Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 4 września 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2017 roku w Łodzi

sprawy z powództwa Bank (...) S.A. w W.

przeciwko R. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego R. M. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w W. kwotę 7.984,26 zł. (siedem tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt cztery złote dwadzieścia sześć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10 %, ale nie więcej niż czterokrotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym, od kwoty 7.748,61 zł. (siedem tysięcy siedemset czterdzieści osiem złotych sześćdziesiąt jeden groszy) od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2.717 zł. (dwa tysiące siedemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  nakazuje przyznać i wypłacić ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi na rzecz r. pr. M. M. kwotę 2.952 zł. (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

Sygn. akt VIII C 2530/16

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2016 roku powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko pozwanemu R. M. (poprzednio R. M.) w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 8.185,48 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości 10% w stosunku rocznym, nie więcej jednak niż czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, od kwoty 7.748,61 zł od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód podniósł, że żądanie pozwu znajduje swoje źródło w umowie o kartę kredytową C. zawartej z pozwanym w dniu 25 kwietnia 2014 roku. Na podstawie umowy pozwany otrzymał kartę kredytową oraz zobowiązał się do zapłaty zaciągniętego kartą zadłużenia. Wobec braku spłaty przez pozwanego zobowiązania zgodnie z harmonogramem, powód wypowiedział pozwanemu umowę, a roszczenie stało się wymagalne z dniem 18 września 2015 r.

(pozew k. 2-4)

Postanowieniem z dnia 10 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z uwagi na stwierdzenie braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

(postanowienie k. 9 v.)

Postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi ustanowił dla pozwanego pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego.

(postanowienie k. 133)

W piśmie procesowym z dnia 25 maja 2017 r. pełnomocnik pozwanego uznał powództwo w zakresie kwoty 7.748,61 zł. tytułem należności głównej, natomiast w pozostałej części wniósł o oddalenie powództwa twierdząc, że w zakresie odsetek umownych w kwocie 305,25 zł. i 131,25 zł. nie zostało ono udowodnione co do wysokości. Ponadto pozwany zaproponował zawarcie ugody poprzez rozłożenie dochodzonego roszczenia w jego uznanej części na raty po 200 zł. miesięcznie.

(pismo procesowe k. 144- 146)

W piśmie procesowym z dnia 13 czerwca 2017 r. pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wyjaśnił, że dochodzi kwoty 305,25 zł. tytułem skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości 10 % od kwoty 7.748,61 zł. za okres od dnia 2 grudnia 2015 r. do dnia 21 stycznia 2016 r. i kwoty 131,25 zł. tytułem skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości 10 % od kwoty 7.748,61 zł. za okres od dnia 22 stycznia 2016 r. do dnia 23 marca 2016 r.

(pismo procesowe k. 165- 166)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie. Na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2017 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o zasądzenie kosztów procesu oświadczając, że nie zostały pokryte ani w całości, ani w żadnej części.

(protokół rozprawy k. 228)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany R. M. zawarł z powodem Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę o kartę kredytową C., w ramach której bank przyznał pozwanemu limit kredytowy w wysokości 6.000 zł. Zgodnie z zawartą umową posiadacz karty zobowiązywał się do spłaty co najmniej minimalnej kwoty do zapłaty w wysokości oraz terminie wskazanych w wyciągu (termin ten nie mógł być krótszy niż 24 dni od daty wystawienia wyciągu), który to dokument był doręczany posiadaczowi co miesiąc. W przypadku przekroczenia limitu kredytu kredytobiorca zobowiązany był do niezwłocznej spłaty kwoty przekraczającej limit oraz uiszczenia opłaty za przekroczenie limitu. Z tytułu zawartej umowy powód uprawniony był do pobierania – poprzez obciążenie rachunku karty – opłat i prowizji oraz odsetek określonych w umowie. Bank obciążał ponadto kredytobiorcę opłatą roczną za wydanie karty, która to opłata była uwzględniana w treści wyciągu.

