Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

protokolant: sekretarz sądowy Monika Suwalska

przy udziale prokuratora Józefa Gacka

po rozpoznaniu dnia 23 sierpnia 2017 r.

sprawy D. K. syna A. i J. ur. (...) w W.

oskarżonego o czyny z art. 278 § 1 i 5 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 18 stycznia 2017 r. sygn. akt IV K 873/16

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postepowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 572/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie, a ujawnione w toku przewodu sądowego dowody poddał wszechstronnej analizie. Ocena ta uwzględnia dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k., biorąc pod uwagę każdorazowo wskazania wiedzy, zasady doświadczenia życiowego oraz reguły logicznego rozumowania. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy, a zaprezentowana w, spełniającym wszelkie wymogi art. 424 k.p.k., pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, uznana być zatem musi za ocenę swobodną, o której mowa w treści art. 7 k.p.k. i jako taka pozostaje pod ochroną tego przepisu. Tak przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziło Sąd Rejonowy do prawidłowych ustaleń faktycznych będących podstawą zapadłego orzeczenia.

Tym samym za chybiony należy uznać zarzut apelacji, iż Sąd pierwszej instancji dokonał dowolnych, tj. niepopartych przeprowadzonymi dowodami, ustaleń w zakresie towarzyszącego sprawcy zamiaru przywłaszczenia bankowych kart płatniczych oraz dokumentów stwierdzających tożsamość pokrzywdzonych. W ten bowiem sposób należy rozumieć intencję skarżącego, gdy wskazuje on, że cyt. „kradzież dokumentów nie była celem wykorzystania ich w jakichkolwiek celach”.

W pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy umotywował swe stanowisko w tym zakresie, które to poglądy Sąd Okręgowy w pełni akceptuje i przyjmuje za własne. Ponowne ich tu przytaczanie jest więc zbędne. Wskazać jedynie należy, że za przyjęciem towarzyszącego sprawcy zamiaru przywłaszczenia kart płatniczych J. O. (1) i Z. K. oraz dowodów osobistych Z. K. i J. O. (2) przemawia już sam sposób działania D. K.. Bezsporne pozostaje, że sprawca w swym działaniu motywowany był chęcią zdobycia pieniędzy na środki odurzające, od których jest uzależniony. Jednak jego bezpośrednie działania nakierowane były na gwałtowny zabór w całości torebek lub wózka ręcznego pokrzywdzonych i natychmiastowe oddalenie się w ustronne miejsce celem uniknięcia ewentualnego pościgu oraz dokonania tam selekcji zrabowanych przedmiotów. Działanie sprawcy, jego bezpośredni cel, nakierowane było na kradzież, tj. zabór w celu przywłaszczenia, torebki lub wózka ręcznego jako całości, ze wszystkimi przedmiotami w nich się znajdującymi, bez rozróżnienia czy będą dla niego następnie użyteczne czy też nie. Pamiętać przy tym należy, na co wskazał Sąd Rejonowy, że przestępstwo kradzieży ma miejsce już w chwili objęcia przez sprawcę we władanie cudzych rzeczy ruchomych, jak również kart płatniczych oraz dokumentów stwierdzających tożsamość innej osoby. Późniejsze wyzbycie się zagarniętych przedmiotów nie ma wpływy na realizację znamion przestępstwa z art. 278 § 1 lub 6 kk czy art. 275 § 1 kk. Nadto późniejsza selekcja zagarniętych przez D. K. przedmiotów i porzucanie wszystkich poza pieniędzmi nie świadczy o braku zamiaru przywłaszczenia tych rzeczy, a właśnie o chęci włączeniu ich do mienia sprawcy przynajmniej do czasu dokonania selekcji. Porzucając zbędne dla niego rzeczy sprawca postąpił z nimi jak właściciel, takie zachowanie pozostaje bowiem w kręgu uprawnień właścicielskich.

Do przypisania umyślności koniecznym jest, by sprawca uświadamiał sobie istnienie wszystkich znamion przedmiotowych czynu zabronionego, co stanowi stronę intelektualną zamiaru bezpośredniego, jak i wynikowego. W wypadku przestępstwa kradzieży karty płatniczej (art. 278 § 5 kk), jak również dokumentu stwierdzającego tożsamość innej osoby (art. 275 § 1 kk), sprawca musi więc sobie uświadamiać, że dokonuje zaboru tego rodzaju przedmiotu innej osoby. Świadomość ta nie musi jednak osiągnąć poziomu całkowitej pewności, jak również sprawca nie musi dokładnie znać cech przedmiotu, którego zaboru dokonuje. Wystarczy by miał on świadomość, że tego rodzaju przedmioty z dużym prawdopodobieństwem znajdują się w większym zbiorze ruchomości, który jako całość sprawca zamierza ukraść. Do przypisania przestępstwa kradzieży karty płatniczej, jak również dokumentu stwierdzającego tożsamość innej osoby wystarczające jest by sprawca uświadamiał sobie, że dokonuje kradzieży całości torebki damskiej lub spełniającego również jej rolę wózka ręcznego. Zgodnie z ich przeznaczeniem, w ich wnętrzu przechowywane i przenoszone są bowiem m.in. dowody osobiste oraz karty płatnicze. Praktyka taka jest powszechne. Brak świadomości sprawcy w zakresie przedmiotu czynności wykonawczej można by w tej sytuacji rozważać jedynie, gdyby wewnątrz torebki damskiej będącej przedmiotem zaboru znajdowały się przedmioty zazwyczaj w niej nieprzechowywane, takie jak gotówka znacznej wartości, wartościowa biżuteria czy przedmioty o wartości artystycznej.

Sąd Rejonowy dokonał więc prawidłowych ustaleń faktycznych przypisując D. K. zamiar kierunkowy, tj. chęć przywłaszczenia kart płatniczych J. O. (1) i Z. K. oraz dowodów osobistych Z. K. i J. O. (2).

Za niezrozumiały należy uznać zarzut apelującego wskazującego, że cyt. „kwoty przestępstwa są występkowe”. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił wartość przedmiotów zagarniętych każdym z przypisanych D. K. czynów. Zasadnie przyjął również, że wartość mienia zagarniętego każdej z trzech pokrzywdzonych nie przenosiła ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę, co doprowadziło z kolei do, w pełni odpowiadającego prawu, zakwalifikowania tych czynów jako wykroczeń z art. 119 § 1 kw.

Brak jest również podstaw do uznania kar jednostkowych, jak również kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności wymierzonej D. K. za karę rażąco surową. Sąd Rejonowy miarkując karę oparł się na dyrektywach jej wymiaru określonych w art. 53 kk, rozważając zarówno liczne okoliczności obciążające, jak również okoliczność łagodzące w postaci przyznania się do winy oraz ujawnienia przez oskarżonego swego sprawstwa w zakresie czynów opisanych w pkt 2 i 3 aktu oskarżenia, które miały przemożny wpływ na ostateczny, łagodny wymiar reakcji karnej. Mimo ścisłego związku czasowego między przypisanymi przestępstwami, brak jest podstaw do wymierzenia oskarżonemu kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji, o co wnosił w apelacji. Nie pozwalają na to bowiem pobudki jakimi kierował się sprawca, jak również jego właściwości osobiste, o których świadczy jego wielokrotna karalność.

Biorąc pod uwagę sytuację materialną i osobistą oskarżonego Sąd Okręgowy uznał, że zachodzą przesłanki określone w art. 624 § 1 k.p.k. uzasadniające zwolnienie go od ponoszenia kosztów postępowania, a tym samym przejął je na rachunek Skarbu Państwa.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd Odwoławczy orzekł jak na wstępie.