Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2017 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. N.

przeciwko P. U.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego P. U. na rzecz powódki B. N. kwotę 889,04 zł (osiemset osiemdziesiąt dziewięć złotych cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 marca 2016 r.;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 608,50 zł (sześćset osiem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt III C 796/16

UZASADNIENIE

w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 16 marca 2016 r. powódka B. N. wniosła o zasądzenie od pozwanego P. U. kwoty 3.777,45 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: 62,68 zł od dnia 11 stycznia 2015 r., 444,52 zł od dnia 11 czerwca 2015 r. , 681,21 zł od dnia 11 lipca 2015 r., 444,52 zł od dnia 11 października 2015 r. , 1.700 zł od dnia 6 listopada 2015 r. i 444,52 zł od dnia 11 listopada 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 7 sierpnia 2014 r. strony zawarły umowę najmu nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), która została w dniu 27 lutego 2015 r. wypowiedziana najemcy przez wynajmującego. Następnie w dniu 30 kwietnia 2015 r. strony ponownie zawarły umowę najmu tej samej nieruchomości, zgodnie z którą pozwany miał uiszczać na rzecz powódki czynsz najmu w kwocie 1.700 zł z góry do 5. dnia każdego miesiąca oraz opłaty za mieszkanie na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w S., jak i opłaty za prąd na rzecz (...) S.A. W dniu podpisania umowy pozwany wpłacił kaucję w kwocie 1 700 zł. Z uwagi na nieuiszczanie przez pozwanego wszystkich wymaganych umową należności, powódka w dniu 30 października 2015 r. wypowiedziała pozwanemu przedmiotową umowę z zachowaniem miesięcznego okres wypowiedzenia oraz pismem z dnia 1 marca 2016 r. skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty kwot dochodzonych niniejszym pozwem. Jednocześnie powódka, zgodnie z § 3 ust. 3 umowy najmu dokonała potrącenia należności z tytułu czynszu najmu za miesiąc października 2015 r. z kaucji uiszczonej przez pozwanego przy podpisywaniu umowy.

Pozwany w sprzeciwie od wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty zakwestionował powództwo, wnosząc o jego oddalenie oraz obciążenie powódki kosztami postępowania. Pozwany zarzucił bezpodstawność żądania zapłaty czynszu za okres po rozwiązaniu umowy najmu. Pozwany podniósł, że rozwiązanie umowy najmu nastąpiło z końcem października 2015 r., na podstawie zgodnych, dorozumianych oświadczeń woli stron, a załączone do pozwu wypowiedzenie umowy z dnia 30 października 2015 r. zostało sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania. Ponadto pozwany wskazał, iż bezpodstawne jest obciążenie go kwotą 62,68 zł z tytułu rozliczenia centralnego ogrzewania za okres od 1 stycznia 2014 r., albowiem umowa z powódką zaczęła obowiązywać dopiero od 7 sierpnia 2014 r. Jeśli chodzi o kwotę 681,21 zł z tytułu rozliczenia za zużycie ciepłej i zimnej wody za okres od stycznia 2015 r. do czerwca 2015 r., pozwany podniósł, iż powódka nie przedstawiła żadnego dowodu na potwierdzenie istnienia tego zobowiązania. P. U. nie zakwestionował jedynie zasadności roszczenia powódki co kwoty 889,04 zł tytułem opłat do Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w S. za miesiące czerwiec i październik 2015 r.

W piśmie z dnia 9 listopada 2016 r. pełnomocnik powódki podniósł, iż strony w umowie najmu zastrzegły formę pisemną pod rygorem nieważności co wszelkich jej zmian i uzupełnień, w związku z czym nie mogło dojść do skutecznego rozwiązania przedmiotowej umowy z pominięciem uzgodnionej formy, na podstawie dorozumianych oświadczeń stron.

W piśmie z dnia 7 listopada 2016 r. pozwany wskazał, iż forma pisemna została zastrzeżona w § 15 umowy najmu wyłącznie do zmiany i uzupełnienia tej umowy, podczas gdy jej rozwiązania nie można poczytywać za dokonanie zmiany czy też uzupełnienie umowy.

