Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSA Stanisław Tomasik

Protokolant Agnieszka Olczyk

przy udziale --------

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2013 roku

sprawy J. S.

obwinionego z art.86§1 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 19 lipca 2013 roku sygn. akt VII W 927/12

na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawie o wykroczenie:

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2)  zasądza od obwinionego J. S. na rzecz Skarbu Państwa 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w kwocie 920,87 (dziewięćset dwadzieścia 87/100) złotych.

Sygn. akt. IV Ka 522/13

UZASADNIENIE

J. S. został obwiniony o to, że: w dniu 06 października 2012 roku o godz. 12:35 na ul. (...) w P. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania i doprowadził do zdarzenia drogowego z pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) , którym kierował W. P.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem z dnia 10 lipca 2013 roku w spawie VII W 927/12:

1. obwinionego J. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 300,00 (trzysta) złotych,

2. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1866,40 zł (jeden tysiąc osiemset sześćdziesiąt sześć złotych czterdzieści groszy) tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty

Apelację od powyższego wniósł obwiniony J. S.

Apelacja obwinionego J. S. wywiedziona z treści art. 438 pkt 2 i 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku polegającą na:

-oparciu istotnych ustaleń faktycznych wyłącznie na dowodach obciążających przy całkowitym pominięciu dowodów przeciwnych,

- bezkrytycznym uznaniu opinii biegłego w dziedzinie mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego K. L. za pełną, jasną, kompletną, wewnętrznie niesprzeczną w sytuacji gdy biegły nie zapoznał się ze specyfikacją haka oraz jego danymi technicznymi uznając je z góry za bez znaczenia dla opiniowania choć sam biegły stwierdza, że hak był elementem uczestniczącym fizycznie w kolizji, istnieje sprzeczność opinii w zakresie charakteru uszkodzeń haka holowniczego oraz wniosków biegłego w zakresie przyczyn wgniecenia haka do wewnątrz bagażnika samochodu S. oraz kierunku działania siły uderzenia, biegły nie wyjaśnił konkretnie którą częścią haka zostały zrobione uszkodzenia na samochodzie T., „wyliczenie" prędkości pojazdu T. zostało dokonane metodą „na oko", choć istnieje metoda określenia prędkości pojazdów po ich uszkodzeniach na podstawie katalogu zdjęć E., opinia biegłego w zakresie naruszenia reguł bezpieczeństwa w ruchu przez pokrzywdzonego jest nie do przyjęcia gdyż pokrzywdzony przy zachowaniu należytej ostrożności, bezpiecznej prędkości i właściwej obserwacji przedpola jazdy mógł zauważyć pojazd obwinionego, które to okoliczności powodują sprzeczność opinii z ujawnionym materiałem dowodowym a także zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego,

-bezpodstawnym oddaleniu wniosku dowodowego o zwrócenie do firmy PPUH (...) sp. jawna w S., H. i Z. N. (1), ul. (...) K, (...)-(...) S. o nadesłanie informacji przy jakiej sile i przy jakiej prędkości samochodu T. możliwe było ścięcie dwóch śrub M 12 x 70 mocujących główkę haka biorąc pod uwagę masę samochodu T. i czy biorąc pod uwagę fakt ścięcia tych dwóch śrub możliwe jest przyjęcie wersji obwinionego czy też bardziej prawdopodobna jest wersja pokrzywdzonego a także czy przy takim odkształceniu haka gdzie główka haka została wgnieciona do wewnątrz bagażnika możliwa jest wersja obwinionego czy też pokrzywdzonego w sytuacji gdy według wiedzy obwinionego firma ta jako producent haka dysponowała stosownymi badaniami w tym zakresie, hak holowniczy w samochodzie obwinionego był pierwszym i głównym elementem z którym podczas kolizji miał kontakt pojazd pokrzywdzonego, podstawowe zasady fizyki wykluczają możliwość wgniecenia haka do wewnątrz bagażnika samochodu obwinionego przy kątowym uderzeniu w tył jego pojazdu a zatem wniosek ten miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzał wprost do dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych,

-bezpodstawnym oddaleniu wniosku o przesłuchanie w charakterze świadka G. B. na okoliczność które elementy haka zamontowanego w pojeździe obwinionego zostały zniszczone i w jaki sposób w sytuacji gdy wniosek ten miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzał wprost do dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych,

