Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Drewin

Protokolant: Anna Suchocka, Ewelina Wedman

po rozpoznaniu w dniach: 24 lipca 2017 roku, 28 lipca 2017 roku

sprawy

P. C. , syna R. i K. z domu S., urodzonego w dniu (...) w W.;

oskarżonego o to, że:

w dniu 19.08.2016 roku w nieustalonym miejscu, jako właściciel firmy (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci samochodu osobowego marki S. (...) grupa C, numer VIN (...), numer rej. (...), rok produkcji 2016 o wartości 62.000 zł na szkodę (...) Sp. z o.o., w ten sposób, że w dniu 27.04.2016 r. zawarł umowę najmu średnioterminowego, której przedmiotem był w/w pojazd i pomimo skutecznego wypowiedzenia umowy i zobowiązania do zwrotu przedmiotu umowy najmu w nieprzekraczalnym terminie do dnia 30.08.2016 r. z obowiązku tego nie wywiązał się, tym samym działał na szkodę (...) sp. z o.o.,

to jest o czyn z art. 284 § 2 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego P. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem, iż stanowił on wypadek mniejszej wagi określony w art. 284 § 3 k.k. i czyn ten kwalifikuje jako wyczerpujący znamiona występku określonego w art. 284 § 2 i 3 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 2 i 3 k.k. skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość poszczególnej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądza od oskarżonego P. C. na rzecz (...) sp. z o.o. kwotę 1.000 (jeden tysiąc) złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody w części;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego P. C. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 545,82 (pięćset czterdzieści pięć złotych osiemdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu wydatków.

Sygn.akt II K 1037/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku przewodu sądowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 kwietnia 2016 roku oskarżony P. C. zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę najmu średnioterminowego, na podstawie której wynajmujący oddał oskarżonemu w najem pojazd marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...), rok produkcji 2016. Umowa została zawarta na czas oznaczony – na okres roku. Miesięczny czynsz za wynajem pojazdu opiewał na kwotę 2105,00 zł netto. ( dowód: umowa najmu średnioterminowego k. nr 5-5verte, wyjaśnienia oskarżonego k. 74-77, zeznania świadka A. S. (1) k. 23-24).

Oskarżony nie uiścił czynszu za pierwszy oraz drugi miesiąc najmu pojazdu. W związku z tym w dniu 27 czerwca 2016 roku oskarżony otrzymał skierowane do niego drogą mailową pierwsze wezwanie do zapłaty kwoty 5178,30 zł. W dniu 25 lipca 2016 roku oskarżony otrzymał kolejne wezwanie do zapłaty zaległej kwoty 7767,45 zł z wraz z informacją, iż w razie nieuiszczenia żądanej kwoty wynajmujący zmuszony będzie odebrać pojazd. ( dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 27 czerwca 2016 r. i 25 lipca 2017 r. –korespondencja mailowa - k. 6-7 ).

W dniu 26 lipca 2017 roku oskarżony zwrócił się drogą elektroniczną do wynajmującego z prośbą o możliwość przekazania pojazdu po dniu 08 sierpnia 2016 roku, jednocześnie informując, że zaległe faktury będzie mógł dopiero uregulować do 20-21 sierpnia 2016 roku, ze względu na problemy finansowe. Oskarżony nie uiścił zaległych kwot czynszu z tytułu najmu we wskazanym przez siebie terminie. W dniu 19 sierpnia 2016 roku (...) sp. z o.o. skierowała do oskarżonego za pośrednictwem poczty, jak również drogą elektroniczną ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z oświadczeniem o rozwiązaniu umowy, w którym zastrzeżono, iż w wypadku braku dokonania płatności w nieprzekraczalnym terminie 3 dni od daty otrzymania oświadczenia, umowa ulegnie rozwiązaniu, co spowoduje obowiązek zwrotu samochodu wraz z kluczykami oraz dokumentami. ( dowód: korespondencja mailowa - k. 7a, ostateczne wezwanie do zapłaty - k. 8, oświadczenie o rozwiązaniu umowy wraz z potwierdzeniem nadania – k. 10, 37 zeznania świadka – A. S. – k. 23-24).

