawdziwości zawartych w nim oświadczeń, każda zaś osoba mająca w tym interes prawny może twierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 kwietnia 1982 r., III CRN 65/82).

Bezspornym w sprawie było, iż w pojeździe A. (...) nr rej (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 23 października 2015 r. doszło do szkody całkowitej.

Bezspornym w sprawie był sposób wyliczenia szkody całkowitej.

Między stronami spornym była wysokość należnej kwoty odszkodowania, stanowiącej szkodę całkowitą uszkodzonego pojazdu.

Zgodnie z art. 805§1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Celem umowy ubezpieczenia w kontekście praw i obowiązków ubezpieczonego jest takie ich kształtowanie, by były one zgodne z dobrymi obyczajami, z art. 65 § 2 kc, przy uwzględnieniu art. 3851 kc i art. 3852 kc. Zawierając umowę ubezpieczenia ubezpieczony oczekuje naprawienia szkody jaka powstała w jego majątku gdy ziszczą się zdarzenia określone w umowie. Podstawowym przepisem wskazującym zakres obowiązku naprawienia szkody jest art. 363 kc. Stosownie natomiast do treści art. 363 § 2 kc przyjąć trzeba, że w zakresie ustalania obowiązku odszkodowawczego przy określaniu miernika wartości rzeczy nieuzasadnione jest przeciwstawianie cen, które mogą być uzyskane przy jej zbywaniu i nabywaniu. Oczywiście, jednostkowe ceny takich samych samochodów mogą się różnić, jednakże podstawą ustalenia wartości rzeczy będącej przedmiotem powszechnego obrotu nigdy nie jest jednostkowa cena, która może wynikać z zupełnie przypadkowych okoliczności. Podstawą ustalenia wartości powinna być średnia cen. Nieuzasadnionym jest przyjmowanie różnych sposobów określania wartości takich samych rzeczy, w zależności od tego, czy są przeznaczone do normalnego używania i korzystania przez właściciela, czy też są przeznaczone do zbycia (tak: Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 12 października 2001 roku, III CZP 57/01, OSNC 2002/5/57).

Sąd mając na względzie ekspertyzę złożoną przez powoda oraz przedstawioną opinię biegłego Z. K. wyliczył prawidłową kwotę odszkodowania z tytułu umowy AC w związku ze zdarzeniem z dnia 23.10.2015 r. Wskazać należy, iż wartość uszkodzonego pojazdu biegły w złożonej opinii oszacował w systemie (...) z wynikiem 9.900,00 zł. Biegły wskazał, iż wartość pojazdu na dzień powstania szkody ustalona w systemie (...)Ekspert była niższa niż wyliczone koszty, które wynosiły 80.578,26 zł. Tak więc w niniejszej sprawie doszło do powstania szkody całkowitej w pojeździe powoda, albowiem koszty naprawy są wyższe od wartości pojazdu. Różnica pomiędzy wartością pojazdu w dniu powstania szkody (38. 700,00 zł), a wartością pojazdu po szkodzie wynosiła kwotę 28.800,00 zł.

Kwota ta winna zostać pomniejszona o wypłaconą przez pozwanego kwotę 17.800,00 zł. Reasumując kwota ta należna powodowi winna wynieść 11.000,00 zł- o czym Sąd orzekł w pkt 1 lit. a wyroku.

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego uznając, że ma ono również zastosowanie w niniejszej sprawie, przedstawione w wyroku z dnia 2 września 1975 r. I CR 505/75, jak również powtórzone później w uchwale z dnia 18 maja 2004 r. III CZP 24/04, zgodnie z którym odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego.

W ocenie Sądu opinia biegłego Z. K. była wiarygodna. Sąd podzielił powyższą opinię, jako sporządzoną zgodnie z tezą dowodową, obowiązującymi przepisami oraz należycie i logicznie umotywowaną. Biegły odpowiedział na postawioną tezę dowodową w sposób logiczny i pełny. Wykazał się przy tym dużą wiedzą teoretyczną i praktyczną. W ocenie Sądu Rejonowego biegły dokonał prawidłowej analizy odnośnie wyceny szkody całkowitej pojazdu.

Uzasadniając rozstrzygnięcie o odsetkach wskazał na art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 i 2 kc zgodnie z którymi ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o zdarzeniu, które bezspornie pozwana przyjęła w dniu 23 października 2015 r. co obligowało do wypłaty świadczenia od dnia 23 listopada 2015 roku pkt I a) wyroku.

Należy przyjąć, że dla B. B. konieczne było uzyskanie jeszcze przed wytoczeniem powództwa przez cesjonariusza o zasądzenie dalszej kwoty odszkodowania, opinii w celu ustalenia czy a jeśli tak to o ile niższa jest kwota przyznana dotychczas przez ubezpieczyciela od rzeczywistego obniżenia się wartości pojazdu na skutek uszkodzenia go w zdarzeniu drogowym. Powód nie posiadał w tym zakresie wystarczającej wiedzy i dlatego aby nie narazić się na niebezpieczeństwo wytoczenia bezpodstawnego powództwa, musiał zasięgnąć wiedzy fachowca.

Zauważyć trzeba, że wnioski płynące z przedstawionej przez powoda opinii pokrywają się prawie całkowicie z tym, co zostało ustalone przez biegłego powołanego przez Sąd. Różnica w kwocie szkody wynika wyłącznie z tego, że rzeczoznawca przyjął inną stawkę roboczogodziny niż biegły. A ponadto w opinii wykonanej na zlecenie Sądu przyjęto wyższy koszt wymiany uszkodzonych części.

W związku z tym należy przyjąć, że celowe było zasięgnięcie jeszcze przed wytoczeniem powództwa opinii rzeczoznawcy.

Kwota 700,01 złotych za sporządzenie prywatnej opinii, była również kwotą należną dla powoda od pozwanego. Odnośnie odsetek od kwoty 700,01 złotych Sad orzekł, iż należne są od dnia następnego po dniu wymagalności do zapłaty. Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 700,01 złotych tytułem prywatnej opinii w terminie 7 dni od dnia odebrania pisma. Dniem następnym po dniu wymagalności był 19 kwietnia 2016 r.- co Sąd orzekł w pkt I b) wyroku.

Powód wygrał sprawę i uzasadniało to obciążenie pozwanego kosztami procesu w całości, stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w art. 98 k.p.c. Powód przedłożył spis kosztów.

Na koszty procesu powód wyłożył kwotę 300 zł na opłatę od pozwu, kwotę 17 zł. tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwotę 600 złotych tytułem wydatków na biegłego, kwota 189,55 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu na rozprawę, kwota 23 zł tytułem znaków pocztowych.

W wyniku wydania wyroku korzystnego dla podmiotu zlecającego prowadzenie danej sprawy Sąd orzekł o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800), obciążając nimi podmiot, który przegrał sprawę w wysokości 2.400,00 zł. A więc to strona przegrywająca była zobowiązana zwrócić swojemu przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu w łącznej wysokości 3529,55 zł.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w wyroku.