Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2013 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Joanna Szmel

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Tomasza Krzesiewicza

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 IX, 15 X i 19 XI 2013 roku sprawy

G. Ś.,

syna J. i B. z d. J.,

urodzonego w dniu (...) w W.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 stycznia 2013 roku w J. przy ul. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. S., publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie dla porządku prawnego, dokonali umyślnego uszkodzenia mienia w ten sposób, że kopiąc nogami i uderzając rękoma w samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) spowodowali wgniecenie oraz zarysowanie powłoki lakierniczej w obrębie dolnej części przedniej pokrywy silnika oraz drzwi lewych tylnych, powodując w ten sposób straty w wysokości 2.200 złotych na szkodę P. K., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 1 k.k. będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 6 lipca 2009 roku o sygn. akt II K 251/09 za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 14 sierpnia 2009 roku do 29 czerwca 2011 roku zaliczając na poczet kary okres od 2 kwietnia 2009 roku do 6 lipca 2009 roku,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. i art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  oskarżonego G. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k., wymierza mu karę roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz P. K. kwoty 1.100 ( tysiąca stu ) złotych;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania w sprawie w dniach 13 i 14 I 2013 roku;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt II K 1038/13

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2013 roku G. Ś.i K. S., obaj nietrzeźwi, udali się w okolicę ulicy (...)w J.. Tam, po godzinie 8:00, natknęli się na samochód marki F. (...)o numerze rejestracyjnym (...), należący do P. K., którym właściciel przewoził żonę i znajomą na zajęcia do Kolegium (...). Mężczyźni zatrzymali pojazd, po czym razem kopali w niego i uderzali rękoma, co spowodowało wgniecenie i zarysowanie powłoki lakierniczej w obrębie dolnej części przedniej pokrywy silnika oraz drzwi lewych tylnych. Naprawa tych uszkodzeń wymaga nakładów w wysokości 2.200 złotych.

( dowód: częściowo wyjaśnienia G. Ś. k. 17 oraz k. 43-44, 54-56 i 102-105 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

wyjaśnienia K. S. k. 49-50, 51-53 i 91-92 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zeznania P. K. k. 22 oraz k. 3-4 i 78-79 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zeznania J. K. k. 22 oraz k. 74-75 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zeznania B. R. k. 22-23 oraz k. 76-77 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zeznania W. B. k. 24,

zeznania T. S. (1) k. 12 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zeznania T. S. (2) k. 21-23 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zeznania W. D. k. 24-26 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zeznania M. N. k. 27-28 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zeznania A. L. k. 81-82 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

notatki urzędowe k. 1 i 2 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

protokół oględzin ze zdjęciami k. 8-11 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

protokoły zatrzymania k. 39 i 45 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

kosztorys k. 80 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze )

G. Ś. był wcześniej wielokrotnie karany za przestępstwa. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 6 VII 2009 roku w sprawie II K 251/09, za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., został skazany na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 14 VIII 2009 roku do 29 VI 2011 roku.

( dowód: dane o karalności k. 31 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

odpisy wyroków k. 32-35 akt sprawy II K 742/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze )

G. Ś. w toku postępowania przygotowawczego przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniał, iż nie pamięta dokładnie zdarzenia, gdyż był nietrzeźwy. Potwierdził, iż uszkodził samochód pokrzywdzonego. Oceniał swoje zachowanie jako głupie. Stając przed Sądem oskarżony zmienił stanowisko. Zaprzeczył, aby uderzał w auto P. K.. Stwierdził, że wcześniej wyjaśniał odmiennie, gdyż chciał zwolnienia po zatrzymaniu.

Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia oskarżonego z postępowania przygotowawczego, odmawiając wiary jego twierdzeniom, składanym w czasie rozprawy. Stanowisko G. Ś., wyrażane w toku śledztwa było konsekwentne. Gdyby oskarżony nie uczestniczył w uderzaniu w auto pokrzywdzonego, nie miałby żadnego powodu, żeby się do tego przyznawać. Ostatnie przesłuchanie z jego udziałem, prowadzone przez Prokuratora, miało miejsce 4 miesiące po zatrzymaniu. Z pewnością G. Ś. nie obawiał się już wówczas pozbawienia wolności – odbywał wtedy karę izolacyjną, orzeczoną w innej sprawie. W takich warunkach, kiedy opisywane przez niego przed Sądem niekorzystne okoliczności już ustąpiły, nie tylko po raz kolejny potwierdził on swoje uczestnictwo w zarzucanym czynie, lecz również zaakceptował zaproponowaną mu bezwzględną karę pozbawienia wolności. Gdyby faktycznie uważał, iż nie ponosi odpowiedzialności za uszkodzenie pojazdu, to nie miałby interesu w akceptowaniu podobnych konsekwencji zarzucanego zachowania.

