Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...) sp. z o.o. w Ł.

przeciwko:

P. K. (K.)

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego P. K. na rzecz powoda Przedsiębiorstwa Usługowo-Handlowe (...) sp. z o.o. w Ł. kwotę 65 000,00 zł (sześćdziesiąt pięć tysięcy złotych) z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 22 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10 467,00 zł (dziesięć tysięcy czterysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 22/17/3

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 czerwca 2016 roku wniesionym przeciwko P. K., przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...) P. K. z miejscem wykonywania działalności gospodarczej w J., powódka Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 65.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami z tytułu opóźnienia od dnia 22 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że strony wiązała umowa sprzedaży biomasy leśnej – zrębki. W ramach powołanej umowy pozwany miał dostarczyć określone ilości biomasy na rzecz powódki, a powódka była zobowiązana do dokonania stosownych opłat na jego rzecz. Powódka podaje dalej, iż dnia 31 marca 2016 r. pozwany wystawił na powódkę fakturę pro forma nr F/137/16 na kwotę 32,500,00 zł. netto (39.975,00 zł. brutto), za którą powódka dokonała przedpłaty dnia 31 marca 2016 r. Dnia 1 kwietnia 2016 r. pozwany wystawił natomiast na powódkę fakturę pro forma nr F/140/16 na kwotę 32,500,00 zł. netto (39.975,00 zł. brutto), za którą powódka dokonała przedpłaty dnia 1 kwietnia 2016 r. Pomimo uiszczenia przez powódkę przedpłat za dostawy biomasy pozwany nie wywiązał się ze swoich obowiązków w tym zakresie. Pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. powódka wystąpiła z ostatecznym wezwaniem do wykonania niezrealizowanego przedmiotu umowy – dostarczenia w dodatkowym terminie dwóch partii biomasy. Pozwany został przy tym poinformowany, że w przypadku niedostarczenia przywołanych partii biomasy w wyznaczonym terminie powódka skorzysta z uprawnienia do odstąpienia od umowy w tej części zgodnie z postanowieniami umowy. Wobec braku reakcji pozwanego, powódka pismem z dnia 14 czerwca 2016 r. złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy w tej części i wezwała go do spełnienia świadczenia. Do dnia wniesienia pozwu pozwany nie zwrócił na rzecz powódki żądanych przez nią kwot.

Sąd Rejonowy w Tychach VI Wydział Gospodarczy nakazem zapłaty o sygn. akt VI GNc 1896/16/5 wydanym w postępowaniu upominawczym dnia 26 września 2016 roku uwzględnił powyższe powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 20 października 2016 roku pozwany P. K., przedsiębiorca prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...) P. K. z miejscem wykonywania działalności gospodarczej w J. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podał, że strony łączyła opisana powyżej umowa sprzedaży. Pozwany zaprzeczył twierdzeniom powódki zawartym w pozwie, poza tymi wyraźnie przyznanymi i podniósł, że nie istnieje zobowiązanie dochodzone pozwem. Podniósł także zarzut potrącenia. Pozwany wskazał, że w toku realizacji umowy powódka obciążała pozwanego tzw. bonifikatami, o których mowa w par. 10 przedmiotowej umowy. Zgodnie z jej postanowieniami podstawą do naliczania bonifikaty były wyniki badań laboratoryjnych przeprowadzane przez Zamawiającego ( Zakłady Grupy (...)). Powód naliczał pozwanemu bonifikaty, bez podania źródłowych dokumentów do ich nałożenia tj. oryginalnych badań laboratoryjnych Zamawiającego oraz dokumentów potwierdzających nałożenie bonifikaty przez Zamawiającego na pozwanego, a łączne spełnienie tych dwóch warunków dawało podstawę do naliczenia bonifikaty. Pozwany mimo braku badań ze strony powódki, wystawiał faktury korygujące zgodnie z wnioskami powoda, ponieważ to warunkowało jakąkolwiek zapłatę za dostarczoną przez pozwanego biomasę. Dalej Pozwany wskazał, że w całym okresie realizacji umowy z tytułu powyższych korekt, powód bezpodstawnie obciążył pozwanego bonifikatami na kwotę 120.490,45 zł. wobec czego pozwany podnosi zarzut potrącenia do kwoty niższej to jest objętej żądaniem pozwu zgłoszonym przez powoda czyli kwoty 65.000,00 zł.

W piśmie procesowym z dnia 4 kwietnia 2017 roku powódka zaprzeczyła jakoby oświadczenie o potrąceniu złożone przez pozwanego było skuteczne albowiem nie istnieje po stronie pozwanego jakakolwiek wierzytelność nadająca się do potrącenia z wierzytelnościami objętymi roszczeniami powódki. Zakwestionowała podaną przez pozwanego informację o tym, że to powódka miała udzielać bonifikat skoro z §10 umowy wynika, że to właśnie jemu przysługiwało to uprawnienie i w praktyce korzystając z niego udzielał powódce bonifikat w związku z przekroczeniem dopuszczalnych wartości granicznych biomasy. Powódka wskazuje, że to pozwany udzielając powódce stosownych bonifikat obniżał pierwotną wartość wynagrodzenia za dostarczone partie biomasy wystawiając faktury korygujące. Ponadto powódka podnosi, że pozbawione są podstaw zgłaszane przez pozwanego twierdzenia, że powódka nie przedkładała mu oryginalnych wyników badań laboratoryjnych biomasy, w sytuacji gdy wymóg taki nie wynikał z umowy. Z brzmienia umowy wynika bowiem, że przekazywanie tych informacji miało odbywać się i odbywało za pośrednictwem poczty elektronicznej. Pozwany nigdy nie kwestionował przekazywanych mu przez powódkę informacji o jakości biomasy i wystawiał faktury korygujące nawet w przypadkach, gdy z informacji tych wynikały parametry nie spełniające warunków umownych.

W toku dalszego postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Strony postępowania zawarły dnia 2 listopada 2015 r. umowę sprzedaży biomasy. W ramach powołanej umowy pozwany miał dostarczyć określone ilości biomasy leśnej (zrębki) z przeznaczeniem do wytwarzania energii elektrycznej i ciepła na rzecz powódki, a powódka była zobowiązana do odbioru biomasy i dokonywania stosownych opłat na jego rzecz.

Dowód: umowa sprzedaży biomasy z dnia 2 listopada 2015 r. (k. 8-13), zeznania przedstawiciela powoda J. P. (1) (k. 84-85), zeznania pozwanego P. K. (k. 86-87).

W ramach współpracy stron, powódka miała nabyć od pozwanego biomasę na podstawie faktur pro forma:

- o numerze F/137/16 z dnia 31 marca 2016 roku na kwotę 39.975,00 złotych,

- o numerze F/140/16 z dnia 1 kwietnia 2016 roku na kwotę 39.975,00 złotych.

Powyższe kwoty zostały uregulowane poprzez dokonanie za pośrednictwem przelewów bankowych wpłat przez powódkę na rachunek bankowy pozwanego.

Ustalony towar nie został dostarczony do zamawiającego T. w wyznaczonych terminach

Dowód: faktury pro forma (k. 14), potwierdzenia wykonania przelewów (k. 15), zeznania przedstawiciela powoda J. P. (1) (k. 84-85), zeznania pozwanego P. K. (k. 86-87).

Pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. powódka wystąpiła z ostatecznym wezwaniem do wykonania niezrealizowanego przedmiotu umowy – dostarczenia w dodatkowym terminie dwóch partii biomasy informując pozwanego, że w przypadku niedostarczenia przywołanych partii biomasy w wyznaczonym terminie powódka skorzysta z uprawnienia do odstąpienia od umowy w tej części zgodnie z postanowieniami umowy. W związku z brakiem odpowiedzi, powódka pismem z dnia 14 czerwca 2016 r. złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy w tej części i wezwała go do zwrotu wpłaconych kwot.

