Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Katarzyna Aryż

Oskarżyciel publiczny: Asesor Prokuratury Rejonowej Warszawa- Ochota Marta Choromańska

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 27 stycznia 2017 r.

sprawy S. Ł. c. J. i E. z domu K., ur. w dniu (...) w W.,

oskarżonej o to, że:

w dniu 9 lipca 2013 r. w W., będąc uprzedzoną o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zawiadomiła Komendę Rejonową Policji W. III o popełnieniu przez D. D. przestępstwa jej zgwałcenia wiedząc, że przestępstwa nie popełniono, a następnie złożyła fałszywe zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym o sygn.. 1 Ds. 536/13/IV nadzorowanym przez Prokuraturę Rejonową W. O.,

tj. o czyn z art. 233 § 1 k.k. w zb. z art. 234 kk w zb. z art. 238 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 4 kk,

I.  na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym na dzień popełnienia zarzucanego czynu, warunkowo umarza postępowanie karne przeciwko oskarżonej S. Ł. o czyn z art. 233 § 1 k.k. w zb. z art. 234 kk w zb. z art. 238 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 4 kk na okres 2 (dwóch) lat próby,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. wynagrodzenie za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu w wysokości łącznie z podatkiem VAT (...), 48 (dwa tysiące sto osiemdziesiąt cztery 48/100) złotych,

III.  zwalnia oskarżoną z obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa wydatków i nie wymierza jej opłaty.

Sygn. akt IV K 596/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. Ł. w dniu 9 lipca 2013 r. w W., będąc uprzedzoną o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zawiadomiła Komendę Rejonową Policji W. III o popełnieniu przez D. D. przestępstwa jej zgwałcenia wiedząc, że przestępstwa nie popełniono, a następnie złożyła fałszywe zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym o sygn. 1 Ds. 536/13/IV nadzorowanym przez Prokuraturę Rejonową W. O..

S. Ł. jest upośledzona w stopniu lekkim, w czasie czynu miała znacznie ograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postepowaniem.

(dowód: opinie sądowo - psychiatryczne i opinia sądowo-psychologiczna k. 227-229, 300 – 307).

S. Ł. ma 40 lat, ma wykształcenie zawodowe z zakresu ogrodnictwa, jest rozwiedziona, jest matką sześciorga dzieci, nie ma nikogo na utrzymaniu, osiąga dochody w wysokości ok. 500 - 600 zł. miesięcznie, nie ma majątku, nie karana (k. 351-353).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

zeznań świadka D. P. k. 9-11, zeznań świadka D. D. k. 12 – 14, dokumentacji medycznej k. 92 – 226, opinii sądowo – psychiatrycznych i opinii psychologicznej k. 227-229, 300 -307, danych o karalności k. 311-313, 351-353 oraz wyjaśnień oskarżonej k. 66- 69.

Oskarżona S. Ł. k. 66-69 przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i złożyła obszerne wyjaśnienia. Wskazała, że została do tego nakłoniona. Wyjaśniła, że jest świadoma, że źle zrobiła, wskazała, że ma słaby charakter.

Prokurator i obrońca wnieśli w sprawie o warunkowe umorzenie wobec oskarżonej postępowania karnego na okres 2 lat próby (k. 484 – 485).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie sprawstwo S. Ł., biorąc pod uwagę wyjaśnienia oskarżonej nie budzi wątpliwości – przede wszystkim sama oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Winę i sprawstwo oskarżonej potwierdziły także zeznania świadka D. D. k. 12 – 14, spójne i logiczne, obrazujące okoliczność dokonania przez oskarżoną składania fałszywych zeznań i zawiadomienia o niemającym miejsca przestępstwie zgwałcenia. Zeznania zaś świadka D. P. przeczą wyjaśnieniom oskarżonej w części w jakiej podała, że dopuściła się zarzucanego jej czynu pod wpływem D. P.. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań wskazanego świadka w części w jakiej zaprzeczył, aby wpływał na oskarżoną – biorąc pod uwagę treść opinii sądowo – psychiatrycznej dotyczącej oskarżonej, w której Sąd ustalił na podstawie opinii, że deficyty poznawcze u oskarżonej w procesie zapamiętywania i odtwarzania, zwiększają jej podatność na oddziaływania istnieje prawdopodobieństwo przejawiania przez oskarżoną tendencji do zniekształcania relacjonowanych zdarzeń i ich nieadekwatnych nadinterpretacji (k. 307). W konsekwencji Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków, w zakresie odnoszącym się bezpośrednio do przedmiotu objętego zarzutem w akcie oskarżenia.

Sąd uznał za logiczne spójne i wiarygodne opinie biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa, zostały one przygotowane przez osoby mające odpowiednie kwalifikacje do ich wydania, Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania ich wartości dowodowej. Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów, stwierdzając brak podstaw do kwestionowania ich wartości dowodowej.

