Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2017 r. w O.

sprawy z powództwa (...) (...) z siedzibą w W.,

przeciwko M. K.,

o zapłatę,

oddala powództwo.

/-/ SSR Piotr Żywicki

Sygn. akt I C 1969/17

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) z siedzibą w W. wniósł o zasadzenie od pozwanego kwoty 6.914,67 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwany zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedziba we W. umowę pożyczki pieniężnej. Na podstawie umowy cesji z dnia 16.12.2014r. wierzytelność tę nabyła L. (...) z siedzibą w K. (dawniej (...) Finanse (...) (...)). Podmiot ten w dniu 23.12.2014r. zbył tę wierzytelność na rzecz powoda. Ponadto w dniu 08.07.2015r. powód zawarł z pozwanym ugodę na podstawie której pozwany uznał w całości swoje zadłużenie i zobowiązał się spłacać je w ratach . Wobec zaprzestania spłacania rat cała wymagana wierzytelność stała się natychmiast wymagalna.

Na dochodzoną kwotę składała się: należność główna w kwocie 5.872,06 zł, odsetki umowne w kwotach 402,31 zł i 640,30 zł.

Pozwany M. K. nie wniósł odpowiedzi na pozew, nie stawił się także na rozprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16.12.2014r. pomiędzy Bank (...) S.A. z siedzibą we W. a (...) Finanse (...) (...) z siedzibą w K. została zawarta warunkowa umowa cesji bliżej niesprecyzowanych wierzytelności. Następnie w dniu 23.12.2014r. (...) Finanse (...) (...) z siedzibą w K. scedował warunkowo bliżej niesprecyzowane wierzytelności na rzecz powoda.

W dniu 08.07.2015r. powód zawarł z pozwnym ugodę, której przedmiotem były wierzytelności z „ tytułu umowy nr (...) zawartej z (...) (...), które na mocy cesji wierzytelności z dnia 23.12.2014 przysługują obecnemu wierzycielowi”.

(dowód: ugoda k. 20; umowy cesji k. 22-29 i k. 30-35; wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego k. 8).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z art. 339 §1 i 2 kpc jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W ocenie sądu okoliczności przytoczone w pozwie oraz w pismach doręczonych pozwanemu przed rozprawą budziły wątpliwości sądu, zaś dowody zaoferowane przez powoda nie pozwoliły na podzielenie jego twierdzeń.

Powód nie udowodnił, że przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem strony pozwanej. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 kc jest przepis art. 232 kpc, zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

Powód wywodzi swe roszczenie dwóch kolejnych warunkowych umów cesji (por. k. 26i k. 35). Jednakże nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu na okoliczność ziszczenia się warunku.

Ponadto z samych umów nie wynika, aby przedmiotem obrotu była wierzytelność wobec strony pozwanej i aby powód stał się nabywcą jakiejkolwiek wierzytelności przysługującej zbywcy względem strony pozwanej. W umowach wierzytelność taka nie jest wymieniona. Brak było jakiegokolwiek dokumentu świadczącego o istnieniu wierzytelności wynikającej z umowy zawartej przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem.

Przedłożona przez powoda umowa ugody dotyczy innej wierzytelności niż umowa będąca podstawą faktyczną powództwa opisaną w pozwie. Dotyczy ona bowiem wierzytelności z tytułu umowy nr (...) zawartej z (...) (...) (a nie z wierzycielem pierwotnym) – por. §1 ugody na k. 20.

Wskazać należy, że powód – po wyznaczeniu rozprawy i bez odrębnego zarządzenia przewodniczącego – z własnej inicjatywy złożył do akt pismo z dnia 11.09.2017r. zawierające dodatkowe wnioski dowodowe (k. 66 i nast.). Pismo to zostało wpłynęło fizycznie do sądu przed rozprawą, w dniu 13.09.2017r. Wnioski w nim zawarte należało ocenić jako ewidentnie spóźnione w świetle art. 207 §6 kpc co skutkowało ich pominięciem (k. 72). Ewentualnie uwzględnienie bowiem tych wniosków i dopuszczenie dowodu z załączonych do pisma dokumentów rodziłoby konieczność odroczenia rozprawy w celu doręczenia odpisu pisma z załącznikami stronie pozwanej. Wskazać przy tym należy, że nie zachodziły żadne szczególne okoliczności w rozumieniu art. 207 §6 in fine.

Dodatkowo wskazać należy na fakt, ze powód jest profesjonalnym przedsiębiorcą trudniącym się obrotem wierzytelnościami a tym samym miał możliwość zgromadzenia odpowiedniego materiału dowodowego i złożenia wszelkich wniosków dowodowych już w pozwie. Powód jako profesjonalista nie powinien zakładać, że pozwany nie stawi się na rozprawę i nie wda się w spór, zaś sąd opierając się jedynie na twierdzeniach pozwu wyda wyrok zaoczny w całości uwzględniający powództwo. Lektura treści pozwu i załączonych do niego dokumentów pozwala stwierdzić, że powód już w pozwie złożył stosowne wnioski dowodowe i załączył dokumenty mające być przedmiotem postępowania dowodowego. Liczył się zatem z możliwością powstania uzasadnionych wątpliwości w rozumieniu art. 339 kc a tym samym z koniecznością przeprowadzenia przez sąd postępowania dowodowego.

Z uwagi na powyższe okoliczności sąd oddalił powództwo.

/-/ SSR Piotr Żywicki