-

bezpodstawnym oddaleniu wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu mechanoskopii według zakreślonej tezy dowodowej w sytuacji gdy wniosek ten miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzał wprost do dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych zaś podstawowe zasady fizyki wykluczały wersję o kątowym mechanizmie kolizji przyjętym w opinii biegłego K. L.,

-

bezpodstawnym oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z innego biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej w sytuacji gdy opinia biegłego K. L. była niepełna, niejasna i wewnętrznie sprzeczna a także pozostająca w sprzeczności z podstawowymi zasadami fizyki,

- bezpodstawnym odmówieniu wiary zeznaniom świadków M. G. i K. K. w części dotyczącej pokolizyjnego ustawienia samochodów, w tym zwłaszcza samochodu S., w sytuacji gdy świadkowie są osobami całkowicie obcymi dla obwinionego, pojawili się na miejscu zdarzenia prawie bezpośrednio po kolizji, zaś pokrzywdzony dopiero pod koniec postępowania zaczął kwestionować prawdziwość pokolizyjnego ustawienia samochodu obwinionego wynikającą ze złożonych do akt sprawy zdjęć oraz zeznań w.w świadków,

- na braku wskazania w pisemnym uzasadnieniu wyroku dlaczego Sąd odmówił wiary dokumentacji fotograficznej złożonej do akt sprawy przez obwinionego w zakresie pokolizyjnego ustawienia jego samochodu i dlaczego pominął dokumentację techniczną dotyczącą haka holowniczego uznając ją za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia choć sam hak, nawet według biegłego był elementem fizycznie uczestniczącym w kolizji,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu obwinionego winnym popełnienia przypisanego mu w tym wyroku czynu, mimo iż nie pozwala na to zebrany w sprawie materiał dowodowy.

Skarżący w konkluzji wniósł o:

-

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od przypisanego mu w tym wyroku czynu, ewentualnie

-

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

Ponadto wniósł:

1.  o dopuszczenie dowodu z zeznań G. B. ul. (...), (...)-(...) W. na okoliczność które elementy haka holowniczego zamontowanego w pojeździe obwinionego zostały zniszczone i w jaki sposób,

2.  o zwrócenie do firmy PPUH (...) sp. jawna, H. i Z. N. (1), ul. (...) K, (...)-(...) S. o nadesłanie informacji przy jakiej sile i przy jakiej ewentualnie prędkości samochodu T. możliwe było ścięcie dwóch śrub M 12 x 70 mocujących główkę haka biorąc pod uwagę masę samochodu T. i czy biorąc pod uwagę fakt ścięcia tych dwóch śrub możliwe jest przyjęcie wersji obwinionego czy też bardziej prawdopodobna jest wersja pokrzywdzonego a także czy przy takim odkształceniu haka gdzie główka haka została wgnieciona do wewnątrz bagażnika możliwa jest wersja obwinionego czy też pokrzywdzonego,

3.  o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu mechanoskopii na okoliczność czy sposób uszkodzenia haka miał znaczenie dla odtworzenia przebiegu kolizji, czy na tej podstawie można zweryfikować wersje zdarzenia podaną przez obwinionego i pokrzywdzonego a jeśli tak która z tych wersji jest bardziej prawdopodobna,

4.  o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ds. rekonstrukcji wypadków według tezy dowodowej zakreślonej przez Sąd dla biegłego K. L. przy uwzględnieniu danych i specyfikacji technicznej haka holowniczego oraz charakteru uszkodzeń haka holowniczego.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 11 października 2013r.

Obrońca obwinionego popierał wnioski dowodowe zawarte w skardze apelacyjnej obwinionego z tym, iż uważał, że najważniejsze byłoby dopuszczenie dowodów opisanych w pkt 3 i 4.

Obwiniony J. S. przyłączył się do stanowiska swojego obrońcy.

Oskarżyciel posiłkowy W. P. wnosił o nieuwzględnienie wniosków obrońcy obwinionego.