Oskarżony odebrał oświadczenie o rozwiązaniu umowy wysłane drogą elektroniczną. Oświadczenia przesłanego w formie listowej nie odebrał. Po otrzymaniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy oskarżony nie zwrócił pojazdu na rzecz (...) sp. z o.o. ani nie uregulował zadłużenia ( dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 74-77, zeznania A. S. (1) k. 23-24).

W dniu 29 sierpnia 2016 roku oskarżony otrzymał smsa od wynajmującego, iż brak zapłaty zaległej kwoty 10.475,53 zł za wynajem pojazdu do 31 sierpnia 2016 roku spowoduje odbiór pojazdu jak również zgłoszenie sprawy organom ścigania. W odpowiedzi na wiadomość smsową oskarżony wskazał, że jest w trakcie załatwiania kredytu. Zwrócił się z prośbą o przedłużenie terminu do zapłaty zaległości do dnia 05 września 2016 roku. Poinformował też, że w tym dniu pojazd zostanie przez niego zwrócony. Następnie oskarżony w dniu 13 września 2016 roku skierował do wynajmującego wiadomość mailową z informacja, że nie udało się zrealizować przelewu i w ciągu dnia prześle potwierdzenie. Tego samego dnia w mailu napisał, iż do końca tygodnia zrobi jeszcze jeden przelew i prześle potwierdzenie. W dniu 14 września 2016 roku przesłał kopię przelewu z dnia 13 września 2016 roku na kwotę 380 złotych. We wrześniu oskarżony kontaktował się także z A. S. (1) chcąc porozumieć się co do spłaty zaległych rat z tytułu najmu pojazdu. W dniu 15 września 2016 roku otrzymał od (...) sp. z o.o. kolejnego smsa z informacją, że w dniu 14 września 2016 roku został zlecony odbiór samochodu, a sprawa zostanie zgłoszona organom ścigania. W odpowiedzi, oskarżony poinformował smsem z dnia 15 września 2016 roku, że jutro zrobi drugi przelew, a potem kolejne dwa. W dniu 18 września 2016 roku oskarżony skierował kolejnego smsa do wynajmującego, w załączeniu przedkładając dowód uiszczenia kwoty 700 zł na rzecz (...) sp. z o.o. z informacją, że do końca przyszłego zostaną zrobione kolejne przelewy. Oskarżony dokonał przelewu kwoty 1150,00 zł w dniu 08 października 2016 roku na rzecz wynajmującego. Natomiast w dniu 09 listopada 2016 roku dokonał ostatniej wpłaty w kwocie 1760 zł. ( dowód: wyciąg korespondencji sms – k. 38, maile z dnia 13 września 2016 roku – k. 39-40, mail z dnia 14 września 2016r roku – k. 41, mail z dnia 18 września 2016 roku wraz z potwierdzeniem dokonania przelewu– k. 42-43, wyjaśnienia oskarżonego – k. 74-77, zeznania świadka A. S. (1) – k. 23-24).

W dniu 20 grudnia 2016 roku dokonano zatrzymania rzeczy w postaci pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) wraz z kluczykami, dowodem rejestracyjnym oraz OC. Oskarżony dobrowolnie wydał pojazd wraz z w/w rzeczami. ( dowód: protokół zatrzymania rzeczy – k. 79-80).

P. C. ma 49 lat. Posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem elektronikiem. Osiąga dochód miesięczny w kwocie 4.000 zł brutto. Posiada mieszkanie obciążone kredytem hipotecznym. Jest ojcem dwójki dzieci w wieku szkolnym. Dotychczas nie był karany. Od 2009 roku leczony z powodu depresji. ( dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. -74-77, karta karna –k. 69).

