Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska

Sędziowie: SO Anna Górnik (spr.)

SR del. Rafał Lila

Protokolant: st.sekr.sądowy Joanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2017 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa "B. (...) a (...)" spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko (...) Towarzystwo (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 1 lutego 2017 roku, sygnatura akt X GC 1034/16

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO (...)SSO (...)SSR del. (...)

Sygn. akt VIII Ga 222/17

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2016 roku powód „B. rent a car” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko (...) Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. domagając się zapłaty kwoty 4 428,32 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 10 lipca 2015 roku (od dnia 1 stycznia 2016 roku z odsetkami ustawowymi za opóźnienie) i kwoty 200 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu wywodził, że dochodzona kwota stanowi odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Sprawca szkody korzystał bowiem z ochrony ubezpieczeniowej OC udzielonej mu przez pozwanego, a poszkodowany wskutek kolizji zmuszony był korzystać z samochodu zastępczego. Powód dochodził od pozwanego kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy rzeczywistym kosztem najmu pojazdu zastępczego a otrzymanym z tego tytułu odszkodowaniem. Ponadto powód dochodził kwoty 200 zł tytułem poniesionych kosztów analizy prawnej przedmiotowej sprawy.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, którym przedmiotowy nakaz zaskarżono w całości, pozwany (...) Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu zakwestionowano długość okresu na jaki została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego oraz wysokość stawki najmu pojazdu. Wskazał, ze uznaje za zasadny czas najmu pojazdu zastępczego przez okres 20 dni po stawce 245 zł brutto za dobę, zakwestionował również zasadność żądania przez powoda kwoty 200 zł tytułem analizy prawnej dokumentów.

Wyrokiem z dnia 1 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanego (...) Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda „B. rent a car” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 2940 zł wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. jako odsetki ustawowe za opóźnienie) od dnia 10 lipca 2015 r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 103,11 zł tytułem kosztów procesu.

Powyższy wyrok zapadł po ustaleniu przez Sąd Rejonowy, iż w wyniku kolizji drogowej z dnia 20 lutego 2015 roku, uszkodzeniu uległ samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do R. S.. Sprawca kolizji legitymował się umową ubezpieczenia zawartą z (...) Towarzystwem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W.. Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi w tym samym dniu, zarejestrowano szkodę pod numerem (...). Poszkodowany odstawił pojazd do naprawy w serwisie (...) w dniu 23 lutego 2015 roku. W wyniku zdarzenia poszkodowany pozbawiony został środka lokomocji używanego do celów prywatnych i zmuszony został do wynajęcia pojazdu zastępczego. R. S. zawarł z „B. rent a car” spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dnia 24 marca 2015 roku umowę najmu samochodu zastępczego marki K. (...). Należność za wynajem pojazdu wynosiła 237 zł netto za dobę. Tego samego dnia poszkodowany oraz wynajmujący zawarli umowę cesji wierzytelności przysługującą poszkodowanemu z tytułu prawa do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 20 lutego 2015 roku zarejestrowaną pod numerem (...). Poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego od 24 marca 2015 roku do dnia 23 kwietnia 2015 roku, tj. do dnia odbioru naprawionego pojazdu z warsztatu. Z tego tytułu w dniu 23 kwietnia 2015 roku wynajmujący pojazd wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 9 328,32 zł brutto (7 584 zł netto).

Sad ustalił dalej, że pismem z dnia 8 czerwca 2015 roku spółka (...) rent a car” wezwała ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 9 328,32 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Decyzją z dnia 16 czerwca 2015 roku ubezpieczyciel przyznał wynajmującemu kwotę 4 900 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego uznając za uzasadniony najem pojazdu przez okres 20 dni przy uwzględnieniu stawki 245 zł brutto za dobę. Kancelaria radcy prawnego J. J. dnia 2 listopada 2015 roku wystawiła spółce (...) rent a car” fakturę VAT nr (...) na kwotę 24 600 zł brutto (20 000 zł netto) tytułem wynagrodzenia za analizę dokumentów zgodnie z załącznikiem z dnia 2 listopada 2015 roku. Spółka dnia 7 grudnia 2015 roku uregulowała przedmiotową należność. Do czasu oddania pojazdu do naprawy w serwisie (...), pojazd był użytkowany przez poszkodowanego. Po rozbrojeniu pojazdu w dniu oddania do naprawy, pojazd pozostawał w serwisie i nie mógł być użytkowany przez poszkodowanego. Okres naprawy z uwzględnieniem technologicznego czasu naprawy, okresu likwidacji szkody i czasu realizacji zamówionych części wynosił około 33 dni.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, że powództwo okazało się uzasadnione w przeważającej części.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, Sąd również nie powziął wątpliwości co do ich formy i treści. Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się także na opinii biegłego, która nie budziła zastrzeżeń co sposobu jej sporządzenia i treści sformułowanych w niej wniosków, była rzetelna logiczna i jasna, a tym samym mogła stanowić podstawę ustaleń w sprawie.

