Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk

Protokolant: Justyna Paralusz

Prokurator ------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2017 roku sprawy karnej

A. C.(C.) s. M. i A. z domu B., ur. (...) w N.

oskarżonego o to, że:

w dniu 16 stycznia 2017r. w N., woj. (...) z mieszkania znajdującego się przy ul. (...) dokonał kradzieży telefonu komórkowego m-ki S. (...) wraz z ładowarką, kompletu noży kuchennych O. Art. 8 szt. oraz kabla H. o łącznej wartości 3000 zł na szkodę Ł. K. (1),

to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k.,

1.  uznaje oskarżonego A. C. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. przy zast. art. 37a k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1 k.k., art. 34a § 1 pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie,

2.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. C. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Ł. K. (1) kwoty 2 770 (dwóch tysięcy siedmiuset siedemdziesięciu) złotych,

3.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego A. C. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

W oparciu o dowody przeprowadzone w toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny, przy czym mając na uwadze treść przepisu art. 423 § 1a k.p.k., zakres uzasadnienia ograniczono do rozstrzygnięcia o karze:

Oskarżony A. C. w dniu 16 stycznia 2017 r. przebywał w na spotkaniu towarzyskim w mieszkaniu Ł. K. (1). Następnie, gdy pokrzywdzony przebywał pod prysznicem oskarżony skradł z jego mieszkania telefon komórkowy Samsung G. (...) wraz z ładowarką, 8 noży kuchennych oraz kabel H., o łącznej wartości 3000 zł. W toku postępowania odzyskano 2 noże o wartości 230 zł.

/ dowód: zeznania pokrzywdzonego k.2-3,26/

Oskarżony ma 21 lat, jest osobą młodocianą w rozumieniu art. 115 § 10 k.k., posiada wykształcenie gimnazjalne, bez zawodu, jest stanu wolnego, nie ma nikogo na utrzymaniu, jest osobą bezrobotną. Oskarżony był karany sądownie.

/ dowód: dane osobowe oskarżonego – k.34, dane o karalności oskarżonego – k.73, odpis wyroku - k.38; dane o odbyciu kar – k.40/

Sąd zważył, co następuje:

A. C. został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 278 § 1 k.k.

Przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. popełnia ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą.

Przestępstwo to może być popełnione jedynie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym.

Przedmiotem tego przestępstwa jest rzecz ruchoma lub rzeczy ruchome, których wartość przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia.

Kradzież popełniona może być jedynie działaniem w formie zaboru. Zabór polega
na wyjęciu rzeczy ruchomej spod władztwa osoby uprawnionej bez jej wiedzy.

Występek ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przy czym przepis art. 37a k.k. stanowi, że jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4 k.k.

W razie skazania sąd może na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Jednocześnie na podstawie art. 54 § 1 k.k. wymierzając karę nieletniemu albo młodocianemu, sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować.

Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne Sąd za popełnione przestępstwo wymierzył oskarżonemu, który jest sprawcą młodocianym, karę 8 miesięcy ograniczenia wolności z jednoczesnym zobowiązaniem do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Wina oskarżonego nie budziła wątpliwości, gdyż zdecydował się on
na zachowanie niezgodnie z prawem, chociaż bezprawność czynu pomimo jego młodego wieku była rozpoznawalna i mógł działać zgodnie z normą prawną.

Przede wszystkim orzeczona kara nie przekraczała stopnia winy, który był wysoki,
gdyż nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające poczytalność sprawcy,
a tym samym oskarżony miał pełną świadomość, że naruszając cudze prawo własności dopuszcza się przestępstwa. Tym bardziej, że był już wcześniej karany za przestępstwa godzące w to dobro prawne.

Również stopień społecznej szkodliwości czynu był wysoki, gdyż oskarżony godził
w cudze prawo własności, przy tym działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym,
a przestępstwa dopuścił się w mieszkaniu osoby, która zaprosiła go w dobrej wierze na spotkanie towarzyskie.

Przy wyborze rodzaju kary i jej wysokości Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu przestępstwa, a także dotyczące osoby sprawcy, mające znaczenie dla wymiaru kary. Nadto Sąd był zobowiązany był kierować się przede wszystkim tym, aby wychować oskarżonego, który jest sprawcą młodocianym. W tym względzie Sąd miał na uwadze również zasadę ultima ratio bezwzględnej kary pozbawienia wolności wyrażoną w art. 58 § 1 k.k. i widząc możliwość osiągnięcia celów kary na innej drodze, nie orzekł kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. W ocenie Sądu za koniecznością oddziaływania na oskarżonego w warunkach izolacji, nie przemawiał sam w sobie fakt wcześniejszej karalności. Nieefektywna byłaby w ocenie Sądu również kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W związku z tym Sąd zastosował instytucję przewidzianą w art. 37a k.k. Przy czym mając na uwadze wcześniejszą karalność oskarżonego, Sąd nie znalazł podstaw do orzeczenia grzywny. Dlatego oskarżonemu wymierzona została kara ograniczenia wolności z jednoczesnym zobowiązaniem do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. W ocenie Sądu dla wdrożenia oskarżonego, który jest osobą młodocianą, do przestrzegania porządku prawnego, wystarczające będzie wykonywanie kary ograniczenia wolności w tym nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne.

W tym kontekście sama konieczność odbycia kary będzie miała dostateczny walor wychowawczy wobec oskarżonego, gdyż kara osiągnie ten cel w stosunku do niego jedynie,
gdy będzie efektywnie wykonywana. Natomiast społeczeństwo otrzyma czytelny sygnał,
że celowy zamach na cudze mienie spotka się z odpowiednią reakcją, co wpłynie w ocenie Sądu pozytywnie na kształtowanie świadomości prawnej obywateli. Reasumując, kara w takim wymiarze spełni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku
do oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nadto Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz Ł. K. kwoty 2770 zł.

Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadniał przepis art. 624 § 1 k.p.k., gdyż Sąd uznał,
iż uiszczenie przez oskarżonego kosztów postępowania za względu na jego obecną sytuację życiową i materialną, byłoby nadmiernym obciążeniem i zwolnił go w całości od ich ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa.