Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 sierpnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSA – Ewa Leszczyńska- Furtak

Sędziowie SA - Adam Wrzosek

SO (del.) - Grzegorz Miśkiewicz (spr.)

Protokolant Aleksandra Baran

przy udziale prokuratora Hanny Gorajskiej- Majewskiej

po rozpoznaniu w dniu 04 sierpnia 2017 r.

sprawy:

1)  D. A. s. R. i M. zd. M., ur. (...) w W.,

oskarżonego o czyny z art. 280 § 2 k.k. i 279 § 1 k.k.

2)  D. S. (1) s. J. i B. zd. S., ur. (...) w W.,

oskarżonego o czyn z art. 280 § 2 k.k.

3)  S. K. s. T. i E. zd. Z., ur. (...) w W.,

oskarżonego o czyn z art. 279 § 1 k.k., 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. i art. 245 k.k.

4)  H. A. s. R. i M. zd. M., ur. (...) w W.,

oskarżonego o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k., art.239 § 1 k.k. i art. 245 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych D. A., S. K. i H. A. oraz prokuratora odnośnie oskarżonego D. S. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie

z dnia 23 czerwca 2016 r. sygn. akt V K 101/14

1.  wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonych D. A., S. K. i H. A. zmienia w ten sposób, że:

- wobec D. A. uchyla orzeczenie o karach łącznych pozbawienia wolności i grzywny zawarte w wyroku w pkt III,

- wobec S. K. uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w wyroku w pkt VII,

- wobec H. A. uchyla orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w wyroku w pkt XII,

- wobec oskarżonych D. A., S. K. i H. A., w odniesieniu do czynów z pkt. I, III, IV, V i VI aktu oskarżenia (pkt I, V, VI, IX, X, i XI wyroku), jak również wobec oskarżonego D. S. (1) w odniesieniu do czynu z pkt I aktu oskarżenia (pkt XIII wyroku) zaskarżony wyrok uchyla i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu Warszawa - Praga w Warszawie do ponownego rozpoznania;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok w odniesieniu do D. A. i S. K. utrzymuje w mocy;

3.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia wolności:

- D. A. od dnia 16 września 2013 r. do 24 października 2013 r.; od dnia 14 listopada 2013 r. do dnia 04 marca 2014 r.; od dnia 14 marca 2014 r. do dnia 01 sierpnia 2014 r. i od dnia 11 sierpnia 2014 r. do dnia 16 września 2014 r.,

- S. K. od dnia 06 września 2013 r. do dnia 18 września 2013 r.; od dnia 08 października 2013 r. do dnia 24 października 2013 r. i od dnia 12 marca 2014 r. do dnia 30 marca 2015 r.;

4.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów: A. M., K. P., A. B. oraz W. P. (1), Kancelarie Adwokackie w W., kwoty po 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć 60/100) złotych wraz z 23% VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu;

5.  zasądza od oskarżonych D. A. i S. K. koszty sądowe w sprawie w zakresie czynów im przypisanych w pkt II i IV wyroku w częściach na nich przypadających, w tym opłaty w wysokości po 400 (czterysta) złotych za obie instancje.

UZASADNIENIE

D. A. i D. S. (1) zostali oskarżeni o to, że:

I.  w dniu 17 kwietnia 2012 r. w Z. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali rozboju na osobie J. Z. - pracowniku (...) S.A. w ten sposób, że używając przemocy w postaci ściskania pokrzywdzonego za szyję, przewrócenia go na ziemię i duszenia, bicia pięściami po głowie i kopania po całym ciele oraz posługując się nożem, którym zadano pokrzywdzonemu rany cięte dłoni, zażądali wydania posiadanych przez pokrzywdzonego pieniędzy, jednak wobec ich braku oraz interwencji funkcjonariusza policji nie otrzymali ich, przy czym zabrali pokrzywdzonemu w celu przywłaszczenia aparat telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości 220 zł,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k.

a nadto D. A. oraz S. K. i A. R. zostali oskarżeni o to, że:

II.  w dniach 04/05 września 2013 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu, z terenu posesji przy ul. (...), poprzez pokonanie fabrycznych zabezpieczeń dokonali kradzieży z włamaniem samochodu marki T. (...) o nr rej. (...) nr VIN (...) o wartości ok. 40.000 zł, na szkodę M. F. i (...) Sp. z o.o. w W., a także znajdujących się w pojeździe: okularów słonecznych marki R., czarnego etui, okularów korekcyjnych w etui, ładowarki samochodowej, słuchawek-zestawu głośnomówiącego, dwóch atlasów, mapy samochodowej, około 30 szt. płyt CD, pendrive o pojemności 1 GB z zawartością audiobooku, radia CD marki M. z anteną, kosza na zakupy, 2 parasoli, karty wjazdowej na parking, o łącznej wartości około 1000 zł na szkodę M. F.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

a nadto S. K. oraz H. A. zostali oskarżeni o to, że:

III. w czasie bliżej nieustalonym w lutym 2014 r. w m. N. J., działając wspólnie i w porozumieniu, chcąc aby P. S. zmienił złożone uprzednio zeznania służące za dowód w śledztwie 3 Ds. 285/13 Prokuratury Rejonowej w Ostrołęce, w których opisał udział D. A. oraz D. S. (1) w popełnieniu zarzuconego im czynu, tj. zaprzeczył temu, że posiada wiedzę w tej sprawie, za pośrednictwem J. S. nakłaniali go do tego,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k.

a ponadto H. A. o to, że:

IV. w dniu 17 kwietnia 2012 roku w nieustalonym miejscu na terenie powiatu (...), utrudnił postępowanie karne prowadzone w sprawie dokonanego w dniu 17 kwietnia 2012 r. w Z. gm. R. rozboju na osobie J. Z., udzielając pomocy osobom, które dokonały tego czynu, to jest D. A. i D. S. (1) w uniknięciu odpowiedzialności karnej w ten sposób, że dostarczył on w/w osobom środka transportu w celu oddalenia się z miejsca zdarzenia i zapobieżeniu ujęcia przez Policję

tj. o czyn z art. 239 § 1 k.k.

V. w dniu 09 marca 2014 r. w m. J. N. gm. R., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, za pośrednictwem J. S. oraz S. S. (2), używał wobec P. S. groźby bezprawnej uszkodzenia jego ciała, w celu wywarcia tym na niego wpływu jako świadka w sprawie 3 Ds. 285/13 Prokuratury Rejonowej w Ostrołęce, by zaprzeczył temu, że posiada wiedzę w tej sprawie, tj. o czyn z art. 245 k.k.

a ponadto S. K. o to, że:

VI. w dniu 09 marca 2014 r. w m. J. N. gm. R. za pośrednictwem J. S. używał wobec P. S. groźby bezprawnej uszkodzenia jego ciała, w celu wywarcia tym na niego wpływu jako świadka w sprawie 3 Ds. 285/13 Prokuratury Rejonowej w Ostrołęce to jest zmiany złożonych przez niego uprzednio zeznań,

tj. o czyn z art. 245 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia
23 czerwca 2016 r. sygn. akt V K 101/14:

I.  oskarżonego D. A. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie I uznał za winnego tego, że w dniu 17 kwietnia 2012 r. w Z. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał rozboju na osobie J. Z. - pracownika (...) S.A. w ten sposób, że używając przemocy w postaci ściskania pokrzywdzonego za szyję, przewrócenia go na ziemię i duszenia, bicia pięściami po głowie i kopania po całym ciele oraz posługując się nożem, którym zadano pokrzywdzonemu rany cięte dłoni, zażądał wydania posiadanych przez pokrzywdzonego pieniędzy, jednak wobec ich braku oraz interwencji funkcjonariusza policji nie otrzymał ich, przy czym zabrał pokrzywdzonemu w celu przywłaszczenia aparat telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości 220 zł, to jest za winnego popełnienia czynu z art. 280 § 2 k.k. i za to na mocy art. 280 § 2 k.k. skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył D. A. 100 (sto) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych, na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie przez D. A. na rzecz J. Z. kwoty 220 (dwustu dwudziestu) złotych, na mocy art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża, opisanego w wykazie dowodów rzeczowych 0/137/12 pod poz. 3 na karcie 151 akt sprawy;

II. oskarżonego D. A. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II i za to na mocy art. 279 § 1 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył D. A. 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

III. na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzył D. A. karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

IV. oskarżonego S. K. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II i za to na mocy art. 279 § 1 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył S. K. 100 (sto) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

V. oskarżonego S. K. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III i za to na mocy art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed zmianą dokonaną na mocy ustawy z dnia 11.03.2016 r. o zmianie ustawy kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VI. oskarżonego S. K. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie VI i za to na mocy art. 245 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII. na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzył S. K. karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII. oskarżonego A. R. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II i za to na mocy art. 279 § 1 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył A. R. 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych, na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1 k.k., art. 73 § 1 k.k. - ustawy obowiązującej przed zmianą dokonaną na mocy ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat próby i oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

IX. oskarżonego H. A. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III i za to na mocy art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed zmianą dokonaną na mocy ustawy z dnia 11.03.2016 r. o zmianie ustawy kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

X. oskarżonego H. A. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie IV uznał za winnego tego, że w dniu 17 kwietnia 2012 roku w nieustalonym miejscu na terenie powiatu (...), utrudnił postępowanie karne prowadzone w sprawie dokonanego w dniu 17 kwietnia 2012 r. w Z. rozboju na osobie J. Z., udzielając pomocy osobom, które dokonały tego czynu, to jest D. A. i innej osobie w uniknięciu odpowiedzialności karnej, w ten sposób, że dostarczył on tym osobom środka transportu w celu oddalenia się z miejsca zdarzenia i zapobieżeniu ujęcia przez Policję, to jest za winnego czynu z art. 239 § 1 k.k. i za to na mocy art. 239 § 1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XI. oskarżonego H. A. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie V i za to na mocy art. 245 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XII. na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzył H. A. karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIII. oskarżonego D. S. (1) uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I.

