Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2017 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. T.

przeciwko (...) spółce z o.o. w C. oraz

Przedsiębiorstwu Produkcyjno – Handlowo – Usługowemu (...) (...) spółce z o.o. w C.

o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie

1.  nakazuje pozwanemu Przedsiębiorstwu Produkcyjno – Handlowo – Usługowemu (...).(...). spółce z o.o. w C. jako wydawcy portalu (...):

a) opublikowanie na stronie (...) oświadczenia o treści: Zarząd Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Handlowo – Usługowego (...) spółka z o.o. w C. przeprasza Pana M. T. za naruszenie jego dobra osobistego w postaci wizerunku poprzez opublikowanie na portalu (...) filmu z jego koncertu z dnia 28 czerwca 2015 r. w C. wykonanego w ramach Dni C. 2015r. Wszelkie treści i nagrania zostały bezpowrotnie usunięte z portalu”;

b) utrzymanie wskazanego oświadczenia przez okres 2 tygodni od jego publikacji;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie wobec pozwanego Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Handlowo – Usługowego (...) (...) spółki z o.o. w C.;

3.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Handlowo – Usługowego (...) (...) spółki z o.o. w C. na rzecz powoda M. T. kwotę 600 zł (słownie: sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu – opłaty od pozwu od roszczenia niemajątkowego;

4.  zasądza od powoda M. T. na rzecz pozwanego Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Handlowo – Usługowego (...) (...) spółki z o.o. w C. kwotę 10.703 zł (słownie: dziesięć tysięcy siedemset trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  oddala powództwo wobec pozwanego (...) spółki z o.o. w C. w całości;

6.  zasądza od powoda M. T. na rzecz pozwanego (...) spółki z o.o. w C. kwotę 11.897 zł (słownie: jedenaście tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na oryginale właściwy podpis

Sygnatura akt IC 137/16

UZASADNIENIE

Powód M. T. w pozwie wniesionym pierwotnie do Sądu Okręgowego w Warszawie i następnie na skutek zarzutu pozwanego co do właściwości miejscowej przekazanym do rozpoznania do Sądu Okręgowego w Słupsku, domagał się stwierdzenia naruszenia przez pozwanych (...) spółkę z o.o. w C. oraz Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowo - Usługowe (...) (...) spółkę z o.o. w C. dóbr osobistych powoda, w ten sposób, że dokonali zarejestrowania bez jego zgody, koncertu, następnie publikując to nagranie audio - wizualne i zdjęcia na portalu (...) i żądał od obu pozwanych zasądzenie z tego tytułu solidarnie łącznej kwoty 200.000,00 zł, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1.09.2015r., oraz zamieszczenia w miejscu naruszeń - tzn. na łamach portalu (...) tekstu przeprosin o treści:

„Pozwany ad. 1 i Pozwany ad. 2 na skutek przegranego procesu sądowego przepraszają M. T. wraz z Zespołem, za naruszenie ich dóbr osobistych, których dopuścili się na stronie (...) Jednocześnie Pozwany ad. 1 i Pozwany ad. 2 informują, że wszelkie treści i nagrania naruszające dobra osobiste M. T. wraz z Zespołem zostały bezpowrotnie usunięte z portalu."

Nadto utrzymania powyższej informacji na głównej stronie portalu przez okres co najmniej jednego roku. W uzasadnieniu zgłoszonego powództwa powód przywołał treść pkt 5 umowy zawartej z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowaną przez R. G. (1), której przedmiotem było wykonania koncertu przez M. T. w dniu 28 czerwca 2015r. w ramach Dni C., który stanowiący, że wszelkie sprawy dotyczące wykorzystania artystycznego wykonania i wizerunku wykonawcy oraz jego zespołu, którego dotyczy umowa do celów reklamowych, archiwalnych, reporterskich i wydawniczych na wszelkich znanych nośnikach audio - video, filmowych, (...), będą podlegały osobnym ustaleniom przez strony umowy i indywidualnej pisemnej zgody wykonawcy. Dnia 29 czerwca 2015r. powód powziął informację, że portal Internetowy znajdujący się pod adresem (...) udostępnił film wideo o długości 37 minut i 59 sekund, w którym to nagraniu audiowizualnym bezprawnie wykorzystano wykonanie artystyczne, którego autorem był powód wraz z zespołem, na co powód nigdy nie wyrażał zgody. Pod wskazanym powyżej adresem znajdowało się także około 100 fotografii uwieczniających powoda jak i jego zespół.

Pozwany (...) spółka z o.o. w C. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany nie kwestionując, faktu zawarcia z powodem umowy o treści przez niego przywołanej, wskazał iż nie naruszył jej postanowień, bowiem nagrania koncertu i to za przyzwoleniem powoda dokonał jego znajomy B. D. (1), który w żaden sposób nie jest związany z (...) spółką z o.o. w C., i tym samym pozwany nie miał wpływu na zakres tego nagrania, jego publikację czy możliwość usunięcia z portalu którego wydawcą jest spółka zarządzana przez B. D. (1).

Pozwany Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowo - Usługowe (...) (...) spółka z o.o. w C. również wniósł o oddalenie powództwa. W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut braku legitymacji biernej pozwanego, który ostatecznie pełnomocnik pozwanego cofnął na rozprawie w dniu 8 lipca 2016r. doprecyzowując, iż w wyniku przekształceń własnościowych, które nie były mu znane na moment składania odpowiedzi na pozew, ostatecznie prawidłowa nazwa właściciela i wydawcy domeny (...) to Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowo - Usługowe (...) (...) spółka z o.o. w C. przeciwko któremu został wniesiony pozew, a której prezesem zarządu jest B. D. (1) i jednocześnie redaktorem naczelnym portalu.

Odnosząc się natomiast merytorycznie do przedmiotu zgłoszonego powództwa, i podniesionych zarzutów, pozwany nie kwestionował, iż to na jego zlecenie doszło do nagrania koncertu powoda wykonywanego w dniu 28 czerwca 2015r. w C., ale odbyło się to za wiedzą powoda, a następnie uzgodniono, że materiał z nagrania zostanie zamieszczony na portalu internetowym którego wydawcą jest B. D. (1), co faktycznie nastąpiło w dniu 29 czerwca 2015r. i o czym powód został zawiadomiony przez B. D. (1) sms-em w tym samym dniu. Nie mogło więc dojść do naruszenia art. 53 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Jak wywodził dalej pozwany, do rozpowszechnienia utworu, jak i zdjęć, doszło za ustnie wyrażoną zgodą powoda, a jednocześnie po powzięciu wiadomości o niezadowoleniu powoda z faktu rozpowszechnienia nagrania utworu, niezwłocznie usunął trwale nagranie z portalu. W tej sytuacji nie może być mowy o zawinionym naruszeniu autorskich praw osobistych, a tylko zawinione naruszenie może być podstawą przyznania zadośćuczynienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 stycznia 2015r. pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w C. reprezentowaną przez R. G. (1), zwaną w umowie - zamawiającym, a M. T. jako wykonawcą doszło do zawarcia umowy o dzieło której przedmiotem było wykonanie koncertu w dniu 28 czerwca 2015r. w C. w ramach Dni C. 2015. Zamawiający zobowiązał się między innymi do zapewnienia imprezie profesjonalnego nagłośnienia i oświetlenia oraz umożliwienia przeprowadzenia 40 minutowej próby. Jednocześnie strony umowy ustaliły w jej treści, że wszelkie sprawy dotyczące wykorzystania artystycznego wykonania i wizerunku wykonawcy oraz jego zespołu, którego dotyczy umowa do celów reklamowych, archiwalnych. reporterskich i wydawniczych na wszelkich znanych nośnikach audio - video. filmowych, (...) będą podlegały osobnym ustaleniom przez strony umowy i indywidualnej pisemnej zgody wykonawcy.

dowód; umowa z dnia 15.01.2015r. k. 28.

W dniu koncertu, przed jego rozpoczęciem doszło do spotkania M. T. z B. D. (1), któremu to spotkaniu towarzyszyły ich małżonki, obecny był też burmistrz miasta C. A. F. (1), oraz okresowo R. G. (1) i M. N. (1). Wszystkie obecne przy spotkaniu i rozmowie B. D. (1) z M. T. osoby odniosły wrażenie, że są oni ze sobą w dobrej zażyłości, zwracali się do siebie po imieniu.

dowód; zeznania świadka A. F. k. 426v-427, M. N. k. 653, k. 655, za stronę pozwaną R. G. k. 430 w zw. z k. 204.

