Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie VIII Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Piotr Szarek

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Beata Brocka

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2017 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniego K. S. (1) reprezentowanego przez matkę K. K.

przeciwko K. S. (2)

o alimenty

I  zasądza od pozwanego K. S. (2) na rzecz małoletniego powoda K. S. (1) alimenty w kwotach po 500 zł (pięćset złotych) miesięcznie, płatne z góry do dnia 10. każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 1 sierpnia 2017 r.;

II  zasądza od pozwanego K. S. (2) na rzecz małoletniego powoda K. S. (1) kwotę 633,30 zł (sześciuset trzydziestu trzech złotych i trzydziestu groszy) tytułem alimentów za okres od dnia 26 kwietnia 2017 r. do dnia 31 lipca 2017 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi poczynając od dnia 12 sierpnia 2017 r.;

III  oddala powództwo w pozostałej części;

IV  odstępuje od obciążania pozwanego K. S. (2) nieuiszczonymi kosztami sądowymi;

V  wyrokowi w zakresie punktu I (pierwszego) i II (drugiego) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VIII RC 233/17

UZASADNIENIE

Małoletni powód K. S. (1) – reprezentowany przez matkę K. K. i zastępowany przez niezawodowego pełnomocnika w osobie babki N. O. – wniósł o zasądzenie od pozwanego K. S. (2) alimentów w kwotach po 1 000 zł miesięcznie, płatnych z góry do dnia 10. każdego miesiąca, poczynając od dnia 27 lutego 2017 r., a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, według norm przepisanych.

Pozwany K. S. (2) uznał powództwo na rzecz małoletniego powoda do kwoty po 400 zł miesięcznie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletni K. S. (1), urodzony (...) w Holandii, pochodzi z nieformalnego związku (...).

Niesporne.

K. S. (2): ma 31 lat, legitymuje się wykształceniem średnim. Od 2014 r. mieszkał i pracował w Holandii. Do marca 2015 r. wykonywał prace jako magazynier i z tego tytułu otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 350 – 400 euro tygodniowo. W międzyczasie – przez około pół roku – pracował jako magazynier i uzyskiwał z tego tytułu wynagrodzenie na poziomie ok. 2 000 euro miesięcznie. Przed wyjazdem do Holandii nie pracował zarobkowo, pozostawał na utrzymaniu rodziców. Nie ma stwierdzonej niezdolności do pracy. Obecnie pracuje dorywczo, zajmuje się pracami wykończeniowymi, m.in. malowaniem, szpachlowaniem. Wcześniej nie wykonywał prac o takim charakterze, jest w trakcie ich nauki. Miesięcznie uzyskuje wynagrodzenie w wysokości około 2 000 zł.

W trakcie związku rodzice małoletniego mieszkali razem w Holandii. W sierpniu 2016 r. K. K. wraz z małoletnim K. S. (1) wyjechała do swojej matki N. O. do S..

Mieszkając w Holandii rodzice małoletniego otrzymywali dofinansowanie do mieszkania, a nadto K. S. (2) pobierał świadczenie na dziecko raz na kwartał
w wysokości około 190 euro, ostatnie świadczenie otrzymał w kwietniu 2017 r., obecnie nie pobiera żadnego świadczenia z tytułu posiadania dziecka. Nadto matka małoletniego pobierała 86 euro miesięcznie zasiłku na dziecko. K. S. (2) w czerwcu 2017 r. otrzymał ostatnie dofinansowanie do mieszkania w wysokości 300 euro, aktualnie musi zwrócić otrzymane dofinansowanie za okres od listopada 2016 r. do czerwca 2017 r. jako nienależnie pobrane.

K. S. (2) obecnie mieszka w G., u znajomych ze wspólnoty religijnej. Wynajmuje z kolegą pokój, a za wynajem płaci 400 zł miesięcznie. K. S. (2) ponosi także wydatki na: wyżywienie 200 zł tygodniowo; środki czystości około 100 zł miesięcznie. Nadto w miarę możliwości finansowych spłaca pożyczkę – zaciągniętą przez jego matkę od osoby trzeciej – w wysokości 3000 euro. Pożyczone pieniądze przeznaczył na wynajęcie pokoju, a następnie mieszkania w Holandii. Miesięcznie z powyższego tytułu spłaca matce kwotę 200 – 300 zł. Ojciec małoletniego nie posiada prawa jazdy oraz samochodu, ani innego majątku.