Jako podstawę prawną powództwa Sąd wskazał art. 822 § 1 k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie z art. 4 ww. ustawy ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie natomiast do treści art. 13 ust. 2 ustawy o obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art.22 ust. 1 ustawy). I tak zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Na wstępie wskazać należy, że sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 436 § 2 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń - według zasad określonych w § 2 tego przepisu.

W rozpoznawanej sprawie, zdaniem Sądu I instancji, pozwany nie kwestionował, że sprawcą szkody była osoba, która była w tym czasie ubezpieczona z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, niesporny był także zakres uszkodzeń pojazdu poszkodowanego i sposób rozliczenia szkody. Sporną natomiast okazała się przede wszystkim kwestia zasadności żądania odszkodowania tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości przekraczającej wypłaconą przez pozwanego kwotę 4 900 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, która to kwota zdaniem pozwanego zrekompensowała roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu w całości. Ponadto zakwestionował również zasadność żądania przez powoda kwoty 200 zł tytułem analizy prawnej dokumentów.

Przechodząc do merytorycznych rozważań dotyczących zasadności żądania powoda w pierwszej kolejności Sad Rejonowy wskazał na treść przywołanego na wstępie art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody obejmuje w granicach wyznaczonych przez związek przyczynowy straty, jakie poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono, zaś granice odpowiedzialności z punktu widzenia związku przyczynowego reguluje art. 361 § 1 k.c. W doktrynie powszechnie przyjęta jest zasada adekwatnego (normalnego) związku przyczynowego. Dla oceny tego związku przyjmuje się dwuetapowy sposób postępowania - w pierwszej kolejności bada się, czy pomiędzy kolejnymi faktami istnieją obiektywne powiązania, czy dany fakt był koniecznym warunkiem wystąpienia innego faktu (skutku). W przypadku odpowiedzi pozytywnej należy dokonać podziału następstw na „normalne” i „nienormalne”. Prawnie doniosłe bowiem są jedynie następstwa typowe, a więc takie, o których, na podstawie zasad doświadczenia życiowego wiadomo, że są charakterystyczne dla danej przyczyny (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 18 maja 2000 roku, III CKN 810/98, LEX 51363). W niniejszej sprawie bezsprzecznym pozostaje fakt, że poszkodowany na skutek uszkodzenia pojazdu, pozbawiony został środka lokomocji używanego do celów prywatnych.

