Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kielcach V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Michał Derela

protokolant st. sekr. sąd. Wioletta Jekiełek

po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2017 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa: W. D.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

I - zasądza od (...) SA w W. na rzecz W. D. kwotę 2585,73 zł (dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt pięć zł siedemdziesiąt trzy gr) z ustawowymi odsetkami od 20 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

II - oddala powództwo w pozostałej części,

III - zasądza od (...) SA w W. na rzecz W. D. kwotę 1405,45 zł (tysiąc czterysta pięć zł czterdzieści pięć gr) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR M. D.

Sygn. akt V GC 318/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 22 grudnia 2016 roku W. D. wniósł o zasądzenie od (...) SA w W. kwoty 2885,73 zł, na którą składa się kwota 2585,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20. 11. 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwota 300 zł tytułem kosztów kalkulacji.

W uzasadnieniu powód podniósł, że szkoda powstała w dniu 20.10.2015 r., kiedy w wypadku uszkodzeniu uległ pojazd marki A. nr rej. (...). Sprawca wypadku poruszał się pojazdem, dla którego zawarto umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym. Szkoda została zgłoszona pozwanemu, który przyjął za nią odpowiedzialność. Powód na podstawie umowy cesji praw do odszkodowania zawartej w dniu 16.12.2016 r. z Panem S. G. nabył wszelkie prawa do odszkodowania jakie przysługiwały mu wobec pozwanego z tytułu opisanej powyżej szkody. Z kalkulacji sporządzonej przez (...) Sp. z o.o. wynika, że rzeczywisty koszt naprawy pojazdu kształtuje się na poziomie 4 222,43 zł. Ponieważ pozwany wypłacił dotychczas 1 636,70 zł, do zapłaty pozostało 2 585,73 zł. Ponadto, w celu ustalenia rzeczywistego kosztu naprawy pojazdu powód zlecił wykonanie kalkulacji naprawy. Koszt wykonania tej kalkulacji wyniósł 300 zł netto, co dokumentuje odpowiednia faktura.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) SA w W. wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu przyznał, iż w wyniku zdarzenia drogowego w dniu 20 października 2015r. uszkodzeniu uległ pojazd A. (...), nr rej (...), należący do G. S., oraz że szkoda została zgłoszona do pozwanego jako do podmiotu, który ponosi odpowiedzialność za skutki zaistniałego zdarzenia, z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany ustalił, że koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wyniesie 1.636,70zł i kwotę w tej wysokości wypłacono w dniu 2 listopada 2015r. na rzecz poszkodowanego. Pozwany uwzględnił, że prawy przedni błotnik pojazdu poszkodowanego był już wcześniej naprawiany. Powód przedstawia jedynie prywatny dokument- Kalkulację naprawy nr (...), którą pozwany kwestionuje. Ponieważ technologia naprawy nie jest prawnie wiążąca, to powszechna praktyka braku sztywnego respektowania wszystkich zapisów technologii producenta nie jest niczym zaskakującym. Praktyka liberalnego podejścia do technologii producenta (w tym: kupowania części poza (...) albo naprawiania uszkodzeń części które technologia nakazuje wymienić) jest po prostu powszechnym refleksem świadomego wyboru poszkodowanego. Nie ma obligatoryjnego obowiązku wymiany części na najdroższe. Zdaniem wielu Sądów szkodę należy badać szkodę in concreto, a nie in abstracto. Zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie ( (...)), „nie sposób przyjąć że powódka może domagać się zapłaty hipotetycznych kosztów naprawy samochodu, w sytuacji gdy naprawy już dokonała”. Pozwany zakwestionował również celowość zasądzenia kwoty 300 zł tytułem ekspertyzy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 października 2015 r. doszło do kolizji, w której uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) nr rej. (...) należący do G. S.. Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem, którego samoistny posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym (...) SA w W.. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanemu 1.636,70 zł w dniu 2 listopada 2015r. tytułem odszkodowania. (bezsporne)

Umową z dnia 16 grudnia 2016 roku poszkodowany G. S. przelał wierzytelność z tytułu odszkodowania wobec (...) SA w W. w związku ze szkodą z dnia 20 października 2015 r. w pojeździe marki A. nr rej. (...) na powoda W. D.. (bezsporne, umowa k.8)

Przywrócenie samochodu A. nr rej. (...) do stanu sprzed kolizji jest ekonomicznie uzasadnione i możliwe przy użyciu do naprawy części oryginalnych z logo producenta pojazdu (O) i części alternatywnych o jakości Q w warsztacie nieautoryzowanym, a koszt takiej naprawy wynosiłby 4270,40 zł brutto.

( dowód: opinia pisemna i ustna biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej

P. K. k. 95-100)

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie pozostaje bezsporne, że pozwany zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność za szkodę w samochodzie poszkodowanej zaistniałą na skutek kolizji, na podstawie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, jak również, że wypłacił poszkodowanej odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe w łącznej wysokości 1.636,70 zł. Nie była kwestionowana skuteczność cesji wierzytelności na powoda. Sporne jest zaś to, czy powodowi należy się dalsze odszkodowanie, w wysokości dochodzonej pozwem.

Zgodnie z treścią 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Z uwagi na potrzebę wiadomości specjalnych, Sąd na wniosek powoda dopuścił dowód z opinii z zakresu techniki samochodowej P. K., którą Sąd podzielił w całości jako fachową, niesprzeczną i wynikającą z wiedzy i doświadczenia biegłego. Z opinii tej wynika, że koszt wymagany do przywrócenia do stanu poprzedniego i ekonomicznie uzasadniony wynosił 4270,40 zł zł. Utrwalony jest pogląd, że poszkodowany ma prawo do dokonania naprawy samochodu przy użyciu części nowych oryginalnych z logo producenta lub zamienników porównywalnej jakości kategorii Q.

Wobec powyższego, na uwzględnienie zasługuje żądanie zasądzenia różnicy pomiędzy dochodzoną pozwem wartością szkody 4222,43 zł a wypłaconą kwotą 1.636,70 zł, zgodnie z żądaniem pozwu.

Sąd nie podzielił natomiast żądania powoda zasądzenia na jego rzecz kwoty 300 zł tytułem poniesionych przez niego kosztów kalkulacji naprawy pojazdu, jako nie pozostającego w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Po pierwsze, należy mieć na uwadze, że podstawowym sposobem naprawienia szkody winno być przywrócenie stanu poprzedniego. Poszkodowany może więc zlecić naprawę samochodu dowolnemu warsztatowi i wówczas koszt tej naprawy stanowi bezpośrednio o wysokości poniesionej szkody. Jeśli zaś poszkodowany nie decyduje się na naprawę (a przynajmniej nie wywodzi z tego faktu swoich roszczeń), lecz dochodzi zamiast tego odszkodowania w pieniądzu, to w ocenie Sądu, stanowi ryzyko poszkodowanego ocena, czy uzyskana kwota odszkodowania go satysfakcjonuje, czy nie. Należy podkreślić, że jeśli poszkodowany ma wątpliwości, czy odszkodowanie zapewni przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego, może oddać samochód do profesjonalnej naprawy i obciążyć pozwanego rzeczywiście poniesionymi, a nie hipotetycznymi kosztami usunięcia szkody. Tym bardziej nie pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą ekspertyza zlecona nie przez poszkodowanego, ale podmiot, który nabył wierzytelność. Ponieważ powód profesjonalnie zajmuje się skupowaniem i dochodzeniem roszczeń z tytułu szkód komunikacyjnych, zatem szacowanie kosztów usunięcia szkody jest w ocenie Sądu kosztem jego działalności gospodarczej i stanowi jego ryzyko. Z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie III CZP 24/04 wynika, że odszkodowanie może – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy. W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest jednak adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy szkodą, a zleceniem ekspertyzy. Kalkulacja prywatna przy tym i tak nie ma znaczenia dla udowodnienia wysokości odszkodowania, która podlega weryfikacji przez biegłego w toku procesu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 415 w zw. z art. 822 §1 kc zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2585,73 zł tytułem pozostałej części odszkodowania i oddalił powództwo w pozostałej części.

O odsetkach od tej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. od 20 listopada 2014 r., kiedy roszczenie było wymagalne, zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., rozdzielając je stosunkowo, ponieważ powództwo okazało się zasadne jedynie w 89%. Powód poniósł koszty w wysokości 145 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej, 900 zł kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz kwoty 630,50 zł tytułem wynagrodzenia biegłego (łącznie 1692,50 zł), z czego należy mu się zwrot 89%, czyli 1506,32 zł. Na koszty pozwanego złożyły się analogiczne koszty zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej, łącznie 917 zł, z czego należy mu się zwrot 11%, czyli 100,87 zł. Powodowi zatem należy się zwrot od pozwanego różnicy 1405,45 zł, którą zasądzono.

SSR Michał Derela