Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

UZASADNIENIE

W oparciu o wyniki przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 19 czerwca 2012 roku sygn. akt VI K 332/12 M. S. za czyn z art. 284 § 2 kk popełniony w dniu 6 marca 2012 roku skazany został na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres lat 3, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 10 stycznia 2013 roku sygn. akt VI Ko 1097/12.

dowód:

akta Sądu Rejonowego w Kłodzku VI K 332/12

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 2 lipca 2012 roku sygn. akt VI K 336/12 M. S. za czyny z art. 278 § 1 kk popełnione w dniu 31 marca 2012 roku, w nocy z 25 na 26 marca 2012 roku i w lutym 2012 roku, przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk, skazany został na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres lat 3, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 28 stycznia 2013 roku sygn. akt VI Ko 1096/12.

dowód:

akta Sądu Rejonowego w Kłodzku VI K 336/12

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 8 listopada 2012 roku sygn. akt VI K 592/12 M. S. za czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 12 kk popełniony w dniu 9 lipca 2012 roku skazany został na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres lat 3.

dowód:

akta Sądu Rejonowego w Kłodzku VI K 592/12

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 3 grudnia 2012 roku sygn. akt VI K 732/12 M. S. skazany został:

a) za czyny z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk popełnione w okresie od 14 stycznia do 25 marca 2012 roku, przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk, na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

b) za czyn z art. 190a § 1 kk popełniony w okresie od 14 stycznia do 25 marca 2012 roku na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

c) za czyn z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk popełniony w okresie od 14 stycznia do 25 marca 2012 roku na karę grzywny,

d) za czyn z art. 217 § 1 kk popełniony w dniu 15 marca 2012 roku na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

e) za czyn z art. 190 § 1 kk popełniony w styczniu 2012 roku na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności,

f) za czyn z art. 288 § 1 kk popełniony w dniu 25 marca 2012 roku na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

które to kary opisane w pkt a, b, d, e, i f połączono i wymierzono karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres lat 4.

dowód:

akta Sądu Rejonowego w Kłodzku VI K 732/12.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 22 maja 2013 roku sygn. akt VI K 51/13 M. S. skazany został:

a) za czyny z art. 278 § 1 kk popełniony w dniu 14 listopada 2012 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności,

b) za czyny z art. 279 § 1 kk popełnione w okresie od 15 do 21 października 2012 roku, przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk, na karę 1 roku pozbawienia wolności,

które to kary połączono i wymierzono karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.

dowód:

akta Sądu Rejonowego w Kłodzku VI K 51/13.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 569 § 1 kpk Sąd wydaje wyrok łączny, jeżeli w stosunku do osoby prawomocnie skazanej co najmniej 2 wyrokami, zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej. Warunki te określa art. 85 kk. Powołany wyżej przepis stanowi, że Sąd orzeka karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu.

W analizowanych przez Sąd prawomocnie zakończonych postępowaniach karnych prowadzonych przeciwko M. S. spełnione zostały wymienione wyżej przesłanki orzeczenia kary łącznej, a tym samym zachodzą warunki do wydania wyroku łącznego.

Podkreślić w tym miejscu należy, że przesłanki orzekania kary łącznej nie dają sądowi swobody w doborze wyroków podlegających łączeniu. Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 25.02.2005 roku (I KZP 36/04), której nadał moc zasady prawnej, przyjął „restryktywną” interpretację przepisów o karze łącznej, mających zastosowanie w wyroku łącznym, odnoszącą cezurę czasową do pierwszego chronologicznie wyroku. Obecnie obowiązująca wykładnia art. 85 kk nakazuje Sądowi zbadanie czasu popełnienia przestępstwa oraz dat wydania wyroków począwszy od wyroku chronologicznie pierwszego i wyklucza możliwość wybierania konfiguracji korzystniejszej dla skazanego. Obowiązkiem Sądu jest umiejscowienia na osi czasowej popełnionych czynów oraz wydanych wyroków i połączenie skazań dotyczących czynów popełnionych przed wydaniem wyroku chronologicznie pierwszego oraz ewentualnie połączenie kolejnych skazań w ramach kolejnego zbiegu realnego.

Pierwszym chronologicznie wyrokiem w analizowanych sprawach jest wyrok Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 19 czerwca 2012 roku w sprawie VI K 332/12 (pkt. I części wstępnej wyroku), przed datą wydania którego popełnione zostały czyny objęte wyrokami Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 2 lipca 2012 roku w sprawie VI K 336/12 ( pkt. II części wstępnej wyroku) i Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 3 grudnia 2012 roku w sprawie VI K 732/12 ( pkt. IV części wstępnej wyroku).

Czyny osądzone w tych sprawach tworzą zatem pierwszy realny zbieg przestępstw i objęte zostały karą łączną orzeczoną w pkt I części dyspozytywnej wyroku, za wyjątkiem kary grzywny orzeczonej za czyn opisany w pkt. IV c części wstępnej wyroku, która to kara jako innego rodzaju nie podlega łączeniu z karą pozbawienia wolności i pozostawiona została do odrębnego wykonania.

Pierwszy chronologicznie wyrok wydany w sprawie VI K 332/12 w dniu 19 czerwca 2012 roku, z uwagi na datę orzeczenia, eliminuje możliwość objęcia przy doborze wyroków jednostkowych dla wydania wyroku łącznego wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 8 listopada 2012 roku sygn. akt VI K 592/12 (pkt. III części wstępnej wyroku), bowiem przedmiotem rozstrzygnięcia w tej sprawie było przestępstwo popełnione w dniu 9 lipca 2012 roku, a zatem po wydaniu pierwszego chronologicznie wyroku w sprawie VI K 332/12 oraz wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 22 maja 2013 roku sygn. akt VI K 51/13 (pkt. V części wstępnej wyroku), bowiem przedmiotem rozstrzygnięcia w tej sprawie były przestępstwa popełnione w dniu 14 listopada 2012 roku i w okresie od 15 do 21 października 2012 roku, czyli także po wydaniu pierwszego chronologicznie wyroku w sprawie VI K 332/12.

Czyny opisane w pkt. III i Vb części wstępnej wyroku tworzą nowy realny zbieg przestępstw, albowiem pierwszy wyrok co do tych przestępstw wydany został w sprawie VI K 592/12 w dniu 8 listopada 2012 roku (pkt. III części wstępnej wyroku), a czyny stanowiące ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk objęty skazaniem w sprawie VI K 51/13 (pkt Vb części wstępnej wyroku) zostały popełnione przed tą datą, bo w okresie od 15 do 21 października 2012 roku.

Sąd uznał, że nie zachodzą warunki do objęcia wyrokiem łącznym czynu opisanego w pkt Va części wstępnej wyroku, a objętego skazaniem w sprawie VI K 51/13, albowiem został on popełniony w dniu 14 listopada 2012 roku, a więc już po wydaniu wyroku w sprawie IV K 592/12, który zapadł w dniu 8 listopada 2012 roku, a który to jest pierwszym (w rozumieniu art. 85 kk) wyrokiem skazującym w odniesieniu do czynów popełnionych przed jego wydaniem objętych skazaniem w sprawach VI K 592/12 (pkt III części wstępnej wyroku) i VI K 51/13 ( pkt Vb części wstępnej wyroku), które tym samym tworzą drugi realny zbieg przestępstw.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 572 kpk, postępowanie w sprawie wydania wyroku łącznego co do czynu opisanego w pkt Va części wstępnej wyroku należało umorzyć.

Granice kary łącznej wyznaczają reguły określone w art. 86 § 1 kk, zgodnie z którym podstawą jej wymiaru są kary wymierzone z osobna za poszczególne pozostające w zbiegu realnym przestępstwa, w granicach od najwyższej z kar do ich sumy.

Najwyższa z kar jednostkowych orzeczonych za czyny tworzące pierwszy zbieg wynosi 10 miesięcy pozbawienia wolności, a ich suma to 4 lata pozbawienia wolności (suma kar łącznych orzeczonych tymi wyrokami przy ich kolejnym wykonywaniu to 2 lata i 10 miesięcy pozbawienia wolności), a w tych warunkach orzeczona wyrokiem łącznym kara łączna w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności stanowi wyraz znacznej absorpcji i nie stwarza dla skazanego większej dolegliwości od tej, jaka wiązałaby się z kolejnym wykonaniem poszczególnych wyroków jednostkowych stanowiących podstawę wyroku łącznego, czy też jaka zostałaby wymierzona w przypadku rozpoznania wszystkich czynów w toku jednego postępowania.

