Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2016 roku w S.

sprawy z powództwa K. D. (1)

przeciwko E. L.

o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną od wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 4 września 2015 roku, sygn. akt I C 1404/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanej E. L. na rzecz powoda K. D. (1) kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Dorota Gamrat - Kubeczak SSO Agnieszka Tarasiuk - Tkaczuk SSR del. Dagmara Gałuszko

Sygn. akt II Ca 1703/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 14 maja 2013 r., wydanego przez Sąd Rejonowy w Grodzisku Wielkopolskim w sprawie o sygn. akt Nc 218/13, zaopatrzony w klauzulę wykonalności w dniu 9 września 2013 r. na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Grodzisku Wielkopolskim z dnia 26 sierpnia 2013 r. w części, tj. co do kwoty należności głównej w wysokości 41 600 zł oraz co do odsetek ustawowych ponad kwotę 1 314,30 zł (pkt I.). W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone (pkt II.). Jednocześnie Sąd I instancji orzekł o kosztach postępowania, zasadzając od pozwanej E. L. na rzecz powoda K. D. (1) kwotę 2 417 zł tytułem kosztów procesu (pkt III.) oraz nakazał pobrać od pozwanej E. L. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim kwotę 2 080 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (pkt IV.).

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następującym stanie faktycznym i wywodach prawnych:

W dniu 24 kwietnia 2012 r. K. D. (1) i D. D. (1) zawarli umowę z S. L. (1). Wskazana umowa dotyczyła sprzedaży 32 ton rzepaku. S. L. (1) przekazał K. D. (1) i D. D. (1) w wykonaniu tej umowy kwotę 41.600 zł. K. D. (1) i D. D. (1) zawarli tylko jedną umowę z S. L. (1).

Na zabezpieczenie wykonania umowy D. D. (1) wystawił weksel własny in blanco z klauzulą bez protestu. D. D. (1) sporządził deklarację wekslową wystawcy weksla in blanco. W § 1 pkt 1 wskazano, że D. D. (1) zamieszkały w S. zwany dalej Wystawcą składa do dyspozycji S. L. (1) zwanego dalej Remitentem jeden weksel własny in blanco. W § 1 pkt 2 podano, że wskazany weksel wystawiony jest w celu zabezpieczenia wierzytelności przysługującej Remitentowi na podstawie umowy sprzedaży 32 ton rzepaku zawartej w dniu 24 kwietnia 2012 r. W § 2 pkt 1 wskazano, że w razie niewykonania przez Wystawcę w całości lub części umowy o której mowa w § 1 pkt 2 w terminie w niej określonym Remitent uprawniony będzie do: a) wypełnienia weksla na sumę zabezpieczenia nieprzekraczającą kwoty 20.800 zł; b) wpisania jako dnia płatności weksla 14 dni po upływie terminu wymagalności wierzytelności wynikającej z umowy. W § 2 pkt 2 podano, że wystawca złoży swój podpis na blankiecie wekslowym. W § 2 pkt 3 podano, że Remitent poinformuje Wystawcę o wypełnieniu weksla w terminie 3 dni od dokonania czynności.

Na zabezpieczenie wykonania umowy K. D. (1) wystawił weksel własny in blanco z klauzulą bez protestu. K. D. (1) sporządził deklarację wekslową wystawcy weksla in blanco. W § 1 pkt 1 wskazano, że K. D. (1) zamieszkały w S. zwany dalej Wystawcą składa do dyspozycji S. L. (1) zwanego dalej Remitentem jeden weksel własny in blanco. W § 1 pkt 2 podano, że wskazany weksel wystawiony jest w celu zabezpieczenia wierzytelności przysługującej Remitentowi na podstawie umowy sprzedaży 32 ton rzepaku zawartej w dniu 24 kwietnia 2012 r. W § 2 pkt 1 wskazano, że w razie niewykonania przez Wystawcę w całości lub części umowy o której mowa w § 1 pkt 2 w terminie w niej określonym Remitent uprawniony będzie do: a) wypełnienia weksla na sumę zabezpieczenia nieprzekraczającą kwoty 20.800 zł, b) wpisania jako dnia płatności weksla 14 dni po upływie terminu wymagalności wierzytelności wynikającej z umowy. W § 2 pkt 2 podano, że wystawca złoży swój podpis na blankiecie wekslowym. W § 2 pkt 3 podano, że Remitent poinformuje Wystawcę o wypełnieniu weksla w terminie 3 dni od dokonania czynności.

S. L. (1) wypełnił weksel in blanco wystawiony przez D. D. (1) wpisując: miejsce wystawienia: W., datę wystawienia: 24 kwietnia 2012 r., sumę pieniężną 41.600 zł, datę płatności 7 luty 2013 r., sumę: „czterdzieści jeden tysięcy sześćset złotych, płatny : Bank (...) SA IV Odział w P." oraz numer rachunku bankowego. Po wypełnieniu S. L. (1) indosował weksel na rzecz R. S. (1).

S. L. (1) wypełnił weksel in blanco wystawiony przez K. D. (1) wpisując: miejsce wystawienia: W., datę wystawienia: 24 kwietnia 2012 r., sumę pieniężną 41.600 zł, datę płatności 7 luty 2013 r., sumę: „czterdzieści jeden tysięcy sześćset złotych, płatny: Bank (...) SA IV Odział w P. oraz numer rachunku bankowego. Po wypełnieniu S. L. (1) indosował weksel na rzecz E. L. w dniu 9 lutego 2013 r.

Pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. S. L. (1) wezwał D. D. (1) do wydania w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszej korespondencji zakupionych umową z dnia 24 kwietnia 2012 r. 32 ton rzepaku ewentualnie do zapłaty kwoty 41.600 zł tytułem wykupu weksla własnego, który został przez D. D. (1) wystawiony tytułem zabezpieczenia roszczeń wynikających z umowy sprzedaży z dnia 24 kwietnia 2012 r.

Pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. S. L. (1) wezwał K. D. (1) do wydania w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszej korespondencji zakupionych umową z dnia 24 kwietnia 2012 r. 32 ton rzepaku ewentualnie do zapłaty kwoty 41.600 zł tytułem wykupu weksla własnego, który został przez D. D. (1) wystawiony tytułem zabezpieczenia roszczeń wynikających z umowy sprzedaży z dnia 24 kwietnia 2012 r.

W dniu 4 kwietnia 2013 r. R. S. (2) wniósł do Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i W. w P. pozew o zapłatę w postępowania nakazowym na podstawie weksla przeciwko D. D. (1). Wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 41.600 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych w tym kosztami zastępstwa przez radcę prawnego w kwocie 2417 zł.

W treści pozwu wskazano, że S. L. (2) nabył od D. D. (1) 31 ton rzepaku za łączną kwotę 41.600 zł. Na zabezpieczenie ww. roszczenia pozwany D. D. (1) wystawił weksel na kwotę 41.600 zł. S. L. (1) wezwał D. D. (1) do zapłaty sumy wynikającej z weksla pismem z stycznia 2013 r. wyznaczają siedmiodniowy termin do zapłaty. Wezwanie okazało się bezskuteczne. Dnia 9 lutego 2013 r. S. L. (1) indosował weksel na R. S. (3).

W dniu 4 kwietnia 2013 r. E. L. wniosła do Sądu Rejonowego w Grodzisku Wielkopolskim pozew o zapłatę w postępowania nakazowym na podstawie weksla przeciwko K. D. (1). Wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 41.600 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych w tym kosztami zastępstwa przez radcę prawnego w kwocie 2417 zł.

W treści pozwu wskazano, że S. L. (2) nabył od K. D. (1) 31 ton rzepaku za łączną kwotę 41.600 zł. Na zabezpieczenie ww. roszczenia pozwany K. D. (1) wystawił weksel na kwotę 41.600 zł. S. L. (1) wezwał K. D. (1) do zapłaty sumy wynikającej z weksla pismem z dni 31 stycznia 2013 r. wyznaczają siedmiodniowy termin do zapłaty. Wezwanie okazało się bezskuteczne. Dnia 9 lutego 2013 r. S. L. (1) indosował weksel na E. L..

W dniu 29 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy Nowe Miasto i W. w P. (sygn. akt I Ne 1218/13) wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym w którym nakazał pozwanemu D. D. (1) aby w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacił powódce E. L. kwotę 41.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 8 lutego 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2937 zł tytułu zwrotu kosztów procesu w tym 2400 zł kosztów zastępstwa procesowego, albo wniósł w tymże terminie zarzuty do tutejszego Sądu.

Na podstawie zarządzenia z dnia 30 października 2014 r., w dniu 31 października 2014 r. wydano E. L. odpis nakazu zapłaty z dnia 29 kwietnia 2013 r. wraz z klauzulą wykonalności. W dniu 31 maja 2013 r. (data prezentaty) D. D. (1) wniósł zarzuty przeciwko nakazowi zapłaty z dnia 29 kwietnia 2013 r. w całości (I Nc 1218/13).

W dniu 14 maja 2013 r. Sąd Rejonowy w Grodzisku Wielkopolskim (sygn. akt I Nc 218/13) wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym na podstawie weksla w którym nakazał pozwanemu K. D. (1) aby w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacił powódce E. L. kwotę 41.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 8 lutego 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2937 zł tytułu zwrotu kosztów procesu w tym 2400 zł kosztów zastępstwa procesowego, albo wniósł w tymże terminie zarzuty do tutejszego Sądu.

Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2013 r. odrzucono zarzuty od nakazu zapłaty z dnia 14 maja 2013 r. (I Nc 218/13). Postanowienie jest prawomocne. Postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2013 r. nadano klauzulę wykonalności ww. nakazowi zapłaty.

W dniu 20 maja 2013 r. na podstawie nakazu zapłaty z dnia 29 kwietnia 2013 r. wydanego przez Sąd Rejonowy Nowe Miasto i W. w P. (sygn. akt I Nc 1218/13) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Poznań - Stare Miast w P. A. G. wszczął egzekucję przeciwko D. D. (1) (Km 1586/13).

W toku egzekucji wyegzekwowano całą należność wynikającą z ww. tytułu wykonawczego. Wpłaty przez dłużnika było dokonane w dniu 26 listopada 2014 r. kwoty 45.200,42 zł oraz w dniu 2 grudnia 2014 r. kwoty 2.177,54 zł

W dniu 7 października 2013 r. na podstawie nakazu zapłaty z dnia 14 maja 2013 r. wydanego przez Sąd Rejonowy w G. (...) (sygn. akt I Nc 218/13) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Stargardzie Szczecińskim wszczął egzekucję przeciwko K. D. (1) (Km 1932/13). Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2014 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Stargardzie Szczecińskim (Km 1932/13) przekazał sprawę Km 1932/13 Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Stargardzie Szczecińskim J. O., który ww. prowadzi pod sygn. akt Km 986/14.

W dalszej kolejności Sąd ustalił, iż w toku egzekucji prowadzonej pod sygn. Km 1932/13 i Km 986/14 wyegzekwowano łącznie następujące kwoty, które zaliczono na następujące wierzytelności wynikające z ww. tytułu wykonawczego:

-

537 zł, którą zaliczono na koszty procesu,

-

66 zł, którą zaliczono na koszty klauzuli,

-

2.400 zł, którą zaliczono na koszty zastępstwa w procesie,

-

1314,30 zł, którą zaliczono na odsetki zaległe, przy czym kwotę 1275,90 zł wyegzekwowano w sprawie Km 1932/13 a kwotę 38,40 wyegzekwowano w sprawie Km 986/14.

Wyegzekwowaną kwoty wypłacono wierzycielowi E. L.. Wierzycielowi wypłacono również należności związane prowadzonym postępowanie egzekucyjnym, które również zostały wyegzekwowane a które nie były objęte tytułem wykonawczym, którego dotyczy przedmiotowa sprawa.

W dniu 16 marca 2015 r. R. S. (2) zawarł z D. D. (1) ugodę pozasądową. W jej treści wskazano, że ustalenia zawarte w ugodzie wynikają z faktu wytoczenia przez wierzyciela R. S. (1) przeciwko dłużnikowi D. D. (1) powództwa o zapłatę kwoty 41.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu rozpoznawczego w postępowaniu nakazowym pod sygn. akt I Nc 1648/13 przed Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i W. w P..

W § 1 ust. 1 strony potwierdziły, iż zobowiązanie dłużnika do zapłaty należności głównej oraz odsetek orzeczonych nakazem zapłaty wydanym w sprawie (...) powstało w wyniku niezapłacenia przez dłużnika - D. D. (1) oraz K. D. (1) na rzecz S. L. (1) za zakup 32 ton rzepaku za kwotę 41.600 zł zgodnie z umową z dnia 24 kwietnia 2012 r. i indosowania na rzecz R. S. (2) weksla, który zapłatę wymienionej należności zabezpieczał. W § 1 ust. 2 strony potwierdziły, iż D. D. (1) w całości zapłacił R. S. (1) dochodzoną w postępowaniu pod sygn. akt I C 1648/13 należność główną wraz z odsetkami i kosztami procesu, która to kwota została przekazana przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań Stare Miasto w P. A. G. (dnia 26 listopada 2014 r., 54.200 zł, a dnia 2 grudnia 2014 r. 2.177,54 zł) w wyniku przeprowadzonego postępowania zabezpieczającego i postępowania egzekucyjnego. W pkt 1 ust. 3 wskazano, że wobec treści pkt 1 D. D. (1) w całości uznał powództwo S. L. (1) w sprawie IC 1648/14 wraz z odsetkami i kosztami procesu. W § 2 wskazano, że zapłata kwoty o której mowa w § 1 ust. 1 wyczerpuje wszelkie roszczenia wierzyciela wobec dłużnika, a dłużnik oświadczył, że nie posiada wobec wierzyciela jakichkolwiek roszczeń.

W dniu 1 kwietnia 2015 r. R. S. (2) w sprawie I C 1648/13 - poprzednio I Nc 1218/13 w związku z zawarciem ugody pozasądowej pomiędzy R. S. (2) i D. D. (1) cofnął pozew w całości ze zrzeczeniem się roszczenia.

Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu umorzył postępowanie w sprawie IC 1648/13. Postanowienie uprawomocniło się w dniu 16 kwietnia 2015 r.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji uznał, że powództwo, którego podstawę stanowił art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Sąd podkreślił, iż art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. stwarza podstawę do zwalczania tytułu wykonawczego w przypadku, gdy już po powstaniu tytułu egzekucyjnego zaszły zdarzenia prowadzące do wygaśnięcia zobowiązania lub zdarzenia, wskutek których zobowiązanie nie może być egzekwowane. Na podstawie regulacji materialnoprawnych w literaturze rozróżnia się zdarzenia zależne od woli stron (np. spełnienie świadczenia, potrącenie) oraz niezależne od woli stron (m.in. przedawnienie roszczenia, niemożność świadczenia wskutek okoliczności, za które dłużnik nie odpowiada). W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie, istniała możliwość zbadania stosunku leżącego u podstaw wystawienia weksla przez K. D. (1). Sąd miał na względzie okoliczność, że nakaz zapłaty z dnia 14 maja 2013 r. (sygn. akt INc 218/13) wydany przez Sąd Rejonowy w Grodzisku Wielkopolskim był prawomocny. Zdaniem Sądu I instancji powyższe nie uniemożliwiało jednak zbadania, czy wierzytelność wynikająca z ww. nakazu zapłaty została zaspokojona, innymi słowy, czy po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane. Wskazał, iż odwołanie się do stosunku podstawowego w przedmiotowej sprawie nie zmierzało do stwierdzenia niezasadności roszczenia stwierdzonego ww. nakazem zapłaty, lecz do ustalenia czy mimo jego zasadności - co zostało stwierdzone prawomocnym orzeczeniem - zobowiązanie stwierdzone nakazem zapłaty wygasło.

Sąd I instancji przywołał, iż powód w sprawie I Nc 218/13 był indosatariuszem weksla własnego, pierwotnie niezupełnego (In blanco). Zgodnie zaś z art. 103 ustawą z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz.U. 1936.37.282 ze zm. dalej: „p.w.") do wekslu własnego stosuje się przepisy o wekslu trasowanym, o ile z istotą wekslu własnego nie zostają w sprzeczności i dotyczą instytucji wymienionych szczegółowo w tym przepisie. Sąd podkreślił, iż każdy weksel można przenieść przez indos, chociażby nie był wystawiony wyraźnie na zlecenie (art. 11 p.w.), nadto indos przenosi wszystkie prawa z wekslu (art. 14 p.w.), wreszcie, będzie uważany za prawnego posiadacza, kto ma weksel i wykaże prawo swoje nieprzerwanym szeregiem indosów, chociażby ostatni indos był in blanco (art. 16 p.w.). Wzmożoną ochronę indosatariusza ustanawia przepis art. 17 p.w., zgodnie z którym osoby, przeciw którym dochodzi się praw z wekslu, nie mogą wobec posiadacza zasłaniać się zarzutami, opartymi na swych stosunkach osobistych z wystawcą lub z posiadaczami poprzednimi, chyba że posiadacz, nabywając weksel, działał świadomie na szkodę dłużnika. Nadto w przypadku weksla in blanco, zastosowanie znajduje przepis art. 10 p.w., zgodnie z którym jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa.

Sąd zważył, iż w sprawie I Nc 218/13 z chronologii zdarzeń wynikało wprost, iż weksel został pierwotnie wypełniony przez S. L. (1) przed indosowaniem. Powyższe wynikało zdaniem Sądu z wezwania do zapłaty z dnia 29 stycznia 2013 r., w treści którego S. L. (1) powoływał się na treść wypełnionego weksla. Fakt wcześniejszego sporządzenia deklaracji wekslowych został natomiast wykazany dokumentami załączonymi do sprawy IC 1648/13 w postaci deklaracji wekslowych wystawcy weksla in blanco. Następnie weksel stał się podstawą żądania zapłaty wysuniętego przed Sądem Rejonowym w Grodzisku Wielkopolskim w sprawie I Nc 218/13 przeciwko K. D. (1), przez indosatariusza - E. L.. Sąd podkreślił, iż podobny przebieg miały zdarzenia w sprawie D. D. (1). Tam również weksel został uzupełniony przed wezwaniem do zapłaty i indosowany po uzupełnieniu (sygn. akt I C 1648/13). W obydwu tych postępowaniach wydano nakazy zapłaty, przy czym w postępowaniu I Nc 218/13 nakaz się uprawomocnił. Natomiast w postępowaniu I Nc 218/13 postępowanie po wniesieniu zarzutów prowadzono pod sygn. akt I C 1648/13 i ostatecznie na skutek cofnięcia pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia zostało umorzone.

Nie budziło wątpliwości Sądu, iż indosowanie weksli wystawionych przez K. D. (1) i D. D. (1) nastąpiło po ich uzupełnieniu i przedstawieniu do zapłaty. Sąd odnosząc się do treści pozwu w sprawie I Nc 218/13uznał, że E. L. jako nabywca weksla miała tego pełną świadomość - zapoznała się bowiem z treścią wezwania do wykupu weksla, w tym datą jego płatności, tj. 7 lutego 2013 r. Sąd stwierdził, iż z tego powodu była również świadoma nieskuteczności wezwania do wykupu weksla. Powołał się przy tym na art. 20 p.w., zgodnie z którym indos po terminie płatności ma te same skutki, co indos przed tym terminem. Indos jednak po proteście z powodu niezapłacenia lub po upływie terminu, ustanowionego dla protestu, ma tylko skutki zwykłego przelewu. Aż do dowodu przeciwnego indos bez daty uważa się za dokonany przed upływem terminu, ustanowionego dla protestu. W niniejszej sprawie weksel opatrzony był klauzulą „bez protestu". Rozważając przypadki weksli opatrzonych klauzulą „bez protestu" w kontekście skutków z art. 20 p.w., Sąd powołał się na prezentowany w judykaturze pogląd, iż indos wekslowy dokonany po upływie terminu ustanowionego do dokonania protestu z powodu niezapłacenia ma skutki przelewu, chociażby posiadacz weksla została zwolniony - w wyniku umieszczenia stosownej klauzuli na wekslu - od sporządzenia protestu. Podzielając w pełni prezentowaną w orzecznictwie argumentację prawną Sąd I instancji podkreślił, iż weksel po upływie terminu do protestu (art. 44 ust. 3 w zw. z art. 103 p. w.) traci zdolność do obiegu według zasad prawa wekslowego i w związku z tym indos na takim wekslu powinien być traktowany podobnie jak indos dokonany po sporządzeniu protestu z powodu niezapłacenia to jest indos ze skutkami przelewu z art. 509 kc. Jak stanowi art. 46 p.w. wystawca, indosant albo poręczyciel przez zastrzeżenie "bez kosztów", "bez protestu" lub przez inne równoznaczne, napisane na wekslu i podpisane, mogą zwolnić posiadacza wekslu od protestu z powodu nieprzyjęcia lub niezapłacenia, jako warunku zwrotnego poszukiwania. Zastrzeżenie takie nie zwalnia posiadacza ani od przedstawienia wekslu w przepisanym terminie, ani od obowiązku zawiadomienia. Dowód niezachowania terminu przedstawienia ciąży na tym, kto się na tę okoliczność powołuje wobec posiadacza. Sąd podkreślił, iż w przywołanym wyżej przepisie ustanowiono domniemanie prawne, że posiadacz (w tym zbywca weksla) przedstawił już go do zapłaty w przepisanym terminie. Brak zapłaty sumy wekslowej na podstawie weksla zaopatrzonego w klauzulę bez protestu z racji wspomnianego domniemania prawnego uzasadnia podobne wątpliwości formułowane w odniesieniu do weksla, co do którego stwierdzono odmowę zapłaty protestem. Skoro przedstawiony w terminie weksel nie został zapłacony, można mieć uzasadnione wątpliwości, czy zostanie on później zapłacony przez dłużnika wekslowego (wystawcę weksla własnego).

Sąd wyjaśnił, iż w przypadku zbycia, indos na wekslu własnym, dokonany po upływie terminu ustanowionego dla dokonania protestu z powodu niezapłacenia sumy wekslowej, ma skutki przelewu z art. 509 k.c., chociaż posiadacz weksla w wyniku zamieszczenia na wekslu klauzuli "bez protestu" lub równoznacznej został zwolniony od sporządzenia protestu. Nabycie wierzytelności wekslowej przez indosatariusza na podstawie wspomnianego indosu uzasadnia możliwość powoływania się przez wystawcę weksla wobec posiadacza weksla (indosatariusza) na zarzuty wynikające ze stosunku podstawowego, łączącego wystawcę weksla z remitentem.

W dalszej kolejności Sąd stwierdził, iż nie budziło sporu pomiędzy stronami, że łącznie do K. D. (1) i D. D. (1), S. L. (1) miał wierzytelność na kwotę 41.600 zł. Sąd ustalił, że umowa dotyczyła sprzedaży rzepaku, zgodnie z załączonymi dokumentami oraz zeznaniami świadków. Zauważył przy tym, iż wprawdzie świadek D. D. (1) i powód K. D. (1) wiązali tą umowę z umowę leasingu, niemniej dokumenty wskazywały na umowę sprzedaży rzepaku. Stąd też Sąd ustalił, że wierzytelność na kwotę 41.600 zł wynikała z umowy sprzedaży rzepaku. Podkreślił jednak, iż niezależnie od tego jaka konkretnie umowa stała u podstaw wystawienia weksli nie było sporu co do tego, że K. i D. D. (1) z S. L. (1) byli połączeni jednym zobowiązaniem wynikającym z jednej umowy, z której wierzytelność pieniężna opiewała na kwotę 41.600 zł. Okoliczność tę potwierdził zarówno pełnomocnik pozwanego, jak i wynika ona z zeznań świadków i powoda. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, oceniające je jako spójne i korespondujące ze sobą, jak i ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd zauważył przy tym, że strona powodowa nie przedstawiła ww. zeznaniom kontrdowodu w postaci zeznań powódki czy też S. L. (1). W pozostały zakresie Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów, których prawdziwość i treść nie były przez strony kwestionowane.

Zdaniem Sądu I instancji możliwość powołania się na stosunek podstawowy prowadziła natomiast do stwierdzenia, że wobec wyegzekwowania od D. D. (1) kwoty 41.600 zł oraz kosztów procesu i odsetek, nastąpiło zdarzenie wskutek którego zobowiązanie K. D. (1) wygasło. D. D. (1) spełnić bowiem świadczenie do którego K. D. (1) się zobowiązał w całości. Spełnił ich wspólne zobowiązanie, które wygasło.

Mając wzgląd na powyższe Sąd I instancji stwierdził, iż powództwo podlegałoby uwzględnieniu w całości, niemniej w części podlegało oddaleniu z uwagi na to, że w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na podstawie nakazu zapłaty z dnia 29 kwietnia 2013 r. wydanego przez Sąd Rejonowy Nowe Miasto i W. w P. (sygn. akt I Nc 1218/13), zaopatrzonego w klauzule wykonalności wyegzekwowano z ww. tytułu wykonawczego koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2400 zł, koszty postępowania klauzulowego w kwocie 66 zł, koszty procesu w kwocie 537 zł, oraz odsetki w kwocie 1 314,30 zł. W sprawie Km 1932/13 tytułem odsetek wyegzekwowano kwotę 1 275,90 zł. Natomiast w sprawie Km 986/14 zł na odsetki zaliczono kwotę 38,40 zł. Z karty rozliczeniowej w aktach Km 986/14 wynika, że wyegzekwowano kwotę 60,55 zł, przy czym z tej kwoty tytułem zwrotu zaliczki przyznano wierzycielowi, kwotę 22,15 zł. Pozostała kwota - 38,40 zł została więc zaliczona na odsetki, albowiem z ww. tytułu wykonawczego do spłaty pozostała jedyne należność główna i odsetki, co wynika z dokumentów znajdujących się w aktach Km 1932/13 i Km 986/14. Sąd zwrócił uwagę, iż powództwo przeciwegzekucyjne może być realizowane tylko pod warunkiem, że istnieje potencjalna możliwość wykonania tytułu wykonawczego. Żądanie pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności nie może być jednak skutecznie złożone po wyegzekwowaniu należności w całości. W sytuacji wyegzekwowania należności w części, pozew o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w części dotyczącej należności wyegzekwowanej nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy powołał się przy tym na wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie w wyroku z dnia 23 stycznia 2014 r.(VI ACa 688/13) wskazując, że nie jest dopuszczalne prowadzenie powództwa przeciwegzekucyjnego w odniesieniu do tytułu wykonawczego w zakresie, w jakim stwierdzona nim wierzytelność została już wyegzekwowana. Skutkiem częściowego wyegzekwowania należności jest bowiem wygaśnięcie w tym zakresie wierzytelności wynikającej z tytułu wykonawczego, a zatem powództwo przeciwegzekucyjne staje się w tym zakresie bezprzedmiotowe.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Sąd uznając, iż powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania (przy czym wynikało to z faktu wyegzekwowania częściowo należności na podstawie orzeczenia, o pozbawienie wykonalności którego powód wystąpił) włożył na stronę pozwaną obowiązek zwrotu kosztów procesu powoda w całości. Uwzględnił przy tym, iż S. L. (1) wystawił dwa weksle, z jednej umowy, wobec czego wdrożenie dwóch odrębnych postępowań na całą kwotę, na która opiewała umowa powoduje, że prowadzenie dwóch postępowań prowadziło niejako do podwójnej egzekucji kwoty wynikającej z pierwotnej umowy łączącej strony. Sąd zaznacztł, iż w ugodzie w sprawie I C 1648/wskazano, że kwota 41.600 zł powstała w wyniku niezapłacenia przez D. D. (1) i K. D. (1) kwoty 41.600 zł za zakup 31 ton rzepaku. W wyniku zawartej ugody, która wywołała w ocenie Sądu skutek spełnienia świadczenia również w przedmiotowej sprawie, co stanowiło zdarzenie wskutek którego zobowiązanie wygasło i nie może być egzekwowane, D. D. (1) zapłacił nie tylko należność główną ale również koszty procesu. W istocie więc zasadny był jedynie jeden pozew o zapłatę kwoty 41.600 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. Powyższe powództwo zostało wytoczone w sprawie IC 1648/13 i należności wyegzekwowane w sprawie Km 1586/13, co pozwana w piśmie z dnia 4 marca 2013 r. przyznaje. Powyższe jednak nie prowadzi do wniosku, że dwa powództwa o zapłatę kwoty 41.600 zł były zasadne. Łącznie więc z jednej umowy D. D. (1) i K. D. byliby zobowiązani do zapłaty kwoty 83.200 zł, a tak nie było. Zdaniem Sądu nie sposób więc oprzeć się na ugruntowanym w orzecznictwie stanowisku, że spełnienie świadczenia w toku postępowania prowadzi do wniosku, że strona pozwana - spełniająca świadczenie proces przegrywa. W przedmiotowej sprawie uznano, że D. D. (1) spełnił całe świadczenie z umowy z dnia 24 kwietnia 2012 r., co wywołało skutek dla obowiązku spełnienia świadczenia przez K. D. (1). Oznaczało to, że podważona została zasadność wszczęcia egzekucji wobec tego ostatniego. Skoro wszczęcie tej egzekucji od samego początku oznaczało, że prowadzone są dwa postępowania egzekucyjne o łączną kwotę należności dwukrotnie przekraczającą należność określoną w umowie łączącej strony.

Apelację od rozstrzygnięcia Sądu I instancji wniosła pozwana, zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie kwoty 3.000 zł. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie następujących przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia:

1.  art. 233 § 1 k.p.c., poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, tj. weksla wystawionego przez powoda na rzecz S. L. (1), indosowanego na pozwaną i przyjęcie, że nabycie wierzytelności wekslowej przez indosatariusza na podstawie indosu dokonanym po upływie terminu ustanowionego dla dokonania protestu uzasadnia możliwość powoływania się przez wystawcę weksla wobec posiadacza weksla na zarzuty wynikające ze stosunku podstawowego, łączącego wystawcę weksla z remitentem;

2.  art. 233 § 1 k.p.c., poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, tj. akt sprawy I C 1648/13, w tym deklaracji wekslowej podpisanej przez powoda i uznanie, że dokumenty te jako stanowiące potwierdzenie zawarcia zobowiązania podstawowego pomiędzy powodem a S. L. (1) i potwierdzające jego treść mają znaczenie w niniejszej sprawie;

3.  art. 98 w zw. z art. 102 k.p.c. poprzez obciążenie pozwanej kosztami procesu w całości bez względu na fakt zaistnienia szczególnych okoliczności uzasadniających nieobciążanie pozwanej kosztami, w tym fakt, że wytoczenie powództwa o pozbawienie klauzuli wykonalności nastąpiło w momencie, kiedy postępowanie nie było wiadomo w jaki sposób zakończy się postępowanie o zapłatę z weksla wytoczone przez R. S. (1) przeciwko D. D. (2) zabezpieczającego ten sam pierwotny stosunek zobowiązaniowy.

Nadto skarżąca podniosła zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że pozwanej w dniu 31 października 2014 r. wydano odpis nakazu zapłaty wraz z klauzulą wykonalności oraz przyjęciu, że w dniu 20 maja 2013 r. na podstawie nakazu z dnia 29 kwietnia 2013 r. wydanego przez Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i W. w P. (sygn. akt I Nc 1218/13) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Poznań - Stare Miasto w P. wszczął egzekucję przeciwko D. D. (2) (Km 1583/13).

Apelująca zarzuciła również naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na treść wyroku, tj. art. 17 p.w., poprzez jego niezastosowanie, i przyjęcie, że powód mógł wobec pozwanej skutecznie podnosić zarzuty, które przysługiwałyby mu wobec poprzedniego posiadacza weksla, wynikające ze stosunku podstawowego.

Podnosząc powyższe skarżąca wniosła o zmianę wyroku poprzez orzeczenie, że tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 14 maja 2013 r. wydany przez Sąd Rejonowy w Grodzisku Wielkopolskim w sprawie I Nc 218/13 zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 9 września 2013 r. na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Grodzisku Wielkopolskim z dnia 26 sierpnia 2013 r. pozbawiony jest wykonalności w części, tj. co do kwoty należności głównej w wysokości 38 600 zł oraz co do odsetek ustawowych ponad kwotę 1 314,30 zł, obciążenie powoda kosztami procesu oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Nadto wniosła o zasądzenie jej na rzecz od powoda kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu apelacji pozwana podkreśliła abstrakcyjny charakter weksla, wskazując, iż weksel jest zobowiązaniem samoistnym, co oznacza, że sam dokument wekslowy jest dowodem istnienia zobowiązania. Podała, iż weksel, z którego pozwana dochodziła należności w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Grodzisku Wielkopolskim był wekslem indosowanym po wypełnieniu. To z kolei uniemożliwiało dłużnikowi podnoszenie tych samych zarzutów wobec nowego posiadacza, które miałby wobec remitenta. Jednocześnie podkreśliła, że nabyła zobowiązanie wekslowe w dobrej wierze. W ocenie skarżącej Sąd I instancji rozpoznając sprawę o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, biorąc pod uwagę abstrakcyjność zobowiązania wekslowego, nie powinien nawiązywać do stosunku podstawowego pomiędzy powodem a S. L. (1). W konsekwencji nie powinien pozbawiać wykonalności tytułu wykonawczego wydanego w postępowaniu nakazowym z weksla.

W dalszej kolejności skarżąca wywiodła, iż w czasie kiedy wniosła o wszczęcie i przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego przeciwko K. D. (2) – co nastąpiło pismem z dnia 3 października 2013 r. – nie toczyło jakiekolwiek inne postępowanie egzekucyjne z tytułu niespełnionego świadczenia zabezpieczonego wekslem. W sprawie rozpoznawanej przed Sądem Rejonowym Poznań Nowe Miasto i W. w P. S. wniósł o przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego pismem z dnia 19 listopada 2014 r. Zdaniem apelującej Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że nastąpiło to już w dniu 20 maja 2013 r. Data ta w ocenie pozwanej nie znajduje uzasadnienia w jakimkolwiek dokumencie sporządzonym w niniejszej sprawie. W rezultacie pozwana podniosła, iż wnosząc o przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego nie mogła mieć wiedzy co do skuteczności działań windykacyjnych podejmowanych na wniosek R. S. (1).

Apelująca podała także, iż kiedy powód wnosił powództwo o pozbawienie tytułu wykonawczego klauzuli wykonalności sprawa z powództwa R. S. (1) przeciwko D. D. (2) nie była jeszcze prawomocnie rozstrzygnięta, a wpłaty przez D. D. (1) były dokonywane w listopadzie grudniu 2014 r., a więc pół roku po wszczęciu postępowania w przedmiocie pozbawienia klauzuli wykonalności. Podnosząc powyższe skarżąca stwierdziła, że rozstrzygnięcie sądu nakazujące jej w pełni pokryć koszty postępowania w związku z pozbawieniem wykonalności tytułu wykonawczego zmierza do jej pokrzywdzenia. Stanęła na stanowisku, iż w momencie wytoczenia powództwa i na długo po tym, była w pełni uprawniona do prowadzenia egzekucji, a w momencie powzięcia wiedzy o wyegzekwowaniu świadczenia przez R. S. (1), cofnęła wniosek. W rezultacie nawet gdyby przyjąć, że prawidłowo pozbawiono wykonalności tytuł wykonawczy, to obowiązek zwrotu kosztów postępowania należy rozpatrywać w kontekście brzmienia art. 102 k.p.c. Sąd powinien w ocenie pozwanej wziąć pod uwagę okoliczność, iż w toku postępowania egzekucyjnego cofnęła wniosek, czym wyraziła wolę wstrzymania działań egzekucyjnych prowadzonych przeciwko powodowi.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 600 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji. W uzasadnieniu przyjętego stanowiska procesowego podkreślił, że argumentacja skarżącej, iż dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia analiza stosunku podstawowego jest bezzasadna. Zarzucił w tym względzie, iż pozwana nadużywa abstrakcyjnego charakteru weksla. Dodatkowo zaznaczył, iż w chwili wyrokowania nie był dłużnikiem pozwanej. Wskazał, iż skoro powód był solidarnie zobowiązany z D. D. (1) do zapłaty na rzecz określonej osoby a w celu zabezpieczenia tego samego roszczenia zostały wystawione weksle, to spłata przez jednego z dłużników solidarnych uwalniała drugiego od spłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja pozwanej okazała się nieuzasadniona i w związku z tym podlegała oddaleniu. Sąd Okręgowy po ponownej analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, które znajdują oparcie w zebranym w sprawi materiale dowodowym , który został prawidłowo zgromadzony i oceniony w granicach określonych przepisem art. 233 § 1 kpc. Rację jednak trzeba przyznać pozwanej, że nie jej a R. S. (1) na podstawie zarządzenia z dnia 30.10.2014r. wydano odpis nakazu zapłaty z dnia 29.04.2013r. wydanego przez Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i W. w P. w sprawie I Nc 1218/13 wraz z klauzulą wykonalności. Błąd ten nie miał jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Odnosząc się do zarzutów apelacji, po pierwsze wskazać należy, że pozwana nie uzasadniła z jakich powodów zaskarża wyrok Sądu Rejonowego jedynie w części tj. co do kwoty 3000 zł, a co za tym idzie uznaje to rozstrzygnięcie w znacznej części za uzasadnione. Wskazać bowiem należy, że zgłoszone w apelacji zarzuty w razie ich uwzględnienia prowadziłyby do oddalenia powództwa w całości.

Apelująca zarzuca Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, polegającą na przyjęciu, że nabycie wierzytelności wekslowej na podstawie indosu po upływie terminu płatności weksla uzasadnia możliwość powoływania się przez wystawcę weksla na zarzuty wynikające ze stosunku podstawowego oraz uznanie, że deklaracja wekslowa znajdująca się w aktach IC 1648/13 Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i W. w P. i inne dokumenty znajdujące się w tych aktach jako stanowiące potwierdzenie zawarcia zobowiązania podstawowego mają znaczenie w niniejszej sprawie. Podkreślić w tym miejscu należy, że czego pozwana nie kwestionowała, że co do tej samej wierzytelności toczyły się dwa odrębne postępowania rozpoznawcze: przed Sądem Rejonowym Poznań Nowe Miasto i W. w P. pod sygnaturą IC 1648/13 i Sądem Rejonowym w Grodzisku Wielkopolskim pod sygnaturą INc 318/13 i wydano w związku z tym dwa tytuły wykonawcze. Wynika to także wprost z treści pozwów w obu sprawach, które są niemal identyczne, w obu sprawach powodów reprezentował także ten sam zawodowy pełnomocnik. Jednak wierzycielom w obu tych postępowaniach, co nie było przez pozwaną kwestionowane należy się jedna wierzytelność. Z treści weksla, który był podstawą wydania przez Sąd Rejonowy w Grodzisku Wielkopolskim nakazu zapłaty z dnia 14.03.2014r. wynika, że jest to weksel opatrzony klauzulą „bez protestu”, który miał być płatny do dnia 7.02.2013r. i został indosowany w dniu 9 lutego 2013r., to jest po upływie terminu płatności. Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30.10.2008r. sygn. akt IV CSK 249/08, zgodnie z którym w przypadku weksla opatrzonego klauzulą „bez protestu” indos na wekslu własnym dokonany po upływie terminu płatności weksla ma skutki przelewu a art. 509 kc. Nabycie wierzytelności wekslowej przez indosatariusza na podstawie wspomnianego indosu uzasadnia więc możliwość powoływania się przez wystawcę weksla wobec posiadacza weksla na zarzuty wynikające ze stosunku podstawowego, łączącego wystawcę weksla z remitentem. Nie może więc być mowy o naruszeniu przez Sąd Rejonowy art. 17 prawa wekslowego poprzez jego niezastosowanie, skoro indos w niniejszej sprawie ma jedynie skutki przelewu z art. 509kc. Wobec tego rację miał Sąd I instancji przyjmując, że ustaleń czy wierzytelność pozwanej po powstaniu tytułu wykonawczego wygasła (art. 840 § 1 pkt 2 kpc) wystawca weksla mógł dokonać odwołując się do stosunku podstawowego leżącego u podstaw wystawienia weksla, na podstawie którego wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Grodzisku Wielkopolskim z dnia 14.03.2013r. w sprawie o sygnaturze akt INc 318/13, w tym znaczenie dla tego ustalenia ma deklaracja wekslowa znajdująca się w aktach sprawy prowadzonej przed Sadem Rejonowym Poznań Nowe Miasto i W. w P. pod sygnaturą IC 1648/13. Opierając się na tych dokumentach oraz informacjach w jakiej części wierzytelność została wyegzekwowana Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił w jakiej części należy pozbawić wykonalności tytułem wykonawczy w niniejszej sprawie. Reasumując zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, stąd nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów. Nie doszło również do naruszenia prawa materialnego mogącego mieć wpływ na treść wyroku tj. art. 17 prawa wekslowego poprzez jego niezastosowanie.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 98 kpc w związku z art., 102 kpc poprzez obciążenie pozwanej kosztami procesu mimo, że istniały okoliczności uzasadniające nieobciążanie pozwanej kosztami, zarzut ten również okazał się nieuzasadniony. Z treści protokołu rozprawy z dnia 28.08.2015r. wynika bowiem, że przed wydaniem wyroku strony prowadziły rozmowy na temat ugodowego zakończenia sporu. Istotnie przez większą cześć trwania postepowania w niniejszej sprawie, dług wystawcy weksla i powoda w niniejszej sprawie nie był uregulowany. Należy zgodzić się z pozwaną, że gdyby sprawa zakończyła się przed dokonaniem wpłat z tego tytułu, to powództwo zostałoby oddalone. Tak się jednak nie stało a sąd ocenia stan sprawy istniejący w dacie zamknięcia rozprawy (art. 316 § 2 kpc). Pozwana miała możliwość zmiany swojego stanowiska, z czego nie skorzystała. Zdaniem Sądu Okręgowego w sprawie nie zachodzą zaś inne szczególne okoliczności pozwalające na zastosowanie art. 102 kpc, zgodnie z którym w przypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej spór tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Jest ro bowiem przepis szczególny, który nie może być interpretowany rozszerzająco, a jego zastosowanie zależy od okoliczności konkretnej sprawy. W praktyce orzeczniczej sądy orzekają o kosztach procesu na podstawie art. 2102 kpc w sprawach o wyjątkowym charakterze, w przypadku niesumiennego lub oczywiście niewłaściwego postepowania strony żądającej kosztów procesu, w przypadku wystąpienia szczególnej sytuacji jednej ze stron. W każdym przypadku to na sądzie spoczywa obowiązek, oceny czy zaistniałe w toku postępowania przesłanki są tymi szczególnymi z uwagi na które można ograniczyć lub znieść odpowiedzialność za koszty procesu. W niniejszej sprawie apelująca szczegółowo opisuje chronologię zdarzeń jeżeli chodzi o wpływ kolejnych kwot, wszczęcia postepowania egzekucyjnego, wskazuje także że w toku działań egzekucyjnych wyraziła wolę wstrzymania działań egzekucyjnych. Wcześniej jednak doszło do wypełnienia dwóch weksli niezupełnych w dacie ich wystawienia, obu na całe kwoty stanowiące zobowiązanie powoda i D. D. (1), wbrew treści deklaracji wekslowej a wyegzekwowanie należności na podstawie obydwu tytułów wykonawczych doprowadziłoby do sytuacji, w której cała wierzytelność zostałby wyegzekwowania dwukrotnie.

Jak wskazano wyżej Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia w zakresie stanu faktycznego w niniejszej sprawie, za wyjątkiem wskazanym wyżej. w tym co do daty wszczęcia postępowania zabezpieczającego na podstawie nakazu zapłaty wydanego w dniu 29.04.2013r. przez Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i W. w P. w sprawie INc 1218/13 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, co wynika z akt sprawy Km 1586/13 prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań - Stare Miasto w P..

Mając na uwadze wszystko powyższe, na podstawie art. 385 kpc , orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach postepowania apelacyjnego, zawarte w punkcie II sentencji wyroku zapadło na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc i art. 99 kpc oraz przepisów rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 w sprawie opłat za v czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013r.poz. 490 ze zm.)

SSO Agnieszka Tarasiuk-Tkaczuk SSO Dorota Gamrat-Kubeczak SSR del. Dagmara Gałuszko