K. S. (2) ostatni raz widział syna K. S. (1) we wrześniu 2016 r. Oprócz małoletniego syna K. S. (2) nie ma nikogo innego na utrzymaniu. Po rozstaniu się z matką małoletniego K. S. (2) dobrowolnie łożył na utrzymanie syna: za styczeń 2017 r. zapłacił alimenty w wysokości 120 euro, za luty i marzec 2017 r. 800 zł łącznie, za kwiecień i maj 2017 r. kwotę 600 zł łącznie, za czerwiec 2017 r. oraz lipiec 2017 r. kwotę 300 zł, a w poprzednich okresach, w miarę możliwości finansowych K. S. (2) przekazywał matce małoletniego kwotę 400 zł. Próbował zobaczyć się z synem na żywo bądź przez środki komunikacji na odległość, jednak matka małoletniego uniemożliwiała mu kontakty z synem.

K. S. (2) nie wyrażał zgody na wyjazd małoletniego syna do Republiki Federalnej Niemiec do obecnego partnera K. K., a nadto nie posiada wiedzę pod jakim adresem zamieszkuje małoletni.

Dowód:

-

zeznania pozwanego K. S. (2), k. 101 – 102,

-

wiadomości tekstowe, k. 42 – 56,

-

polecenie przelewu, k. 57 – 60,

-

wyciąg z rachunku bankowego, k. 61 – 80,

-

wydruk, k. 86.

Matka małoletniego K. K. ma 25 lat. Od listopada 2016 r. mieszka wraz z małoletnim K. S. (1) i obecnym partnerem w Niemczech. Rzekomo od lutego 2018 r. małoletni ma uczęszczać do przedszkola, którego koszt to 300 euro miesięcznie, a rzekomy koszty utrzymania dziecka, to: koszt wyżywienia małoletniego 150 euro miesięcznie; wydatki na odzież i obuwie 100 euro miesięcznie; wydatki na środki czystości 50 – 60 euro miesięcznie. Rzekomy udział przypadający na małoletniego w kosztach utrzymania mieszkania, to około 620 euro miesięcznie (tj. 1/3 z czynsz 1 700 euro, gaz 70 euro, prąd 90 euro).

Obecnie matka małoletniego nie pracuje, przebywa z dzieckiem w domu, wcześniej pracowała w Holandii i z tego tytułu otrzymywała wynagrodzenie w wysokości około 2000 euro miesięcznie. Matka małoletniego oraz małoletni pozostają na utrzymaniu obecnego partnera matki powoda.

Usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniego K. S. (1) wynoszą ok. 800 zł miesięcznie. Na przedmiotową kwotę składają się kwoty: 400 zł miesięcznie – wyżywienie; 200 zł miesięcznie – odzież, obuwie, bielizna; 100 zł miesięcznie – artykuły higieniczne, chemia gospodarcza; 100 zł miesięcznie – zabawki, materiały edukacyjne.

Dowód:

-

zeznania świadka N. O., k. 100.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo małoletniego powoda K. S. (1) o zasądzenie alimentów okazało się częściowo zasadne.

Ustalony powyżej stan faktyczny oparty został na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a w szczególności na powyżej powołanych dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy, albowiem strony nie kwestionowały zarówno autentyczności, jak i treści tychże dokumentów i jednocześnie Sąd nie powziął wątpliwości, co do wiarygodności przedmiotowych dokumentów.

Nadto podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiły zeznania N. O. oraz K. S. (2). Sąd wiarę zeznaniom ww. osób w zakresie powyżej poczynionych ustaleń faktycznych, albowiem w tym zakresie zeznania te korespondowały z dokumentami zgromadzonymi w sprawie, które z wyżej podanych względów zostały uznane za przez Sąd za wiarygodne. Sąd nie dał jedynie wiary zeznaniom N. O. w zakresie wskazywanych przez nią kosztów utrzymania małoletniego powoda, albowiem okoliczność ta nie została potwierdzona żadnymi innymi dowodami, a jednocześnie była kwestionowana przez pozwanego.

