Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2013 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy, VI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Alicja Kiwała

Protokolant Małgorzata Makara

przy udziale Prokurator Prokuratury Rejonowej w Kłodzku delegowanego do Prokuratury Rejonowej w Świdnicy - Anna Czarnul

po rozpoznaniu w dniu 06.05.2013 roku sprawy karnej

B. P. ,

syna I. i J. z domu M., urodzonego (...) w Ś.,

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 13 stycznia 2013 r. w Ś., woj. (...) naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji sierż. W. Z. (1), podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w trakcie prowadzonej interwencji policyjnej w jego miejscu zamieszkania, w ten sposób że pchnął pokrzywdzonego funkcjonariusza na futrynę drzwi,

tj. o czyn z art. 222 § 1 kk,

II . w dniu 13 stycznia 2013 r. w Ś., woj. (...) naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji post. Ł. M. (1), podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w trakcie prowadzonej interwencji policyjnej w jego miejscu zamieszkania, w ten sposób że uderzył pokrzywdzonego funkcjonariusza pięścią w twarz, powodując u niego obrażenia ciała w postaci otarcia naskórka okolicy lewego oka, skutkujące rozstrojem zdrowia na okres poniżej dni siedmiu,

tj. o czyn z art. 222 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

III. w dniu 13 stycznia 2013 r. w Ś., woj. (...) znieważył funkcjonariusza Policji sierż. W. Z. (1) słowami uznanymi powszechnie za obelżywe, podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w trakcie prowadzonej interwencji policyjnej w jego miejscu zamieszkania

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk,

IV. w dniu 13 stycznia 2013 r. w Ś., woj. (...) znieważył funkcjonariusza Policji post. Ł. M. (1) słowami uznanymi powszechnie za obelżywe, podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w trakcie prowadzonej interwencji policyjnej w jego miejscu zamieszkania,

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk,

I.  oskarżonego B. P. uznaje za winnego popełnienia czynów opisanego w pkt. I i II części wstępnej wyroku, tj. występków z art. 222§1kk i art. 222§1 kk i 157§2kk w zw. z art. 11§2kk i za to na podstawie art. 222§1kk w zw. z art. 11§3 kk przy zastosowaniu art. 91§1kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy ograniczenia wolności, na podstawie art. 35 § 1 kk zobowiązując oskarżonego do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  oskarżonego B. P. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. III i IV części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 226§1kk i za to na podstawie tego przepisu przy zastosowaniu art. 91§1kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy ograniczenia wolności, na podstawie art. 35 § 1 kk zobowiązując oskarżonego do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

III.  na podstawie art. 85 kk i art. 91§2kk łączy orzeczone w pkt. I i II kary ograniczenia wolności i wymierza oskarżonemu łączną karę 7 (siedmiu) miesięcy ograniczenia wolności, na podstawie art. 35 § 1 kk zobowiązując oskarżonego do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej w punkcie III wyroku łącznej kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w sprawie od dnia 13.01.2013r. do 14.01.2013r. przyjmując jeden dzień zatrzymania za równoważny dwóm dniom kary ograniczenia wolności,

V.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt VI K 133/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 stycznia 2013 roku, około godz. 2 ²⁰, funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w Ś., tj. posterunkowy Ł. M. (1) i sierżant W. Z. (1) udali się z polecenia oficera dyżurnego na interwencję do mieszkania numer (...) przy ul. (...). Czynność miała być przeprowadzona w związku z zakłócaniem ciszy nocnej. Funkcjonariusze ubrani byli w mundury typu moro z widocznymi – odblaskowymi – napisami »Policja«.

W mieszkaniu ww. zastali oskarżonego B. P.. Mężczyzna spożywał wówczas z żoną alkohol i puszczał bardzo głośną muzykę. Oskarżony nie chciał wpuścić policjantów do mieszkania i był bardzo agresywny. Znieważał ich jednocześnie słowami powszechnie uznanymi za obelżywe. W trakcie interwencji pchnął W. Z. (1) na futrynę drzwi i uderzył Ł. M. (1) pięścią w twarz.

Oskarżony został zatrzymany i osadzony w PDOZ KPP w Ś.. B. P. odmówił poddania się badaniu na zawartość alkoholu w organizmie.

W wyniku ciosu zadanego przez B. P. pokrzywdzony Ł. M. (1) doznał obrażeń ciała w postaci otarcia naskórka okolicy lewego oka. Obrażenia te naruszyły prawidłowe czynności narządów jego ciała na czas nie przekraczający 7 dni.

Dowód:

–

wyjaśnienia oskarżonego, k. 17v-18

–

zeznania Ł. M., k. 6

–

zeznania W. Z., k. 11

–

protokół użycia alkomatu, k. 2

–

opinia sądowo – lekarska, k. 22

B. P. ma 52 lata, jest żonaty, ma troje dorosłych dzieci, nikt nie pozostaje na jego utrzymaniu. Ma wykształcenie średnie, z zawodu jest ślusarzem mechanikiem. Jest bezrobotny, nie ma żadnego majątku. Nie był dotychczas karany sądownie.

Dowód:

–

dane osobo – poznawcze, k. 17-17v

–

dane o niekaralności, k. 20

Oskarżony B. P. na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił zgodnie z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. Podał, że działał pod wpływem alkoholu i nie chciał wpuścić policjantów do swojego mieszkania w związku z zakłóceniem ciszy nocnej. Pod wpływem emocji przepychał się i szarpał z interweniującymi funkcjonariuszami. Złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze.