(umowa o kartę kredytową 21- 26, okoliczności bezsporne)

Pozwany nie wywiązywał się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie dokonywał terminowo spłat minimalnych, na skutek czego pismem z dnia 22 czerwca 2015 roku powód wypowiedział przedmiotową umowę.

(wypowiedzenie umowy kredytu k. 175, potwierdzenie nadania przesyłki k. 176- 177, wyciąg z rachunku karty kredytowej k. 196- 224, okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczności bezsporne)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości.

Na wstępie należy zauważyć, że Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od R. M. kwoty 8.185,48 zł. wraz z umownymi odsetkami w wysokości 10% w stosunku rocznym, z tym zastrzeżeniem, że stopa odsetek nie może być wyższa niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie, od kwoty 7.748,61 zł. od dnia 24 marca 2016 r. do dnia zapłaty.

Powód wykazał swoje roszczenie w stosunku do pozwanego załączonymi do pozwu dokumentami w postaci umowy o kartę kredytową C., regulaminu Kart Kredytowych C. oraz wyciągu z rachunku karty kredytowej. Ponadto pozwany uznał powództwo w zakresie kwoty 7.748,61 zł. tytułem należności głównej. Zgodnie z art. 213 § 2 kpc Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W przedmiotowej sprawie Sąd nie stwierdził, aby zachodziła, którakolwiek okoliczność wymieniona w powołanym przepisie.

Podkreślić przy tym należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie); jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy ( art. 481 § 2 k.c. ). Zgodnie z § 6 pkt. 1 i 3, § 7 pkt. 2 i § 8 zawartej pomiędzy stronami umowy o kartę kredytową C., od kwoty wymagalnego zadłużenia powód mógł domagać się zapłaty odsetek w oparciu o zmienne oprocentowanie nominalne. W myśl umowy oprocentowanie stanowi równowartość czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, z zastrzeżeniem, od dnia 1 stycznia 2016 roku, iż odsetki te nie mogą być wyższe od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym. Dlatego też Sąd zasądził na rzecz powoda skapitalizowane odsetki umowne w wysokości 10 % od kwoty 7.748,61 zł. za okres od dnia 2 grudnia 2015 r. do dnia 21 stycznia 2016 r., które wyniosły 106,15 zł. i skapitalizowane odsetki umowne w wysokości 10 % od kwoty 7.748,61 zł. za okres od dnia 22 stycznia 2016 r. do dnia 23 marca 2016 r., które wyniosły 129,50 zł.

Mając powyższe na względzie, Sąd zasądził od R. M. na rzecz Banku (...) S.A. w W. kwotę 7.984,26 zł. wraz z umownymi odsetkami w wysokości 10%, ale nie więcej niż czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, z tym zastrzeżeniem, że stopa odsetek nie może być wyższa niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie, od kwoty 7.748,61 zł. od dnia 24 marca 2016 r. do dnia zapłaty. Natomiast w pozostałej części obejmującej skapitalizowane odsetki umowne w wysokości 10 % od kwoty 7.748,61 zł. za okres od dnia 2 grudnia 2015 r. do dnia 21 stycznia 2016 r., ponad kwotę 106,15 zł. i skapitalizowane odsetki umowne w wysokości 10 % od kwoty 7.748,61 zł. za okres od dnia 22 stycznia 2016 r. do dnia 23 marca 2016 r., ponad kwotę 129,50 zł., Sąd oddalił powództwo.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Ponieważ żądanie powoda zostało uwzględnione niemal w całości to stronie powodowej należy się zwrot niezbędnych kosztów poniesionych w celu dochodzenia praw (art. 98 § 1 k.p.c.). Koszty poniesione przez powoda wyniosły 2.717 zł i obejmowały opłatę od pozwu w kwocie 300 zł., koszty zastępstwa pełnomocnika będącego adwokatem w kwocie 2.400 zł. (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) i koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Ponadto z uwagi na to, że pozwany był reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu w osobie r. pr. M. M., Sąd przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotę 2.952 zł. tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnemu udzielonej z urzędu.

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji