Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

S. Z.

przeciwko:

(...) Towarzystwo (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. kwotę 6 862,40 zł (sześć tysięcy osiemset sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 sierpnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 187,38 zł (jeden tysiąc sto osiemdziesiąt siedem złotych trzydzieści osiem groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 698/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 marca 2016 roku (data prezentaty Sądu) powód S. Z. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. kwoty 9 420,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 10 listopada 2013 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwana, uległ uszkodzeniu samochód marki O. (...) (klasa B) o nr rej. (...), stanowiący własność poszkodowanych L. i H. K.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. W związku koniecznością przeprowadzania naprawy poszkodowani na czas likwidacji szkody wynajęli od powoda auto zastępcze F. (...) (klasa C). W związku ze zrealizowaną usługą powód wystawił fakturę VAT na łączną kwotę 14 022,00 zł (w tym 100 zł + VAT tytułem podstawienia auta do klienta, 100 zł + VAT za odbiór auta oraz 11 200 zł + VAT za wynajem pojazdu na czas 56 dni w okresie od dnia 19 listopada 2013 r. do dnia 13 stycznia 2014 r. przy stawce 200 zł netto). Powód następnie wyjaśnił, że poszkodowani scedowali na niego swoją wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Powód wskazał także, że na zgłoszone roszczenie pozwana wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 1 846,80 zł z uwagi na redukcję stawki dziennej za wynajem samochodu zastępczego do kwoty 100,00 zł netto uznając za zasadny okres wynajmu w wysokości 16 dni. Pozwana nadto uznała w całości zasadność refundacji kosztów podstawienia pojazdu oraz jego odbioru. Powód wyjaśnił, że dokonał z ostrożności korekty stawki wskazanej na fakturze VAT do kwoty 160 zł netto z uwagi na długi okres wynajmu. Powód w zakresie weryfikacji przez pozwaną okresu najmu wskazał, że pozwana za zasadny uznała okres 16 dni - do dnia poinformowania o szkodzie całkowitej, tj. 27 listopada 2013 r. plus 7 dni na zagospodarowanie pozostałości.

W dniu 1 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 898/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwana (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania. Pozwana zakwestionowała roszczenie powoda zarówno co do zasady jak i wysokości.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że pomiędzy stronami bezspornym jest, iż w dniu 10 listopada 2013 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki O. (...), a odpowiedzialność za skutki w/w kolizji odpowiada pozwana jako ubezpieczyciel sprawcy szkody w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwana wskazała, że szkoda została zakwalifikowana jako całkowita co oznacza, że naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona. Pozwana za zasadny uznała okres 16 dni, tj. od 19 listopada 2013 r. (dzień wynajęcia pojazdu zastępczego) do dnia 27 listopada (dzień poinformowania o szkodzie całkowitej) oraz dodatkowo 7 dni na zagospodarowanie wraku. Pozwana podniosła, że poszkodowani nabyli nowy pojazd już w dniu 29 listopada 2013 r. Zatem po tym okresie poszkodowani dysponowali nowym samochodem, a zatem najem pojazdu zastępczego był już niezasadny. Pozwana nadto podniosła, że działanie poszkodowanych było sprzeczne z obowiązkiem współdziałania w likwidacji szkody i niedopuszczenia do powiększenia jej rozmiarów również ze względu na wybór ewidentnie niekorzystnej oferty najmu pojazdu zastępczego u powoda. Pozwana podniosła, że możliwe było wynajęcie pojazdu zastępczego z segmentu B po stawce oscylującej w przedziale od 80 do 100 zł brutto. W ocenie pozwanej stawka przyjęta przez powoda była zawyżona.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10 listopada 2013 roku samochód osobowy marki O. (...) (segment B) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanych L. i H. K. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Po przeprowadzeniu przez pozwaną postępowania likwidacyjnego uznała ona co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę i zakwalifikowała szkodę jako całkowitą. Poszkodowani na czas likwidacji szkody, wynajęli w okresie od dnia 19 listopada 2013 r. do dnia 13 stycznia 2014 r. od powoda samochód zastępczy marki F. (...) (segment C) za stawkę 200 zł netto. W związku ze zrealizowaną usługą powód wystawił poszkodowanym fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 14 022,00 zł (w tym 100 zł + VAT tytułem podstawienia auta do klienta, 100 zł + VAT za odbiór auta oraz 11 200 zł + VAT za wynajem pojazdu na czas 56 dni w okresie od dnia 19 listopada 2013 r. do dnia 13 stycznia 2014 r. przy stawce 200 zł netto). Powód następnie dokonał korekty stawki wskazanej na fakturze VAT do kwoty 160 zł netto z uwagi na długi okres wynajmu. Pozwana na zgłoszone roszczenie wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 1 846,80 zł z uwagi na redukcję stawki dziennej za wynajem samochodu zastępczego do kwoty 100,00 zł netto uznając za zasadny okres wynajmu w wysokości 16 dni. Pozwana nadto uznała w całości zasadność refundacji kosztów podstawienia pojazdu oraz jego odbioru.

W dniu 13 stycznia 2014 roku, powód S. Z. w drodze umowy przelewu wierzytelności nabył od poszkodowanych H. K. i L. K. wierzytelność w postaci odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wobec ubezpieczyciela OC, tj. – (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. z tyt. OC sprawcy kolizji drogowej z dnia 10 listopada 2013 r.

Dowód: akta szkodowe nr 493625, umowa najmu (k.15), oświadczenie (k.16-17), faktura (k.18), korekta do faktury (k.19) umowa cesji wierzytelności (k.20), wezwanie do zapłaty (k.21,22), decyzja (k.23), potwierdzenie przelewu (k.24), historia likwidacji szkody (k.25), pokwitowanie (k.26), email (k.27-28), wycena (k.29-30), arkusz ustalenia wartości pojazdu (k.31-32), email (k.33-34), pismo pozwanej (k.35), email (k.36), pismo pozwanej (k.37), email (k.38), cenniki (k.39-51), informacja z (...) (k.70), zeznania świadka H. K. (k.86-89).

Uzasadniona stawka dobowa za najem pojazdu zastępczego odpowiadająca klasie pojazdowi uszkodzonemu (segment B) wyniosła kwotę 160 zł netto.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego J. G. (k.94-100), ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego J. G. (k.137-139), cenniki (k.39-51).

Uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego wyniósł 43 dni, tj. od dnia 19 listopada 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., kiedy poszkodowany posiadał już badania techniczne do zakupionego pojazdu. Pozwana w dniu 19 maja 2014 r. wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej w pojeździe.

Dowód: akta szkodowe nr 493625 umowa najmu (k.15), oświadczenie (k.16-17), faktura (k.18), korekta do faktury (k.19) umowa cesji wierzytelności (k.20), wezwanie do zapłaty (k.21,22), decyzja (k.23), potwierdzenie przelewu (k.24), historia likwidacji szkody (k.25), pokwitowanie (k.26), email (k.27-28), wycena (k.29-30), arkusz ustalenia wartości pojazdu (k.31-32), email (k.33-34), pismo pozwanej (k.35), email (k.36), pismo pozwanej (k.37), email (k.38), cenniki (k.39-51), informacja z (...) (k.70), zeznania świadka H. K. (k.86-89).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Sąd poczynił również ustalenia faktycznie w oparciu o zeznania świadka H. K. (k.86-89) uznając je w całości za wiarygodne. W ocenie Sądu zeznaniom ww. świadka należało dać wiarę w całości, jako że w sposób spójny przedstawiały one okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, które znalazły swój wyraz w wyżej ustalonym stanie faktycznym.

Sąd nadto w całości dał wiarę zarówno pisemnej jak i ustnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego J. G..

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z 7 listopada 2000 roku (sygn. akt: I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4 poz. 64) opinia biegłego podlega ocenie – przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2002 roku, V CKN 1354/00).

Kierując się powyższymi wytycznymi i biorąc pod uwagę pozostały materiał dowodowy sprawy Sąd uznał za przekonującą i w konsekwencji mającą zasadnicze znaczenie dla definitywnego rozstrzygnięcia sprawy opinię ww. biegłego. Należy zauważyć, że biegły ten dysponuje odpowiednią wiedzą dla sporządzenia przedmiotowej opinii i składania w tym zakresie zeznań, czego strony nie kwestionowały. Sąd nie miał zatem żadnych zastrzeżeń do metody jej opracowania. Przedmiotowa opinia jest rzetelna, fachowa i czyni zadość postawionej tezie dowodowej. Wnioski końcowe pisemnej opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, kategoryczny i zostały należycie umotywowane.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez S. Z. przeciwko (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Podstawą prawną roszczenia powoda jest art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W przedmiotowej sprawie spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się uzasadniona wysokość stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego oraz uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11).

Mając na uwadze powyższe Sąd nie mógł zgodzić się zarówno z pozwaną odnośnie kwestionowana okresu najmowanego samochodu zastępczego przez poszkodowanego, tj. powyżej 16 dni (uznanych przez pozwaną) jak i powódką wg. której najem powinien trwać 56 dni. Dla Sądu oczywistym jest, że samo wydanie decyzji o rozliczeniu szkody jako całkowitej, będącej notabene jedynie oświadczeniem wiedzy nie stanowi czynności, które skutkują naprawą szkody. Zatem biorąc pod uwagę powyższe, oczywistym jest fakt, że pozwana zobowiązana jest do refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego przy szkodzie całkowitej za okres czasu, który kończy się wraz ze spełnieniem świadczenia odszkodowawczego za szkodę w pojeździe, a to do momentu w którym może zakupić porównywalny pojazd (a zatem w praktyce do dnia wypłaty odszkodowania + 7 dni na zakup pojazdu).

W niniejszej sprawie sytuacja była nieco inna. Poszkodowany dokonał zakupu innego pojazdu w dniu 29 listopada 2013 r. Samochód ten okazał się jednak niesprawny i musiał zostać poddany gruntownej naprawie. Ostatecznie zdolność do korzystania z niego poszkodowany uzyskał z dniem uzyskania potwierdzenia badań technicznych, które pojazd otrzymał dopiero w dniu 30 grudnia 2013 r. (po dokonaniu szeregu napraw pojazdu nieznanych poszkodowanemu w dniu zakupu).

Wobec powyższego poszkodowany najpóźniej w dniu 31 grudnia 2013 r. powinien zdać najmowany pojazd zastępczy a to z uwagi na fakt, że posiadał już sprawny własny samochód.

Wobec powyższego w ocenie Sądu uzasadnionym był najem pojazdu przez okres 43 dni. tj. od dnia 19 listopada 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.

Zdaniem Sądu powyższy okres najmu samochodu zastępczego pozostawała w zwyczajnym związku przyczynowo-skutkowym ze szkodą. Wcześniej poszkodowany nie mógł ograniczać wysokości szkody, poprzez korzystanie z innego samochodu.

Wypłata odszkodowania za szkodę całkowitą nastąpiła dopiero w maju, jednak zarzut pozwanej w pozostałym zakresie należało uwzględnić, ponieważ poszkodowany dysponował innym pojazdem i wynajmowanie pojazdu zastępczego nie było już związane ze szkodą.

Ustalenie natomiast uzasadnionej stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego wymagało powzięcia wiadomości specjalnych, tj. dowodu z opinii biegłego sądowego.

Powołany w sprawie biegły wskazał, że rozpiętość cen wynajmu samochodu zastępczego z segmentu pojazdów miejskich, zaliczanych do klasy B, na okres długoterminowy, w czasie przypadającym na likwidację szkody samochodu poszkodowanych (przełom lat 2013/2014), zawierał się w granicach 90 zł – 160 zł za dobę wynajmu pojazdu zastępczego.

Zatem podana w fakturze przez powódkę cena wynajmu pojazdu zastępczego (za okres 43 dni kalendarzowych) nie przekracza górnego pułapu cen stosowanych w wypożyczalniach samochodów na lokalnym rynku (...) na przełomie lat 2013/2014 r.

Sąd w całości podziela wnioski opinii biegłego w tym zakresie. Wobec powyższego dokonana przez pozwaną korekta nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania.

Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej.

Warto również zwrócić uwagę również na fakt, że samochód został wynajęty bez limitu kilometrów, bez konieczności zapłaty kaucji, co wpłynęło na ukształtowanie stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie.

Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 160 zł netto za najem pojazdu klasy B była w powyższej sprawie zawyżona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powoda stawka mieściła się w granicach stawek stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie B na rynku lokalnym (woj. (...)).

Należy zauważyć, że z art. 6 k.c. płynie generalny wniosek, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać sąd co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia.

W ocenie Sądu pozwana nie sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 k.c. Zatem zarzut pozwanej w tym zakresie nie mógł się ostać.

Reasumując należne powodowi odszkodowanie (z tyt. najmu pojazdu zastępczego) wyniosło łącznie kwotę 8 708,40 zł brutto. Mając jednakże na uwadze, że pozwana wypłaciła powodowi z tego tytułu łącznie kwotę 1 846 zł brutto pozostałe należne powódce odszkodowanie wynosi 6 862,40 zł brutto. Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c., 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.p.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powódka domagała się odsetek ustawowych od dnia 21 sierpnia 2014 roku, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

Wobec jednak zmiany brzmienia art. 481 k.c., odsetki od dnia 1.01.2016 r. do dnia zapłaty zasądzono w brzmieniu (ustawowe odsetki za opóźnienie) dokonanym ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830).

W pozostałym zakresie roszczenie nie pozostawało w związku z powstałą szkodą i nie odpowiadało normie art. 361 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

W pkt 3 wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 100 zd.1 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Powód utrzymał się ze swym żądaniem w 73 %, a łącznie koszty procesu zamknęły się w kwocie 6 302,30 zł, powód poniósł koszty w kwocie 2 889 zł, na co składały się opłata od pozwu – 472 zł, opłata od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty zastępstwa procesowego – 2 400 zł. Uwzględniając wynik postępowania powód powinien ponieść 1 701,62 zł (6 302,30 zł x 27%), pozwana natomiast kwotę 4 600,68 zł (6 302,30 zł x 73%). Skoro powód faktycznie poniósł więcej kosztów procesu, różnica w kwocie 1 187,38 zł podlega zasądzeniu na jego rzecz od pozwanej, o czym orzeczono w punkcie trzecim sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk.