Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2017 r. w S.

odwołania T. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 28 lutego 2017 r. Nr (...)

w sprawie T. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala T. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 01 lutego 2017 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku.

Sygn. akt IV U 280/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 lutego 2017 r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej T. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17 lutego 2017 r., w którym stwierdzono, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Od decyzji tej odwołanie złożyła T. S.. Wskazała, iż nie jest zdolna do wykonywania jakiejkolwiek pracy i nie ma przesłanek do twierdzenia, że stan jej zdrowia poprawi się. Aktualnie oczekuje na rozległą operację kręgosłupa.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podnosząc, iż nie wnosi ono do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych i prawnych, które uzasadniałyby zmianę decyzji i pozwoliłyby uwzględnić odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

T. S. posiada wykształcenie wyższe z zakresu ekonomii i rachunkowości. Dotychczas pracowała jako m. in. księgowa, a poprzednio jako sprzedawca, inspektor, kontroler rozliczeń (bezsporne).

Ubezpieczona była poprzednio, tj. od dnia 17 czerwca 2012 r. do 31 stycznia 2017 r. uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (bezsporne, akta rentowe). W ostatnim czasie, tj. od 1 lutego 2015 r. do 31 stycznia 2017 r., podstawę powyższego stanowiła decyzja (...) Oddział w S. z dnia 2 lutego 2015 r. (k. 57 akt rentowych).

Ubezpieczona, w dniu 29 grudnia 2016 r., złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniosek o ponowne przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 60 akt rentowych). W związku z tym, została skierowana na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 26 stycznia 2017 r. stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie k. 62 akt rentowych). Do takiego samego wniosku doszła również Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 17 lutego 2017 r. (orzeczenie k. 65 akt rentowych). Powyższe stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji z dnia 28 lutego 2017 r. (decyzja k. 67 akt rentowych).

Badając sporną okoliczność niezdolności do pracy Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy neurologa i ortopedy, którzy rozpoznali u ubezpieczonej przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, z ograniczeniem ruchomości i z zespołem korzeniowym prawostronnym w przebiegu wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych i kręgozmyku L3-L4, L4-L5 ze stenozą kanału kręgowego, pourazowe zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego prawego, stan po złamaniu kłykcia bocznego piszczeli prawej w 2011 r. leczonym operacyjnie oraz stan po artrolizie stawu kolanowego prawego w lutym 2012 r. U T. S. nadal utrzymują się bóle prawego kolana. Nie może ona długo stać i chodzić oraz korzysta z kuli łokciowej. Obecny stopień zaawansowania schorzenia układu ruchu narusza sprawność organizmu w stopniu kwalifikującym do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy zawodowej. Od czasu badania przez Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 16 stycznia 2015 r. stan zdrowia ubezpieczonej nie poprawił się, a wręcz przeciwnie, T. S. zakwalifikowana została do planowanego leczenia operacyjnego dyskopatii kręgosłupa L-S.. Ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy w okresie od 1 lutego 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. Nie może ona bowiem wykonywać pracy wymagającej przebywania w długotrwałej wymuszonej pozycji kręgosłupa, długiego stania i chodzenia. Tym samym nie może pracować w wykonywanym zawodzie księgowej (opinia główna wraz z uzupełnieniem k. 9-10 i 21 akt sprawy).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie T. S. jest zasadne. Renta z tytułu niezdolności do pracy, stosownie do art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.), przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach określonych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 i ust. 3 wspomnianej ustawy, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Sporną w sprawie była okoliczność, czy ubezpieczona jest nadal niezdolna do pracy, a jeśli tak, to na jaki okres.

Aby rozstrzygnąć sporną okoliczność, Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych neurologa oraz ortopedy. Biegli ci, po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zgromadzoną w sprawie, a także po przeprowadzeniu badania ubezpieczonej stwierdzili, iż w dalszym ciągu, tj. w okresie od 1 lutego 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. jest ona częściowo niezdolna do pracy.

Sąd uznał, iż sporządzona opinia stanowi wiarygodną i miarodajną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonej. Została bowiem wydana przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z zakresu medycyny, a w szczególności z zakresu schorzeń dotykających T. S.. Wnioski zawarte w opinii są logiczne oraz odpowiednio uzasadnione. Dlatego też Sąd podzielił wnioski biegłych.

Oceniając ten dowód, Sąd miał na względzie, iż opinia biegłych podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu.

Do opinii w pierwotnym kształcie zarzuty zgłosił organ rentowy (k. 18 ). Podniósł, iż ubezpieczona nie może podjąć ciężkiej pracy fizycznej oraz pracy w pozycji przymusowej ciała. Wskazał jednak, że ubezpieczona ma wyższe wykształcenie, jest tzw. pracownikiem umysłowym, pracowała jako księgowa, a pracując nawet jako osoba siedząca przy biurku może wielokrotnie zmieniać pozycję ciała i stopień napięcia poszczególnych grup mięśniowych. Organ rentowy wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych lekarzy neurologa i ortopedy. Do uwag tych poprzednio opiniujący biegli odnieśli się w opinii uzupełniającej. Podkreślili, iż badana nie może wykonywać pracy przebywającej w długotrwałej wymuszonej pozycji kręgosłupa, długiego stania i chodzenia. W ich ocenie, przeciwskazania te nie pozwalają ubezpieczonej na podjęcie pracy w zawodzie księgowej. Biegli zwrócili również uwagę na okoliczność, iż w czasie od badania orzeczniczego ZUS w 2015 r. stan zdrowia ubezpieczonej, która wówczas była uznania za częściowo niezdolną do pracy, nie poprawił się, a wręcz przeciwnie, została ona zakwalifikowana do leczenia operacyjnego dyskopatii kręgosłupa. Organ rentowy nie kwestionował opinii po jej uzupełnieniu.

Zdaniem Sądu, nie ma podstaw do podważania merytorycznej wartości opinii biegłych z zakresu neurologii i ortopedii. Jak wynika z opinii, stan zdrowia ubezpieczonej od badania w 2015 r., na podstawie którego uzyskała okresową rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, nie poprawił się. W tym czasie również nie doszło do zmiany poziomu kwalifikacji ubezpieczonej. Dlatego też zasługują na podzielenie twierdzenia biegłych o tym, iż ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy, tj. niezdolna do pracy zgodniej z poziomem posiadanych kwalifikacji. W tym stanie rzeczy, sporna okoliczność istnienia u ubezpieczonej niezdolności do pracy została dostatecznie wyjaśniona i nie zasługiwał na uwzględnienie zgłoszony razem z zarzutami do pierwotnej wersji opinii wniosek ZUS o przeprowadzenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych z zakresu neurologii i ortopedii.

Należy stwierdzić, powołując się na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy, iż przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87).

Na podstawie powyższego Sąd przyjął, iż ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy i przysługuje jej z tego tytułu prawo do renty od dnia 1 lutego 2017 r. do 31 grudnia 2017 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w wyroku.