Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marianna Grzyb

Protokolant: sekr. sądowy Emilia Górna

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2017 roku w Ostrołęce

na rozprawie sprawy z powództwa

T. M. (nr NIP: (...)

przeciwko

(...) S.A. w W. (nr KRS: (...))

o zapłatę 2.150,68 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A.
w W. na rzecz powoda T. M. kwotę 1.599,82 zł (jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt dwa grosze)
z odsetkami:

– od kwoty 1.157,02 zł ustawowymi od dnia 25.03.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01.2016 roku do dnia zapłaty;

– od kwoty 442,80 zł ustawowymi za opóźnienie od dnia 25.10.2016 roku do dnia zapłaty;

2.  w pozostałej części powództwo oddala;

3.  ustala, że koszty postępowania w 74% obciążają pozwanego i w 26% powoda, pozostawiając szczegółowe wyliczenie wysokości kosztów referendarzowi sądowemu.

SSR Marianna Grzyb

UZASADNIENIE

Powód T. M., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w pozwie, skierowanym przeciwko (...) S.A. w W., wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 1707,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25.03.2015 r. do dnia zapłaty, kwoty 442,80 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 25.10.2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1200,00 zł.

W uzasadnieniu swojego żądania powód podał, że w dniu 17.02.2015 r., w wyniku kolizji drogowej, uszkodzeniu uległ samochód marki (...) nr rej. (...). Sprawca wypadku poruszał się pojazdem, dla którego zawarto umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym. Pozwany przyjął odpowiedzialność za szkodę, przyznał i wypłacił odszkodowanie w wysokości 1332,78 zł brutto. Powód na podstawie umowy cesji praw do odszkodowania, zawartej z D. W., nabył wszelkie prawa do odszkodowania, jakie mu przysługiwały względem ubezpieczyciela z tytułu szkody. Kwota należnego odszkodowania została przez ubezpieczyciela zaniżona. Powód uzyskał prywatną opinię techniczną, sporządzoną przez rzeczoznawcę samochodowego, z której wynika, że koszt naprawy pojazdu wynosi 3040,66 zł brutto. Tym samym pozwany zaniżył wartość szkody w przedmiotowym pojeździe o kwotę 1707,88 zł. Za sporządzenie opinii powód uiścił kwotę w wysokości 442,80 zł.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany ubezpieczyciel podniósł, że w postępowaniu likwidacyjnym sporządził kalkulację naprawy pojazdu wg średnich cen usług naprawczych i części zamiennych. Powód w ramach swojej działalności gospodarczej nabył wierzytelność od poszkodowanej D. W. i to powód jako profesjonalista w dziedzinie dochodzenia roszczeń z tytułu szkód komunikacyjnych powinien dysponować własną kadrą wykonującą tego typu prywatne opinie. Zatem koszty tej opinii winny być uznane jako koszty prowadzonej przez niego działalności. Roszczenie o pokrycie tych kosztów przez pozwanego jest bezpodstawne. Poza tym pozwany wskazał, że na polskim rynku istnieje bardzo szeroki dostęp do części oryginalnych nie serwisowych oraz części alternatywnych o porównywalnej jakości, które to części są znacznie tańsze i przy użyciu których koszt naprawy jest znacznie niższy. Dlatego też rozliczanie szkody w cenach części zamiennych najdroższych nie może zostać uznane za ekonomicznie uzasadnione. Ponadto brak jest również jakichkolwiek dowodów potwierdzających fakt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku.

Pismem wniesionym do tut. Sądu w dniu 01.12.2016 r. (data złożenia pisma w placówce operatora pocztowego) powód wskazał, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy oraz czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Ponadto do naprawy przedmiotowego pojazdu konieczne jest zastosowanie nowych, oryginalnych elementów.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Strony są przedsiębiorcami.

( dowód: zaświadczenie z (...) powoda – k. 8, odpis aktualny z KRS pozwanego – k. 9-14v, 39-65)

W dniu 17.02.2015 r., miała miejsce kolizja drogowa. Jej sprawcą był kierowca samochodu marki(...) o nr rej. (...). Pojazd ten, w dniu zdarzenia, posiadał ubezpieczenie OC w ruchu krajowym, świadczone przez (...) S.A. w W.. Na skutek kolizji pojazd marki (...) nr rej. (...), należący do D. W., został uszkodzony i wymagał naprawy. Szkodę ubezpieczyciel zarejestrował pod nr (...).

( dowód: akta szkody)

W dniu 05.03.2015 r. pozwany sporządził kalkulację kosztów naprawy nr (...) pojazdu marki (...) nr rej. (...), zgodnie z którą całkowity koszt naprawy wyniósł 1332,78 zł brutto.

( dowód: kosztorys nr (...) – k. 15-17v)

Pismem z dnia 09.03.2015 r. (...) S.A. w W., przyznał i wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w wysokości 1332,78 zł.

( dowód: pismo pozwanego z dnia 09.03.2015 r. – k. 18, akta szkody)

Na zlecenie powoda Instytut (...) Sp. z o.o. w W., w dniu 01.08.2016 r., sporządziła kalkulację kosztów naprawy przedmiotowego samochodu, zgodnie z którą koszt naprawy pojazdu wyniósł 3040,66 zł brutto.

( dowód: kalkulacja naprawy – k. 22-25)

Na zlecenie powoda Instytut (...) Sp. z o.o. w W., w dniu 17.08.2016 r., sporządziła opinię techniczno-ekonomiczną nr (...), zgodnie z którą koszt naprawy pojazdu wyniósł 3040,66 zł brutto. W/w przedsiębiorstwo za sporządzenie opinii wystawiło w dniu 17.08.2016 r., na rzecz powoda fakturę VAT nr (...), na kwotę 360,00 zł netto (442,80 zł brutto).

( dowód: faktura VAT – k. 26, opinia techniczno-ekonomiczna – k. 19-21)

W dniu 03.08.2016 r., powód zawarł z poszkodowaną D. W., umowę cesji wierzytelności nr (...) przysługującej z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 17.02.2015 r., spowodowanej przez kierującego pojazdem marki (...) o nr rej. (...). Cedent, na mocy przedmiotowej umowy, przeniósł swoją wierzytelność na cesjonariusza, z tytułu w/w szkody, wobec dłużnika, tj. ubezpieczyciela sprawcy szkody (...) S.A. w W., w zakresie przewyższającym kwotę 1332,78 zł brutto, wypłaconą przez dłużnika na rzecz cedenta. Następnie pismem opatrzonym datą 03.08.2016 r., nadanym przesyłką poleconą w dniu 02.09.2016 r., poszkodowana poinformowała pozwanego o zawarciu w/w umowy cesji wierzytelności.

( dowód: umowa cesji praw nr (...) – k. 27-28, pismo poszkodowanej z dnia 03.08.2016 r. – k. 29, akta szkody, potwierdzenie nadania – k. 30)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części.

W sprawie poza sporem była odpowiedzialność pozwanego (...) S.A. w W. z tytułu pokrycia kosztów naprawienia szkody, powstałej w wyniku uszkodzenia pojazdu marki (...) o nr rej. (...), należącego do D. W.. Natomiast sporna była wysokość odszkodowania. Pozwany wskazał, iż na polskim rynku istnieje bardzo szeroki dostęp do części oryginalnych nie serwisowych oraz części alternatywnych o porównywalnej jakości, które to części są znacznie tańsze i przy użyciu których koszt naprawy jest znacznie niższy. Dlatego też rozliczanie szkody w cenach części zamiennych najdroższych nie może zostać uznane za ekonomicznie uzasadnione. Brak jest również jakichkolwiek dowodów potwierdzających fakt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku. Poza tym pozwany podniósł, że powód w ramach swojej działalności gospodarczej nabył wierzytelność od poszkodowanej D. W. i to powód jako profesjonalista w dziedzinie dochodzenia roszczeń z tytułu szkód komunikacyjnych powinien dysponować własną kadrą wykonującą tego typu prywatne opinie. Zatem koszty tej opinii winny być uznane jako koszty prowadzonej przez niego działalności. Roszczenie o pokrycie tych kosztów przez pozwanego jest bezpodstawne.

Wskazać należy, że powód wykazał w przedmiotowym postępowaniu, iż zawarł z poszkodowaną D. W., umowę cesji wierzytelności, o czym pozwany został poinformowany.

Wobec tego, że rozstrzygnięcie kwestii wysokości odszkodowania wymagało wiadomości specjalnych Sąd, w toku postępowania, dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego, techniki pojazdów samochodowych i wypadków drogowych na okoliczność ustalenia kosztów naprawy pojazdu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku z kolizją w dniu 17.02.2015 r., w (...) i w warsztacie nie posiadającym autoryzacji producenta.

Biegły po zapoznaniu się z przedłożonymi przez Sąd aktami niniejszej sprawy, aktami szkody, w oparciu o komputerowy system do kosztorysowania napraw pojazdów (...), a także wytyczne dotyczące likwidacji szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych Komisji Nadzoru Finansowego, w oparciu o analizę całego zebranego w sprawie materiału, ustalił, iż koszt naprawy netto samochodu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), ustalony w systemie (...) na miesiąc i rok powstania szkody, z zastosowaniem do naprawy części oryginalnych, sygnowanych logo producenta pojazdu, przeprowadzonej w autoryzowanym warsztacie napraw, wynosił 2928,08 zł, a z podatkiem VAT 3601,54 zł. Z kolei koszt naprawy netto w/w samochodu, ustalony w systemie (...) na miesiąc i rok powstania szkody (szkoda z dnia 17.02.2015 r.), z zastosowaniem do naprawy części oryginalnych, sygnowanych logo producenta pojazdu, przeprowadzonej w warsztacie napraw nie posiadającym autoryzacji producenta pojazdu, wynosił 2424,08 zł, a z podatkiem VAT 2981,62 zł. Natomiast koszt naprawy netto w/w samochodu, ustalony w systemie (...) na miesiąc i rok powstania szkody, z zastosowaniem do naprawy części alternatywnych grupy Q i PJ, przeprowadzonej w warsztacie napraw nie posiadającym autoryzacji producenta pojazdu, wynosił 2024,23 zł, a z podatkiem VAT 2489,80 zł. Jednocześnie biegły zaznaczył, że naprawa przedmiotowego samochodu, z 16 letnim okresem eksploatacji, znacznym przebiegiem – wynoszącym 283931 km, przeprowadzona poprawnie jakościowo w nieautoryzowanym warsztacie napraw, z zastosowaniem części alternatywnych grupy Q i P byłaby uzasadniona ekonomicznie i przywróciłaby stan techniczny, eksploatacyjny i estetyczny tego pojazdu sprzed zdarzenia. Komisja Nadzoru Finansowego w Wytycznych dotyczących likwidacji szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych (wytyczna nr 17) dopuszcza, gdy uzasadnia to wiek uszkodzonego pojazdu, stopień jego zużycia eksploatacyjnego i przebyte naprawy, naprawę pojazdu z użyciem takich części.

Biegły wskazał, że samochód marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) został wyprodukowany w roku 1999. Po raz pierwszy został zarejestrowany w dniu 04.02.1999 r., a w Polsce 01.06.2010 r., co świadczy, że pojazd ten sprowadzony został do kraju w ramach indywidualnego zakupu poza granicami Polski. Zatem do dnia zdarzenia w/w pojazd był eksploatowany przez 16 lat. Przebieg tego pojazdu, na dzień powstania szkody, ustalony na podstawie wskazań drogomierza, wynosił 283931 km. Naprawa tego samochodu, z przedmiotowym zakresem uszkodzeń, może być wykonana także w warsztacie nieautoryzowanym, wykonującym kompleksowe naprawy, gdyż naprawa tego pojazdu nie wymaga specjalistycznej bazy sprzętowo-pomiarowej. Zatem naprawa takiego samochodu przeprowadzona poprawnie jakościowo, z zastosowaniem części alternatywnych grupy Q i P, jeżeli nawet wcześniej nadwozie tego pojazdu nie było naprawiane lub było naprawiane z zastosowaniem części oryginalnych nie obniży jego wartości rynkowej i przywróci jego stan techniczny, eksploatacyjny i estetyczny sprzed zdarzenia z dnia 17.02.2015 r.

Sąd podzielił w tym zakresie w całości wnioski wynikające z opinii biegłego. Opinia podlega ocenie, jak każdy inny dowód, według art. 233 § 1 k.p.c. W wypadku opinii biegłego, gdy w grę wchodzi wiedza specjalistyczna, kontrola wiarygodności opinii i wypowiedzi biegłego jest utrudniona. Dokonując oceny Sąd kontroluje wnioski i wywody opinii biegłego pod kątem widzenia ich zgodności z zasadami logiki, poziomu wiedzy biegłego, sposobu motywowania stanowiska, podstaw opinii (powoływania się na piśmiennictwo i inne źródła, stosowania konkretnych metod badawczych).

W ocenie Sądu sporządzona w sprawie opinia biegłego J. G. w całości zasługiwała na uwzględnienie. Opinia została wykonana szczegółowo, a przedstawione ustalenia poparte zostały wszechstronną analizą, co pozwala uznać tę opinię za pełną i kompletną. Wywody biegłego są logiczne i trafne, a także zgodne z zasadami poprawnego wnioskowania.

Zgodnie z treścią art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) obowiązkowym ubezpieczeniem objęta jest odpowiedzialność cywilna posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Z art.34 ust.1 i art.36 ust. 1 w/w ustawy wynika, że odszkodowanie, które zakład ubezpieczeń, w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zobowiązany jest wypłacić poszkodowanemu, ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu.

Z zasady, iż zakład ubezpieczeń odpowiada w takim zakresie, w jakim odpowiada posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego, wynika że ocena roszczeń odszkodowawczych poszkodowanego, następuje na podstawie odpowiednich przepisów prawa cywilnego, określających do jakich świadczeń byłby obowiązany posiadacz lub kierowca samochodu, który spowodował wypadek.

