Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 16 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Małgorzata Bojarska

Protokolant:Ewa Chorzępa

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2017 r. we Wrocławiu

na rozprawie sprawy z powództwa Gmina W. (...) we W.

przeciwko B. K.

- o zapłatę 44 248,45 zł

I.  zasądza od pozwanej B. K. na rzecz strony powodowej Gminy W. kwotę 3 665,69 zł. (trzy tysiące sześćset sześćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 3 180,50 zł. od dnia 01 lutego 2016 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 485,19 zł. od dnia 18 marca 2016 roku do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 580,67 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt XI C 1361/16

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina W. pozwem z dnia 18 marca 2016 r. domagała się zasądzenia od pozwanej B. K. kwoty 44 248,45 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi:

- od kwoty 22 629,96 zł od dnia 1 lutego 2016 r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 21 618,49 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty;

oraz zasądzenia od pozwanych kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że pozwana bez tytułu prawnego zajmuje lokal mieszkalny nr (...) położony we W. przy ul. (...), a w związku z tym strona powodowa obciążyła pozwaną odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu w wysokości czynszu, jaki zobowiązana byłaby opłacać pozwana korzystając z lokalu na podstawie umowy najmu oraz opłatami niezależnymi od właściciela. Opłaty za media w przypadku mieszkania nr (...) uiszczane winny być zaliczkowo. Strona pozwana wezwała pozwaną, której zaległość na dzień 31 stycznia 2016 r. wyniosła 22 629,96 zł, do zapłaty zaległości, bezskutecznie.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej w dniu 31 marca 2016 r. w sprawie XI Nc 406/16 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Sprzeciw od opisanego nakazu zapłaty (k. 13 i nast. oraz 32 i nast.) skutecznie wniosła pozwana B. K., zaskarżając nakaz w całości. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, że dochodzona należność nie powinna jej obciążać, bowiem dotyczy on zmarłej J. F. zajmującej uprzednio lokal. Pozwana wprowadziła się do pustostanu w lipcu 2011 r. i od tego czasu zajęła się jego remontem, opłaca swoje rachunki. Z ostrożności pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

W odpowiedzi na sprzeciw (k. 48 i nast.) strona powodowa wskazała, że w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 r. do 31 stycznia 2016 r., tj. w okresie nieobjętym zarzutem przedawnienia, zadłużenie strony pozwanej z tytułu zajmowania lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W. wynosi 3 665,69 zł, w tym 3 180,50 zł z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu i 485,19 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie.

Do zamknięcia rozprawy strony nie modyfikowały swoich stanowisk.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Pozwana co najmniej od lipca 2011 r. zajmuje lokal mieszkalny nr (...) położony we W. przy ul. (...) o powierzchni 48,03 m2. Poprzedni lokator mieszkania J. F., zajmująca lokal na podstawie umowy najmu z dnia 1 marca 1995 r., zmarła w dniu 7 lutego 2011 r. J. F. nie była spokrewniona z B. K..

Gmina W. pismem z dnia 20 sierpnia 2012 r. wezwała B. K. do uregulowania zadłużenia obciążającego lokal nr (...) przy ul. (...) we W. oraz wydania lokalu w stanie wolnym zarządcy budynku. Poinformowała także B. K., iż ta nie wstąpiła w stosunek najmu lokalu po zmarłej J. F.. Pozwana B. K. w dniu 29 sierpnia 2012 r. zwróciła się do Gminy W. z prośbą o wskazanie wysokości czynszu zajmowanego lokalu.

Na mocy prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Krzyków z dnia 18 czerwca 2014 r. sygn. akt I C 561/13 oddalono powództwo Gminy W. przeciwko B. K., K. K. i E. K. o eksmisję.

Pismem z dnia 15 maja 2014 r. B. K. zwróciła się do (...) Gminy W. z prośbą o umorzenie długu ciążącego na lokalu przy ul. (...) we W.. Pismem z dnia 28 kwietnia 2015 r. Gmina W. poinformowała B. K., iż brak jest podstaw do zawarcia z pozwaną umowy najmu lokalu wobec zadłużenia na koncie lokalu oraz braku pięcioletniego okresu zameldowania w lokalu.