W ocenie Sądu zachowanie S. Ł. w dniu 9 lipca 2013 r. w W. polegające na tym, że będąc uprzedzoną o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zawiadomiła Komendę Rejonową Policji W. III o popełnieniu przez D. D. przestępstwa jej zgwałcenia wiedząc, że przestępstwa nie popełniono, a następnie złożyła fałszywe zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym o sygn. 1 Ds. 536/13/IV nadzorowanym przez Prokuraturę Rejonową W. O., wyczerpały znamiona czynu z art. 233 § 1 k.k. w zb. z art. 234 kk w zb. z art. 238 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 4 kk, oskarżona w chwili czynu miała znacznie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postepowaniem.

Sąd uznając za uzasadnione wnioski oskarżyciela publicznego i obrońcy o warunkowe umorzenie postepowania wobec oskarżonej, zastosował wobec oskarżonej S. Ł. instytucję warunkowego umorzenia postępowania, ustalając, że spełnione zostały wszystkie formalne przesłanki do podjęcia takiej decyzji określone w art. 66 § 1 k.k i art. 67 § 1 kk oraz uznając, że pomimo zastosowania tej instytucji wobec tego oskarżonej będzie ona przestrzegała porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Po pierwsze S. Ł. nie był dotychczas karana za przestępstwo (karta karna k.351-353), a czyn przypisany oskarżonej według stanu prawnego na dzień popełnienia przestępstwa, tj. na dzień 9.07.2013 r. zagrożony był kara pozbawienia wolności do lat 3. Zgodnie z art. 4 kk jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli była względniejsza dla sprawcy. W dacie czynu, zachowanie z art. 233 § 1 kk - zagrożone karą najsurowszą spośród przepisów wskazanych w kwalifikacji prawnej w akcie oskarżenia - było zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3.

Sąd ustalił, że spełnione zostały wszystkie formalne przesłanki do podjęcia takiej decyzji określone w art. 66 § 1 kk jak również art. 66 § 2 k.k w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia zarzucanego oskarżonej czynu, zgodnie z art. 4 kk, wobec czego Sąd uznał za względniejsze dla oskarżonej zastosowanie ustawy obowiązującej poprzednio, z uwagi na ówczesne niższe zagrożenia ustawowe – karą do 3 lat pozbawienia wolności o za czyn z art. 233 § 1 kk, przy czym ówcześnie obowiązujący art. 66 § 2 kk przewidywał możliwość warunkowego umorzenia postępowania wobec sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 3 lat pozbawienia wolności. Za warunkowym umorzeniem postępowania przemawia dotychczasowa niekaralność oskarżonej, jej właściwości i warunki osobiste – zrozumienie naganności swojego postepowania, przyznanie się do winy i sprawstwa, popełnienie czynu w warunkach znacznego ograniczenia zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem oraz dotychczasowy sposób życia zgodny z porządkiem prawnym.

Sąd uznał, że wina oskarżonej i społeczna szkodliwość jej czynu nie są znaczne z uwagi na działanie oskarżonej w warunkach znacznie ograniczonej poczytalności, co zostało ustalone oparciu o opinie sądowo – psychiatryczne i opinię sądowo - psychologiczną. Sąd uznał, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonej, będzie ona przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa. Taki wniosek w pełni uzasadniony jest wcześniejszym niekolidującym z prawem sposobem jej życia, przyznaniem się do popełnienia zarzucanego jej czynu, krytycyzmem wobec swojego postępowania, co pozwala w ocenie Sądu ocenę, iż przedmiotowy czyn w dotychczasowym życiu oskarżonej stanowił jedynie odosobniony incydent i oskarżona będzie przestrzegała porządku prawnego. Ponadto na uwagę zasługuje również że oskarżona nie była dotychczas karana.

Orzekając o warunkowym umorzeniu postępowania Sąd miał na względzie przede wszystkim cele prewencyjne i wychowawcze. Sąd orzekł, zgodnie z wnioskiem oskarżyciela publicznego i obrońcy, na podstawie art. 66 § 1 k.k i art. 67 § 1 kk ustawy obowiązującej na dzień popełnienia zarzucanego czynu tj. na dzień 9.07.2013 r. o warunkowym umorzeniu wobec oskarżonej postępowania karnego o czyn z art. art. 233 § 1 k.k. w zb. z art. 234 kk w zb. z art. 238 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 4 kk, na maksymalny, przewidywany obowiązującą uprzednio ustawą, okres próby w wymiarze 2 lat. W ocenie Sądu zastosowany okres próby będzie odpowiedni do tego, by oskarżona gruntownie przemyślała swoje postepowanie i swoją postawą wykazywała poszanowanie porządku prawnego.

Na podstawie § 1- 4 i § 17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Sąd zasądził od
Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. wynagrodzenie za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu w wysokości łącznie z VAT 2184,48 zł., uwzględniając że obrońca reprezentował oskarżoną w postepowaniu przygotowawczym prowadzonym w formie śledztwa oraz przed Sądem w postępowaniu zwyczajnym, gdzie uczestniczył w trzech terminach rozprawy.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk, z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonej, zwolnił ją z obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa wydatków i nie wymierzył jej opłaty.