Przy wymiarze kary łącznej obejmującej kary orzeczone w sprawach VI K 332/12 i VI K 336/12 i VI K 732/12 Sąd miał na względzie, że przestępstwa, których dotyczyły wyroki jednostkowe w opisanych wyżej sprawach, popełnione zostały na przestrzeni niespełna 3 miesięcy, a więc zachodzi zwartość czasowa, nie zachodzi natomiast ścisła więź przedmiotowo – podmiotowa, bo są to różnego rodzaju przestępstwa przeciwko mieniu oraz przestępstwa przeciwko wolności, przeciwko czci i nietykalności cielesnej, co przemawia za przyjęciem zasady asperacji przy ferowaniu kary łącznej.

Najwyższa z kar jednostkowych orzeczonych wobec skazanego za czyny tworzące drugi zbieg wynosi 1 rok pozbawienia wolności, a suma tych kar to 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a wobec powyższego orzeczona wyrokiem łącznym kara łączna w wymiarze 1 roku wymierzona została przy zastosowaniu zasady całkowitej absorpcji, co uzasadnione jest między innymi tym, że oba przypisane oskarżonemu czyny jednostkowe stanowią występki przeciwko mieniu, popełnione w niewielkim odstępie czasu.

Stosując zasadę znacznej absorpcji przy orzeczeniu kary łącznej za czyny stanowiące pierwszy zbieg oraz zasadę całkowitej absorpcji za czyny stanowiące drugi zbieg, Sąd miał na względzie również i to, że podlegające połączeniu kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone zostały z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania, a więc wydanie wyroku łącznego, nawet przy całkowitej absorpcji kar, obiektywnie „pogorszyło” sytuację prawną skazanego, gdyż obecnie wymiar kary podlegającej bezwzględnemu wykonaniu jest wyższy, niż przed wydaniem wyroku łącznego, jako że w skład wyroku weszły kary uprzednio warunkowo zawieszone.

Podkreślić wszakże wypada, że orzeczeniu kary łącznej nie stoi na przeszkodzie fakt, iż w objętych wyrokiem łącznym sprawach orzeczono kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia ich wykonania i z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, co jednoznacznie reguluje art. 89 § 1 kk. Co więcej po zmianie przepisu art. 89 kk na skutek nowelizacji kodeksu karnego z dniem 8 czerwca 2010 roku, mocą której wprowadzony został § 1a do tego przepisu, nie znajduje zastosowania dotychczasowa wykładnia § 1, zgodnie z którą nie było dopuszczalne orzeczenie bezwzględnej kary łącznej na skutek połączenia tego rodzaju kary z karą, której wykonanie warunkowo zawieszono. Pogląd taki wyraził Sąd Najwyższy między innymi w wyroku z dnia 14 czerwca 2011 roku (sygn. akt IV KK 159/11), w tezie którego stwierdzono: Ustawodawca wyraźnie wskazał, że wydanie wyroku łącznego może pogorszyć sytuację prawną skazanego, a więc, że nieprawidłowe było prezentowane w orzecznictwie założenie, iż wyroku łącznego nie wolno wydać „na niekorzyść” skazanego. Skoro wraz z wprowadzeniem art. 89 § 1a kk nie uległ merytorycznej zmianie art. 89 § 1 kk, to na podstawie tego przepisu sąd jest uprawniony do orzekania kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia, gdy połączeniu w wyroku łącznym podlegają kary orzeczone z warunkowym i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania. Za takim wnioskiem przemawia obecnie argument a maiori ad minus z art. 89 § 1a kk.

Sąd uznał, że skazany M. S. nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej. Podnieść bowiem należy, że skazany był wielokrotnie karany, a kolejnych przestępstw dopuszczał się także w okresie próby związanym z pierwotnym warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonych względem niego kar pozbawienia wolności, a tym samym brak jest podstaw do przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologicznej. Potwierdza to treść opinii penitencjarnej odnośnie zachowania skazanego w czasie odbywania kary, która jest umiarkowana, skazany był 4-krotnie karany dyscyplinarnie i w ocenie dyrektora ZK w K. na obecnym etapie prognoza kryminologiczno – społeczna jest negatywna.

Sytuacja materialna skazanego uzasadnia zwolnienie go od zapłaty kosztów sądowych w oparciu o art. 624 § 1 kpk.