Oskarżony P. C. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania sądowego, z uwagi na niestawiennictwo oskarżonego, Sąd w trybie art. 389 k.p.k. odczytał jego wyjaśnienia. Oskarżony wyjaśnił, że pojazd będący przedmiotem umowy najmu był mu potrzebny do prowadzenia działalności gospodarczej. Firma (...) sp. z o.o. została mu polecona przez firmę (...). Umowa najmu została podpisana w siedzibie firmy przy ul (...). Wcześniej w tej sprawie oskarżony kontaktował się z A. S. (1). Wyjaśnił, iż od początku miał problemy z opłatami za raty najmu pojazdu, ponieważ musiał zajmować się chorą matką. Rata wynosiła 2500 brutto. Wyjaśnił, że dokonał razem czterech wpłat w kwotach 16.09.2016r. – 700 zł, 13.09.2016r. – 380 zł, 08.10.2016r. – 1150 zł, 09.11.2016r. – 1760 zł. Wyjaśnił, że nie pamięta czy otrzymał wypowiedzenie umowy najmu mailowo i listownie. Korespondencję listową odbierał nieregularnie, a z mailami zapoznawał się rzadko. Wyjaśnił, że w lipcu 2016 roku skontaktowano się z nim z firmy (...) sp. z o.o. i został poinformowany o tym, że ma zaległości w opłatach. Następnie wskazał, iż około 13 września ponownie się z nim skontaktowano informując, że czekają na spłatę zadłużenia. Wyjaśnił, iż skontaktował się z A. S. (1) celem porozumienia co do spłaty rat za najem pojazdu prosząc o więcej czasu na spłatę zadłużenia. Po kontakcie z panem A. S. (1) zaczął spłacać raty częściowo. Wyjaśnił, iż pojazd S. (...) był mu potrzebny do pracy. Podał, że nikt w tym czasie z firmy (...) sp. z o.o. nie informował go, że ma zwrócić pojazd. Następnie sprostował, iż pracownicy (...) sp. z o.o. w korespondencji mailowej informowali go, że pojazd ma być zwrócony. Wyjaśnił, iż wiedział, że powinien dokonać spłat rat z tytułu najmu pojazdu lub wydać pojazd ale tego nie zrobił. Podał, że chce pojazd oddać firmie (...) sp. z o.o. oraz spłacić zaległe zadłużenie pomniejszone o wpłacone przez niego kwoty i chce się rozliczyć z najemcą.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

a)  odnośnie ustaleń faktycznych;

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w znacznej części. Zarówno okoliczności zawarcia umowy, jak również brak dokonywania przez oskarżonego płatności z tytułu czynszu za najem pojazdu i związane z tym działania wynajmującego na rzecz spłaty zaległych rat lub oddania pojazdu, wreszcie konieczności jego zwrotu znalazły odzwierciedlenie w relacji oskarżonego i korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Co prawda w swoich wyjaśnieniach początkowo oskarżony wskazuje, iż rzadko zapoznawał się z wiadomościami mailowymi, co mogłoby prowadzić do wniosku, że nie posiadał wiedzy o wypowiedzeniu umowy i konieczności zwrotu pojazdu, jednakże słowa te zostają przez niego sprostowane poprzez stwierdzenie, że był informowany przez pracowników o konieczności zwrotu pojazdu, czemu Sąd, mając na uwadze pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym korespondencję mailową, daje wiarę.

