Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2012 r. w Katowicach

sprawy z odwołania J. M. (J. M. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego J. M.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Gliwicach

z dnia 17 stycznia 2012 r. sygn. akt VIII U 1804/11

oddala apelację.

/-/ SSA E. Piotrowska /-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA J. Ansion Sędzia Przewodnicząca Sędzia

Sygn. akt III AUa 584/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 sierpnia 2011 roku organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu J. M. przyznania prawa do emerytury górniczej z uwagi na brak 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego na dzień 31 grudnia 1998 roku.

Ubezpieczony wniósł odwołanie od powyższej decyzji organu rentowego.

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2012 roku (sygn. akt VIII U 1804/11) Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy wskazał, że ubezpieczony J. M. złożył w dniu 13 czerwca 2011 roku wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury, przedkładając jednocześnie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Na tej podstawie organ rentowy uznał za udowodniony okres pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pod ziemią wynoszący 16 lat i 4 dni. W związku z tym przyjęto, że powszechny wiek emerytalny ubezpieczonego może być obniżony o 8 lat. Sąd I instancji wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił jednak wymaganego 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego na dzień 31 grudnia 1998 roku, a jedynie 22 lata, 3 miesiące i 11 dni. Według ustaleń tegoż Sądu, ubezpieczony jest uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd Okręgowy powołał się na treść art. 184 w zw.
z art. 39 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. Z 2009, Nr 153, poz. 1227 t. j., dalej jako ustawa emerytalna), stwierdzając, iż ubezpieczony nie udokumentował okresu zatrudnienia, wynoszącego łącznie z okresami składkowymi i nieskładkowymi 25 lat dla mężczyzn.

Motywując swoje rozstrzygnięcie, Sąd Okręgowy wskazał, że ubezpieczony wprawdzie ukończył 57 lat życia, ale na dzień 31 grudnia 1998 roku nie udokumentował okresu zatrudnienia wynoszącego 25 lat, gdyż według wyliczeń organu rentowego, legitymuje się jedynie 22 latami, 3 miesiącami i 11 dniami pracy.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł, jak
w sentencji.

Apelację od powyższego wyroku wniósł ubezpieczony.

Zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w całości, ubezpieczony zarzucił mu:

1.  naruszenie prawa procesowego, a w szczególności art. 233 k.p.c. przez przekroczenie
zasady swobodnej oceny dowodów albowiem z dokumentacji ubezpieczeniowej
odwołującego wynika, że winno mu przysługiwać prawo do wnioskowanego
świadczenia;

2.  naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 39 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przez jego
niewłaściwe zastosowanie i odmowę przyznania prawa do emerytury.

Wskazując na powyższe zarzuty, ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości przez uwzględnienie odwołania lub uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Ponadto, wniósł o zasądzenie od organu rentowego kosztów zastępstwa adwokackiego za wszystkie instancje według norm przepisanych.

Uzasadniając wniesiony środek odwoławczy, apelujący wskazał, że nie zgadza się ze stanowiskiem Sądu I instancji gdyż nie został uwzględniony pełny okres pracy ubezpieczonego. Ubezpieczony podniósł, że postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w sposób niewyczerpujący, w związku z powyższym, Sąd Okręgowy nie ustalił właściwego okresu pracy ubezpieczonego. Nadto, skarżący wskazał, że pracował na stanowiskach górniczych, a także wykonywał inną pracę.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe, a ocena tak zgromadzonego materiału dowodowego nie przekracza granic określonych przepisem art. 233 k.p.c. Poczynione ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne, albowiem zostały one logicznie uzasadnione. Ponadto, Sąd I instancji dokonał prawidłowej subsumpcji przepisów prawnych w świetle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Należy nadto stwierdzić, że podniesione przez pełnomocnika ubezpieczonego w apelacji zarzuty nie wnoszą do sprawy żadnych nowych okoliczności faktycznych, czy też prawnych, które mogłyby być podstawą do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Na marginesie wskazać należy, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to może jedynie być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 maja 2008r sygn. akt
I ACa 953/07).

Słusznie Sąd Okręgowy wskazał, że według art. 184 w związku z art. 39 ustawy emerytalnej, ubezpieczony aby móc skutecznie ubiegać się o prawo czy to do emerytury górniczej, czy do emerytury z tytułu obniżonego wieku, musiałby wylegitymować się okresem zatrudnienia wynoszącym łącznie z okresami składkowymi i nieskładkowymi 25 lat.

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika natomiast, że ubezpieczony wykazał staż pracy wynoszący na dzień 1 stycznia 1999 roku jedynie 22 lata,
3 miesiące i 11 dni.

Ponadto, podkreślenia wymaga to, że przy ustalaniu czy ubezpieczony spełnił wymóg 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego nie mógł zostać uwzględniony okres prowadzenia przez ubezpieczonego działalności gospodarczej od 24 października 1991 roku do dnia 10 lutego 1999 roku z tego powodu, iż nie były odprowadzane za ten okres składki na ubezpieczenie społeczne. Wprawdzie pełnomocnik ubezpieczonego podniósł w apelacji, że ubezpieczony pracował „na stanowiskach górniczych, a także wykonywał inną pracę”, ale nie wskazał ani okresu ani miejsca pracy ani też jakichkolwiek dowodów na tę okoliczność, mimo, że ciężar dowodu spoczywa na ubezpieczonym.

Reasumując, Sąd I instancji nie naruszył swym orzeczeniem przepisów procesowych ani też przepisów prawa materialnego, które prawidłowo zastosował i zinterpretował.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Apelacyjny z mocy art. 385 k.p.c., oddalił apelację, jako nieuzasadnioną.

/-/ SSA E. Piotrowska /-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA J. Ansion Sędzia Przewodnicząca Sędzia

JR