Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2017 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w B.

przeciwko P. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego P. S. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w B. kwotę 4.320,82 zł (cztery tysiące trzysta dwadzieścia zł 82/100 gr) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 26.04.2017r. do dnia zapłaty oraz kwotę 717,55 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

II.  zasadzone świadczenie w pkt I. wyroku rozkłada na 21 ( dwadzieścia jeden ) rat przy czym 20 (dwadzieścia) kolejnych rat w kwocie po 200 zł ( dwieście zł) natomiast rata 21 (dwudziesta pierwsza) w kwocie 320,81 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 4.320,82 zł od dnia 26.04.2017r. do dnia zapłaty i kosztami procesu w kwocie 717,55 zł z zaznaczeniem, iż raty będą płatne miesięcznie do 15 – tego każdego miesiąca począwszy od następnego miesiąca po uprawomocnieniu się orzeczenia, zastrzeżeniem iż w przypadku uchybienia spłaty którejkolwiek z rat cała pozostałą należność do zapłaty staje się natychmiast wymagalna.

Sygn. akt I C 1102/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S.A. z siedzibą w B. w pozwie przeciwko P. S. domagał się zasądzenia kwoty 4.320,82 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 26 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia zwrotu kosztów sądowych według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód twierdził, iż wierzytelność objęta żądaniem pozwu wynika z umowy Kredytu Gotówkowego nr (...)- (...) zawartej przez strony w dniu 11 sierpnia 2016 roku. Pozwany nie wywiązał się z ustalonych w umowie warunków spłaty zobowiązania, wobec czego całość zadłużenia stała się wymagalna z dniem 30 marca 2017 roku. Na wartość roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie składały się następujące kwoty: 4.137,11 złotych tytułem należności głównej, 122,04 złote tytułem niespłaconych odsetek umownych za okres korzystania z kapitału oraz 61,67 złotych tytułem niespłaconych odsetek za opóźnienie naliczone od zaległej kwoty kapitału od dnia następnego po dniu 14 lutego 2017 roku do dnia pozwania.

Pozwany P. S. nie kwestionował roszczeń powoda. Zwrócił się do Sądu o rozłożenie zaległości na raty, wskazując iż dotychczas był osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku, jednakże od niedawna podjął pracę i zobowiązał się spłacać zadłużenie wobec powoda w ratach.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 11 sierpnia 2016 roku pozwany P. S. oraz powód Bank (...) S.A. z siedzibą w B. zawarli umowę (...) (...)” o nr (...)- (...). Na jej podstawie powód udzielił pozwanemu pożyczki w łącznej wysokości 4.268,29 złotych, zaś pozwany zobowiązał się do zwrotu w 32 miesięcznych ratach całkowitej kwoty pożyczki do dnia 25 każdego miesiąca, począwszy od 25 września 2016 roku. Kwota miesięcznej raty pożyczki wynosiła 148 złotych. Zgodnie z zapisem umowy miesięczne raty zaliczane były w pierwszej kolejności na pokrycie wymagalnych spłat miesięcznych, począwszy od najstarszych płatności w kolejności: prowizje, opłaty i koszty Banku, odsetki od zadłużenia przeterminowanego, odsetki zapadłe, przeterminowane raty kapitałowe, odsetki bieżące, zadłużenie z tytułu pożyczki. Wysokość oprocentowania pożyczki było zmienna i na dzień zawarcia umowy wynosiła 7,49% w stosunku rocznym. Zmiana oprocentowania pożyczki możliwa była w przypadku zmiany stawki WIBOR 6M. W przypadku braku zapłaty w terminie określonym w umowie, Bank od przeterminowanych rat kapitałowych naliczał odsetki w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym w rozumieniu k.c. W umowie przewidziano również, że w razie opóźnienia w spłacie 2 pełnych rat, powód mógł wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, po uprzednim dwukrotnym wezwaniu listownym do zapłaty zaległych rat lub ich części, w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania.

(dowód: umowa pożyczki wraz z załącznikami k. 13-20)

Pismami z dnia 30 września 2016 roku, 5 grudnia 2016 roku oraz 29 grudnia 2016 roku powód wzywał powoda do spłaty zadłużenia przeterminowanego wynikającego z umowy.

(dowód: pisma powoda z dn. 30.09.2016r., 5.12.2016r., 29.12.2016r. k. 23-25)

W dniu 14 lutego 2017 roku powód sporządził oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia.

(dowód: wypowiedzenie umowy k. 21)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił w oparciu o dokumenty przedłożone przez powoda w postaci umowy pożyczki, wypowiedzenia umowy oraz upomnień i wezwań do zapłaty adresowanych do pozwanego. Dokumenty te były ze sobą zgodne i tworzyły spójny obraz stanu faktycznego, który przez pozwanego nie był w żaden sposób kwestionowany.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku. Wykonanie tego świadczenia powinien udowodnić pożyczkodawca, natomiast biorący pożyczkę powinien wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Rodzaj świadczeń stron umowy pożyczki determinuje rozkład ciężaru dowodu w ewentualnym procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 20 września 2006 roku, sygn. akt I ACa 394/06).

W warunkach niniejszej sprawy zawarcie przez pozwanego i Bank (...) S.A. umowy pożyczki było niewątpliwe i niekwestionowane przez pozwanego. Nie budziło również wątpliwości, iż pozwanemu zostały przekazane środki w wysokości określonej w umowie. Okoliczności powyższe potwierdza zwłaszcza umowa pożyczki dołączona do pozwu. Z treści tej umowy wynika, że pozwany zobowiązał się spłacić zobowiązanie wobec powoda w 32 miesięcznych ratach płatnych do dnia 25 każdego miesiąca począwszy od 25 września 2016 roku, a kwota miesięcznej raty wynosiła 148 złotych. Zgodnie z zapisem umowy miesięczne raty zaliczane były w pierwszej kolejności na pokrycie wymagalnych spłat miesięcznych, począwszy od najstarszych płatności w kolejności: prowizje, opłaty i koszty Banku, odsetki od zadłużenia przeterminowanego, odsetki zapadłe, przeterminowane raty kapitałowe, odsetki bieżące, zadłużenie z tytułu pożyczki. W przypadku braku zapłaty w terminie określonym w umowie, bank od przeterminowanych rat kapitałowych naliczał odsetki w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym w rozumieniu k.c. W umowie przewidziano również, że w razie opóźnienia w spłacie 2 pełnych rat, powód mógł wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, po uprzednim dwukrotnym wezwaniu listownym do zapłaty zaległych rat lub ich części, w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania.

Pozwany nie kwestionował wiarygodności przedłożonych dokumentów oraz faktu wypowiedzenia przez powoda umowy pożyczki. Z tych też względów Sąd uznał, że żądanie powoda zasługuje na uwzględnienie.

Wobec powyższego, Sąd na podstawie art. 720 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.320,82 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 26 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 717,55 złotych tytułem kosztów procesu, na które składały się: 100 złotych tytułem opłaty od pozwu, 0,55 złotych tytułem opłat manipulacyjnych, 600 złotych tytułem wynagrodzenia radcy prawnego reprezentującego powoda oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Jednocześnie Sąd uwzględnił wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Zgodnie bowiem z przepisem art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

Powołany przepis daje sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z treści umowy łączącej strony. Uprawnienie to przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych przypadkach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 18.12.2013 r. sygn. akt I ACa 916/2013). Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być zarówno obiektywne, jak i spowodowane działaniem samego dłużnika.

Sąd, po analizie sytuacji materialnej pozwanego, doszedł do przekonania, że wniosek o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty zasługuje na uwzględnienie. Sąd zważył, że spełnienie całości świadczenia jednorazowo nie jest możliwe ze względu na obecny stan majątkowy pozwanego. Pozwany dotychczas był osobą bezrobotną, w dodatku bez ustalonego prawa do zasiłku. Od niedawna pozwany rozpoczął pracę, wobec czego jego sytuacja finansowa poprawi się i będzie on zdolny spłacać w ratach zadłużenie wobec powoda. W tych okolicznościach Sąd uznał, iż spełnienie w całości zasądzonego w punkcie pierwszym wyroku świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania. Skorzystanie z przysługującego Sądowi uprawnienia ma również na celu uchronienie pozwanego od wszczęcia postępowania egzekucyjnego – ma mu bowiem umożliwić wyroku w sposób dobrowolny, tym bardziej, że taką deklarację pozwany złożył w toku postępowania. Rozłożenie zatem należności na większą liczbę rat powoduje, w przekonaniu Sądu, realną szansę na spłatę zobowiązania przez pozwanego, co byłoby w jego aktualnej sytuacji w istocie niemożliwe, gdyby Sąd zasądził całość należności bez skorzystania z uprawnienia wynikającego z art. 320 k.p.c.

Jednocześnie Sąd miał na względzie również interes strony powodowej. W ocenie Sądu, rozłożenie zasądzonego świadczenia na 21 rat miesięcznych nie będzie zbyt dotkliwe dla strony powodowej, stworzy pozwanemu realne warunki do spłaty całości zadłużenia objętego pozwem w ciągu ponad 1,5 roku i zaoszczędzi nakładu pracy i kosztów związanych z prowadzeniem przez stronę powodową ewentualnego postępowania egzekucyjnego.

Mając na uwadze powyższe Sąd rozłożył zasądzone świadczenie w wysokości 4.320,82 złotych oraz koszty procesu w kwocie 717,55 na 21 rat ustalając, że 20 rat płatnych będzie po 200 zł każda, natomiast ostatnia rata płatna będzie w wysokości 320,81 zł, wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 4.320,82 od dnia 26 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty i kosztami procesu w kwocie 717,55 złotych, wszystkie płatne miesięcznie do dnia 15 każdego miesiąca, począwszy od następnego miesiąca po uprawomocnieniu się orzeczenia, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku uchybienia spłaty którejkolwiek z rat, cała pozostała do zapłaty należność jest natychmiast wymagalna.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S.,(...)