W tym miejscu należy jeszcze wskazać, iż wobec oświadczenia pełnomocnika N. O., że K. K. nie chce być przesłuchiwana Sąd pominął dowód z jej przesłuchania z uwagi na niemożność jego przeprowadzenia.

Powództwo małoletniego K. S. (1) zostało oparte o art. 133 § 1 k.r.o.

Zgodnie z powołanym unormowaniem, rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Należy przy tym wskazać, iż stosownie do treści art. 135 § 1 k.r.o., zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

Usprawiedliwione potrzeby uprawnionego to te, których zaspokojenie zapewni mu – odpowiedni do jego wieku i uzdolnień – prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskiwałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych. Podkreśla się przy tym, że dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej, niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie.

Zakres potrzeb dziecka, które powinny być przez rodziców zaspokajane, wyznacza natomiast treść art. 96 k.r.o., według którego rodzice zobowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie – odpowiednio do jego uzdolnień – do pracy dla dobra społeczeństwa. Powyższe nie oznacza obowiązku rodziców zaspokajania wszelkich potrzeb ich małoletnich dzieci, lecz jedynie tych, które są niezbędne z punktu widzenia celu ich wychowania i przygotowania do pracy. W tym kontekście należy zauważyć, że rodzic, który w związku z utrzymaniem dziecka ponosi koszty znacznie przekraczające standardowe i niezbędne wydatki związane z utrzymaniem dziecka, nie może żądać od drugiego rodzica, w szczególności znajdującego się w trudnej sytuacji majątkowej, partycypacji w ogóle ponoszonych opłat, a jedynie w tej części, którą wyznacza dyspozycja art. 96 k.r.o.

Pozwany jest ojcem małoletniego powoda, a zatem zgodnie z art. 133 § 1 k.r.o. zobligowany jest do łożenia na utrzymanie małoletniego, która nie posiada majątku, ani źródeł dochodów, a zatem nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. Powyższa okoliczność nie była kwestionowana przez pozwanego.

Ustalając wysokość alimentów należnych od K. S. (2) na rzecz małoletniego powoda, Sąd wziął pod uwagę zarówno usprawiedliwione koszty związane z utrzymaniem małoletniego, jak i możliwości majątkowe i zarobkowe ich obojga rodziców. Kierując się zatem przytoczonymi przepisami – w ocenie Sądu – brak jest podstaw by zasądzić oczekiwaną przez stronę powodową kwotę alimentów w wysokości 1 000 złotych. Po pierwsze, strona powodowa nie wykazała bowiem, że usprawiedliwione koszty związane z utrzymaniem małoletniego powoda opiewają na kwotę chociażby 1 000 zł miesięcznie. Podkreślenia wymaga przy tym okoliczność, że strona powodowa nie załączyła żadnych dokumentów, które by obrazowały wysokość wydatków związanych z utrzymaniem dziecka.

Jednocześnie nie ulegało wątpliwości Sądu, że nie można uznać, iż utrzymanie dziecka nie powoduje żadnych wydatków. Jak to już wskazano w stanie faktycznym uzasadnienia, w ocenie Sądu – w świetle zasad doświadczenia życiowego i zawodowego – usprawiedliwione koszty utrzymania dziecka w takim wieku jak małoletni powód wynoszą ok. 800 zł miesięcznie (poszczególne kwoty zostały wskazane w stanie faktycznym niniejszego uzasadnienia). Zdaniem Sądu, powyższa kwota – oceniana przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego i zawodowego – jest w sposób naturalny związana z utrzymaniem osoby w takim wieku jak małoletni powód. W tym miejscu należy wskazać iż konieczność odwołania się zasad doświadczenia życiowego i zawodowego w zakresie wydatków związanych z utrzymaniem małoletniego powoda wynikała z powołanego powyżej faktu, że koszty utrzymania małoletniego powoda w ogóle nie zostały wykazane.

W tym miejscu należy jeszcze wskazać, iż nie było podstaw, aby koszty utrzymania dziecka ustalać według cen dóbr i usług obowiązujących w Niemczech, skoro decyzja o zamieszkaniu w Niemczech została podjęta przez matkę dziecka wbrew woli ojca.

W odniesieniu do kwestii możliwości zarobkowych pozwanego K. S. (2), to Sąd miał na uwadze okoliczność, że uzyskiwane przez niego zarobki na poziomie ok. 2 000 zł miesięcznie są adekwatne do jego umiejętności i posiadanego doświadczenia zawodowego. W ocenie Sądu, nie ma podstaw, aby zmuszać pozwanego do świadczenia lepiej płatnej pracy na terenie Holandii, skoro jest obywatelem polskim i obecnie chce zamieszkiwać w Polsce. Uwzględniając wydatki – powołane w stanie faktycznym niniejszego uzasadnienia – które są niezbędne pozwanemu do samodzielnego utrzymania, to kwota 500 zł miesięcznie może obecnie stanowić maksymalną wartość udziału K. S. (2) w kosztach utrzymania małoletniego K. S. (1). Podkreślenia wymaga przy tym okoliczność, że nie ma podstaw do uznania, że matka dziecka nie może w pozostałej części pokrywać wydatków związanych z utrzymaniem małoletniego syna stron.

Mając powyższe na względzie zasądzono od pozwanego alimenty w kwotach po 500 zł miesięcznie, poczynając od dnia 1 sierpnia 2017 r., o czym orzeczono, jak w punkcie I wyroku.

Zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c., sąd wydaje wyrok, biorąc pod uwagę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. W świetle powyższego unormowania należało przy określaniu obowiązku alimentacyjnego K. S. (2) uwzględnić świadczenia już przez niego spełnione w okresie od dnia wniesienia pozwu (tj. od dnia 26 kwietnia 2017 r., k. 20) do chwili wyrokowania, tj. za okres od kwietnia do czerwca 2017 r., w kwotach po 300 zł miesięcznie. Przy uwzględnieniu okoliczności, że kwiecień ma 30 dni, a pozwany zapłacił już 300 zł, to należało uznać, iż za okres od dnia 26 kwietnia 2017 r. (tj. od dnia wniesienia pozwu) do dnia 30 kwietnia 2017 r. musi proporcjonalnie uzupełnić alimenty do poziomu 500 zł – a więc 200 zł / 30 dni = 6,66 zł x 5 dni (od 26 do 30 kwietnia 2017 r.), tj. 33,30 zł. Konsekwentnie pozwany musiał uzupełnić alimenty za maj, czerwiec i lipiec 2017 r. kwotami po 200 zł. Łączna wysokość alimentów należnych małoletniemu powodowi za okres od dnia 26 kwietnia 2017 r. do dnia 31 lipca 2017 r. opiewała zatem na kwotę 633,30 zł. Uwzględniając pewien stan niepewności w zakresie wysokości świadczenia alimentacyjnego, które winien był i jest zobowiązany pokrywać pozwany Sąd uznał, że odsetki za opóźnienie winne być należne dopiero od dnia następnego po wyrokowaniu, albowiem dopiero od chwili ogłoszenia wyroku pozwany mógł uzyskać pewność, w jakiej wysokości winien łożyć świadczenie alimentacyjna na rzecz syna.

Z tych też względów orzeczono, jak w punktach II i III wyroku.

Niezasadne jest – zdaniem Sądu – byłoby obciążenie pozwanego, z uwagi na jego aktualne warunki materialne, obowiązkiem zapłaty na rzecz Skarbu Państwa nieuiszczonych przez stronę powodową kosztów sądowych. Dlatego Sąd odstąpił od obciążania go tymi kosztami na podstawie art. 102 k.p.c.

Z tych też względów orzeczono, jak w punkcie IV wyroku.

Stosownie do treści art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza alimenty – co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa, a co do rat płatnych przed wniesieniem powództwa za okres nie dłuższy niż za trzy miesiące.

Z tych też względów orzeczono, jak w punkcie V wyroku.