Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Anduła-Dzikowska

Protokolant: st.sek.sąd. E. D.

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2017 roku w Zgierzu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko R. K.

o zapłatę

zasądza od R. K. na rzecz (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. następujące kwoty:

a.  2.540,89 (dwa tysiące pięćset czterdzieści 89/100 ) złotych wraz z odsetkami umownymi wynoszącymi czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku od kwoty 2.430,36 (dwa tysiące czterysta trzydzieści 36/100) złotych od dnia 13 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty,

b.  100,00 (sto 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1515/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 kwietnia 2017 roku, wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł przeciwko R. K. o zapłatę kwoty 2.540,89 złotych. Powód wystąpił również o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, iż dochodzona wierzytelność wynika z zawartej przez pozwanego umowy o wydanie i przyznanie karty kredytowej nr (...). Powód podniósł, iż pozwany pomimo kierowanych do niego wezwań do zapłaty nie dokonał spłaty zadłużenia. Na dochodzoną pozwem kwotę złożyła się kwota należności głównej w wysokości 2.430,36 złotych oraz kwota 110,53 złote należności z tytułu odsetek umownych naliczonych do dnia wniesienia pozwu.

(pozew – k. 3 - 6)

Postanowieniem z dnia 13 maja 2017 roku sprawa została przekazana do rozpoznania do tutejszego sądu z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty. (postanowienie – k.7)

W odpowiedzi na pozew pozwany uznał powództwo w całości i wniósł o nieobciążanie pozwanego kosztami sądowymi. Wniósł o zawarcie ugody i możliwość rozłożenia zadłużenia na raty w wysokości 300 złotych miesięcznie.

(odpowiedź na pozew – k. 24)

Na terminie rozprawy w dniu 27 września 2017 roku pozwany pozostawił powództwo do uznania sądu. Oświadczył, iż nie kwestionuje wysokości należności dochodzonej w pozwie, jak również daty wymagalności odsetek. Oświadczył, iż utrzymuje się z wynagrodzenia wynoszącego 7 tysięcy złotych netto. Małżonka uzyskuje z tytułu umowy o pracę wynagrodzenie w wysokości 1.800 złotych. Pozwany mieszka i pracuje w (...)

(protokół rozprawy – k.35 – 35v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 stycznia 2015 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarł z R. K. umowę o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S.A. na okres 12 miesięcy z automatycznym przedłużeniem na kolejna 12 miesięcy, o ile posiadacz karty nie wypowie umowy. Pozwanemu przyznany został dzienny limit kredytowy wypłat gotówki w wysokości 3.000 złotych. Pozwany był zobowiązany do uiszczania określonych wpłat na poczet powstałego debetu. Roczna stopa oprocentowania wyniosła 12,70 %. Całkowity koszt limitu kredytowego wyniósł 3.548,50 złotych.

(bezsporne, nadto umowa o wydanie i używanie karty kredytowej – k. 29 -32)

W dniu 20 lutego 2017 roku powód wystawił wezwanie do zapłaty na kwotę 2.506,93 złote dotyczące umowy nr (...) z dnia 27 stycznia 2015 roku.

(wezwanie do zapłaty – k. 13)

W dniu 12 kwietnia 2017 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg banku na kwotę 2.540,89 złotych.

(wyciąg z ksiąg bankowych – k. 12)

Przedmiotowy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanego materiału dowodowego, uznając go za wiarygodny.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości jako w pełni zasadne. Roszczenie o zasądzenie na jego rzecz dochodzonej pozwem kwoty powód wywodzi z zawartej z pozwanym umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej. Zarówno fakt istnienia należności, jak również jej wysokość nie były kwestionowane przez pozwanego, który uznał powództwo. Powód załączył również do akt oryginał umowy pożyczki, jak również wyciąg z ksiąg bankowych oraz wezwanie do zapłaty.

Powód dochodził zapłaty za wierzytelności powstałe w związku z zawartą między stronami umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej. Wartość przedmiotu sporu stanowiła niespłacona należność powiększona o skapitalizowaną kwotę odsetek umownych. Pozwany nie realizował postanowień umowy i nie dokonywał terminowych wpłat na poczet umowy. W momencie zawarcia umowy pozwany nie kwestionował żadnego postanowienia umowy. Pozwana nie zwrócił wymaganej umową kwoty, w związku z czym doszło do powstania zadłużenia.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. O obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie od niezwróconej kwoty pożyczki Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 oraz § 2 ¹ k.c. Powód wniósł o zasądzenie odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego w skali roku. Należało zatem zasądzić odsetki umowne liczone od kwoty należności głównej, czyli od kwoty 2.430,36 złotych od dnia następnego po dniu wniesieniu pozwu, czyli od 13 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca proces zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.. Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyła się jedynie opłata sądowa w wysokości 100 złotych.