Dowód:

–

wyjaśnienia oskarżonego, k. 17v-18

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości, że oskarżony B. P. dopuścił się zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd opierał się przede wszystkim na szczegółowych i konsekwentnych zeznaniach pokrzywdzonych. Każdy z nich dokładnie opisał przebieg wydarzeń, a ich relacje są spójne, wzajemnie się pokrywają i uzupełniają, a także w racjonalny i logiczny sposób tłumaczą bieg poszczególnych wypadków. Zeznania Ł. M. (1) i W. Z. (1) były w ocenie Sądu w pełni obiektywne i stanowią wartościowy materiał dowodowy.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego, Sąd stwierdził, że nie sposób kwestionować ich wiarygodności. B. P. wyraźnie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, a jego wyjaśnienia zgodne są z ustalonym w sprawie stanem faktycznym.

Dokumenty dołączone do akt sprawy uznane zostały przez Sąd za nie budzące zastrzeżeń co do ich wiarygodności i prawdziwości, w związku z czym fakty z nich wynikające zostały uznane za udowodnione.

Policja (jej funkcjonariusze) to umundurowana formacja służąca społeczeństwu i przeznaczona do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego. Do jej podstawowych zadań należy zwalczanie przestępstw i wykroczeń, ochrona życia i zdrowia ludzi przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra, ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicznych.

Niewątpliwie więc interwencja w dniu 13 stycznia 2013 roku w mieszkaniu oskarżonego B. P. realizowana była przez Ł. M. (1) i W. Z. (1) podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, w ramach udzielonych im ustawowo upoważnień i przysługujących kompetencji.

Oskarżony doskonale zdawał sobie z powyższego sprawę, a popychając W. Z. (1) na futrynę drzwi naruszył jego nietykalność cielesną, czym wypełnił znamiona art. 222 § 1 kk. Natomiast uderzając Ł. M. (1) pięścią w twarz i powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarcia naskórka okolicy lewego oka co skutkowało rozstrojem zdrowia na okres poniżej dni 7 z art. 222 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Ponadto B. P. podczas interwencji znieważył ww. funkcjonariuszy słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, czym dopuścił się czynów z art. 226 § 1 kk.

Przy wymiarze kar Sąd kierował się dyrektywami opisanymi w przepisie art. 53 § 1 i 2 kk i art. 58 § 1 kk i wziął w szczególności pod uwagę zarówno obiektywne elementy społecznej szkodliwości, takie jak: rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionych przestępstw.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił niekaralność oskarżonego. Jako okoliczność obciążającą Sąd uznał fakt, iż w trakcie popełniania zarzucanych mu czynów oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę Sąd wymierzył oskarżonemu odpowiednio: za czyn I i II – przy przyjęciu art. 91 § 1 kk – karę 5 miesięcy ograniczenia wolności, a za czyn III i IV – przy przyjęciu art. 91 § 1 kk – karę 7 miesięcy ograniczenia wolności.

Wymierzając kary ograniczenia wolności Sąd w każdym z przypadków, na podstawie art. 35 § 1 kk, zobowiązał B. P. do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Kierując się dyspozycją art. 85 kk i 91 § 2 kk orzeczono karę łączną stosując zasadę absorpcji. Kształtując ją na takim poziomie Sąd miał na uwadze więź czasową między przypisanymi oskarżonemu czynami, przedmiotowo – podmiotową oraz cele kary w ramach prewencji indywidualnej i ogólnej.

Sąd połączył B. P. kary ograniczenia wolności i wymierzył mu karę łączną 7 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 35 § 1 kk do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 300 godzin w stosunku miesięcznym.

Przy podstawie wymiaru kary łącznej Sąd powoła przepis art. 85 kk. Jednakże jak słusznie wskazał SA w B.: „ przepis art. 91 § 2 kk odwołuje się wprost do art. 85 kk i warunkiem zastosowania tego pierwszego jest wystąpienie wszystkich przesłanek określonych w tym drugim. Tym samym wskazanie w podstawie prawnej kary łącznej art. 91 § 2 kk stanowi stwierdzenie istnienia przesłanek, o jakich mowa w art. 85 kk. Stąd też można uznać, że powoływanie przy rozstrzygnięciu o karze łącznej art. 85 kk obok art. 91 § 2 kk jest zbędne. Nie jest jednakże żadnym błędem wskazanie w podstawie prawnej kary łącznej obu tych przepisów” (tak SA w Białymstoku w wyroku z dnia 25 września 2012 roku, II AKa 157/12).

Ponieważ oskarżony był zatrzymany w sprawie od dnia 13 stycznia 2013 roku do dnia 14 stycznia 2013 roku, okres ten zgodnie z dyspozycją art. 63 § 1 kk, należało zaliczyć mu na poczet orzeczonej kary łącznej ograniczenia wolności.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych. Nie posiada on żadnego majątku do którego można by skierować ewentualną egzekucję. Dlatego też przyjęto, że windykacja kosztów byłaby nieskuteczna i orzeczono w oparciu o względy słuszności – uznając, że rozstrzygnięcie o kosztach na podstawie art. 627 kpk byłoby niewykonalne.