XIV. na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył:

a) D. A. na poczet orzeczonej kary łącznej 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie - od dnia 16 września 2013 roku do dnia 24 października 2013 roku, od dnia 14 listopada 2013 roku do dnia 04 marca 2014 roku, od dnia 14 marca 2014 roku do dnia 01 sierpnia 2014 roku i od dnia 11 sierpnia 2014 roku do dnia 16 września 2014 roku;

b) S. K. na poczet orzeczonej kary łącznej 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie - od dnia 06 września 2013 roku do dnia 18 września 2013 roku, od dnia 08 października 2013 roku do 24 października 2013 roku i od dnia 12 marca 2014 roku do dnia 30 marca 2015 roku;

c) A. R. na poczet orzeczonej kary grzywny 200 (dwustu) stawek dziennych okres zatrzymania od dnia 06 września 2013 roku do dnia 07 września 2013 roku, przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;

XV. na mocy art. 230 § 2 k.p.k. dowód rzeczowy w postaci kasku, opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr(...) pod poz. 2 na karcie 151 akt sprawy nakazał zwrócić M. T., na mocy art. 231 § 1 k.p.k. dowody rzeczowe opisane wykazie dowodów rzeczowych (...) pod poz. 1 na karcie 277 oraz w wykazie dowodów rzeczowych (...) pod poz. 7 na karcie 1700 nakazał złożyć do depozytu sądowego, na mocy art. 192 a § 1 k.p.k. nakazał zniszczyć ślady kryminalistyczne opisane w wykazie Nr (...) pod poz. 3-6 i 8 na karcie 1700 akt sprawy;

XVI. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. - Kancelaria Adwokacka w W. Al. (...) lok. (...) - obrońcy oskarżonego D. A., adw. K. P. - Kancelaria Adwokacka w W. Al. (...) lok. (...) - obrońcy oskarżonego D. S. (1), adw. A. B. - Kancelaria Adwokacka w W. ul. (...) lok. (...) - obrońcy oskarżonego S. K. oraz adw. W. P. (2) - Kancelaria Adwokacka w W. ul. (...) lok. (...) - obrońcy oskarżonego H. A. kwoty po 3.542, 40 złotych, w tym stawka podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu;

XVII. zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych: D. A. kwotę 1.400 złotych, S. K. kwotę 600 złotych, A. R. kwotę 1.100 złotych i H. A. kwotę 400 złotych tytułem opłaty oraz obciążył tych oskarżonych pozostałymi kosztami procesu w częściach na nich przypadających;

XVIII. kosztami procesu w części uniewinniającej D. S. (1) obciążył Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych D. A., S. K., H. A. oraz co do D. S. (1) - prokurator.

Obrońca oskarżonego D. A. wyrokowi zarzucił:

I. Mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

1. art 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego naruszającą zasadę obiektywizmu polegającą na:

a) uznaniu że, zeznania pokrzywdzonego J. Z. i zeznania bezpośrednich świadków zdarzenia: E. T., J. K. i D. W. (1) potwierdzają udział D. A. w rozboju, podczas gdy świadkowie konsekwentnie wskazywali, że sprawcy mieli na głowach kaski i nie widzieli ich twarzy,

b) uznaniu, że D. W. (1) i K. D. podczas okazania bezspornie wskazali na D. A. jako sprawce podczas gdy D. W. (1) nie widział twarzy napastników i dokonywał rozpoznania po budowie ciała, a K. D. nie był pewny rozpoznania wskazując, iż zapamiętał owalną twarz napastnika, a tylko jedna z okazanych osób miała taką twarz,

c) uznaniu, że zeznania P. S. w zakresie w jakim wskazuje on na D. A. jako sprawcy rozboju na listonoszu są wiarygodne pomimo że świadek znajdował się w konflikcie z rodziną A. był uzależniony od narkotyków, miał liczne problemy z prawem i możliwość zawarcia układu z policją była dla niego kuszącą możliwością,

d) uznaniu za w pełni wiarygodne zeznania policjantów B. M. i K. T., którzy mieli być bezpośrednimi świadkami kradzieży samochodu, a którzy pomimo tego, że byli uzbrojeni, a w okolicy znajdowało się kilka innych załóg nie zdecydowali się zatrzymać sprawców ryzykując ich zgubienie co w efekcie nastąpiło,

2. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie nie dających się wyjaśnić wątpliwości na niekorzyść oskarżonych.

II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony popełnił zarzucane mu czyny podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwala bezspornie przyjąć, iż oskarżony brał udział w rozboju i kradzieży samochodu.

W konkluzji obrońca ten wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego S. K. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

- obrazę prawa materialnego przez uznanie, że oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwa tj. czyny z art. 279 § 1 k.k., czyny z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k., czyny z art. 245 k.k.;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na sprzecznym z materiałem dowodowym uznaniu, że oskarżony brał czynny udział w przypisywanych mu przestępstwach.