Nadto wszystkie pozostałe dowody osobowe – wyjaśnienia współoskarżonego oraz zeznania świadków – jednoznacznie wskazują, iż G. Ś. również uderzał w auto pokrzywdzonego. Przesłuchiwane osoby w większości nie znały się, nie miały żadnego wspólnego interesu. Większość z nich nie miałaby żadnego powodu do fałszywego obciążania oskarżonego swoimi relacjami. Skoro w takich warunkach zdecydowały się one zgodnie przedstawiać udział G. Ś. w incydencie, co nadto spójne jest z jego początkowymi wyjaśnieniami, to ich twierdzenia należało uznać za wiarygodne. Z tych powodów wiarygodność odmiennego stanowiska oskarżonego, wyrażonego przed Sądem, została zdyskwalifikowana. Składając owe wyjaśnienia G. Ś. próbował bronić się przed odpowiedzialnością za zarzucany czyn, przerzucając ją w całości na znajomego.

Za wiarygodne w całości oceniono natomiast relacje pozostałych osób, przesłuchiwanych w czasie postępowania - K. S., P. K., J. K., B. R., W. B., T. S. (1), T. S. (2), W. D., M. N. oraz A. L.. W zbieżny sposób przedstawili oni okoliczności zdarzenia. Brak było powodów, aby podważać ich wiarygodność.

Stan zdrowia psychicznego oskarżonego oceniono z pomocą opinii biegłych psychiatrów. Sporządzono ją po bezpośrednim badaniu G. Ś.. Jest spójna, pełna i jasna. Nie kwestionowano jej wniosków w toku postępowania.

Podstawą do ustaleń faktycznych uczyniono też dokumenty w postaci: notatek urzędowych, protokołu oględzin, protokołów zatrzymania, kosztorysu, danych o karalności oraz odpisów wyroków. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Żadna ze stron skutecznie nie zakwestionowała ich rzetelności.

Oskarżony przyznawał, iż to on był osobą, która w dniu 13 stycznia 2013 roku, po godzinie 8:00, na ulicy (...) w J., uderzała w samochód pokrzywdzonego. To przyznanie znalazło potwierdzenie w innych dowodach. Stąd sprawstwo oskarżonego w odniesieniu do tego zachowania nie budziło wątpliwości.

Z ustaleń Sądu wynika, iż oskarżony razem z K. S. w dniu zdarzenia zaatakowali samochód pokrzywdzonego, uderzając w niego rękoma i kopiąc. W ten sposób chcieli naruszyć substancję tego pojazdu. Spowodowane wgniecenia i zarysowania obniżały wartość auta i jego użyteczność. Oznacza to, iż działanie sprawców skutkowało uszkodzeniem samochodu. Wartość naprawy przekraczała 400 złotych, a więc ów czyn wypełniał znamiona z art. 288 § 1 k.k.

Oskarżony i K. S. w tym samym czasie uderzali w pojazd pokrzywdzonego, po zgodnej decyzji, aby taki atak przeprowadzić. Byli wzajemnie świadomi tego, co robią. Działali zatem wspólnie i w porozumieniu.

Oskarżeni dopuścili się swojego czynu w miejscu dostępnym dla każdego – na ulicy, w ciągu dnia. Było to w pobliżu szkoły wyższej, gdy studenci zmierzali na zajęcia. Działali zatem publicznie. Nie mieli żadnego powodu, aby zaatakować auto pokrzywdzonego, nie znali go wcześniej, nie zachował się on wobec nich w sposób niewłaściwy. Swoim zachowaniem wykazali rażące lekceważenie dla zasad porządku prawnego – dopuścili się czynu zabronionego jawnie, bez zahamowań, całkowicie bezzasadnie. Ich czyn miał zatem charakter chuligański.

Z ustaleń Sądu wynika, iż G. Ś. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 6 VII 2009 roku w sprawie II K 251/09, za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., został skazany na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 14 VIII 2009 roku do 29 VI 2011 roku. Został zatem wcześniej skazany również za czyn przeciwko mieniu, na karę przekraczającą 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał przez czas dłuższy niż 6 miesięcy, krócej niż 5 lat przed popełnieniem obecnie ocenianego czynu. Działał zatem w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. Jego zachowanie należało zatem zakwalifikować z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Oskarżony w czasie zdarzenia miał zachowaną swobodę działania i podejmowania decyzji. Nie miał na nią wpływu stan jego zdrowia psychicznego, co wynika z opinii biegłych psychiatrów. Jego wina w tym zakresie nie budziła więc wątpliwości.

Z podanych powodów Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, iż w dniu 13 stycznia 2013 roku w J. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. S., publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie dla porządku prawnego, dokonali umyślnego uszkodzenia mienia w ten sposób, że kopiąc nogami i uderzając rękoma w samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) spowodowali wgniecenie oraz zarysowanie powłoki lakierniczej w obrębie dolnej części przedniej pokrywy silnika oraz drzwi lewych tylnych, powodując w ten sposób straty w wysokości 2.200 złotych na szkodę P. K., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 1 k.k. będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 6 lipca 2009 roku w sprawie II K 251/09 za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 14 sierpnia 2009 roku do 29 czerwca 2011 roku, to jest występku z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego uznano za znaczną. Ma na to wpływ współdziałanie z drugim sprawcą, nietrzeźwość, wysokość szkody przez nich spowodowanej, lecz nade wszystko agresywność ich zachowania. Atakowali pojazd, wewnątrz którego znajdowały się trzy osoby, w tym dwie kobiety. Wywołali oni swoim czynem strach tych osób, obawę o własne bezpieczeństwo. Były to odczucia tym gwałtowniejsze, że napaść nastąpiła niespodziewanie, w ciągu dnia, w miejscu bardzo uczęszczanym, na co sprawcy zupełnie nie zważali. Oskarżony nie miał żadnego powodu, aby nastawać na mienie pokrzywdzonego, którego wcześniej nie znał, z którym nie pozostawał w żadnym konflikcie.

Okolicznością obciążającą dla oskarżonego była jego dotychczasowa karalność. Był on już wcześniej skazywany wiele razy za przestępstwa, w tym za czyny przeciwko mieniu, również na bezwzględne kary pozbawienia wolności. Nie zmieniły one jego postawy wobec zasad porządku prawnego, nie powstrzymały od całkowicie nieuzasadnionego, a przy tym intensywnego zamachu na cudze mienie. Konieczne zatem było wymierzenie mu stosunkowo surowej kary pozbawienia wolności.

Nie była okolicznością łagodzącą postawa oskarżonego w czasie procesu. Przyznawał się on do popełnienia zarzucanego czynu w toku postępowania przygotowawczego, a nawet zaakceptował zaproponowaną karę, lecz następnie od uzgodnień tych odstąpił, zanegował również swoje sprawstwo w odniesieniu do zachowania opisanego w zarzucie. Nie rozumiał zatem naganności swojego działania, nie pojął, iż musi ponieść za nie karę. Jest więc sprawcą zdemoralizowanym, którego jedynie surowa kara będzie w stanie odstraszyć od naruszania prawa w przyszłości.

Za dostosowaną do wagi czynu i innych, przywołanych wcześniej okoliczności, Sąd uznał karę roku pozbawienia wolności. Znacznie przekracza ona dolną granicę ustawowego zagrożenia, odzwierciedlając w ten sposób stopień społecznej szkodliwości zachowania sprawcy. Na jej poczet zaliczono zatrzymanie oskarżonego w sprawie w dniach 13 i 14 I 2013 roku.

Aby zaspokoić interes pokrzywdzonego oraz uzmysłowić oskarżonemu konieczność ponoszenia odpowiedzialności za własne działania, Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec niego obowiązek naprawienia szkody. Ze względu na to, iż w stosunku do współsprawcy wcześniej orzeczono podobny obowiązek, co do kwoty 1.100 złotych, to wobec G. Ś. należało go orzec w pozostałej części – również co do kwoty 1.100 złotych.

Biorąc pod uwagę to, iż oskarżony – wedle wiedzy Sądu - nie uzyskuje obecnie dochodów, nie posiada majątku, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.