Sąd Okręgowy postanowił:

1)  Na podstawie art.201 kpk w zw. z art.42§1 kpw dopuścić dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy z zakresu ruchu drogowego K. W. na okoliczność techniki i taktyki jazdy obwinionego J. S.;

2)  pozostałe wnioski dowodowe zawarte na k.209 z pkt 1 i 2 i k.210 z pkt 3 rozpoznać po sporządzeniu opinii przez biegłego rzeczoznawcę.

W piśmie z dnia 18.10.2013r. biegły K. W. poinformował, że obwiniony J. S. wcześniej kontaktował się z nim w tej sprawie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (...) (k.231)

Postanowieniem z dnia 23 października 2013r. Sąd Odwoławczy postanowił zmienić postanowienie Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 października 2013 roku w sprawie sygn. akt IV Ka 522/13 o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego w ten sposób, że do sporządzenia opinii w miejsce biegłego K. W. powołać biegłego A. S..

Biegły A. S. w opinii pisemnej na k. 234-246 stwierdził, że zasadniczą i zarazem jedyną przyczyną zaistnienia analizowanej kolizji drogowej był błąd w taktyce jazdy popełniony przez kierującego pojazdem S. - J. S. - polegający na niezachowaniu szczególnej ostrożności podczas manewru cofania oraz włączania się do ruchu. Na skutek tego kierujący nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu pojazdem T. i wjechał w jego tor ruchu doprowadzając do kolizji. Zabezpieczony materiał dowodowy nie pozwala przeprowadzić analizy zdarzenia pod kątem ewentualnej możliwości uniknięcia kolizji przez kierującego pojazdem T.. Biorąc pod uwagę, że kierujący pojazdem T. nie popełnił w trakcie zdarzenia błędów w taktyce lub technice jazdy, brak jest podstaw, aby przypisać mu przyczynienie się do zaistnienia przedmiotowej kolizji drogowej.

Na rozprawie apelacyjnej z dnia 10 grudnia 2013r.:

- Obrońca obwinionego popierał wnioski dowodowe z k. 259.

- Obwiniony popierał wnioski dowodowe z k. 259.

Oskarżyciel posiłkowy wnosił o nieuwzględnienie wniosków dowodowych zawartych w piśmie obwinionego na k. 259, dodatkowo oświadcza, że wbrew sugestiom zawartym w piśmie obwinionego nigdy nie pracował jako funkcjonariusz publiczny Komendy Miejskiej Policji w P. ani jako pracownik cywilny.

Sąd Okręgowy postanowił:

1) na podstawie art. 40 § 1 pkt 5 kpk w zw. z art. 16 § 1 kpw i art. 19 § 1 kpw nie uwzględnić wniosku obwinionego J. S. o wyłączenie biegłego A. S.

albowiem

-biegły A. S. nie prowadził bezpośrednio i nie sprawował procesowego nadzoru na postępowaniem wyjaśniającym w przedmiotowej sprawie oraz nie wnosił wniosku o ukaranie obwinionego J. S.,

-przesłanie materiałów z zaistniałego zdarzenia w dniu 06.10.2012 roku do Wydziału Prewencji K. w P. celem przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie o wykroczenie (k.1) było jedynie czynnością techniczną wynikającą z pełnienia przez biegłego funkcji Naczelnika Ruchu Drogowego K. w P.,

-z lektury protokołu przesłuchania obwinionego J. S. w dniu 08.10.2012 roku (k. 4) nie wynika, aby prowadził je lub w nim uczestniczył biegły A. S.;

2) na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 i 5 kpk oddalił wnioski dowodowe zawarte w apelacji obwinionego J. S. na k. 209 punkty 1 i 3 oraz wnioski dowodowe znajdujące się w piśmie obwinionego z k. 259

albowiem:

-okoliczności dotyczące zniszczonych elementów haka holowniczego zamontowanego w pojeździe obwinionego zostały ustalone (art. 170 § 1 pkt 2 kpk),

-dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu mechanoskopii na okoliczności wskazane we wniosku z k. 210 nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy,

-opinie biegłych z zakresu ruchu drogowego K. L. (2) (k. 93-106, 143-144) oraz A. S. (k. 234-246) są pełne, jasne oraz nie wymagają ich dodatkowego uzupełnienia (art. 170 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 201 kpk),

-wnioski dowodowe w sposób oczywisty zmierzają na obecnym etapie do przedłużenia postępowania odwoławczego (art. 170 § 1 pkt 5 kpk).