Dowód: pismo z dnia 2 czerwca 2016 r. wraz z dowodem nadania (k. 19 – 21), pismo z dnia 14 czerwca 2016 r. wraz z dowodem nadania (k. 23 – 25), zeznania przedstawiciela powoda J. P. (1) (k. 84-85).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Nadmienić trzeba, że powołana dokumentacja w pełni korelowała też z osobowymi źródłami dowodowymi. Zeznania przedstawiciela powoda J. P. (2) były spójne, jak też korespondowały z obrazem przebiegu zdarzeń wynikającym z dokumentacji. Należy podkreślić, iż zeznania pochodziły od osoby będącej bezpośrednim świadkiem okoliczności ustalonych w sprawie. Sąd również nie widział powodów by odmówić waloru wiarygodności tym źródłom dowodowym.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego P. K. w zakresie otrzymywania wyników badań biomasy. W pozostałym zakresie tj. zasad współpracy stron zeznania znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym sprawy i również zostały uznane za wiarygodne dla Sądu.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pozwanego dotyczący zobowiązania powoda do dostarczenia oryginalnych wyników badań oraz dokumentów potwierdzających bonifikaty albowiem dokumenty te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Zgodnie z art. 207 § 6 k.p.c. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Strona procesu w żaden sposób nie uprawdopodobniła, iż potrzeba powołania się na oddalone dowody powstała później, aniżeli w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Jak wynika z całokształtu materiału dowodowego sprawy spór stron powstał jeszcze przed wytoczeniem powództwa, a więc wnioski dowodowe potrzebne do jego rozstrzygnięcia powinny zostać powołane przez powódkę w pozwie, a przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Powyższe potwierdza też brzmienie art. 217 § 2 k.p.c., który stanowi, że Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Wobec braku wykazania potrzeby późniejszego powołania się na wnioskowane dowody Sąd postanowił je oddalić.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Strony postępowania współpracowały na podstawie zawartej umowy sprzedaży biomasy z dnia 2 listopada 2015 roku.

Na mocy przedmiotowej umowy powódka nabywała biomasę od pozwanego za zapłatą ceny, a pozwana dostarczała biomasę powódce, więc niezaprzeczalnie zostały spełnione przesłanki z art. 535 § 1 k.c., który brzmi, iż przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. W pierwszej kolejności należy podnieść, że sprzedaż jest umową dwustronnie zobowiązującą. Skutkiem zawarcia umowy sprzedaży jest zobowiązanie się sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy lub prawa na kupującego oraz zobowiązanie się kupującego do zapłacenia sprzedawcy umówionej ceny. Świadczenie jednej strony jest więc odpowiednikiem świadczenia drugiej strony. W takim ujęciu umowa sprzedaży ma charakter umowy wzajemnej, w odniesieniu do której znajdą zastosowanie ogólne przepisy dotyczące zobowiązań wzajemnych (art. 487 i n. k.c.).

Zgodnie z art. 491§1 k.c. jeżeli jedna ze stron dopuszcza się zwłoki w wykonaniu zobowiązania z umowy wzajemnej, druga strona może wyznaczyć jej odpowiedni dodatkowy termin do wykonania z zagrożeniem, iż w razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu będzie uprawniona do odstąpienia od umowy. Może również bądź bez wyznaczenia terminu dodatkowego, bądź też po jego bezskutecznym upływie żądać wykonania zobowiązania i naprawienia szkody wynikłej ze zwłoki. Uprawnioną do skorzystania z ustawowego prawa odstąpienia jest ta strona umowy wzajemnej, która nie otrzymała swojego świadczenia lub jego części z powodu zwłoki drugiej strony, jako dłużnika (art. 491 i 492 KC) albo z uwagi na następczą niemożliwość świadczenia, za które druga strona ponosiła odpowiedzialność (art. 493 KC). Aby odstąpić od umowy, wierzyciel musi jednak uprzednio wyznaczyć dłużnikowi dodatkowy termin do spełnienia świadczenia, z zastrzeżeniem że bezskuteczny upływ tego terminu uprawni go do odstąpienia od umowy. Jak słusznie zauważa K. Z. (w: Gniewek, Machnikowski, Komentarz, 2016, art. 491, Nb 7), wyznaczenie dodatkowego terminu i rygor uchybienia temu terminowi przez wierzyciela powinny znaleźć się w jednym oświadczeniu. W przeciwnym bowiem razie wyznaczenie terminu będzie jedynie wyrażeniem zgody na odroczenie spełnienia świadczenia (inaczej: K. Wyżyn-U. , Ustawowe prawo odstąpienia, s. 46). Oświadczenie zawierające wyznaczenie dodatkowego terminu jest oświadczeniem woli, podlega wykładni i może być dotknięte wadą. Wywiera ono skutek dopiero, gdy dojdzie do dłużnika w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią (art. 61 KC). Od tego też momentu biegnie wyznaczony termin dodatkowy. Do obliczania tego terminu stosować się będzie art. 110–115 KC. Należy bowiem przyjąć, iż wierzyciel nie może jednostronnym oświadczeniem narzucić innego sposobu liczenia terminu albo wyznaczyć innego momentu początku biegu terminu. Powinno ono być złożone w takiej formie, jaka jest wymagana dla danej czynności prawnej i uzgodniona przez strony w pactum de forma (tak też W. Popiołek, w: Pietrzykowski, Komentarz, 2015, t. II, art. 491, Nb 15, który jednak uznaje, że niedochowanie formy nie będzie skutkować sankcją nieważności; inaczej K. Zagrobelny, w: Gniewek, Machnikowski, Komentarz, 2016, art. 491, Nb 7, choć przyznaje on, że wyznaczenie terminu modyfikuje treść stosunku umownego). Samo odstąpienie od umowy, o ile umowa zawarta była w formie pisemnej lub innej szczególnej, musi być stwierdzone pismem (art. 77 § 2 i 3KC). Jest to jednak forma jedynie ad probationem ( R., O. , Prawo cywilne, 2011, s. 249–250).

Bezskuteczny upływ terminu nie powoduje powstania po stronie wierzyciela obowiązku odstąpienia od umowy, a tym bardziej nie ma skutku automatycznego odstąpienia od umowy. Bezskuteczny upływ terminu powoduje jedynie nabycie prawa do odstąpienia, skoro w jego wyniku strona "będzie uprawniona do odstąpienia", z którego to uprawnienia może, ale nie musi skorzystać, bo może nadal domagać się spełnienia świadczenia.

Jeżeli dłużnik popadł w zwłokę jedynie co do części świadczenia, a świadczenia obu stron są podzielne, wierzyciel po wyznaczeniu mu dodatkowego terminu nie będzie uprawniony do odstąpienia od umowy w całości, lecz jedynie do odstąpienia od części umowy. Należy zwrócić uwagę, iż w takiej sytuacji wierzyciel będzie uprawniony do odstąpienia od umowy nie tylko w części, w jakiej dłużnik pozostaje w zwłoce, ale także w stosunku do całości jeszcze niespełnionego świadczenia (nawet jeśli nie jest ono jeszcze wymagalne). W przypadku odstąpienia częściowego następuje ten skutek, iż uznaje się umowę za niezawartą również co do odpowiedniej części świadczenia wierzyciela, nawet jeśli zostało ono już (przynajmniej częściowo) spełnione. Nie jest podzielnym świadczenie ciągłe, w związku z tym zwłoka w świadczeniu ciągłym, nawet jeśli niewystępująca od początku (tzn. w sytuacji, w której świadczenie ciągłe było początkowo spełniane, lecz następnie dłużnik zaprzestał swojego świadczenia), będzie uzasadniała odstąpienie od całości umowy na podstawie art. 491 § 1 KC (por. K. Wyżyn-Urbaniak, Ustawowe prawo odstąpienia, s. 48–49), a nie zastosowanie uprawnienia z § 2 tego przepisu. Inna rzecz, że w takim przypadku skutek odstąpienia nastąpi dopiero na przyszłość ( ex nunc), zatem praktyczna doniosłość tego rozróżnienia nie wydaje się być istotna (na różnicę tę wskazuje K. Wyżyn-U. , Ustawowe prawo odstąpienia, s. 49, jednak nie dostrzega ona, iż skutek odstąpienia od umowy o świadczenie o charakterze ciągłym będzie zawsze skutkiem ex nunc, por. Nt 26).

Skutki odstąpienia od umowy wzajemnej są takie same, jak skutki skorzystania z umownego prawa odstąpienia (art. 395 KC), a zatem umowę uznaje się za niezawartą (skutek ex tunc). Strony będą zatem obowiązane zwrócić sobie nawzajem wszystko, co otrzymały tytułem tej umowy, i zapłacić wynagrodzenie za otrzymane usługi lub możliwość korzystania z rzeczy. Wyjątkiem są zobowiązania o charakterze ciągłym (np. najem). Wówczas odstąpienie ma charakter ex nunc (por. wyr. SN z 15.5.2007 r., V CSK 30/07, OSNC 2008, Nr 6, poz. 66 z glosą M. Warcińskiego, OSP 2008, Nr 12, poz. 127). Zob. też komentarz do art. 494, Nt 1–4 i 496 KC, Nt 4.