Bezsporne, a ponadto dowody:

- zeznania świadka E. C. na rozprawie w dniu 26 stycznia 2017 r. 00:10:07 – 00:14:20;

- umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 1 marca 1995 r., k. 39 – 40v;

- skrócony odpis aktu zgonu J. F., k. 18;

- pismo Gminy W. z dnia 20 sierpnia 2012 r., k. 22-22v;

- pismo pozwanej z dnia 28 sierpnia 2012 r., k. 20;

- wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu z dnia 18 czerwca 2014 r., sygn. akt I C 561/13, k. 34;

- pismo pozwanej z dnia 15 maja 2014 r., k. 19;

- pismo Gminy W. z dnia 28 kwietnia 2015 r., k. 21;

Pozwana B. K. nie uiszczała należności na poczet opłat związanych z korzystaniem z lokalu w pełnej wysokości, a dokonywane wpłaty nie były terminowe.

Należności za korzystanie z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...) od kwietnia 2013 r. do czerwca 2013 r., płatne do 10-go dnia każdego miesiąca, wynosiły 434,61 zł., od lipca 2013 r. do lutego 2014 r. 442,50 zł, od marca 2014 r. do grudnia 2014 r. 446,53 zł, od stycznia 2015 r. do czerwca 2015 r. 363,76 zł, w lipcu i sierpniu 2015 r.446,53 zł, od września 2015 r. do stycznia 2016 r. 363,76 zł. Naliczone za okres od kwietnia 2013 r. do stycznia 2016 r. należności za lokal winny być wskutek korekty pomniejszone o łączną sumę 2849,60 zł. Nieuregulowane przez B. K. odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu przy ul. (...) we W. za okres kwiecień 2013 r. – styczeń 2016 r. wyniosło 3 180,50 zł, natomiast odsetki za opóźnienie w zapłacie odszkodowania na dzień 31 stycznia 2016 r. wyniosły 485,19 zł.

Pozwana B. K. była informowana o obowiązku ponoszenia opłat za lokal.

Dowody:

- zestawienie należności za korzystanie z lokalu nr (...) przy ul. (...) we W. z okres od dnia 31 grudnia 2005 r. do dnia 01 lutego 2016 r., k. 7 – 8v;

- przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 24 lutego 2016 r., k. 9.

Pozwana B. K. otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 1 3000 zł miesięcznie. Samotnie wychowuje dwójkę dzieci, na starszą córkę otrzymuje alimenty w kwocie 550 zł, na oboje dzieci natomiast świadczenie 500 plus oraz 105 zł dodatku rodzinnego. Na poczet jej zobowiązań składa się kwota 50 zł miesięcznie tytułem rachunków za Internet oraz opłaty za prąd, które sięgają rzędu kilkuset złotych z uwagi na elektryczne ogrzewanie zajmowanego mieszkania.

Dowody:

- oświadczenie pozwanej B. K. na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2017 r., 00:07:46 – 00:12:46.

Sąd zważył, co następuje

Strona powodowa domagała się zapłaty odszkodowania za korzystanie z lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku położonym we W. przy ul. (...) w okresie od stycznia 2006 roku do stycznia 2016 r.

Problematyka płatności za korzystanie bez tytułu prawnego z lokalu mieszkalnego, znajdującego się w zasobach mieszkaniowych gminy, uregulowana została w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.; dalej: ustawa o ochronie praw lokatorów). W myśl art. 18 ust. 1 ww. ustawy, osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakby byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (ust. 3).

Jak ustalono na podstawie dowodów z dołączonych do akt sprawy dokumentów, należność za bezumowne korzystanie z lokalu wraz z opłatami za media za okresie od stycznia 2006r. do stycznia 2016 r. wyniosła łącznie 22 629,96 zł. Nadto strona powodowa dochodziła kwoty 21 618,49 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od ww. należności.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu pozwanej odnoście braku legitymacji biernej pozwanej. Zarzut ten jest częściowo zasadny. Jak wyżej wskazano, osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego jest obowiązana do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Obowiązek uiszczania odszkodowania z art. 18 ust. 1 i 3 tej ustawy obciąża osobę zajmującą lokal, z uwagi na to, że właściciel ponosi szkodę nie mogąc uzyskać dochodu z czynszu z wynajmu tego lokalu. Z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika natomiast, iż pozwana zajmowała bezumownie lokal od lipca 2011 r., natomiast zaległość od stycznia 2006 r. do lutego 2011 r. była wynikiem nieuiszczania czynszu przez poprzednią lokatorkę lokalu nr (...) - J. F.. Wobec powyższego słusznie pozwana podnosiła w toku postępowania, że nie może odpowiadać za zobowiązania J. F..

Odnośnie natomiast zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwaną jest on zasadny, ale jedynie częściowo. Zgodnie z przepisem art. 117 § 1 i § 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia, ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Ustawowym skutkiem przedawnienia jest zatem powstanie po stronie tego, przeciw komu przysługuje roszczenie, uprawnienie do uchylenia się od jego zaspokojenia, a wykonanie tegoż uprawnienia powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. Skorzystanie zatem przez dłużnika z przysługującego mu prawa i uchylenie się od zaspokojenia roszczenia obliguje Sąd do oddalenia żądania pozwu obejmującego przedawnione roszczenie. Wskazać należy, iż jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawniania wynosi dziesięć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata (art. 118 k.c.). W sprawach o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego wynikające z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów okres przedawnienia roszczenia wynosi trzy lata.

Kwestie dotyczące odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego stanowiły wielokrotnie przedmiot rozważań Sądu Najwyższego. Już zmiany wprowadzonego od dnia 1 stycznia 1988 roku do art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 roku Prawo Lokalowe (Dz. U. z 1988 r., Nr 30, poz. 165 ze zm.), który nakładał na osoby korzystające bez tytułu prawnego z lokalu obowiązek opłacania wynagrodzenia miesięcznego według stawek czynszu określonych dla tego lokalu lub w szczególnych okolicznościach w wysokości ich wielokrotności – dały uzasadnione podstawy do uznania, że odszkodowanie za dalsze korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego ma charakter okresowy. Do art. 17 Prawa Lokalowego, mówiącego o „miesięcznej” zapłacie, nawiązał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 7 stycznia 1998 roku (sygn. akt III CZP 62/97), wskazując, że z uwagi na cel art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 1998 r., Nr 120, poz. 787 ze zm.) trzeba przyjąć, iż od dnia wyrokowania do dnia opróżnienia lokalu zasądzone odszkodowanie powinno przybierać postać świadczeń okresowych i roszczenie z tego tytułu przedawnia się w terminie odpowiednim dla świadczeń okresowych (art. 118 k.c.). Podobnie Sąd Najwyższy ocenił przewidziane w art. 33 ust. 1 ww. ustawy odszkodowanie, uznając, że przez użycie w tym przepisie częstotliwej formy, że najemca powinien „uiszczać” odszkodowanie w wysokości odpowiadającej czynszowi, jaki powinien był płacić, gdyby nie wytoczono powództwa o rozwiązanie najmu i nakazanie przez sąd opróżnienia lokalu, zasądzone świadczenie powinno przybierać, wzorem czynszu, postać świadczeń okresowych z terminem przedawnienia właściwym dla tych świadczeń. Kontynuację tych rozwiązań stanowi także art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 maja 2012 roku (sygn. akt IV CSK 490/11), art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów reguluje szczególną odpowiedzialność odszkodowawczą byłego lokatora zajmującego lokal bez tytułu prawnego. Według przyjmowanych w piśmiennictwie kryteriów, świadczenie jest okresowe, jeżeli polega na periodycznym dawaniu uprawnionemu w czasie trwania określonego stosunku prawnego pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, których ogólna ilość nie jest z góry określona. Taki charakter mają świadczenia określone w art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, które zgodnie z postanowieniami ustawy, osoba zajmująca lokal obowiązana jest uiszczać miesięcznie, aż do czasu opuszczenia lokalu. Nadanie przewidzianym w art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów świadczeniom odszkodowawczym charakteru świadczeń okresowych, uzasadnia zastosowanie do nich dochodzenia, właściwego dla nich, trzyletniego terminu przedawnienia przewidzianego w art. 118 k.c. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenie staje się wymagalne w ostatnim dniu przewidzianego dla zobowiązania terminu do spełnienia świadczenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2006 roku, sygn. akt I CSK 17/05), a sama wymagalność roszczenia oznacza stan, w którym uprawniony może skutecznie domagać się realizacji roszczenia (jego powództwo w takiej sytuacji nie jest przedwczesne). Zagadnienie wymagalności roszczenia ma znaczenie dla określenia początku biegu terminu przedawnienia (art. 120 § 1 k.c.).

Na podstawie dokumentów przedłożonych przez stronę powodową Sąd ustalił, że odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz inne opłaty związane z korzystaniem z lokalu (media) miały być płatne z góry do dziesiątego dnia każdego miesiąca, wobec czego nie ulega wątpliwości, że wymagalność każdego z miesięcznych roszczeń następowała w tym właśnie dniu każdego kolejnego miesiąca korzystania z lokalu. Od tych dni zatem rozpoczynał się bieg przedawnienia dochodzonych pozwem roszczeń.

Nie ulega wątpliwości, iż trzyletni termin przedawnienia części roszczeń minął już przed dniem wytoczenia powództwa. Pozew został bowiem złożony w dacie 18 marca 2016 r., a więc niewątpliwie po upływie terminu przedawnienia dochodzonych zaległości do kwietnia 2013 r. Należy w tym miejscu także podkreślić, że co prawda roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się odrębnie od roszczenia głównego, jednak z tym zastrzeżeniem, że przedawnia się ono najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego, co oznacza, że jeżeli należność główna uległa przedawnieniu, to również w tym samym terminie przedawnieniu uległy odsetki (vide uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 roku, sygn. akt III CZP 42/04).

Pozwana kwestionowała wysokość kwoty dochodzonej z tytułu naliczenia odszkodowania za bezumowne korzystanie i za media, wskazując, że dotyczy ono okresu, w którym nie zajmowała lokalu mieszkalnego. Częściowo jej zarzut okazał się słuszny, niemniej jednak Sąd ustalił, że w okresie, w którym pozwana zajmowała lokal nr (...) przy ul. (...) we W., również powstały zaległości z tytułu korzystania z lokalu. Prawidłowości naliczeń za okres kwiecień 2013 r. do styczeń 2016 r. pozwana natomiast nie podważała podnosząc jedynie, że wcześniej nie zostały jej przedstawione. Powyższe jednak nie znajduje odzwierciedlenia w stanie faktycznym sprawy. Z uiszczanych bowiem przez pozwaną wpłat wyraźnie wynika, iż była ona informowana o wysokości comiesięcznych zobowiązań. Wraz z kolejnymi zmianami wysokości miesięcznych opłat pozwana dokonywała zmiany wpłacanych kwot. I tak w okresie od kwietnia 2013 r. do czerwca 2013 r., gdy opłaty wynosiły 434,61 zł, pozwana uiszczała po 435 zł; od lipca 2013 r. do lutego 2014 r. przy wysokości opłaty na poziomie 442,50 zł pozwana dwukrotnie dokonała wpłaty na tym poziomie; od marca 2014 r. do grudnia 2014 r. przy opłatach w wysokości 446,53 zł dokonała jednej opłaty, właśnie w tejże wysokości; od stycznia 2015 r. do czerwca 2015 r. przy opłatach wynoszących 363,76 zł sześciokrotnie dokonała wpłat w wysokości odpowiadającej należności; w lipcu i sierpniu 2015 r. opłaty wynosiły 446,53 zł, i tyle też pozwana uiściła w tychże miesiącach; od września 2015 r. do stycznia 2016 r. pozwana uiściła wszystkie opłaty prawidłowo ustalone na poziomie 363,76 zł. Z powyższego jednoznacznie wynika, że pozwana posiadała wiedzę o obowiązujących ją stawkach opłat, przez co jej twierdzenie o braku wiedzy nt. powstania zaległości w okresie, w którym zajmowała lokal, należało uznać za sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym sprawy.

Sąd nie znalazł również podstaw do oddalenia powództwa wobec pozwanej z powodu podnoszonych przez nią okoliczności dotyczących sytuacji rodzinnej i materialnej pozwanej. W szczególności żądanie strony powodowej nie stanowi przejawu nadużycia prawa – z oświadczenia pozwanej dotyczącego wysokości jej dochodów (w łącznej kwocie 2955 zł) i wydatków wynika, że jest ona w stanie ponieść koszty z tytułu korzystania z lokalu na poziomie ok. 400 zł miesięcznie. Jednocześnie opłaty w tejże wysokości za mieszkanie o powierzchni 48,03 m2 nie są wygórowane, przez co Sąd nie znalazł podstaw do oddalenia powództwa jako sprzecznego z zasadami współżycia społecznego.

Wobec powyższego na uwzględnienie zasługuje żądanie zasądzenia od pozwanej na rzecz strony powodowej kwoty 3 665,69 zł z tytułu należności z bezumowne korzystanie z lokalu i opłat za media za okres od kwietnia 2013 r. do końca stycznia 2016 r. z odsetkami liczonymi od kwoty 3 180,50 zł od dnia 1 lutego 2016 r. oraz od kwoty 485,19 zł od dnia 18 marca 2016 r. tj. dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Ponadto Sąd nie doszedł do przekonania, jakoby zasądzone świadczenie winno być rozłożone na raty. W myśl przepisu art. 320 k.p.c. rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty albo wyznaczenie odpowiedniego terminu do spełnienia zasądzonego świadczenia jest możliwe tylko „w szczególnie uzasadnionych wypadkach”. Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (M. Jędrzejewska, Kodeks postępowania cywilnego..., t. 2, red. T. Ereciński, s. 24 i n.; zob. też E. Gapska, Czynności..., s. 134; A. Góra-Błaszczykowska, Orzeczenia..., s. 40; M. Uliasz, Kodeks postępowania cywilnego..., s. 422)

Sąd przyjął, że w realiach przedmiotowej sprawy nie było podstaw do rozłożenia zasądzonej od niej należności na raty. W pierwszej kolejności należy mieć na uwadze, iż zasądzone roszczenie wraz z odsetkami opiewa na około 4 000 zł, co przy dochodach pozwanej na poziomie niecałych 3 000 zł miesięcznie nie stanowi kwoty niemożliwej do jednorazowej spłaty. Jak wynika z oświadczenia pozwanej otrzymuje ona stały i pewny dochód w kwocie niecałych 1 000 zł na każdego z członków rodziny. Sąd miał także na względzie, iż z całą pewnością koszty utrzymania pozwanej w znacznej mierze pochłaniają wydatki na małoletnie dzieci. Jednocześnie jednak pozwana nie udowodniła, ażeby koszty te były nadzwyczajne, a także aby pozwana nie była w stanie ich ponieść. W szczególności pozwana nie podnosiła, ażeby wobec konieczności jednorazowej spłaty zadłużenia miał ucierpieć stan zdrowotny jej lub jej dzieci. Okoliczność natomiast, iż zimą pozwana wydatkuje kilkaset złotych z tytułu rachunków za prąd z uwagi na elektryczne ogrzewanie mieszkania nie powoduje, iż pozostałe pozwanej środki z trudem wystarczają na utrzymanie jej oraz jej rodziny. Nawet bowiem po zapłacie tychże rachunków oraz pozostałych wydatków winna ona dysponować kwotą około 1 500 zł. Co także znamienne, na okoliczność ponoszenia przez pozwaną wysokich kosztów za prąd elektryczny nie przedłożyła ona żadnych dowodów poza własnym oświadczeniem.

Rozważając zasadność zastosowania w sprawie art. 320 k.p.c. poza sytuacją dłużnika należy mieć na uwadze, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c., nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Tym samym nie można tracić z pola widzenia faktu, że strona powodowa na żadnym etapie dochodzenia należności nie wyrażała zgody na ratalną spłatę zadłużenia.

Jako że instytucja rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty została zastrzeżona dla szczególnie uzasadnionych przypadków, Sąd odstąpił od zastosowania dobrodziejstwa płynącego z art. 320 k.p.c. w rozstrzyganej sprawie.

O kosztach orzeczono na zasadzie przepisu art. 100 k.p.c. Biorąc pod uwagę, że strona powodowa wygrała sprawę w 8,28 %, od pozwanego należna jest stronie powodowej kwota 580,67 zł. Koszty strony powodowej to kwota 2 213 zł z tytułu wpisu od pozwu oraz kwota 4 800 zł tytułem zastępstwa procesowego, czyli łącznie 7 013 zł, co po pomnożeniu przez 8,28 % daje kwotę 580,67 zł.