Obrońca obwinionego popierał skargę apelacyjną obwinionego i wnioski w niej zawarte oraz popiera argumenty zawarte w piśmie obwinionego z k. 257-259.

Obwiniony popierał własną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte, popierał argumenty zawarte w piśmie z k. 257-259. Dodał: w obu opiniach nie ma uszkodzeń mojego samochodu. Mój samochód został przeznaczony do kasacji. Chodzi o to, że wartość naprawy przekracza aktualną wartość mojego samochodu. Dla mnie jest pytaniem jak przy szybkości 25 kilometrów na godzinę mogły wystąpić takie uszkodzenia w moim samochodzie. Według mnie pan oskarżyciel posiłkowy robił dużo zdjęć i rozmawiał przez telefon. Uważam, że po zjechaniu z miejsca zdarzenia nastąpiło zatarcie śladów kolizji.

Oskarżyciel posiłkowy wnosił o nieuwzględnienie skargi apelacyjnej obwinionego i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku. Oświadczył, że nieprawdą jest to co sugeruje obwiniony i obrońca, że cały czas po wypadku robił zdjęcia i cały czas rozmawiał przez telefon. Dodał: „ja zrobiłem tylko jedno zdjęcie i przez telefon zawiadomiłem swoją żonę i syna. Do przestawienia samochodu obligował mnie kodeks drogowy i zdrowo rozsądkowe myślenie. Ja nie mogłem tamować ruchu i spowodować nowej kolizji. Ja nie wypowiadam się na temat uszkodzeń samochodu S. bo nie jestem fachowcem, ale też nie wiem jaki był stan techniczny tego samochodu przed kolizją. Ja po zdarzeniu widziałem, że samochód obwinionego został naprawiony i on tym samochodem jeździ. O śrubach mocujących hak holowniczy to cały czas się mówi, ale nigdy nie zostały one pokazane. Potwierdzam to co wcześniej już zeznawałem.”

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego jest oczywiście bezzasadna, a zarzuty w niej podniesione nie zasługują na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w skardze apelacyjnej należy stwierdzić, że zarzut błędu w ustaleniach jest trafny, gdy zasadność ocen i wniosków przyjętych przez sąd I instancji nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie może sprowadzać się tylko do zakwestionowania stanowiska sądu, ale powinien wskazywać nieprawidłowości rozumowania sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie prowadzi do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Wobec tego należy stwierdzić wbrew wywodom skarżącego, że apelacja sprowadza się w istocie rzeczy do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, a dotyczących sprawstwa obwinionego J. S.. Opiera się ona na odmiennej interpretacji zebranych w sprawie dowodów i nie przedstawia jakichkolwiek przekonywujących argumentów, podważających prawidłowości i słuszności rozumowania Sądu I instancji. Skarżący nie wykazał bowiem w żaden sposób, że rozumowanie Sądu meriti było wadliwe bądź nielogiczne. Natomiast zarzuty przedstawione w skardze apelacyjnej mają wyłącznie charakter subiektywnej polemiki opierającej się na korzystnej dla obwinionego ocenie dowodów, nie znajdującej potwierdzenia w realiach niniejszej sprawy. Chodzi tu oczywiście o to, że skarga apelacyjna nie przedstawia żadnych ważkich argumentów potwierdzających wadliwe rozumowanie Sądu I instancji. Dokonane bowiem przez Sąd I instancji ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej oraz wnikliwej ich analizy. Nadto zostały potwierdzone w postępowaniu odwoławczym. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu I instancji o istnieniu niepodważalnych dowodów na sprawstwo obwinionego J. S. pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza przez normy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w treści art. 7 kpk. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu I instancji stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak niekorzyść obwinionego (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku (art. 424§1 pkt 1 k.p.k.).

Nie budzi wątpliwości, że Sąd I instancji szczegółowo odniósł się do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Skarżący zaś negując dokonaną w sposób prawidłowy przez Sąd I instancji ocenę dowodów oraz podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, i naruszenia prawa procesowego nie przytacza w rzeczywistości żadnych, dostatecznych argumentów, które podważałyby trafność ustaleń faktycznych, będących podstawą przedmiotowego rozstrzygnięcia, poza takim jedynie, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie dawała podstaw do przypisania mu zarzucanego czynu. Nie jest to argument dostateczny i wystarczający do obalenia ocen przeprowadzonych przez sąd merytoryczny. Dowody na jakich Sąd I instancji oparł swoje wnioski dotyczące sprawstwa obwinionego J. S., potwierdzone w postępowaniu odwoławczym są bowiem w swej wymowie jednoznaczne i nie budzące wątpliwości.

Do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych, na gruncie analizowanej sprawy w pełni uprawniały Sąd Rejonowy rzetelnie i kompleksowo ocenione nieosobowe jak i osobowe źródła dowodowe. Przede wszystkim zauważyć należy, że w realiach przedmiotowej sprawy prezentowane były dwie odmienne wersje zdarzenia. Jedna prezentowana przez pokrzywdzonego W. P., który twierdził, że w dniu 6 października 2012r. jechał jako kierujący pojazdem T. (...) ul. (...) w kierunku ul. (...). Wtedy J. S. wycofując pojazdem marki S. (...) spod posesji nr (...), włączając się do ruchu nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu pojazdem marki T. (...) i doprowadził do zderzenia się pojazdów. Druga prezentowana przez obwinionego J. S., który twierdził, że wycofał swój pojazd i pozostawił go w pozycji bezkolizyjnej równolegle do osi jezdni. Natomiast pokrzywdzony jadąc z nadmierną prędkością najechał wprost na tył jego pojazdu marki S. (...). W tym miejscu podkreślić należy, że nie było żadnych innych naocznych świadków zdarzenia. Słusznie więc Sąd meriti sięgnął po opinię biegłego, który na podstawie uszkodzeń obu pojazdów mógł określić najbardziej prawdopodobny przebieg zdarzenia. W tym miejscu podkreślić należy, że już pierwsza opinia sporządzona przez biegłego z zakresu (...) wyraźnie podkreśliła, że wersja prezentowana przez obwinionego J. S., z technicznego punktu widzenia jest nieprawdopodobna. Jako taka nie mogła wystąpić w rzeczywistości. Natomiast przy skośnym położeniu kolizyjnym (tak jak twierdził pokrzywdzony) – mogły powstać wszystkie stwierdzone uszkodzenia pojazdów. Wskutek ruchu samochodu T. do przodu i cofania samochodu S. powstało przegięcie haka do przodu i górą w lewo. Sąd Odwoławczy nie dostrzegł by opinia ta była niejasna czy wewnętrznie sprzeczna. Ponadto opinia biegłego jest niepełna, gdy nie wyjaśnia wszystkich kwestii, jakie zostały przedstawione biegłemu w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu z jego opinii, bądź też gdy nie udziela odpowiedzi na wszystkie pytania obejmujące przedmiot i zakres jego ekspertyzy, określone w tym postanowieniu albo gdy nie zawiera uzasadnienia wyrażonych ocen lub poglądów. Opinia jest niejasna, gdy przedstawione w niej sprawozdanie z przeprowadzonych czynności i spostrzeżeń oraz wywiedzione z nich wnioski są sformułowane w sposób nie pozwalający zrozumieć wyrażonych w nich ocen lub poglądów, bądź także sposobu dochodzenia do nich, gdy zawiera wewnętrzne sprzeczności lub posługuje się nielogicznymi argumentami. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca.

