Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 20 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie, Wydział VIII Gospodarczy,

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Górnik (spr.)

Sędziowie: SO Agnieszka Woźniak

SO Natalia Pawłowska-Grzelczak

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy W.

przeciwko A. Ż.

o zapłatę

na skutek zażalenia powódki na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie, XI Wydział Gospodarczy, z dnia 6 czerwca 2017 roku, sygn. akt XI GNc 2474/16 w przedmiocie oddalenia wniosku powódki o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 7 grudnia 2016 roku (punkt 3. sentencji)

postanawia:

zażalenie oddalić.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy, w punkcie 3. sentencji oddalił wniosek powódki o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu dnia 7 grudnia 2016 r., wyjaśniając, że stosownie do art. 777 §1 pkt 1 k.p.c. klauzulę wykonalności można orzeczeniom prawomocnym, zaś przedmiotowy nakaz zapłaty nie uzyskał przymiotu prawomocności.

Powódka zaskarżyła powyższe rozstrzygnięcie zażaleniem, wnosząc o jego uchylenie i nadanie nakazowi zapłaty z dnia 7 grudnia 2016 r. klauzuli wykonalności, ewentualnie o uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wobec zaskarżonego postanowienia podniosła zarzuty naruszenia następujących przepisów postępowania:

-

art. 133 §2a k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i pominięcie, że pozwanemu można było doręczyć przesyłkę na adres wskazany w (...) (ul. (...) S.), a zatem nieuwzględnienie, że doręczenie wobec pozwanego przesyłki z nakazem zapłaty było skuteczne,

-

art. 233 §1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez stwierdzenie, że z pisma doręczyciela wynika, że doręczenie było nieprawidłowe, pominięcie dowodu z przesłuchania listonosza, a także rozstrzygnięcie sprawy w oparciu o ocenę pisma doręczyciela z dnia 5 maja 2017 r., co naruszało zasadę bezpośredniości, gdyż zawierało twierdzenia listonosza.

W uzasadnieniu rozwinęła powyższe zarzuty.

Sąd zważył, co następuje:

Zaistniały na gruncie niniejszej sprawy problem sprowadza się do zagadnienia, czy przesyłka sądowa skierowana do pozwanego (zawierająca m.in. nakaz zapłaty z dnia 7 grudnia 2016 r.) została prawidłowo doręczona i przez to, czy w konsekwencji nakaz zapłaty zyskał walor prawomocności, który umożliwiał być uwzględnienie wniosku powódki z 9 dnia marca 2017 r. o nadanie nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności.

Trzeba zauważyć, że pozew został wniesiony 29 listopada 2016 r. ( koperta, k. 41), wobec czego zastosowanie musiał znaleźć zastosowanie art. 133 §2a k.p.c. brzmieniu obowiązującym od 8 września 2016 r., zgodnie z którym pisma procesowe dla przedsiębiorców i wspólników spółek handlowych, wpisanych do rejestru sądowego albo Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej ( (...)), doręcza się na adres udostępniany w rejestrze albo (...), chyba że strona wskazała inny adres dla doręczeń. Jeżeli ostatni udostępniony adres został wykreślony jako niezgodny z rzeczywistym stanem rzeczy i nie zgłoszono wniosku o wpis nowego adresu, który podlegałby udostępnieniu, adres wykreślony jest uważany za adres udostępniony w rejestrze albo (...).

W niniejszej sprawie, jak wynika z akt postępowania, odpis nakazu zapłaty z dnia 7 grudnia 2016 r. został nadany na adres pozwanego: ul. (...), G., (...) S. ( koperta, k. 49), podczas gdy zgodnie z treścią wpisu pozwanego do (...) adresem pozwanego do korespondencji był następujący adres: ul. (...) S. ( wydruk z (...), k. 42).

Szczegółowy tryb i sposób doręczeń regulują przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2010 r. w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym (Dz.U. z 2015 r. poz. 1222 z późn. zm.), wśród których brak jest przepisu, który zezwalałby doręczycielowi samowolną zmianę wskazanego przez sąd adresu doręczenia. Doręczyciel winien doręczyć przesyłkę na adres wskazany na kopercie.

W konsekwencji bezprzedmiotowe było postępowanie, mające na celu ustalenie, czy operator pocztowy próbował doręczać pozwanemu przesyłkę na adres ul. (...) S.. Stąd też zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia – Sąd pierwszej instancji powinien stwierdzić nieprawidłowe doręczenie już na samej podstawie porównania adresu określonego na kopercie z adresem do korespondencji ujawnionym w (...). Podejmowane przez Sąd Rejonowy czynności wyjaśniające były w zasadzie zbędne.

Faktem jest, że odpis nakazu zapłaty winien być wysłany na ten właśnie adres przez Sąd pierwszej instancji od samego początku, natomiast w aktach sprawy znajduje się koperta, które wykazuje, iż próba doręczenia była nieprawidłowa – adres został wskazano na kopercie jako: ul. (...), G., (...) S.. W tych okolicznościach nie było normatywnych podstaw do przyjęcia fikcji doręczenia stosownie do przepisów art. 139 k.p.c., bowiem przesyłka nie była przesłana na adres do korespondencji ujawniony w (...) pozwanego.

Mając powyższe na względzie należało stwierdzić, iż odpis nakazu zapłaty z dnia 7 grudnia 2016 r. nie został prawidłowo doręczony pozwanemu, w konsekwencji czego nie stał się prawomocny (nie rozpoczął bieg termin do wniesienia sprzeciwu – art. 502 k.p.c.) i – stosownie do art. 777 §1 pkt 1 k.p.c. – nie było podstaw do uwzględnienia wniosku powódki o nadanie mu klauzuli wykonalności.

Ze względu na powyższe okoliczności zażalenie należało oddalić na podstawie art. 385 w zw. z art. 397 §2k.p.c.

Sygn. akt VIII Gz 346/17

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

-

(...)

-

(...)

4.  (...)