W przedmiotowej sprawie oświadczenie powódki o odstąpieniu od umowy sprzedaży biomasy było w ocenie Sądu skuteczne. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego pozwanemu terminu, powódka pismem z dnia 14 czerwca 2016 r. złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy w części dotyczącej sprzedaży biomasy-zrąbki w oparciu o faktury numer (...) z dnia 31 marca 2016 roku na kwotę 39.975,00 złotych oraz numer F/140/16 z dnia 1 kwietnia 2016 roku na kwotę 39.975,00 złotych. W związku z tym, że odstąpienie to (o czym mowa powyżej) ma charakter ex nunc pozwany zobowiązany był zwrócić powódce ww. kwoty, czego nie uczynił zgłaszając w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzut potrącenia wierzytelności.

Stosownie do treści art. 498 KC, potrącenie może być skutecznie dokonane, jeżeli łącznie spełnione są następujące przesłanki: wierzytelności są wzajemne i jednorodzajowe, wierzytelność przedstawiona do potrącenia (aktywna) jest wymagana oraz wierzytelność potrącana (pasywna) jest zaskarżalna. Wynika z tego, że aby mogło dojść do potrącenia ustawowego, muszą istnieć dwie przeciwstawne wierzytelności. Innymi słowy: dwie osoby muszą być względem siebie jednocześnie wierzycielami i dłużnikami. Ich wierzytelności mogą pochodzić z różnych tytułów prawnych. W konsekwencji zarzut pozwanego dotyczący potrącenia nie może wywołać żadnych skutków prawnych albowiem nie istnieje po jego stronie żadna wierzytelność wzajemna nadająca się do potrącenia.

Zgodnie z treścią §10 umowy sprzedaży biomasy strony postanowiły, iż za sprzedaną biomasę, której parametry jakościowe nie spełniają wymogów określonych w Załączniku nr 1 do Umowy, a z uwagi na sposób rozładunku biomasy bezpośrednio do zasobników, z których po rozładunku samochodu, fizyczny jej zwrot nie jest możliwy pozwany udziela powódce obligatoryjnej bonifikaty jakościowej obliczonej w następujący sposób: za sprzedanie biomasy, w której przekroczone zostały wartości graniczne, o których mowa w Załączniku nr 1 do Umowy, obligatoryjna bonifikata jakościowa od ceny ustalonej w niniejszej umowie będzie równa bonifikacie ustalonej powódce przez Grupę T.. O zastosowaniu bonifikaty dla ustalenia ceny rozliczeniowej decyduje Grupa (...) na podstawie wyników laboratoryjnego badania jakości dostarczonej biomasy. Tym samym Sąd nie mógł zgodzić się z twierdzeniami pozwanego podniesionymi w sprzeciwie jakoby to powód obciążał pozwanego bonifikatami, o których mowa w paragrafie 10 przedmiotowej umowy. To bowiem pozwany udzielał powódce stosownych bonifikat obniżających pierwotną wartość wynagrodzenia za dostarczone partie biomasy. Wystawianie przez pozwanego faktur korygujących w powyższym przedmiocie było uwarunkowane uprzednim dostarczeniem mu przez powódkę informacji o braku spełnienia przez dane partie biomasy wymogów jakościowych określonych w umowie. Zgodnie z §9 ustęp 1 punkt c umowy przekazywanie tych informacji miało odbywać się za pośrednictwem poczty elektronicznej. Pozwany przyznała, że taką korespondencję mailową otrzymywał. Wobec powyższego zarzuty pozwanego w tym zakresie są niezasadne.

W niniejszej sprawie powódka wystąpiła w pozwie o zapłatę sumy pieniężnej stanowiącej równowartość uiszczonego pozwanemu wynagrodzenia, które na skutek odstąpienia przez powódkę od umowy podlegało zwrotowi. Sąd po analizie materiału dowodowego sprawy uznał roszczenie powódki za zasadne w całości.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 491§1 k.c. w zw. z art. 471 k.c., orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 3.250,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 7.200,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. ze zm.), co daje łączną kwotę 10.467,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk