Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Gliwicach Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Korfanty

Protokolant: Anna Szner

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2016 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa J. N.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej Towarzystwo (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. N. kwotę 246,00 zł (dwieście czterdzieści sześć złotych) z każdoczesnymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22.01.2016 r.;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od powoda J. N. na rzecz Towarzystwo (...) S.A. w W. kwotę 2 417,00 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR Grzegorz Korfanty

Sygn. akt I C 156/16

UZASADNIENIE

Powód J. N., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył do Sądu Rejonowego w Gliwicach pozew w którym domagał się zasądzenia od pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 10.227,07 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 9.220,68 zł od dnia 27 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 1.006,39 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powód wyjaśnił, że w dniu 25 kwietnia 2014 roku doszło do uszkodzenia samochodu osobowego marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącego jego własność. Do uszkodzenia doszło w wyniku zdarzenia drogowego, spowodowanego przez innego uczestnika ruchu, który posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wykupione u pozwanej. Powód zgłosił pozwanej szkodę, a ta w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłaciła na jego rzecz niesłusznie zaniżone odszkodowanie w kwocie 5.332,78 zł. Powód wskazał, że wypłacona kwota nie jest sumą rekompensującą doznaną szkodę, albowiem doszło do obniżenia cen części zamiennych, zaniżenia stawki za roboczogodzinę oraz przyjęcia dla niektórych pozycji najtańszych na rynku zamienników. Powód zarzucił, iż pozwana nie była uprawniona do amortyzacji części zamiennych, a wyliczenie szkody według najtańszych na rynku zamienników nie pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego. Powód oświadczył, iż kwota w wysokości 9.466,68 zł stanowi jedynie część dochodzonego roszczenia stanowiącego różnicę pomiędzy należnym a wypłaconym odszkodowaniem tytułem kosztów naprawy pojazdu. Należne odszkodowanie zostało wyliczone na podstawie kosztorysu naprawy nr (...) sporządzonego w systemie A., z którego wynika, że uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 14.553,46 zł. Powód podał, że na dochodzoną kwotę 10.227,07 zł składają się: 9.220,68 zł tytułem uzasadnionych kosztów naprawy, kwota 246 zł stanowiąca koszt sporządzenia kosztorysu naprawy oraz kwota 760,39 zł tytułem skapitalizowanych odsetek liczonych od kwoty 9.220,68 zł. Od dnia 26 maja 2014 roku do dnia 26 stycznia 2015 roku.

W odpowiedzi na pozew pozwana Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana przyznała, że ponosi odpowiedzialność za szkodę powstałą w pojeździe powoda a sporna pozostaje jedynie wysokość należnego powodowi odszkodowania. Wskazała, że w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłaciła na jego rzecz odszkodowanie w wysokości adekwatnej do rozmiaru powstałej szkody, a mianowicie kwotę 12.264,05 zł. Pozwana podniosła, że powód, wnosząc pozew, nie uwzględnił dopłaty do odszkodowania, dokonanej w dniu 12 lutego 2015 roku w wysokości 5.431,27 zł. Nadto, w odniesieniu do zarzutów powoda dotyczących zastosowanych w kosztorysie naprawy części zamiennych, oświadczyła, że naprawy samochodu można dokonać zarówno w oparciu o części nowe i oryginalne, jak i też w oparciu o nieoryginalne części zamienne o porównywalnej jakości. Podkreśliła, że obecnie większość napraw dokonywana jest w oparciu o nieoryginalne części zamienne, które nie ustępują jakością częściom oryginalnym, a są do nich znacznie tańsze. Odnośnie dochodzonych przez powoda kosztów prywatnej opinii technicznej pozwana podniosła, że koszty te nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z przedmiotową szkodą i jako takie nie są uzasadnione.

W toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 kwietnia 2014 roku pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym
(...), stanowiący własność powoda, został uszkodzony przez innego uczestnika ruchu, ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej w W.

Powód zgłosił szkodę w pojeździe ubezpieczycielowi sprawcy, a ten w wyniku prowadzonego postępowania likwidacyjnego, wypłacił odszkodowanie w kwocie 5.332,78 zł.

/okoliczności bezsporne, a nadto dowody: akta szkody na dysku CD nr (...) k. 38, akta szkody nr (...) k. 53-189 /

Powód, nie godząc się z przyznaną mu kwotą odszkodowania, zlecił wykonanie prywatnej kalkulacji kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Z tytułu sporządzenia kalkulacji naprawy powód poniósł koszty w wysokości 246 zł.

/dowody: kalkulacja naprawy nr (...) z dnia 13.06.2014r. k. 7- 17, faktura VAT nr (...)z dnia 8.08.2014r. k. 18/

W dniu 12 lutego 2015 roku pozwana wydała decyzję o przyznaniu dodatkowej kwoty odszkodowania w wysokości 5.431,27 zł. Łącznie wypłacono powodowi kwotę 12.264,05 zł.

/dowód: pismo pozwanej z dnia 12.02.2015r. k. 187- 188/

Pismem z dnia 18 września 2014 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 9.466,68 zł, stanowiącej dopłatę do należnego odszkodowania.

/dowód: pismo z dnia 18.09.2014 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 19- 20/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo w oparciu o okoliczności bezsporne, natomiast w pozostałym zakresie oparł się o wymienione wyżej dowody z dokumentów, których autentyczność i treść – z zastrzeżeniem dotyczącym prywatnej kalkulacji – nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Postanowieniem z dnia 13 września 2016 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 26 kwietnia 2016 roku w punkcie

3 odnośnie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego i techniki motoryzacyjnej i pominął ten dowód, albowiem powód, mimo wezwania z dnia

20 czerwca 2016 roku, nie uiścił zaliczki na wynagrodzenie biegłego

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części dotyczącej kosztów sporządzenia kosztorysu naprawy.

Zasada odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej nie była przez nią kwestionowana, stąd też w niniejszych rozważaniach należy zauważyć jedynie, iż jej podstawą faktyczną było zaistnienie kolizji drogowej, w czasie której uszkodzeniu uległ pojazd stanowiący własność powoda, a sprawca której był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej.

Przepis art. 822 § 1 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Według § 2 tego przepisu, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. W oparciu zaś o § 4 przepisu, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela określony jest przez zakres odpowiedzialności ubezpieczonego, w granicach sumy gwarancyjnej (tak m.in.: art. 36 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Dz. U.
z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Natomiast odpowiedzialność posiadacza pojazdu
w niniejszej sprawie oparta jest o art. 436 k.c. w zw. z art. 415 k.c. Między stronami poza sporem pozostawało, że spełnione zostały wszystkie ustawowe przesłanki wynikające z tych unormowań.

Kwestię sporną w niniejszej sprawie stanowiła wysokość należnego powodowi odszkodowania, tj. kwota jaką zakład ubezpieczeń winien wypłacić likwidując poniesioną przez niego szkodę.

Zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń co do zasady jest identyczny jak zakres odpowiedzialności posiadacza pojazdu mechanicznego, który spowodował szkodę. Zgodnie z treścią przepisu art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1), a w tych granicach naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2). Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1 k.c.). Przy tym świadczenie ubezpieczyciela ma umożliwić poszkodowanemu przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego (tj. naprawienie pojazdu). Odszkodowanie powinno ściśle odpowiadać szkodzie. Nie może być ono niższe niż realny, rynkowy koszt niezbędnej naprawy, gdyż wtedy uszczerbek w majątku poszkodowanego nie zostanie w pełni skompensowany. Powołany art. 363 k.c. wprost wskazuje na uprawnienie poszkodowanego
(i obowiązek podmiotu odpowiedzialnego za zdarzenie) przywrócenia rzeczy do stanu sprzed zdarzenia lub żądania kwoty w wysokości odpowiadającej kosztom tego przywrócenia.

Należy wskazać, że powód w toku postępowania wykazał jedynie zasadność zasądzenia na jego rzecz kwoty 246 zł, stanowiącej koszt sporządzenia na jego zlecenie kosztorysu naprawy uszkodzonego pojazdu. Wskazana kwota wynika bowiem z faktury VAT nr (...)z dnia 8 sierpnia 2014 roku, dołączonej do akt przez stronę powodową. Zlecenie sporządzenia takiego kosztorysu przez powoda niezależnemu rzeczoznawcy było w tym czasie uzasadnione. Wiązało się bowiem z dochodzeniem przez powoda roszczeń, wynikających z powstałą szkodą. Należy w tym miejscu wskazać, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż druga część odszkodowania w kwocie 5.431,27 zł została wypłacona powodowi dopiero 12 lutego 2015 roku, a zatem po sporządzeniu przedmiotowej kalkulacji kosztów naprawy.

Natomiast w zakresie pozostałej kwoty żądanej przez powoda tytułem odszkodowania w wysokości 9.981,07 zł roszczenie nie zostało udowodnione. Wprawdzie Sąd, na wniosek strony powodowej, dopuścił dowód z opinii biegłego do spraw ruchu drogowego i techniki motoryzacyjnej na okoliczność ustalenia uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzonego samochodu, jednakże postanowienie to zostało następnie przez Sąd uchylone a dowód z opinii biegłego sądowego pominięty, z uwagi na brak uiszczenia zaliczki na wynagrodzenie biegłego przez powoda. Powód, w toku postępowania, nie wykazał zatem zasadności swojego roszczenia we wskazanej w pozwie wysokości. Ustalenie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu wymagało wiadomości specjalnych, a więc konieczne było dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Strona powodowa zawnioskowała przeprowadzenie takiego dowodu, jednakże nie uiściła zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Dlatego też nie było możliwe przeprowadzenie takiego dowodu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że powód nie sprostał obowiązkowi dowodzenia, wynikającemu z przepisu art. 6 k.c. i nie wykazał zasadności swojego roszczeń w zakresie kwoty 9.981,07 zł.

Wobec powyższego zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 246 zł z każdoczesnymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 stycznia 2016 roku.

O odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c.

W pozostałej części powództwo zostało oddalone jako niewykazane.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny Sądu. Na tej podstawie kosztami postępowania Sąd obciążył powoda i z tego tytułu zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.417 zł. Na koszty procesu po stronie pozwanej złożyły się: wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika powódki w kwocie 2.400 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

SSR Grzegorz Korfanty