Mimo to Sąd Odwoławczy dopuścił dowód z opinii innego biegłego z zakresu (...) celem zweryfikowania opinii biegłego K. L. (3) i odniesienia się do zarzutów podniesionych w skardze apelacyjnej obwinionego J. S.. Podkreślić należy, że opinia ta w zasadniczej kwestii jest zbieżna z opinią biegłego K. L. (4). Biegły A. S. wyraźnie podkreślił, że okoliczności przedstawione przez kierującego pojazdem T. są zbieżne z zabezpieczonym materiałem dowodowym. Zarówno charakter uszkodzeń, jak i oszacowana prędkość zderzeniowa koreluje z przebiegiem zdarzenia przedstawionym przez pokrzywdzonego W. P.. W tym miejscu podkreślić należy, że biegły A. S. ustalił (o co tak usilnie wnosił obrońca oskarżonego), w rozmowie z Z. N. pracownikiem PPHU (...).J odpowiedzialnym za konstrukcje i obliczenia wytrzymałościowe wyrobów, że zarówno obliczenia wytrzymałościowe jak i badania homologacyjne haków wykonuje się dla normalnych warunków eksploatacyjnych (przyspieszenie, hamowanie, uciąg). Natomiast nie prowadzi się badań po kątem zachowania się haków podczas wypadków. Natomiast odnosząc się do zarzutów, że biegły A. S. związany jest z jedną ze stron postępowania stwierdzić należy, że nie prowadził on bezpośrednio i nie sprawował procesowego nadzoru na postępowaniem wyjaśniającym w przedmiotowej sprawie oraz nie wnosił wniosku o ukaranie obwinionego J. S.. Przesłanie materiałów z zaistniałego zdarzenia w dniu 06.10.2012 roku do Wydziału Prewencji K. w P. celem przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie o wykroczenie (k.1) było jedynie czynnością techniczną wynikającą z pełnienia przez biegłego funkcji Naczelnika Ruchu Drogowego K. w P.. Z lektury protokołu przesłuchania obwinionego J. S. w dniu 08.10.2012 roku (k. 4) nie wynika, aby prowadził je lub w nim uczestniczył biegły A. S.. Tym bardziej, że zarzuty obwinionego dotyczące związania biegłego A. S. z jedną ze stron postępowania pojawiły się dopiero po zapoznaniu się z treścią jego opinii z k. 234-246. Natomiast nie były podnoszone ani sygnalizowane po dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego A. S., mimo systematycznego zapoznawania się przez obwinionego J. S. z aktami sprawy na etapie postępowania odwoławczego. Do takiego wniosku i takiego przekonania wiedzie również oświadczenie oskarżyciela posiłkowego, że nigdy nie pracował jako funkcjonariusz publiczny Komendy Miejskiej Policji w P. ani jako pracownik cywilny.

Niezasadne były również wnioski dowodowe złożone przez obrońcę obwinionego dotyczące zniszczonych elementów haka holowniczego. Nie można bowiem tracić z pola widzenia faktu, że okoliczności dotyczące zniszczonych elementów haka holowniczego zamontowanego w pojeździe obwinionego zostały ustalone (art. 170 § 1 pkt 2 kpk). Natomiast dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu mechanoskopii na okoliczności wskazane we wniosku z k. 210 nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, albowiem opinie biegłych z zakresu ruchu drogowego K. L. (2) (k. 93-106, 143-144) oraz A. S. (k. 234-246) są pełne, jasne oraz nie wymagały ich dodatkowego uzupełnienia (art. 170 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 201 kpk),

Reasumując nie budzi wątpliwości, że Sąd I instancji szczegółowo odniósł się do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, albowiem przy wydaniu zaskarżonego wyroku miał na względzie wszystkie zebrane w sprawie dowody, które wnikliwie i starannie rozważył zarówno na korzyść, jak i niekorzyść obwinionego J. S. (art. 4 kpk), a w sporządzonym uzasadnieniu wyroku przedstawił w sposób przekonywujący, argumenty na poparcie swego stanowiska. Argumentacja zaprezentowana przez Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku nie narusza w żaden sposób zasady swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów nakazuje bowiem, aby Sąd ocenił znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związany żądnymi ustawowymi regułami dowodowymi (tak też SN w wyroku z 8.04.1997 r., IV KKN 58/97, Prokuratura i Prawo 1998/217). W ocenie Sądu Okręgowego rozumowanie przytoczone przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku spełnia te wymogi z uwagi na fakt, iż ocena wartości zebranych dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym kontekście, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Z uwagi na to należało uznać, iż w żaden sposób nie można mówić o błędzie w ustaleniach faktycznych oraz obrazie przepisów prawa procesowego.

Z uwagi na powyższe zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy jako słuszny i odpowiadający przepisom prawa. W oparciu o przepisy powołane w sentencji wyroku Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego J. S. na rzecz Skarbu Państwa 30,00 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i obciążył go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w kwocie 920,87 złotych.