Jak sygnalizowano, spór między stronami sprowadzał się do ustalenia wysokości odszkodowania za uszkodzenie przedmiotowego pojazdu. Należy zaznaczyć, że wysokość odszkodowania należy ustalać według zasad określonych w art. 361 k.c. i art. 363 k.c. Przepis art. 361 § 1 k.c. stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wedle zaś § 2w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie zaś z art. 363§1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, nie dopuszczając jednak do nieuzasadnionego wzbogacenia się poszkodowanego. Odszkodowanie należy się bowiem tylko w granicach normalnego związku przyczynowego.

Poza sporem jest fakt, że pozwany przyjął odpowiedzialność za szkodę, z tytułu ubezpieczenia OC i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 1332,78 zł. Z kolei na zlecenie powoda Instytut (...) Sp. z o.o. w W., w dniu 01.08.2016 r., sporządziła kalkulację kosztów naprawy przedmiotowego samochodu wraz z opinią techniczno-ekonomiczną nr (...) z dnia 17.08.2016 r., zgodnie z którą koszt naprawy pojazdu wyniósł 3040,66 zł brutto.

W ramach przeprowadzonych szczegółowych wyliczeń, biegły stwierdził, iż uzasadniony i konieczny koszt naprawy przedmiotowego samochodu, ustalony w systemie (...) na miesiąc i rok powstania szkody, z zastosowaniem do naprawy części alternatywnych typu Q i PJ, przeprowadzonej w warsztacie napraw nie posiadającym autoryzacji producenta pojazdu, wynosił 2489,80 zł brutto. Jednocześnie biegły zaznaczył, że naprawa przedmiotowego samochodu wykonana w nieautoryzowanym warsztacie z zastosowaniem części alternatywnych typu Q i P byłaby uzasadniona ekonomicznie i przywróciłaby stan techniczny, eksploatacyjny i estetyczny tego pojazdu sprzed zdarzenia. Naprawa tego samochodu wykonana z zastosowaniem części alternatywnych Q i P nie spowoduje także obniżenia wartości rynkowej samochodu.

W związku z powyższym powodowi należy się, tytułem odszkodowania za uszkodzenie przedmiotowego samochodu, kwota 1157,02 zł.

Ponadto Sąd zasądził również od pozwanego na rzecz powoda kwotę 442,80 zł, tytułem poniesionych przez niego wydatków związanych z wykonaniem kalkulacji kosztów naprawy przedmiotowego samochodu.

Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 r. (sygn. akt III CZP 24/04, Legalis nr 62911) „ocena, czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwiania zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody”. Podnieść należy, że w dniu 05.03.2015 r. pozwany sporządził kalkulację kosztów naprawy nr (...) pojazdu marki (...) o nr rej. (...), zgodnie z którą całkowity koszt naprawy wyniósł 1332,78 zł brutto. Następnie pismem z dnia 09.03.2015 r. (...) S.A. w W., przyznał i wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w wysokości 1332,78 zł. Natomiast prywatna kalkulacja kosztów naprawy przedmiotowego samochodu, zgodnie z którą koszt naprawy pojazdu wyniósł 3040,66 zł brutto, pozwoliła stronie powodowej zweryfikować zasadność i wysokość dochodzonego następnie w postępowaniu sądowym roszczenia. Wskazać należy, że ubezpieczyciel znacznie zaniżył wysokość przyznanego poszkodowanej odszkodowania i to mając na uwadze koszt naprawy przedmiotowego samochodu, ustalony w systemie (...) na miesiąc i rok powstania szkody, z zastosowaniem do naprawy części alternatywnych typu Q i P, dostępnych w obrocie handlowym, przeprowadzonej w nieautoryzowanym warsztacie napraw. Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że roszczenie powoda o zwrot kwoty 442,80 zł, poniesionej z tytułu sporządzenia w/w opinii, zasługuje na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 436 k.c., art. 805 k.c. i art. 822 k.c. w zw. z art. art. 361 k.c. i art. 363 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1157,02 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25.03.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 442,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25.10.2016 r. do dnia zapłaty.

W pozostałej części Sąd powództwo oddalił.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 817 k.c. i art. 481 k.c., przy czym określając termin odsetek od kwoty 2531,20 zł, Sąd miał na uwadze termin zgłoszenia szkody od którego należało liczyć początek biegu terminu wskazanego w art. 817 § 1 k.c., zaś określając termin odsetek od kwoty 442,80 zł datę wytoczenia powództwa.

Na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. pozostawiono szczegółowe wyliczenie kosztów postępowania referendarzowi sądowemu, ustalając, że koszty w 26% obciążają powoda i w 74% stronę pozwaną – proporcjonalnie do rozstrzygnięcia merytorycznego co do zasadności żądania pozwu.

Z powyższych przyczyn orzeczono jak w wyroku.

SSR Marianna Grzyb