W dalszej kolejności, Sąd rozważał kwestie dotyczące okresu, za który zwrot kosztów najmu pojazdu jawi się jako zasadny oraz wysokości przyjętej stawki dobowej najmu pojazdu. Zważając na zarzuty pozwanego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. W sporządzonej opinii biegły ustalił, że do czasu oddania pojazdu do naprawy w serwisie (...), pojazd był użytkowany przez poszkodowanego. Biegły wskazał, że okres naprawy z uwzględnieniem technologicznego czasu naprawy, okresu likwidacji szkody i czasu realizacji zamówionych części wynosił około 33 dni. Sąd uznał, że opinia biegłego powołanego w sprawie jest wystarczająca do wydania orzeczenia w sprawie. Wskazał, że Sąd Najwyższy, wielokrotnie przyjmował, że jeśli sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPiUS 2000 nr 23, poz. 869, z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPiUS 1997 nr 23, poz. 476). Sąd nie widział też potrzeby zobowiązywania biegłego do sporządzenia uzupełniającej opinii, mając na uwadze, że potrzeba sporządzenia uzupełniającej opinii biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii, gdyż odmienne stanowisko oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzać dowód z wszystkich możliwych opinii biegłych aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byli tego samego zdania co strona. Tym samym Sąd podzielił stanowisko biegłego sądowego zawarte w opinii i przyjął je do ustaleń faktycznych, jako wiadomości wystarczające do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Opinia powołanego w sprawie biegłego posiada walor wiarygodności i nadaje się do poczynienia stanowczych ustaleń faktycznych w sprawie.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy ustalił, że najem pojazdu zastępczego przez okres 32 dni (zgodnie z roszczeniem powoda) przy uwzględnieniu dobowej stawki w wysokości 245 zł brutto tj. stawki uznanej przez pozwaną jest w pełni uzasadniony (7840 – 4900). Powód bowiem nie wykazał, iż stawka 237 zł netto (291,51 zł brutto) była stawką rynkową. Z uwagi na brak zapłaty ze strony poszkodowanego, a dokonany przelew wierzytelności faktura wystawiona przez powoda nie może stanowić o wysokości szkody. Z uwagi zaś na częściową wypłatę odszkodowania przez pozwanego, podaną kwotę należało pomniejszyć o należność dotychczas wypłaconą to jest o kwotę 4 900 zł. Ostatecznie zatem roszczenie powoda okazało się uzasadnione w części. W pozostałym zakresie powództwo oddalono.

Sąd Rejonowy uznał za nieuzasadnione roszczenie powoda o zwrot kosztów analizy prawnej. W ocenie Sądu poniesienie tych kosztów przez powoda nie zostało należycie wykazane. W celu udowodnienia poniesienia przez powoda kosztów analizy prawnej w kwocie 200 zł przedłożył on fakturę VAT nr (...) na kwotę 24 600 zł brutto (20 000 zł netto) wystawioną „tytułem wynagrodzenia za analizę dokumentów zgodnie z załącznikiem z dnia 2 listopada 2015 roku” przez kancelarię radcy prawnego J. J. na rzecz spółki (...) rent a car” (k. 33) wraz z potwierdzeniem przelewu przedmiotowej kwoty na rzecz kancelarii z dnia 7 grudnia 2015 roku (k. 33v). Z powyższych dokumentów nie wynika aby dokonano analizy dokumentów złożonych w przedmiotowej sprawie, a ponadto aby powód podniósł z tego tytułu koszty w wysokości 200 zł. Powód nie przedłożył załącznika z dnia 2 listopada 2015 roku wskazanego w fakturze VAT nr (...), tym samym roszczenie w tym zakresie uznano za wykazane.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c. przy uwzględnieniu art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152), który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Pismem z dnia 8 czerwca 2015 roku powód wezwała ubezpieczyciela do zapłaty tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Żądanie zapłaty odsetek od dnia 10 lipca 2015 roku znajduje zatem podstawę prawną.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c., który stanowi, że Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W niniejszej sprawie powód wygrał spór co do 63,51 % roszczenia, co oznacza, że w 36,49 % uległ pozwanemu. Na koszty poniesione przez powoda w łącznej kwocie 1449 zł złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 232 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1200 zł. Na koszty poniesione przez pozwanego w łącznej kwocie 2239,40 zł złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1200 zł oraz wykorzystana zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 1 022,40 zł. Po wzajemnym skompensowaniu kosztów w zakresie wyniku sporu należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 103,11 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana zaskarżając go w części tj. zasądzającej od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.940,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. jako odsetki ustawowe.za opóźnienie) od dnia 10 lipca 2015 r. i zasądzającej od pozwanego na rzecz powoda kwotę 103,11 zł tytułem kosztów procesu.

Mając na uwadze powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa także co do kwoty 2.940,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. jako odsetki ustawowe za opóźnienie) od dnia 10 lipca 2015 r., i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za I oraz za II instancję według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

I. przepisów prawa materialnego:

1.  art. 361 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (dalej: ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych), poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, że w tak ustalonym stanie faktycznym, istnieją podstawy do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za szkodę w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego ponad kwotę wypłaconą przez pozwanego;

2.  art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 354 § 1 k. c. w zw. z art. 362 k.c. poprzez ich niezastosowanie, co skutkowało przyjęciem za zasadny okres najmu pojazdu zastępczego aż 32 dni, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż uzasadniony okres najmu nie powinien przekroczyć 20 dni;

3.  art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 354 § 1 k. c. w zw. z art. 362 k.c. poprzez ich niezastosowanie, co skutkowało przyjęciem, że zasadnym było oczekiwanie na części zamienne trwające aż 12 dni;

II. przepisów prawa procesowego:

1.  art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c., poprzez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, iż powód wykazał, że zasadny okres najmu pojazdu zastępczego wynosi aż 32 dni, mimo iż zasadny pobyt uszkodzonego auta w serwisie wyniósł 20 dni;

2.  art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c., poprzez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, iż powód wykazał, że zasadnym było oczekiwanie na części zamienne aż 12 dni;

3.  art. 233 k.p.c., przez przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów, uchybienia zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego poprzez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, iż powód wykazał, że zasadny okres najmu pojazdu zastępczego wynosi aż 32 dni, mimo iż zasadny pobyt w serwisie powinien wynieść 20 dni;

4.  art. 233 k.p.c., przez przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów, uchybienia zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego poprzez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zasadnym było oczekiwanie na części zamienne trwające aż 12 dni.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Sąd Okręgowy, zgodnie z dyspozycją art. 378§1 k.p.c., w granicach wniesionej apelacji, rozważa na nowo zebrany w sprawie materiał dowodowy i dokonuje jego samodzielnej oceny. Powyższa analiza pozwala stwierdzić, iż zarówno ustalenia stanu faktycznego, jak i ocena prawna, dokonana przez Sąd I instancji była prawidłowa, tym samym niecelowe jest jej powtarzanie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów apelacji odnoszących się do wadliwie, zdaniem pozwanego, ustalonego stanu faktycznego. Dopiero bowiem prawidłowo ustalony stan faktyczny daje podstawy do stosowania przepisów prawa materialnego.

Niezasadnym okazał się zarzut przekroczenia przez Sąd granicy swobodnej oceny dowodów i w związku z tym błędnych ustaleń faktycznych.

Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie trafnie przyjmuje się iż, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów wymaganej normą art. 233§1 k.p.c. Ocena taka musi się ostać nawet, gdyby z materiału tego w równym stopniu dały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku braku logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie przeprowadzono wbrew zasadom doświadczenia życiowego, ocena dowodów przeprowadzona przez sąd może być skutecznie podważona ( wyrok SN z 27.09.2001, II CKN 817/00, LEX nr 56906). Apelujący nie podał, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając ich wiarygodność i moc dowodową (por. orzecz. SN z 23.01.2001r. (...) LEX 52753, z 10.01.2002, II CKN 572/99, LEX 53136). Uzasadnienie apelacji, ale także treść jej zarzutu, stanowi jedynie polemikę z treścią opinii biegłego i ustaleniami Sądu, z których wynika, że cały okres oczekiwania na części był uzasadniony. Zauważyć przy tym wyraźnie należy, iż apelujący w istocie nie kwestionował ustaleń faktycznych odnoszących się do czasu pozostawania pojazdu poszkodowanego w warsztacie. Nie podważał także dat podejmowania przez warsztat konkretnych czynności, które to daty wynikały z protokołu naprawy pojazdu k. 22, ani dat otrzymania części przez warsztat. Z protokołu tego wynika jednoznacznie, iż pojazd został przyjęty do naprawy i niezwłocznie do naprawy tej przystąpiono. Już następnego dnia pojawiła się konieczność dodatkowych oględzin i to pozwany przystąpił do tych oględzin dopiero po 15 dniach. Zakład naprawczy w tym samym dniu zamówił części, a po ich dostarczeniu w ciągu dwóch dni zakończył naprawę. Niesporne było pomiędzy stronami – pozwana nie kwestionowała tej okoliczności – że części dodatkowe (wynikające z dodatkowych oględzin) zostały zamówione w dniu 8 kwietnia 2015 roku i dostarczone 21 kwietnia. Tym samym powód wykazał, zgodnie z art. 6 k.c. rzeczywisty czas naprawy oraz podejmowanie czynności przez warsztat niezwłocznie. Pozwana, chcąc wykazać, iż czas oczekiwania na części spowodowany jest okolicznościami pozwalającymi uznać, iż doszło do przerwania związku przyczynowego - okoliczność tę winna wykazać. Dowodu takiego nie przeprowadzono, a co więcej – powołany biegły wskazał, iż taki czas oczekiwania na części nie jest sytuacją nadzwyczajną.