Walorem wiarygodności Sąd obdarzył także zeznania świadka A. S. (1) w całości albowiem są spójne, logiczne, a tym samym konkretyzują także wersję przedstawioną przez oskarżonego, a nadto odzwierciedlają także żmudną próbę odzyskania przez wynajmującego zaległych rat czynszu, na co wskazuje pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy tj. bogata korespondencja mailowa, w tym także wezwania do zapłaty kierowane do oskarżonego. Depozycje świadka jako pracownika wynajmującego – (...) sp. z o.o., a zatem osoby dobrze zorientowanej w sytuacji firmy oraz odpowiedzialnej za kontakt z oskarżonym, są szczegółowe i obszerne dlatego należało uznać je za wiarygodne. Sąd uznał za wiarygodne także twierdzenia świadka odnoszące się do odebrania przez oskarżonego korespondencji mailowej, w której załączono oświadczenie o rozwiązaniu umowy z oskarżonym, co rodziło po jego stronie obowiązek zwrotu pojazdu w sytuacji nieuiszczenia zaległości w terminie 3 dni od otrzymania przedmiotowego oświadczenia, mimo iż sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach w sposób jednoznaczny tego nie potwierdza. Zasady wiedzy i doświadczenia życiowego nakazują jednak przyjąć, że w sytuacji, kiedy najemca wskazuje swój adres mailowy do korespondencji wynajmującemu – (...) sp. z o.o., u którego powszechną praktyką (jak wynika z zeznań świadka A. S.) zdaje się być kontakt mailowy z klientem, a nadto gdy najemca odbiera wszelką pozostałą korespondencję kierowaną do niego od wynajmującego, iż oświadczenie o rozwiązaniu umowy winno zostać przez niego odebrane. Ponadto, zeznania świadka (którym Sąd daje wiarę w całości) wskazują także, iż w rozmowach jakie prowadził z oskarżonym, prosił on o niezabieranie pojazdu, deklarując przy tym wolę spłaty zadłużenia. W zeznaniach świadka zwraca także uwagę okoliczność braku informowania przez oskarżonego o zmianie jego danych kontaktowych. Zatem w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, przyjąć należy iż oskarżony wiedział, że od 19 sierpnia 2016 roku bezprawnie przetrzymuje powierzone mu mienie.

Na potrzeby niniejszego postępowania, z uwagi na to, że oskarżony leczy się od 2009 r. na depresję dopuszczono także dowód z opinii sądowo-psychiatrycznej. Sporządzona przez biegłych opinia jest rzetelna, zwięzła i w pełni zasługuje na miano wiarygodnej.

W ocenie Sądu także pozostałe ujawnione w toku przewodu sądowego dowody w postaci umowy najmu średnioterminowego – k. 5, 5 verte, wezwania do zapłaty –k. 6-7, korespondencji mailowej - k. 7a, ostatecznego wezwania do zapłaty - k. 8, oświadczenia o rozwiązaniu umowy wraz z potwierdzeniem nadania – k. 10, 37, wyciągu korespondencji sms – k. 38, maila z dnia 13 września 2016 roku – k. 39-40, maila z dnia 14 września 2016r roku – k. 41, maila z dnia 18 września 2016 roku wraz z potwierdzeniem dokonania przelewu– k. 42-43, protokołu zatrzymania rzeczy – k. 79-80, karty karnej –k. 69) zasługują na miano wiarygodnych, albowiem nie zachodzą żadne okoliczności, które rodziłyby jakiekolwiek wątpliwości co do ich autentyczności bądź też prawdziwości zawartych w nich informacji, nie były też kwestionowane przez strony postępowania.

b)  odnośnie kwalifikacji prawnej;

Odpowiedzialności karnej za występek o znamionach określonych w art. 284 § 2 k.k. podlega ten, kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Przy czym rzecz ruchoma przed jej przywłaszczeniem przez sprawcę musi zostać mu powierzona – to jest – musi się znaleźć w jego legalnym posiadaniu. Przez powierzenie należy rozumieć zatem przekazanie sprawcy władztwa nad rzeczą z jednoczesnym zastrzeżeniem obowiązku zwrotu rzeczy osobie uprawnionej. Wskazać należy, iż zewnętrzne oznaki przywłaszczenia mogą przybierać różne formy. Zachowanie sprawcy może polegać na używaniu rzeczy, jej przetworzeniu, przekazaniu innemu podmiotowi czy oddaniu na przechowanie. Wszystkim powyżej wskazanym formom musi towarzyszyć wola traktowania przez sprawcę rzecz jak swojej, a zachowanie sprawcy winno charakteryzować się bezprawnością.

Przestępstwo przywłaszczenia może zostać popełnione jedynie z zamiarem kierunkowym co oznacza, iż sprawca swoim zachowaniem zmierza do włączenia cudzej rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego z towarzyszącą temu chęcią zatrzymania przedmiotu przestępstwa i traktowania go jak własnego (animus rem sibi habendi). Należy mieć jednak na uwadze, że zamiar traktowania przedmiotu przywłaszczenia jak własnego nie wyczerpuje się w zachowaniu polegającym na niewywiązywaniu się przez sprawcę z zobowiązania albowiem musi mu dodatkowo towarzyszyć chęć zatrzymania i traktowania go jak własnego. (wyrok SN z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn. IV 34/07).

Treść art. 284 § 3 k.k. obejmuje typ uprzywilejowany przestępstwa przywłaszczenia o alternatywnie ujętych znamionach. Jednym z nich jest „wypadek mniejszej wagi”. Kodeks karny nie zawiera definicji „wypadku mniejszej wagi”, pozostawiając określenie tego pojęcia doktrynie i orzecznictwu. W orzecznictwie natomiast dominuje pogląd, iż „(…) o uznaniu konkretnego czynu za „wypadek mniejszej wagi” decydują zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe, a wiec także dotyczące osoby sprawcy, przedsiębranego przez niego sposobu działania, rodzaju winy i stopnia napięcia złej woli”. (wyrok SN z dnia 06 lutego 1972 r., sygn. V KRN 516/72 . W przypadku przestępstwa przywłaszczenia o wypadku mniejszej wagi decydować może także wartość przywłaszczonej rzeczy.

Oskarżony P. C. wszedł w posiadanie samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) na podstawie umowy najmu zawartej z właścicielem tej rzeczy ruchomej – (...) sp. z o.o. Na podstawie łączącej strony umowy pokrzywdzony przeniósł posiadanie przedmiotowego pojazdu na oskarżonego na czas oznaczony - jednego roku, a oskarżony zobowiązał się do zapłaty na rzecz wynajmującego określonego w umowie czynszu. Po zakończeniu okresu obowiązywania umowy, oskarżony był obowiązany rzecz ruchomą zwrócić. Obowiązek zwrotu rzeczy właścicielowi, jak wynika z przedmiotowej umowy (pkt 30 oraz pkt 31 umowy najmu średnioterminowego) aktualizował się także, m.in. w sytuacji wypowiedzenia umowy najmu przez pokrzywdzonego w trybie natychmiastowym, w sytuacji zwłoki z zapłatą czynszu przez najemcę. Oskarżony był stroną podpisanej umowy i zapoznawał się z jego treścią. Zatem przyjąć należy, iż znane mu były także konsekwencje wypowiedzenia przez pokrzywdzonego umowy najmu.

W ocenie Sądu kluczowym dla przypisania oskarżonemu sprawstwa czynu stypizowanego w treści art. 284 § 2 i § 3 k.k. w przedmiotowej sprawie było doręczenie oskarżonemu oświadczenia o rozwiązaniu umowy z dnia 19 sierpnia 2016 roku. Nie budziło bowiem wątpliwości Sądu, iż oświadczenie pokrzywdzonego dotarło do adresata – oskarżonego i oskarżony się z nim zapoznał. Oskarżony przy zawieraniu umowy wskazywał swój adres mailowy do kontaktu. Z zeznań świadka A. S. – pracownika (...) sp. z o.o. wynikało, iż kontakt mailowy z klientami jest powszechną praktyką w firmie. Ponadto, pokrzywdzony kontaktował się z oskarżonym za pośrednictwem podanego maila zarówno przed 19 sierpnia 2016 roku jak również po tej dacie. Ze swojego adresu mailowego oskarżony korzystał również przesyłając potwierdzenia dokonanych przelewów oraz kierując swoje prośby o niedokonywanie zaboru pojazdu. Zatem od tego momentu tj. od dnia 19 sierpnia 2016 roku należy wskazywać na celowe przetrzymywanie pojazdu przez oskarżonego, a tym samym jego przywłaszczenie. Oskarżony miał już bowiem wówczas pełną świadomość, iż zatrzymuje pojazd bezprawnie, pozbawiając tym samym właściciela władztwa nad rzeczą. Umowa najmu łączą strony była już bowiem nieaktualna.