W konkluzji obrońca wniosła o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego H. A. wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, na skutek przyjęcia przez Sąd I instancji, że oskarżony H. A. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu przestępstw poplecznictwa oraz groźby bezprawnej wobec świadka, podczas gdy w sprawie, oprócz mało wiarygodnych zeznań świadka P. S., nie ma żadnych innych dowodów mogących świadczyć o tym, że oskarżony dopuścił się tych przestępstw,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, na skutek nie zastosowania przez Sąd I instancji wobec oskarżonego H. A. dobrodziejstwa wynikającego z art. 22 § 2 kk, a w konsekwencji z art. 60 § 1 kk, o czyn podżegania do fałszywych zeznań w sytuacji, gdy oskarżony jest młodociany, czynu fałszywych zeznań nie usiłowano popełnić, co w całokształcie okoliczności faktycznych pozwalało i nakazywało zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary za ten czyn,

3. obrazę przepisów prawa procesowego, mianowicie art. 4 kpk i art. 7 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego oraz dokonanie tej oceny niezgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a wynikającą z bezpodstawnego odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego H. A. w części, gdy zaprzecza popełnieniu zarzucanych mu przestępstw, a zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań wielu świadków m.in. J. S., S. S. (2) czy S. G. potwierdza przebieg wydarzeń przedstawiony przez tego oskarżonego,

4. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego H. A. za przestępstwo podżegania do fałszywych zeznań poprzez jej nadmierną surowość w stosunku do faktycznie popełnionego czynu, stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego.

W konkluzji obrońca ten wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego H. A. od zarzucanych mu przestępstw poplecznictwa z art. 239 § 1 kk oraz groźby bezprawnej wobec świadka z art. 245 kk jak też zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary lub też odstąpienia od jej wymierzenia za czyn podżegania do fałszywych zeznań z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w zw. z art. 233 § 1 kk,

względnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej H. A. i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania,

3. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. W. P. (2) nieopłaconych w całości ani w części kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu za II instancję.

Prokurator zaskarżył wyrok co do osk. D. S. (1) zarzucając:

a) obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 i 410 k.p.k.:

- polegającą na ukształtowaniu przekonania sądu na podstawie wybiórczo potraktowanych dowodów, ocenionych w sposób dowolny i sprzeczny z doświadczeniem życiowym tj.: błędnym daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której podaje, że nie dokonał zarzucanego mu czynu, a dowodem za tym przemawiającym jest wykaz logowania numeru telefonu używanego przez niego o numerze (...) w dacie czynu o godz. 11.35 do nadajnika nie obejmującego zasięgiem miejsca zdarzenia, podczas gdy w rzeczywistości brak jest podstaw do przyjęcia, że przedmiotowy nadajnik nie obejmował swym zasięgiem miejsca zdarzenia, zaś zgromadzone dane teleinformatyczne dot. wymienionego numeru dowodzące fakt przebywania oskarżonego w miejscu zdarzenia w połączeniu z zeznaniami P. S. i D. W. (1), protokołem oględzin motocykla i następnie opinii z zakresu osmologii, ocenianych w sposób swobody, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, pozwalają ustalić, że oskarżony dokonał zarzuconego mu czynu i nie zachodzą wątpliwości dotyczącego jego sprawstwa a niemożliwe do usunięcia,

- polegającą na dowolnej ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego w części w której podaje, że jest osobą leworęczną i prawą ręką nie potrafi nic robić, jak również nie potrafi kierować motocyklem, i w konsekwencji wywiedzeniu z tego niesłusznych wniosków, że oskarżony nie dokonał zarzucanego mu czynu albowiem nie mógł kierować motocyklem, zaś świadkowie wskazali, że napastnik używał noża trzymając go w prawej ręce, podczas gdy ocena tego dowodu dokonana w sposób swobodny, logiczny, z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że osoba mająca dominującą jedną z kończyn górnych, w dalszym ciągu ma zdolną do podejmowania wszelkiej aktywności drugą kończyną górną i jedynie mniej sprawnie wykonywane są nią czynności, zaś kierowanie motocyklem nie wymaga zdobycia skomplikowanej wiedzy i jest możliwe do opanowania bez uczestnictwa w profesjonalnych kursach nauki jazdy, a tym samym przedmiotowe okoliczność wyeksponowana przez Sąd nie może mieć tak doniosłych skutków, które przesądzałyby o niemożności dokonania przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, tym bardziej, że ślad zapachowy zidentyfikowany jako należący do oskarżonego D. S. (1), zabezpieczony został na przedniej części siedziska motocykla, tj. zajmowanego przez kierującego nim.

b) mający wpływ na treść wydanego orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę jego wydania:

- polegający błędnym ustaleniu przez Sąd, że oskarżony D. S. (1) nie dokonał zarzucanego mu czynu, podczas gdy na podstawie dowodów: z zeznań P. S. i D. W. (1), protokołu oględzin motocykla i następnie opinii z zakresu osmologii, jak również danych teleinformatycznych dotyczących użytkowanego przez niego numeru telefonu, możliwym jest przypisanie temu oskarżonemu w sposób nie budzący wątpliwości sprawstwa zarzucanego mu czynu, popełnionego wspólnie i w porozumieniu z D. A.,

- polegający na dowolnym ustaleniu przez Sąd, bez oparcia w materiale dowodowym, że oskarżony D. S. (1) nieprzerwanie w dniu 17.04.2012 r. znajdował się w posiadaniu aparatu telefonu komórkowego z kartą abonencką (...), a w konsekwencji na tej podstawie ustaleniu przez Sąd, że oskarżony nie mógł dokonać zarzucanego mu czynu, pomimo tego, że z zeznań P. S. i D. W. (1), protokołu oględzin motocykla i następnie opinii z zakresu osmologii, jak również danych teleinformatycznych dotyczących użytkowanego przez niego numeru telefonu, wynika że dokonał on przedmiotowego czynu,

- polegający na dowolnym ustaleniu przez Sąd - bez oparcia w materiale dowodowym - że nadajnik sieci telefonii komórkowej zlokalizowany w m. C. gm. T., który odnotował logowanie numeru (...) w dniu 17.04.2012 r. o godz. 11.35, nie obejmował swoim zasięgiem miejsca popełnienia czynu tj. miejscowości Z. gm. T., podczas gdy miejsce to znajduje się w połowie odległości między w/w nadajnikiem a nadajnikiem w m. Ł. gm. R..

Prokurator wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty apelacji obrońców oraz ich argumentacja w odniesieniu do oskarżonych D. A., S. K. i H. A., okazały się na tyle częściowo skuteczne, iż skutkowały uchyleniem w odpowiednim zakresie wyroku do ponownego rozpoznania. Skuteczna okazała się również apelacja prokuratora w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu D. S. (1).

Sąd Apelacyjny nie podzielił natomiast zarzutów apelacyjnych obrońców, odnoszących się do oskarżonych D. A. i S. K. w zakresie czynu zarzuconego im w pkt. II tj. kradzieży z włamaniem samochodu marki T. (...) na szkodę M. F..

Zarzuty obrońców oskarżonych D. A., S. K. i H. A. w zakresie czynów zarzuconych w pkt I, III, IV, V, i VI są zasadniczo wspólne, stąd też zostały omówione łącznie. Również zarzuty apelacji prokuratora, aczkolwiek apelacja ta zmierzała w odniesieniu do oskarżonego D. S. (1) w przeciwnym kierunku, to z uwagi na wzajemne powiązania podmiotowe przedmiotowe pomiędzy oskarżonymi oraz zasadniczą tożsamość materiału dowodowego, została omówiona w tym zakresie wspólnie z apelacjami obrońców.

Obrońcy oskarżonych w zakresie czynów zarzuconych w pkt. I, III, IV, V , i VI podnieśli zarzuty oparte na naruszeniu art. 7 k.p.k. oraz będących następstwem naruszenia tego przepisu błędnymi ustaleniami faktycznymi w zakresie udziału tych oskarżonych w dokonaniu rozboju na listonoszu (apelacja obrońcy oskarżonego D. A.), czy udziału w przestępstwach powiązanych pośrednio z tym rozbojem - podżeganie do składnia fałszywych zeznań, poplecznictwo, przemoc i groźby wobec świadka – podniesione w apelacjach obrońców oskarżonych S. K. i H. A.. Prokurator w swojej apelacji dotyczącej oskarżonego D. S. (1) sformułował zarzuty oparte na naruszeniu art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Ponadto obrońca oskarżonego D. A. sformułowała dodatkowo w tym zakresie zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie wskazując jednak, na czym obraza tego przepisu miałaby polegać (wymowa argumentacji zawartej w uzasadnieniu apelacji wskazuje jednak, iż obrońca podnosząc zarzut naruszenia tego przepisu kwestionował prawidłowość przeprowadzonej analizy i oceny dowodów; podnoszenie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. w powiązaniu zarzutem obrazy art. 7 k.p.k. jest stosunkowo częstym błędem skarżących). Z kolei obrońca oskarżonego H. A. podniósł dodatkowo zarzuty oparte na obrazie prawa materialnego (art. 22 § 2 k.k. i art. 60 § 1 k.k.), co miało skutkować błędnym niezastosowaniem przepisów umożliwiających nadzwyczajne złagodzenie kary wobec tego oskarżonego (Sąd Apelacyjny zwraca w tym miejscu uwagę na wadliwość konstrukcji skargi apelacyjnej, polegającej na łączeniu zarzutów związanych z kwestionowaniem ustalonego przez sąd pierwszej instancji stanu faktycznego i jednoczesnym podnoszeniem zarzutu obrazy prawa materialnego; zarzut obrazy prawa materialnego może być zasadnym tylko w przypadku, gdy skarżący nie kwestionuje dokonanych ustaleń faktycznych). Obrońca H. A. podniósł również zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec tego oskarżonego.

Odnosząc się do wskazanych wyżej zarzutów - w zakresie czynów z pkt. I III, IV, V, i VI komparycji wyroku - apelacji obrońców oskarżonych oraz prokuratora, które miały charakter zasadniczy tj. obrazy art. 7 k.p.k. oraz kwestionowanie prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych (pozostałe zarzuty formułowane przez obrońców miały charakter wtórny i były ściśle powiązane z zarzutami zasadniczymi), w ocenie Sądu Apelacyjnego nie można im odmówić słuszności na obecnym etapie postępowania.

Jak wielokrotnie podkreślano - zarówno w orzecznictwie sądów, jak i w doktrynie - obdarzenie wiarą w całości lub w części jednych dowodów oraz odmówienie tej wiary innym, jest prawem Sądu, który zetknął się z tymi dowodami bezpośrednio i pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeżeli tylko zostało to poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi przy tym wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można mówić tylko wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności), bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów). Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia - jeśli tego nie czyni, a ogranicza się jedynie do zapewnienia, że badane zdarzenia miały inny przebieg, to nie można oczekiwać, że argumentacja ta zostanie uwzględniona (byłoby to bowiem postępowanie dowolne, przenoszące gołosłowne zapewnienia nad działalność racjonalną, opartą na dowodach). Z kolei przepis art. 410 k.p.k. stanowi, że podstawą wyroku może być tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej - oznacza to, że Sąd wydając wyrok nie może się opierać na tym, co nie zostało ujawnione w toku rozprawy, jak również to, że sąd nie może opierać się przy wydawaniu orzeczenia tylko na części materiału dowodowego.

W realiach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, iż głównym źródłem dowodowym, w oparciu o które sąd pierwszej instancji dokonywał ustaleń faktycznych w zakresie osób biorących udział (bezpośredni lub pośredni) w rozboju na listonoszu, miały zeznania świadka P. S.. To właśnie zeznania tego świadka pozwoliły organom ścigania na ustalenia osób - sprawców tego rozboju oraz sprawców pozostałych czynów (powiązanych z tym rozbojem).

Z treści depozycji tego świadka tj. P. S. wynika, iż nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia tj. rozboju na osobie listonosza, a swoją wiedzę na temat tego zdarzenia oraz uczestniczących w nim osób czerpał z późniejszych relacji oskarżonego D. A.. Uzyskaną w ten sposób wiedzą na temat tego przestępstwa, świadek P. S. podzielił się z organami ścigania po upływie znacznego okresu czasu. Sąd pierwszej instancji dokonując oceny zeznań tego świadka uznał je częściowo za wiarygodne, odnośnie udziału w rozboju na listonoszu oskarżonego D. A. oraz w zakresie późniejszej pomocy udzielonej mu przez H. A. (zarzut z art. 239 k.k.). Jednocześnie sąd pierwszej instancji odmówił wiarygodności depozycjom P. S. w zakresie udziału w tymże rozboju oskarżonego D. S. (1).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, dokonana przez sąd pierwszej instancji ocena zeznań świadka P. S. oraz pozostałego, powiązanego z tymi depozycjami materiału dowodowego - obarczona jest błędem dowolności. Jeżeli chodzi o zeznania P. S., analiza motywów sądu pierwszej instancji, która legła u podstaw takiej a nie innego oceny jego zeznań, wskazuje na niekonsekwencje i dowolność sądu meriti. Słusznie – zarówno obrońcy oskarżonych jak i prokurator - wskazali na wadliwość argumentacji sądu pierwszej instancji w zakresie oceny zeznań tego świadka. Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia wskazał, iż zeznania świadka P. S. odnośnie wskazania sprawców rozboju na listonoszu znajdują potwierdzenie w zeznaniach takich świadków jak J. Z. (pokrzywdzonego listonosza), J. K., D. W. (1), E. T. czy K. D.. Z treści uzasadnienia ma wynikać również, iż oskarżony D. A. miał zostać rozpoznany przez świadków D. W. (2) i K. D.. Ponadto oskarżony D. S. (1) miał zostać rozpoznany przez D. W. (1) jako współsprawca tego przestępstwa po wzroście, posturze i ogólnej budowie ciała.

W przedmiotowej sprawie nie budzą wątpliwości okoliczności faktyczne ściśle związane z faktem dokonania rozboju na osobie listonosza J. Z. tj. że takie zdarzenie miało miejsce oraz jego przebieg - w tym zakresie zeznania wskazanych wyżej świadków są niewątpliwie wiarygodne. Kwestią zasadniczą w niniejszej sprawie jest ustalenie sprawców tego czynu. W ocenie Sądu Apelacyjnego w tym zakresie nie można w kategoryczny sposób stwierdzić, w ślad za sądem pierwszej instancji - na podstawie zeznań świadka P. S. oraz powiązanych z nimi depozycjami świadków D. W. (1) i K. D. - że sprawcami tymi byli D. A. czy D. S. (1). Uwadze sądu pierwszej instancji uszło, że żaden z naocznych świadków zdarzenia nie rozpoznał z całkowitą pewnością któregokolwiek ze sprawców. W szczególności świadek J. Z. (pokrzywdzony listonosz) nie widział twarzy napastników - mieli na głowach kaski motocyklowe tzw. szczękowe, zasłaniające nie tylko głowę, ale też znaczną część twarzy. Podobnie świadek K. D. – widział on wprawdzie dwóch mężczyzn z motocyklem chwilę przed zdarzeniem, z czego jeden z nich miał na głowie kask motocyklowy a drugi z mężczyzn stał obok motocykla bez kasku, jednakże widział jego twarz tylko przez chwilę i nie był pewny swojego rozpoznania (świadek rozpoznał osobę oskarżonego D. A., jako tego stojącego mężczyznę obok motocykla bez kasku „na 75 %”). Świadek D. W. (1) (policjant, który przypadkowo znalazł się na miejscu zdarzenia) również nie widział twarzy napastników – swoje twierdzenia o rozpoznaniu okazanych, tj. D. A. i D. S. (2) świadek ten oparł na spostrzeżeniach związanych z ogólną budową ciała i posturą napastników. Reasumując powyższe, stwierdzenie sądu pierwszej instancji, że oskarżony D. A. został rozpoznany przez świadków D. W. (1) i K. D. jawi się jako zbyt daleko idące i nieuprawnione.

Sąd pierwszej instancji, opierając się głównie na zeznaniach P. S. oraz depozycjach wskazanych wyżej świadków, doszedł do konstatacji, iż jednym ze sprawców rozboju na osobie J. Z. był oskarżony D. A.. Jednocześnie jednak sąd meriti odmówił wiarygodności wskazanym depozycjom tychże świadków – w szczególności P. S. - odnośnie udziału w tym zdarzeniu osoby D. S. (1). Sąd pierwszej instancji, wskazując na motywy, które legły u podstaw takiej oceny materiału dowodowego podniósł m.in. iż oskarżony D. S. (1) nie mógł posługiwać się nożem prawą ręką (jeden ze sprawców rozboju miał się posługiwać takim narzędziem), gdyż jest on osobą leworęczną oraz, że oskarżony ten nie posiada umiejętności prowadzenia motocykla. Sąd Apelacyjny podziela w tym zakresie zarzuty apelacji prokuratora, iż taka ocena sądu pierwszej instancji pozostaje w sprzeczności z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Jako nieuprawnione jawi się stwierdzenie, że osoba leworęczna nie potrafi wykonywać żadnej, nawet nieskomplikowanej czynności prawą ręką (analogicznie można by twierdzić, iż osoba praworęczna nie potrafi wykonywać takich czynności lewą ręką). Ponadto, co słusznie podnosi prokurator w swojej apelacji, brak formalnego dokumentu potwierdzającego możliwość kierowania motocyklem nie jest równoznaczna z brakiem faktycznych umiejętności kierowania nim (prowadzenie motocykla nie jest skomplikowaną czynnością, której nie można by opanować w przeciągu chociażby kilku dni). Rację ma również prokurator, kwestionując ocenę dowodów w zakresie oskarżonego D. S. (1), iż sąd pierwszej instancji pominął szereg okoliczności, które – zdaniem prokuratora - mogą wskazywać jednak na udział tego oskarżonego w dokonaniu rozboju na osobie J. Z. (kwestia logowania się telefonu komórkowego tego oskarżonego, ślady osmologiczne zabezpieczone na siedzisku motocykla). Zdaniem Sądu Apelacyjnego kwestie te nie zostały należycie rozważone i ocenione przez sąd pierwszej instancji. W zakresie ustaleń dotyczących logowania się telefonów komórkowych sąd ograniczył się do przesłuchania funkcjonariusza policji, który w rzeczywistości nie przeprowadzał takiej analizy – wobec powstałych wątpliwości sąd pierwszej instancji winien rozważyć przesłuchanie faktycznego autora tej analizy lub ewentualnie powołanie biegłego z zakresu telekomunikacji. Analizy wymaga również prawidłowość przeprowadzenia badań osmologicznych oraz dokonanie oceny wynikających z niej wniosków w kontekście całości materiału dowodowego.

Kolejne zarzuty formułowane w akcie oskarżenia przeciwko H. A. i S. K. (art. 239 k.k., art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k., art. 245 k.k.) pozostają w ścisłej korelacji z zarzutem dokonania rozboju na osobie J. Z.. Podobnie, jak odnośnie zarzutu rozboju, ustalenia faktyczne dotyczące tych czynów oraz osób biorących w nich udział, oparte zostały głównie na depozycjach świadka P. S., a którego wiedza wynikała nie tyle z jego własnych postrzeżeń, ale opierała się na relacjach innych osób. W zakresie czynu z art. 239 k.k. - zarzuconego H. A. - wiedza P. S. wynikać miała z relacji oskarżonego D. A., który opisał temu świadkowi przebieg nieudanego napadu na listonosza oraz rolę H. A.. Jeżeli chodzi o czyny zakwalifikowane z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. oraz art. 245 k.k. - wiedza P. S. wynikała z kolei z relacji J. S. (ojca P. S.) i S. S. (2) (babci P. S.). Depozycje świadka P. S., odnoście przebiegu owych zdarzeń nie znajdują potwierdzenia nie tylko w depozycjach D. A. czy H. A. (co jest zrozumiałe z uwagi na ich sytuację procesową oraz prezentowaną wersję wydarzeń) czy innych osób mogących mieć wiedzę na temat sprawstwa H. A. czynu z art. 239 k.k., ale również – odnośnie czynów kwalifikowanych z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk i art. 245 kk – w istotnych fragmentach nie znajdują pełnego potwierdzenia w relacjach J. S. i S. S. (2), a to przecież właśnie relacje tych osób, tj. J. S. i S. S. (2) miały być źródłem wiedzy P. S. (własne spostrzeżenia P. S. odnośnie tych zdarzeń były fragmentaryczne). Uznanie relacji P. S. za wiarygodne w tym zakresie, bez wnikliwej analizy okoliczności towarzyszących składaniu zeznań przez tego świadka, motywów które nim kierowały, źródła posiadanych przez niego informacji, bez szczegółowego wyjaśnienia w pisemnych motywach orzeczenia, co było powodem takiej a nie innej oceny tych zeznań, jawi się na obecnym etapie postępowania jako dowolne. W szczególności, w ocenie Sądu Apelacyjnego, widoczna jest niekonsekwencja sądu pierwszej instancji w ocenie zeznań świadka P. S. w zakresie ustalenia sprawców rozboju na listonoszu – ocena ta została zróżnicowana bez przekonującego wskazania, co legło u podstaw takiej oceny. Przedstawiona przez sąd pierwszej instancji ocena materiału dowodowego, w szczególności kluczowego świadka P. S., jako dokonana z naruszeniem art. 7 k.p.k., nie mogła zostać zaakceptowana przez sąd odwoławczy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wobec wskazanych wyżej niekonsekwencji w ocenie materiału dowodowego, znacznej dowolności tej oceny, wyrok sądu pierwszej instancji w znacznym zakresie nie mógł się ostać. Sąd przy ponownym rozpoznawaniu sprawy winien dokonać wnikliwej analizy zeznań świadka P. S., ich treści oraz motywów, które kierowały tym świadkiem w powiązaniu z pozostałym materiałem dowodowym. Wyjaśnienia też wymaga wskazana kwestia logowania telefonów komórkowych oraz opinii osmologicznej odnośnie zasadniczego zarzutu, jakim jest dokonany rozbój na osobie listonosza.

Odnosząc się do zarzutów obrońców oskarżonych D. A. i S. K. (zarzut dokonania kradzieży z włamaniem samochodu marki T. (...) na szkodę M. F.), Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów tych apelacji. Sąd pierwszej instancji dokonał w tym zakresie prawidłowej oceny materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadków – funkcjonariuszy policji B. M. i K. T.. Funkcjonariusze ci byli naocznymi świadkami kradzieży przedmiotowego samochodu. Z ich zeznań wynika, że – jako funkcjonariusze policji – prowadzili działania operacyjne dotyczące osób zajmujących się kradzieżami samochodów. Osoby oskarżonych – D. A., S. K. czy A. R. – były dobrze znane obydwojgu policjantom z uwagi na wcześniej prowadzone czynności operacyjne. Podnoszona w apelacji oskarżonego S. K. okoliczność, iż inne dowody – ślady osmologiczne i traseologiczne - nie potwierdziły, iż na miejscu zdarzenia lub w pojeździe byli oskarżeni, nie może w ocenie Sądu Apelacyjnego podważać niejako automatycznie wiarygodności relacji świadków B. M. i S. T.. Kwestionowanie przez obrońców oskarżonych oceny zeznań tych świadków, bez wskazania na czym owa wadliwość oceny miałaby polegać oraz wskazania błędów w rozumowaniu sądu pierwszej instancji, nie może być wystarczająca dla skuteczności apelacji. Żadna z apelacji obrońców oskarżonych D. A. i S. K. nie wskazała takich okoliczności, które pozwoliłyby podważyć ocenę tego materiału dowodowego, dokonaną przez sąd pierwszej instancji. Argumentacja obrońców w tym zakresie stanowi jedynie przejaw nieuzasadnionej polemiki z prawidłowymi ustaleniami sądu pierwszej instancji, sprowadzającej się do gołosłownego zapewniania, że ten materiał dowodowy został oceniony nieprawidłowo tj. w sposób dla oskarżonych D. A. i S. K. niekorzystny. Takie stanowisko obrońców - aczkolwiek zrozumiałe z uwagi na pełnioną przez obrońców rolę procesową – nie może zostać jednak zaakceptowane przez Sąd Apelacyjny.

Wobec uchylenia wyroku do ponownego rozpoznania w zakresie czynów przypisanych H. A., nie było konieczności odnoszenia się do pozostałych zarzutów sformułowanych w tej apelacji (obraza art. 22 § 2 k.k. w zw. z art. 60 § 1 k.k. oraz zarzut rażącej niewspółmierność kary).

Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy sąd pierwszej instancji winien uwzględnić uwagi zawarte w niniejszym uzasadnieniu w zakresie prawidłowości gromadzenia i oceny materiału dowodowego.

O kosztach obrony sprawowanej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, Sąd Apelacyjny orzekł zgodnie z obowiązującymi przepisami, zasądzając stosowne wynagrodzenia na rzecz obrońców.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.