W ocenie Sądu odwoławczego analiza treści uzasadnienia wyroku pozwala jednoznacznie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a ocena ta w żaden sposób nie nosi cech dowolności.

Sąd, na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego poczynił także prawidłowe rozważania prawne.

Powód w apelacji zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisu art. 361§2 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie przez Sąd okresu oczekiwania na części, jako pozostającego w adekwatnym związku przyczynowym.

Przepis art. 361§1 k.c. reguluje granice odpowiedzialności z punktu widzenia związku przyczynowego. W doktrynie powszechnie przyjęta jest zasada adekwatnego (normalnego) związku przyczynowego. Dla oceny tego związku przyjmuje się dwuetapowy sposób postępowania - w pierwszej kolejności bada się, czy w ogóle pomiędzy kolejnymi faktami istnieją obiektywne powiązania, czy dany fakt był konicznym warunkiem wystąpienia innego faktu (skutku). W przypadku odpowiedzi pozytywnej należy dokonać podziału następstw na „normalne” i „nienormalne”. Prawnie doniosłe bowiem są jedynie następstwa typowe, a więc takie, o których, na podstawie zasad doświadczenia życiowego wiadomo, że są charakterystyczne dla danej przyczyny (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 18 maja 2000 roku, III CKN 810/98, LEX 51363). Przy czym zaznaczyć trzeba, że normalny związek przyczynowy nie oznacza, że pewien skutek musi być koniecznym następstwem zdarzenia. Oceniając, czy skutek jest normalny należy mieć na uwadze całokształt okoliczności danej sprawy, zasady doświadczenia życiowego, a czasem także zasady wiedzy naukowej. Jest to bowiem kryterium faktyczne, a nie prawne.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd II instancji uznał, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem komunikacyjnym, za które odpowiada pozwany, a poniesioną przez poszkodowanego szkodą i prawidłowo ocenił zakres czasowy okresu najmu, który pozostaje w powyższym związku. Jak już wyżej wskazano czas oczekiwania na części nie był sporny, biegły wskazał, że nie był także niezasadnie długi, co więcej było to oczekiwanie na części dodatkowe, wynikające z dodatkowych oględzin. Wskazać przy tym dodatkowo należy, iż powszechnie przyjęte jest, iż szkody komunikacyjne, za które odpowiada ubezpieczyciel obowiązkowego OC sprawcy, likwidowane są w szczególnych okolicznościach, przy nadzorze ze strony ubezpieczyciela zarówno, co do uznanego zakresu szkody, jak i czasu jej likwidacji. Tym samym działania ubezpieczyciela winny być podejmowane w sposób profesjonalny i niezwłoczny, by zapobiec powiększeniu szkody. W rozpoznawanej sprawie także poszkodowany spowodował powiększenie szkody wynikającej ze zdarzenia komunikacyjnego. W skutek bezczynności w zakresie dodatkowych oględzin - trwającej aż 15 dni i nie wyjaśnionej przez pozwanego, czas najmu o ten okres również się wydłużył.

W ocenie Sądu powód sprostał ciężarowi dowodu i wykazał, by okres wynajęcia pojazdu pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem. Przez ten bowiem okres poszkodowany pozbawiony był możliwości podejmowania czynności w celu zlikwidowania szkody, a tym samym nie może ponosić odpowiedzialności.

Biorąc pod uwagę całokształt przytoczonych okoliczności i powyższą argumentację, Sąd Okręgowy uznał zarzuty apelacji za niezasadne, co skutkowało jej oddaleniem w trybie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania przed Sądem drugiej instancji orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (w brzmieniu po dniu 27 października 2016 r.) przy założeniu, że strona powodowa wygrała sprawę w drugiej instancji w całości. Koszty jakie poniosła powódka w drugiej instancji wynoszą 450zł i obejmują koszty zastępstwa procesowego.

SSO (...)SSO (...)SSR del. (...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  z (...) (...)