W świetle powyższych okoliczności przyjąć należy, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku sprzeniewierzenia. Sam fakt wydania dobrowolnie pojazdu właścicielowi nie zdekompletował znamion czynu z art. 284 § 2 k.k. Pojazd został wydany dopiero po podjęciu działań przez pokrzywdzonego. Oskarżony początkowo jedynie „zwodził” pokrzywdzonego, iż uiści zaległości czynszowe. Zdaniem Sądu, takie zachowanie oskarżonego było jedynie obliczone na ewentualną możliwość dalszego bezprawnego używania pojazdu, który jak wskazywał w swoich wyjaśnieniach oskarżony, był mu niezbędny do prowadzonej przez niego własnej działalności gospodarczej. Na marginesie jedynie podkreślić należy, że fakt spłaty części zadłużenia po wypowiedzeniu umowy najmu nie może przesądzać o bezkarności zachowania oskarżonego. Oskarżony korzystał z przedmiotowego pojazdu na podstawie łączącej strony umowy najmu, zatem terminowe uiszczanie czynszu stanowiło jego obowiązek wynikający z umowy. Jako, że oskarżony prowadzi działalność gospodarczą, a zatem posiada status przedsiębiorcy zakładać należy, iż znana jest mu zasada pacta sunt servanda i winien wywiązać się należycie ze swoich obowiązków jako strony umowy. Nie ulega wątpliwości, że zachowanie oskarżonego podważa zaufanie do obrotu gospodarczego. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, iż z czynnością powierzenia związany jest także element zaufania osoby uprawnionej wobec sprawcy. Skoro zatem oskarżony wiedział, że umowa została wypowiedziana i nie był w stanie dokonać jednorazowo spłaty całego zadłużenia, należało pojazd bezzwłocznie zwrócić oskarżycielowi posiłkowemu (właścicielowi). Skoro oskarżony rzeczy nie zwrócił należało uznać, że zatrzymał ją bezprawnie w swoim posiadaniu, a zatem zademonstrował w ten sposób zamiar postępowania z rzeczą jak właściciel ( animus rem sibi habendi).

Z uwagi na ustalenia faktyczne i dobrowolne wydanie pojazdu po stosunkowo krótkim okresie jego przetrzymywania, jednak na skutek szeroko zakrojonych działań oskarżyciela posiłkowego zmierzających do odzyskania władztwa nad rzeczą, Sąd przyjął, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, przyjmując, iż stanowi on wypadek mniejszej wagi.

c)  odnośnie wymiaru kary i pozostałych rozstrzygnięć.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się regułami wskazanymi w art. 53 k.k. Baczył by wymierzona kara nie przekraczała stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, jak również uwzględniała cele kary, zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Uwzględniono nadto sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa oraz właściwości i warunki osobiste sprawcy.

Ustalając stopień winy Sąd miał na uwadze, że oskarżony jest osobą dostatecznie dojrzałą, zorientowaną w obowiązujących w społeczeństwie normach postępowania i mającą pełną świadomość odnośnie zachowań sprzecznych z prawem i konsekwencji z tym związanych.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych spełnia zarówno cele wychowawcze – stanowi konsekwencję naruszenia normy prawa karnego jak również, że jest słuszna. Oskarżony prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga dochód miesięczny w kwocie 4.000 zł brutto. Zatem orzeczona wobec niego kara jest adekwatna do osiąganych zarobków.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował dotychczasową niekaralność oskarżonego, przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz fakt, że dobrowolnie wydał on pojazd.

Zgodnie z art. 46 § 1 k.k., w razie skazania może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej uprawnionej osoby orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia szkody w całości lub w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sąd mając na względzie fakt przetrzymywania pojazdu, a tym samym uniemożliwienie właścicielowi – (...) sp. z o.o. korzystania z uprawnień właścicielskich, w tym także mając na względzie przedmiot działalności prowadzonej przez oskarżyciela posiłkowego – wynajmu pojazdu innym kontrahentom i pobierania z tego tytułu wynagrodzenia, zobowiązał oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego kwoty 1.000 ( jeden tysiąc) złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody w części, co nie stoi na przeszkodzie, dochodzeniu przez oskarżyciela posiłkowego niezaspokojonej części roszczenia na drodze postępowania cywilnego.

W oparciu o treść art. 627 k.p.k. Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 545,82 złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 180 złotych tytułem opłaty.