Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 7 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Ewa Hoffa

Protokolant:Starszy sekretarz sądowy Krystyna Wojciechowska-Trawka

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2017 r. w Poznaniuna na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. / KRS : (...)

przeciwko M. D. / PESEL : (...)/ i K. D.

/ PESEL : (...)/

o zapłatę

I.  Utrzymuje w mocy, w całości, nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym dnia 18 stycznia 2017r. w sprawie XII Nc 517/16 Sądu Okręgowego w Poznaniu.

II.  Nie obciąża pozwanych kosztami postępowania przekraczającymi koszty zasądzone nakazem zapłaty opisanym w punkcie I.

/-/ E. Hoffa

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 października 2016 r. powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanych M. D. i K. D. kwoty 236.230,39 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 211.264,97 zł od dnia 18 października 2016 r. do dnia zapłaty, oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że na podstawie ksiąg bankowych stwierdzone zostało, że na 17 października 2016 r. figuruje w nich wymagalne zadłużenie pozwanych z tytułu umowy o (...) W (...) nr (...) na co składają się należności wymienione w pozwie.

Nakazem zapłaty z dnia 18 stycznia 2017 r. wydanym w postępowaniu nakazowym w sprawie XII Nc 517/16 Sąd nakazał pozwanym aby zapłacili solidarnie na rzecz powoda kwotę dochodzoną w pozwie wraz z kosztami postępowania w wysokości 2.661,69 zł w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty albo wnieśli w tym terminie zarzuty /k.26/.

W ustawowym terminie pozwani wnieśli zarzuty domagając się uchylenia ww. nakazu zapłaty w całości, oraz zasądzenia kosztów procesu na swoją rzecz od powoda /k.36 i 37/.

W uzasadnieniu pozwani przyznali okoliczności zawarcia umowy pożyczki z powodem oraz wystąpienia opóźnienia w spłacie przez nich rat kredytu, zaprzeczyli jednak aby powód wyrażał jakąkolwiek chęć i zamiar zawarcia ugody co do spłaty zadłużenia pomimo wielu prób w tym przedmiocie podejmowanych przez pozwanych oraz zaprzeczyli aby kwota należności głównej której powód domaga się zapłaty w pozwie była dostatecznie udokumentowana. Pozwani wskazali, że w okresie kiedy spłacali raty kredytu w wysokości odmiennych niż przedstawione w harmonogramie spłat, nie wiedzieli jakie kwoty są księgowane na kapitał, jakie na odsetki oraz czy i jakie kwoty powód pobierał na opłaty dodatkowe np. monity. Pozwani podnieśli, że bez przedstawienia dokładnego rozliczenia konta kredytowego nie mogą zaakceptować kwoty należności głównej.

Do odpowiedzi na zarzuty powód dołączył tzw. historię operacji na kontrakcie kredytowym /k.78- 80/ i pozwani go otrzymali /k.90 i 91- potwierdzenia odbioru/.

Na rozprawie dnia 7 września 2017 r. pozwani oświadczyli, że zgadzają się z treścią pozwu i wytłumaczyli iż złożenie przez nich zarzutów od nakazu zapłaty spowodowane zostało wyłącznie brakiem możliwości weryfikacji wysokości naliczonego przez powoda zobowiązania.

W toku dalszego postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 20 maja 2010 r. pozwani M. D. i K. D. zawarli z powodem – (...) Bank (...) S.A. umowę o (...) W (...) nr (...) w wysokości 218.367,35 zł.

Zgodnie z zawartą umową powód udzielił kredytu pozwanym, a pozwani zobowiązali się do jego terminowej spłaty w 359 ratach miesięcznych, których wysokość została ustalona w harmonogramie spłaty. Termin zapadalności zobowiązania został ustalony na dzień 10 maja 2040 r.

Bezsporne.

Ostatnią wpłatę w kwocie 540,19 zł na poczet przedmiotowej umowy powód zaksięgował 3 lipca 2015 r. Po tym dniu pozwani nie dokonali żadnej wpłaty na poczet wymagalnego zobowiązania wynikającego z umowy. Wobec pozostawania przez nich w zwłoce z zapłatą rat kredytowych, wypowiedzeniu ulegała całość umowy kredytowej. Z upływem terminu wypowiedzenia (30 dni od dnia kolejnego po dniu doręczenia wypowiedzenia umowy), pozwani zostali zobowiązani do uiszczenia całości dochodzonej kwoty. W wysłanym wypowiedzeniu powód poinformował pozwanych, że zgodnie z postanowieniami zawartej umowy, wypowiada on przedmiotową umowę w części dotyczącej warunków spłaty wymagalnych rat. Umowa została skutecznie wypowiedziana dnia 26 września 2015 r.

Bezsporne, dowód: wypowiedzenie umowy kredytu wraz z dowodami doręczenia (k.93-96), historia operacji na kontrakcie kredytowym z dnia 19.06.2017 r. (k.78-80)

W dniu 23 lutego 2016 r. powód skierował do pozwany wezwania do zapłaty, które zostały skutecznie doręczone w dniu 17 marca 2016 r.

Bezsporne, dowód: wezwania do zapłaty z dnia 23.02.2016 r. wraz z dowodami doręczenia (k.6-7a)

W dniu 17 października 2016 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) na którym widnieje wymagalne zadłużenie względem pozwanych z tytułu przedmiotowej umowy kredytu w wysokości 236.230,39 zł.

Bezsporne, dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 17.10.2016 r. (k. 5)

Powyższy stan faktyczny był bezsporny pomiędzy stronami i został ustalony dodatkowo na podstawie w/w przedłożonych w sprawie dokumentów, których wiarygodność ani moc dowodowa nie były kwestionowane przez żadną ze stron, Sąd także nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie, a nakaz zapłaty wydany na podstawie art. 720§1 k.c. w związku z art. 481§1 k.c. i 476 k.c.

W myśl art. 213 § 2 k.p.c., Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że jest ono sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 28 października 1976 r., sygn. akt II CRN 232/76 oraz z 14 września 1983 r., sygn. akt III CRN 188/83).

W obecnym stanie prawnym, Sąd nie jest uprawniony do badania, czy uznanie powództwa jest zgodne z obiektywnie istniejącym stanem faktycznym. Podejmowanie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej przez Sąd byłoby bowiem sprzeczne z wyrażoną expressis verbis zasadą związania Sądu uznaniem powództwa. Dopiero w sytuacji, gdy z akt sprawy jednoznacznie wynika, że uznanie powództwa jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub ma na celu obejście prawa, ale okoliczności te nie były dostatecznie wyjaśnione, Sąd może przejawić inicjatywę w celu ich ustalenia zgodnie z prawdą. Ocena, czy zachodzi jedna z wymienionych przesłanek niedopuszczalności uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 21 stycznia 1999 roku, sygn. akt I ACa 890/98).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zachodziły jakiekolwiek przesłanki uzasadniające kwestionowanie uznania powództwa przez pozwanych. Okoliczności istotne dla meritum sprawy były bezsporne.

Przyjmując zatem, że uznanie powództwa w niniejszej sprawie nie jest sprzeczne z prawem, ani nie zmierza do obejścia prawa, jak również jest zgodne z zasadami współżycia społecznego – Sąd utrzymał w mocy w całości nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w postępowaniu nakazowym, dnia 18 stycznia 2017 r. w sprawie XII Nc 517/16.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd miał na uwadze, że pozwani wnieśli zarzuty od nakazu zapłaty z tej przyczyny, że nie mieli pewności co do prawidłowego rozliczenia zapłaconych już rat kredytowych.

Mając to na uwadze, Sąd obciążył pozwanych wyłącznie kosztami zasądzonymi w wydanym w sprawie uprzednio nakazie zapłaty nie widząc podstaw do obciążania ich kosztami postępowania zwykłego.

Ze względu orzeczono jak w punkcie II wyroku.

/-/ E. Hoffa