W trakcie rozmowy B. D. (1) poinformował M. T., czemu ten się nie sprzeciwił, że koncert zostanie przez jego pracownika nagrany i będzie można wykorzystać ten materiał do nagrania płyty reklamującej jego osobę jako wykonawcę. Nagrania dokonał M. N. (1), który niezależnie w oparciu o inną umowę zawartą z Urzędem Miasta dokonywał rejestracji innych wydarzeń artystycznych, które odbywały się w tym czasie w ramach Dni C., przy czym nagranie koncertu było wyłącznie na prośbę B. D. (1) i dla jego wykorzystania. Z rozmowy wynikało, że powód chce jak najszybciej zapoznać się z treścią nagrania.

dowód; zeznania św. A. F. k. 427-428, M. N. k. 650v- 651, 652v, k. 655.

Następnego dnia po koncercie, to jest w dniu 29 czerwca 2015r. B. D. (1) zamieścił na wydawanym przez jego spółkę portalu (...) fragmenty nagrania z koncertu M. T. oraz zdjęcia, o wyborze których sam zdecydował i poinformował o powyższym powoda na numer telefonu pod którym wcześniej się kontaktowali, również w sprawie ustalenia terminu koncertu.

dowód; zeznania za stronę pozwaną B. D. k. 205 w zw. z k. 430, wydruk z telefonu k. 219 w zw. z k. 283.

W piśmie z dnia 1 lipca 2015r. skierowanym do prezesa zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C. R. G. (1), jako organizatora koncertu w dniu 28 czerwca 2015r., przesłanym również do wiadomości wydawcy portalu internetowego (...), PPHU (...) spółka z o.o. w C. ul. (...), powód M. T. zarzucił naruszenie postanowień umowy, i dokonanie nielegalnego wykorzystania przez portal (...) jego artystycznego nagrania i wizerunku, wyraził sprzeciw co do dalszego jego wykorzystywania i zażądał przesłania całości oryginału materiału filmowo- fotograficznego.

dowód; pisma z dnia 1.07.2015r. k. 31-34.

Po otrzymaniu pisma R. G. (1) skontaktował się z B. D. (1), mając wiedzę, że to on nagrywał koncert powoda w ramach indywidualnych z nim uzgodnień i najprawdopodobniej zamieścił na portalu (...), którego firma jest jego wydawcą, prosząc by wyjaśnił sprawę z powodem. B. D. (1) będąc przekonanym, że doszło do jakiegoś nieporozumienia podjął próbę kontaktu telefonicznego z powodem, jednak wobec braku odzewu, usunął nagranie obejmujące fragmenty koncertu M. T. oraz zdjęcia z tego wydarzenia. W odpowiedzi natomiast na pismo powoda z dnia 1 lipca 2015r. skierowane do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C., po jego otrzymaniu poprosił pracownika swojej firmy o przygotowanie pisma zawierającego przeprosiny M. T. za zaistniałą sytuację i informację, że cały materiał został trwale usunięty z portalu. Pismo do powoda w imieniu wydawcy portalu zostało przesłane na druku firmowym innej firmy (...), którą prowadził w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Wydawcą portalu była bowiem wówczas spółka Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowo - Usługowe (...) (...) w C..

dowód; pismo z dnia 20.07.2015r. k. 35-36, wypis z KRS k. 73-77, zeznania za stronę pozwaną R. G. k. 430 w zw. z k. 204, za stronę pozwaną B. D. k. 430 w zw. z k. 205.

W odpowiedzi, pismem z dnia 13 sierpnia 2015r. powód poinformował pozwanych, że domaga się zapłaty od każdego z nich po 100.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za nielegalne wykorzystanie jego wizerunku artystycznego odwołując się w uzasadnieniu zgłoszonego roszczenia do przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz kodeksu cywilnego.

dowód; pismo z dnia 13.08.2015r. k. 38-41.

.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa nie jest wymagane wskazanie przez powoda podstawy prawnej dochodzonego roszczenia z przytoczenie numerów przepisów, oraz poglądów orzecznictwa, i co do zasady przytoczona podstawa prawna nie wiąże sądu (vide; orzeczenie SN z dnia 6 grudnia 2006r., (...)). Tym niemniej wskazanie przez powoda przepisów prawa materialnego nie pozostaje bez znaczenia dla przebiegu i wyniku sprawy, ponieważ pośrednio określa okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie pozwu (por. wyrok SN z dnia 23 lutego 1999r., (...), OSNC (...), Nr (...), poz. (...)). Zasada ta nie może budzić wątpliwości tym bardziej wówczas, gdy chodzi o wybór jednej z możliwych podstaw dochodzonego roszczenia. Podzielając powyższy pogląd podkreślić należy, że prawo do wizerunku jest dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c.

W literaturze przedmiotu niekwestionowany jest pogląd, że przepis ten dopuszcza zbieg norm prawnych z regulacją zawartą w art. 81 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Umożliwia to osobie zainteresowanej wybór bądź kumulatywnego, bądź alternatywnego stosowania środków ochrony. Co więcej prawo do wizerunku ( z art. 81 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych ) jest uznawane powszechnie za konkretyzację prawa do wizerunku przewidzianego w art. 23 k.c., który oddzielnie traktuje prawo osobiste do nazwiska i do wizerunku (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.10.2009 r., (...), OSNC (...), Nr (...), poz. (...)). W świetle powyższego powód - z uwagi na zarzucane pozwanym działania - mógł domagać się ochrony bądź wyłącznie na podstawie przepisów o ochronie dóbr osobistych (art. 23 i 24 w zw. z art. 448 k.c.), bądź wyłącznie na podstawie przepisów prawa autorskiego (art. 83 w zw. z art. 78 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych), bądź wreszcie w oparciu o kumulatywnie wskazaną podstawę prawną.

Powód M. T. w pozwie, jak również w kolejnych pismach procesowych jednoznacznie i w sposób niebudzący żadnych wątpliwości dokonał wyboru jednej z możliwych podstaw swego żądania, domagając się ochrony w oparciu o kumulatywnie wskazaną podstawę prawną.

Punktem wyjścia rozważań winno być na wstępie wskazanie, iż Kodeks cywilny nie zawiera definicji dóbr osobistych, lecz ogranicza się do stwierdzenia, że dobrami osobistymi człowieka są w szczególności; zdrowie, wolność cześć, swoboda sumienia, nazwisko (…). Przywołany powyżej przepis art. 23 k.c. ma charakter szczególny. Jest w nim zawarta bowiem jedynie ogólna zasada, że dobra osobiste wymienione w nim przykładowo pozostają pod ochroną prawa cywilnego. Nie wskazuje on natomiast środków ochrony, a więc sankcji przewidzianych za ich naruszenie. Te zostały wymienione w art. 24 k.c. Oba przepisy pozostają zatem w ścisłym związku. Różnorodność występowania w życiu społecznym dóbr osobistych podlegających ochronie cywilnoprawnej, przesądza o niemożliwości jakiegoś systematycznego ujęcia przesłanek ogólnych, których występowanie mogłoby przesądzić o tym czy konkretne zdarzenie lub wypowiedź stanowią naruszenie któregoś z nich. Ocena musi być, i jest w praktyce orzeczniczej, dokonywana na tle konkretnego stanu faktycznego. Innymi słowy, to Sąd w świetle konkretnego stanu faktycznego winien ocenić – stosując kryteria obiektywne – czy doszło do naruszenia dobra osobistego i czy zachodzą przesłanki do zastosowania któregoś ze środków ochrony przewidzianych w art.24 k.c. (por. orz. SN z dnia 8 października 1987r. (...) (...), OSNCP(...), poz.(...)).

Żądanie pozwu podlega w niniejszej sprawie ocenie zarówno na podstawie przepisu art. 23 i art. 24 kodeksu cywilnego przewidujących ochronę dóbr osobistych, do których należy między innymi wizerunek, jak również na podstawie art. 81 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 1994 . Nr 24 poz. 83).

Wizerunek pełni funkcję identyfikacyjną i informacyjną, dlatego też każdy człowiek ma godny ochrony interes w tym, by decydować, czy i na jakich warunkach oraz w jakich okolicznościach jego wizerunek zostanie udostępniony publicznie. Pojęcie wizerunku obejmuje dostrzegalne, fizyczne cechy człowieka, tworzące jego wygląd i pozwalające na identyfikację osoby wśród ludzi jako obraz fizyczny, portret, rozpoznawalną podobiznę. Jeśli materiał filmowy, przedstawiający wizerunek osoby spełnia przesłanki utworu podlegającego ochronie prawa autorskiego (art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych ), twórcy utworu przysługują względem tego utworu autorskie prawa majątkowe i niemajątkowe, osobie zaś przedstawionej na filmie przysługuje prawo do ochrony jej wizerunku.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy uznać, że powód M. T. odwołując się do swojego wizerunku artystycznego, wskazywał, że pozwani działając w porozumieniu, opublikowali na stronie portalu internetowego (...) którego wydawcą była spółka Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowo Usługowe (...) (...) fragmentów filmu z jego koncertu, nie posiadając do tego zezwolenia.

Pozwany (...) spółka z o.o. w C., kwestionował swoją odpowiedzialność, wskazując, że nie naruszył postanowień umowy zawartej z powodem umowy o dzieło, regulującej kwestie związane z warunkami, po spełnieniu których możliwe było wykorzystania artystycznego wykonania wizerunku wykonawcy do celów reklamowych, bowiem w żaden sposób nie wykorzystał i tym bardziej nie upublicznił na jakimkolwiek portalu internetowym artystycznego wykonania i wizerunku powoda. Rejestracji koncertu powoda w dniu 28 czerwca 2015r. dokonywał M. N. (1) i odbywało się to na zasadach uzgodnionych przez powoda indywidualnie z B. D. (1), a następnie materiał ten we fragmentach zamieszczony został na portalu (...), którego wydawcą jest spółka należąca do B. D. (1), a który to podmiot w żaden sposób nie jest zależny czy powiązany osobowo lub kapitałowo ze spółką (...) w C.. Tym samym odnosząc się do zarzutów powoda dotyczących naruszenia przez (...) spółkę z o.o. w C., jako organizatora w ramach Dni C. koncertu powoda, przepisów ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych w tym art.6, wskazywał, że niezależnie od tego, iż koncert powoda nie miał charakteru imprezy masowej, w rozumieniu przepisów tej ustawy, to nawet przy hipotetycznym założeniu, że byłaby to impreza masowa i miałby on obowiązek sporządzić regulamin imprezy zawierającej warunki uczestnictwa i zasady zachowania się osób na niej obecnych, to ewentualne zamieszczenie informacji - o ile stanowi ona w ogóle element konieczny regulaminu - dotyczącej zakazu rejestracji koncertu powoda, nie miałaby tu żadnego znaczenia. Rejestracja koncertu dokonana bowiem została za wiedzą i zgodą powoda której udzielił on swojemu znajomemu B. D. (1). Zażyłość tych obu osób, od momentu spotkania w dniu koncertu była bardzo widoczna dla osób będących w ich towarzystwie, w tym dla R. G. (1), co z jednej strony wyłączało jakąkolwiek próbę ingerencji w ich prywatne ustalenia, i w pełni usprawiedliwiało pasywne zachowanie pozwanego, z drugiej nie miało żadnego związku z zapisami umowy zawartej przez pozwanego z powodem.

Z tych względów powództwo zgłoszone wobec (...) spółka z o.o. w C. z tytułu naruszenia dóbr osobistych w całości podlegało oddaleniu.

Inaczej natomiast przedstawiała się sytuacja drugiego z pozwanych i tym samym jego odpowiedzialność.

Pozwany Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowo Usługowe (...).D. (...) spółka z o.o. w C., przyznał iż wykorzystał wizerunek powoda w materiale opublikowanym na swojej stronie internetowej, zarzucił jednak, iż działanie to, nie nosiło znamion bezprawności. Podnosił, że okolicznością egzoneracyjną powodującą wyłączenie jego odpowiedzialności w niniejszej sprawie jest zgoda osoby uprawnionej czyli powoda, która została wyrażona w sposób zrozumiały i oczywisty choć nie na piśmie. Jednocześnie potwierdził fakt, że film niedostępny już na stronie internetowej, został trwale usunięty niezwłocznie po otrzymaniu przez niego informacji, iż powód nie życzy sobie dalszego jego rozpowszechniania.

Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. Zezwolenie, jak podnosi się w literaturze przedmiotu dotyczy nie samego „abstrakcyjnego” rozpowszechniania wizerunku, ale odnosi się do znanych udzielającemu zgody konkretnych warunków rozpowszechniania wizerunku. Chodzi tu więc nie tylko o osobę rozpowszechniającą lecz też o czas i miejsce publikacji, towarzyszący komentarz, zestawienie z innymi wizerunkami czy obrazami.

W procesie o ochronę dóbr osobistych, pozwany ma obowiązek wykazać że jego działanie nie było bezprawne. Bezprawność działania, zgodnie z powołanym wyżej art. 81 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wyłącza zgoda uprawnionego. Istnienia zgody uprawnionego ani jej zakresu nie domniemywa się. Pozwany ma obowiązek wykazać, że uzyskał zgodę uprawnionego na rozpowszechnianie jego wizerunku w oznaczonych warunkach. Przepis ten nie reguluje jednak żadnych szczegółowych kwestii związanych z tym zezwoleniem, jak choćby formy tego oświadczenia woli, zakresu czasowego obowiązywania zezwolenia.

Dla rozstrzygnięcia sprawy w kontekście odpowiedzialności pozwanego Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowo Usługowego (...).D. (...) spółki z o.o. w C. jako wydawcy portalu (...), istotne znacznie ma zatem to, czy posiadał on zezwolenie powoda na rozpowszechnianie jego wizerunku, czemu powód konsekwentnie zaprzeczał, a co miała potwierdzać jego reakcja wyrażona w piśmie z dnia 1 lipca 2015r. skierowanym do obu pozwanych.

Sąd nie miał najmniejszej wątpliwości, że powód doskonale wiedział że jego koncert jest rejestrowany, trudno zresztą było nie zauważyć kamery ustawionej na statywie na przeciwko sceny. Brak jednak było jednoznacznych dowodów, że równocześnie wyraził on zgodę na samodzielnie zmontowanie materiału i publiczne rozpowszechnianie nagranego wówczas filmu. Z zeznań świadka M. N. (1) wynikało, że powód wyrażając zgodę na nagranie jego koncertu chciał jak najszybciej zapoznać z nagranym materiałem, pod kątem jak wnioskował świadek z rozmowy powoda z B. D. (1), oceny możliwości wykorzystania fragmentów do reklamy.

Zgoda na rozpowszechnianie wizerunku nie może być abstrakcyjna i musi być niewątpliwa, czyli osoba jej udzielająca musi mieć pełną świadomość formy przedstawienia wizerunku, miejsca i czasu publikacji, zestawienia z innymi wizerunkami i towarzyszącego komentarza (por. wyrok SA w Warszawie z dnia12.02.1998r., (...)).

W ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe, w tym w szczególności treść zeznań świadka M. N. (3) i częściowo A. F. (1), którym Sąd dał wiarę, pozwala na stwierdzenie, iż powód zgodził się jedynie na utrwalenie jego wizerunku za pośrednictwem kamery obsługiwanej przez M. N. (1), działającego w tym zakresie na zlecenie B. D. (1), tj. sfilmowania jego koncertu, natomiast nie wyraził zgody na publiczne rozpowszechnianie utrwalonego w ten sposób materiału z jego wizerunkiem. Na taki zakres uzgodnień wskazuje również pośrednio treść pisma pozwanego z dnia 20 lipca 2015r. przesłanego do powoda gdzie wyraża ubolewanie za opublikowanie nagranego materiału bez uzgodnienia z nim możliwego zakresu.

W tej sytuacji Sąd uznał, że wizerunek powoda został rozpowszechniony przez pozwanego przy braku istniejącej jego zgody.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał iż doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, a pozwany nie wykazał, aby naruszenie to nie nosiło cech bezprawności. Wizerunek człowieka jest zgodnie z art. 23 k.c. zaliczany do jego dóbr osobistych podlegających ochronie niezależnie od tego, czy wskutek posłużenia się nim w sposób bezprawny, a więc bez zgody zainteresowanego, przez osobę trzecią doszło do naruszenia innych dóbr osobistych powoda, jak cześć czy godność.

Żądanie dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych przez złożenie i oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie powinno być przez powoda skonkretyzowane. Nie oznacza to jednak, że sąd orzekający jest ściśle związany wskazaną przez powoda treścią oświadczenia. Przeciwnie, przepis art. 24 § 1 k.c. pozostawia ocenie sądu kwestię, czy żądana przez powoda treść i forma oświadczenia jest odpowiednia i celowa do usunięcia skutków naruszenia, co prowadzić musi do wniosku, że sąd może ingerować w żądaną treść oświadczenia przez ograniczenie jej zakresu czy uściślenie określonych sformułowań.

Za właściwe do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych powoda M. T., Sąd uznał, zgodnie co do zasady z żądaniem powoda zawartym w pozwie, nakazanie pozwanemu Przedsiębiorstwu Produkcyjno - Handlowo Usługowemu (...).(...). (...) spółce z o.o. w C. jako wydawcy portalu (...) opublikowanie na tej samej stronie internetowej, na której był publikowany przedmiotowy film, oświadczenia dotyczącego przeprosin powoda za bezprawnie użycie jego wizerunków w tym filmie i utrzymywania przez okres 14 dni.

Zgodnie z art. 83 ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych do roszczeń w przypadku rozpowszechniania wizerunku osoby na nim przedstawionej stosuje się odpowiednio przepis art. art.78 ust.1 tej ustawy. Zasądzenie zadośćuczynienia ma charakter fakultatywny. Wskazuje na to redakcja przepisu art. 78 ust. 1 zd. 3, w którym użyto sformułowania ... "sąd może przyznać twórcy odpowiednią sumę pieniężną". Przepis ten daje zatem jedynie możliwość przyznania odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem zadosyćuczynienia za doznaną krzywdę moralną. Zgodnie z dominującym poglądem doktryny prawa cywilnego z krzywdą mamy do czynienia wtedy, gdy dochodzi do uszczuplenia dobra chronionego przez prawo, przy czym uszczuplenie to nie zachodzi w sferze majątkowej (por. (...), Ochrona dóbr, s.177). Zadośćuczynienie pieniężne pełni przede wszystkim funkcję kompensacyjną. Celem zadośćuczynienia jest bowiem wyrównanie krzywdy poniesionej przez pokrzywdzonego. W orzecznictwie oraz piśmiennictwie dostrzega się inne jeszcze funkcje, jakie może spełnić ten środek ochrony dóbr osobistych. W grę wchodzić mogą funkcja prewencyjna oraz funkcja satysfakcjonująca pokrzywdzonego. Przyznanie twórcy rekompensaty za doznaną krzywdę moralną pozostawiono zatem uznaniu sądu, który decyzję w tej sprawie powinien podjąć, mając na uwadze przede wszystkim rozmiar oraz intensywność doznanej krzywdy, a także stopień negatywnych konsekwencji dla pokrzywdzonego wynikających z dokonanego naruszenia dobra osobistego. Należy mieć świadomość wyjątkowego charakteru pokutnego jako środka naprawienia krzywdy, który powinien być stosowany przede wszystkim w razie umyślnego działania sprawcy.

W ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu powód w ramach zaoferowanego materiału dowodowego nie wykazał w żaden sposób zaistnienia krzywdy, która powodowałaby konieczność zasądzenia na jego rzecz stosownego zadośćuczynienia. Przede wszystkim powód nie wykazał, a nawet me powoływał się na jakiekolwiek wiarygodne okoliczności, które umożliwiałyby przyjęcie, że wskutek działania pozwanego Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowo Usługowego (...).(...) (...) spółki z o.o. w C. jako wydawcy portalu (...) naruszone zostało dobre imię powoda, nadszarpnięte zostało zaufanie do niego, które powodowałoby ujemne przeżycia psychiczne powoda, a tym samym krzywdę. Wręcz przeciwnie powód słuchany informacyjnie na rozprawie w dniu 8 lipca 2016r., które to wyjaśnienia podtrzymał będąc słuchany w charakterze strony, twierdził, że jego fani za pośrednictwem facebooku gratulowali mu dobrego występu, zaraz potem jak materiał z koncertu został zamieszczony na portalu (...). Twierdzenia natomiast powoda o jego niezadowoleniu z jakości nagrania, i że miało to mieć wpływ na zmniejszenie się liczby otrzymywanych ofert co do występów, pozostały zupełnie gołosłowne. Jednocześnie w kontekście powyższych twierdzeń, budzi wręcz zdziwienie zachowanie powoda, który po otrzymaniu w dniu 29 czerwca 2015r. w godzinach wieczornych, od B. D. (1) wiadomości sms-owej o umieszczeniu koncertu na portalu pod adresem (...), i stwierdzając następnie, że doszło do upowszechnienie jego wizerunku bez wcześniejszych uzgodnień w tym przedmiocie, oraz dodatkowo słabą jakość nagrania co ma rzutować na jego wizerunek jako artysty " ze światowym dorobkiem" , nie podjął natychmiastowej interwencji za pośrednictwem telefonu czy poczty elektronicznej, zmierzającej do spowodowania jak najszybszego usunięcia nagrania. Zamiast tego, wystosował do pozwanych w dniu 1 lipca 2015r. - czyli po dwóch dniach od powzięcia wiadomości - pismo w tradycyjnej formie za pośrednictwem poczty, mając niewątpliwie świadomość, że wydłuży to czas przekazania informacji i tym samym reakcję strony na jego niezadowolenie z zaistniałych zdarzeń. Pozostawia to wiele pytań i wątpliwości co do faktycznych intencji powoda.

Sąd ma obowiązek zasądzić odpowiednią kwotę pieniężną tytułem zadośćuczynienia tylko wtedy, gdy ze względu na stopień winy sprawcy naruszenia oraz rozmiar doznanej krzywdy, samo usunięcie skutków naruszenia będzie niewystarczające do zrekompensowania ujemnych przeżyć psychicznych wywołanych faktem naruszenia praw osobistych. Zadośćuczynienie nie może natomiast stanowić dodatkowego źródła dochodu z tytułu bezprawnego naruszenia ' dobra osobistego powoda w postaci jego wizerunku. Środki ochrony naruszonego dobra muszą być adekwatne do samego naruszenia i wybrane uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy.

Z tych względów Sąd uznał, iż zobowiązanie pozwanego Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowo Usługowego (...).(...) (...) spółka z o.o. w C. jako wydawcy portalu (...) do przeproszenia powoda poprzez oświadczenie złożone na tym samym portalu gdzie umieszczono bez wiedzy powoda nagranie z jego koncertu za wystarczająca rekompensatę. Tym samym powództwo w pozostałym zakresie wobec pozwanego podlegało oddaleniu.

Oddalenie powództwa jest równoznaczne z przegraniem procesu i w takim wypadku powód powinien zwrócić pozwanym koszty procesu zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

W zakresie zgłoszonego powództwa, wobec pozwanego (...) spółki z o.o. w C. zostało ono oddalone w całości. Na zasądzone od powoda koszty składało się wynagrodzenie fachowego pełnomocnika jako koszty zastępstwa procesowego od zgłoszonego 1) roszczenia niemajątkowego w kwocie 1080 zł ( § 8 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie), 2) roszczenia majątkowego 7.200 zł ( § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz 3) postępowania zażaleniowego ( § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie), i opłata skarbowa za pełnomocnictwo 17 zł o czym orzeczono łącznie w pkt 6 wyroku.

W zakresie zgłoszonego powództwa, wobec pozwanego Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowo Usługowego (...) (...) spółki z o.o. w C. zostało ono uwzględnione jedynie w zakresie zgłoszonego roszczenia niemajątkowego. w związku z tym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot poniesionych przez niego z tego tytułu kosztów na które złożyła się opłata od pozwu w wysokości 600 zł. Z uwagi na oddalenie powództwa w pozostałym zakresie Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego od zgłoszonego roszczenia majątkowego 7.200 zł ( § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie), w postępowaniu zażaleniowym ( § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie), opłatę skarbową za pełnomocnictwo 17 zł, oraz koszty dojazdu na rozprawę zgodnie z przedłożonym zestawieniem kosztów pełnomocnika pozwanego o czym orzeczono łącznie w pkt 4 wyroku.

Na oryginale właściwy podpis