Na rozprawie strony podtrzymały swoje zasadnicze stanowiska procesowe, przy czym pozwany wskazał, że od początku nie kwestionował faktu nieuregulowania czynszu wobec wspólnoty mieszkaniowej za czerwiec i październik 2015 r., gdyby wiedział, co składa się na żądanie powódki, należności te by uregulował. Pozwany podniósł, że w tej części uznał powództwo przy pierwszej czynności procesowej, dlatego wniósł o nieobciążanie go kosztami procesu w tym zakresie, a z ostrożności procesowej wniósł o oddalenie powództwa i w tej części, przy założeniu, że wierzycielem tych należności jest wspólnota, a nie powódka i obciążenie powódki kosztami procesu w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 sierpnia 2014 r. powódka B. N., jako wynajmujący, zawarła z pozwanym P. U., jako najemcą, umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S. – na czas nieokreślony od dnia zawarcia umowy. Lokal ten przed tą datą powódka wynajmowała innej osobie.

Zgodnie z § 4 umowy pozwany zobowiązany był uiszczać oprócz czynszu najmu, również opłaty za mieszkanie wobec wspólnoty mieszkaniowej i za prąd do (...).

Przedmiotową umowę rozwiązano z dniem 31 marca 2015 r., po czym w dniu 30 kwietnia 2015 r. strony zawarły kolejną umowę najmu tego lokalu - na czas nieokreślony od dnia 1 maja 2015 r.

Zgodnie z umową z dnia 30 kwietnia 2015 r. pozwany zobowiązany był uiszczać powódce czynsz najmu w kwocie 1.700 zł miesięcznie, do 5. dnia danego miesiąca z góry (§ 2 ust. 1 i 2 umowy), a ponadto uiszczać opłaty za mieszkanie do wspólnoty mieszkaniowej i za prąd do (...) (§ 4 umowy).

Stosownie do § 3 ust. 3 umowy z dnia 30 kwietnia 2015 r. pozwany zapłacił powódce kaucję w kwocie 1.700 zł dla zabezpieczenia czynszu i świadczeń dodatkowych, szkód powstałych w trakcie użytkowania lokalu, odsetek, jak również innych należności wynikających z umowy.

W świetle § 11 ust. 2 ww. umowy okres wypowiedzenia umowy wynosił miesiąc, ze skutkiem na koniec miesiąca, przy czym dla wypowiedzenia zastrzeżono formę pisemną. W § 15 umowy wskazano, że jej zmiany i uzupełnienia wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności.

W wynajmowanym lokalu wraz z pozwanym mieszkała K. S. (1).

Strony rozwiązały umowę najmu z dnia 30 kwietnia 2015 r. ze skutkiem na dzień 31 października 2015 r.

Powódka w dniu 27 października 2015 r. zwróciła się do pozwanego o informację dot. terminu zdania kluczy do lokalu.

W dniu 3 listopada 2015 r. powódka zwróciła się do pozwanego z zapytaniem o to, czy wysłał jej klucze od mieszkania.

Powódka w dniu 16 grudnia 2015 r. przesłała pozwanemu informację dotyczącą rozliczeń należności z tytułu najmu, w której potwierdziła, że pozwany wynajmował mieszkanie do października 2015 r.

Strony uzgodniły, że wpłacona przez pozwanego kaucja pokryje czynsz najmu za październik 2015 r.

dowody:

- umowa najmu z dnia 7.08.2014 r. k. 14-15

- wiadomość e-mail z dnia 27.02.2015 r. k. 16

- umowa najmu z dnia 30.04.2015 r. k. 12-13

- wiadomość e-mail z dnia 27.10.2015 r. k. 40

- wiadomość e-mail z dnia 16.12.2015 r. k. 41-42

- wiadomość e-mail z dnia 3.11.2015 r. k. 90

- zeznania świadka K. S. k. 95-96

- zeznania powódki k. 96-97 (częściowo)

- zeznania pozwanego k. 97-98

W dniu 31 marca 2015 r. Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...)-66 w S. dokonała rozliczenia CO dostarczanego do przedmiotowego lokalu za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. ustalając niedopłatę w wysokości 62,68 zł. Z kolei w dniu 26 listopada 2015 r. Wspólnota ta dokonała rozliczenia zużycia wody zużytej w lokalu w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 czerwca 2015 r. , ustalając niedopłatę w wysokości 681,21 zł.

Opłaty należne tej Wspólnocie Mieszkaniowej z tytułu korzystania z lokalu w czerwcu 2015 r. i październiku 2015 r. wynosiły po 444,52 zł i nie zostały przez pozwanego uregulowane.

dowody:

- zawiadomienie z dnia 31.03.2015 r. k. 76-77

- rozliczenie z dnia 26.11.2015 r. k. 78-79

- zeznania świadka K. S. k. 95-96

- zeznania pozwanego k. 97-98

Powódka w grudniu 2015 r. wynajęła mieszkanie innej osobie.

W marcu 2016 r. za radą swego pełnomocnika powódka wystosowała do pozwanego pismo opatrzone datą 30 października 2015 r., w którym wskazała, że z dniem 30 października 2015 r. wypowiada umowę najmu z dnia 30 kwietnia 2015 r. za miesięcznym okresem wypowiedzenia. Pismo to doręczono pozwanemu 17 marca 2016 r.

dowody:

- oświadczenie powódki k. 11

- koperta k. 43

- dane przesyłki k. 44-45

- zeznania powódki k. 96-97

- zeznania pozwanego k. 97-98

Pismem z dnia 1 marca 2016 r., nadanym w tym samym dniu, powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 3.777,45 zł tytułem należności związanych z umową najmu, tj. rozliczenia CO za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. , rozliczenia zużycia wody za okres od stycznia 2015 r. do czerwca 2015 r., czynszu do wspólnoty mieszkaniowej za czerwiec, październik i listopad 2015 r., a także czynszu najmu za październik i listopad 2015 r.

W odpowiedzi na to wezwanie, zawartej w piśmie z dnia 24 marca 2016 r. pozwany wskazał, że umowa najmu obejmowała okres do 31 października 2015 r. , a wszelkie zobowiązania z jej tytułu zostały uiszczone. Jednocześnie pozwany zwrócił się do powódki o wyjaśnienie w jaki sposób ustaliła zaległość na kwotę 3.777,45 zł. Pozwany oświadczył, że nieuzasadnione jest żądanie zapłaty należności za CO i wodę, z uwagi na to, iż powstały one częściowo w okresie, w którym pozwany nie wynajmował lokalu. W istocie do kwietnia 2014 r. lokal był zajmowany przez inną osobę.

dowody:

- wezwanie do zapłaty z dnia 1.03.2016 r. k. 9

- potwierdzenie nadania k. 10

- pismo pozwanego z dnia 24.03.2016 r. k. 46-47

- potwierdzenie nadania k. 48-49

- zeznania powódki k. 96-97

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się częściowo uzasadnione.

Podstawę prawną zasadniczej części żądań powódki stanowił przepis art. 659 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Powódka domagała się od pozwanego zasądzenia kwoty 62,68 zł tytułem kosztów CO lokalu przy ul. (...) w S. za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r., 681,21 zł tytułem rozliczenia wody dostarczanej do tego lokalu w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 czerwca 2015 r., po 444,52 zł tytułem opłat należnych Wspólnocie Mieszkaniowej (...) przy ul. (...)-66 w S. za czerwiec, październik i listopad 2015 r. oraz 1.700 zł tytułem czynszu najmu lokalu za listopad 2015 r.

Przedmiotowy lokal był wynajmowany pozwanemu przez powódkę na podstawie dwóch umów najmu – z dnia 7 sierpnia 2014 r., która obowiązywała bezspornie w okresie od 7 sierpnia 2014 r. do 31 marca 2015 r. , a następnie – z dnia 30 kwietnia 2015 r., przy czym data ustania drugiej z umów była pomiędzy stronami sporna.

Wskazać należy, iż w § 11 ust. 2 umowy najmu z dnia 30 kwietnia 2015 r. strony zastrzegły miesięczny okres wypowiedzenia umowy, ze skutkiem na koniec miesiąca, zastrzegając dla wypowiedzenia formę pisemną. Zwrócić trzeba jednak uwagę na to, iż zgodnie z art. 688 k.c. jeżeli czas trwania najmu lokalu nie jest oznaczony, a czynsz jest płatny miesięcznie, najem można wypowiedzieć najpóźniej na trzy miesiące naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego. Przepis ten ma charakter semiimperatywny, został ustanowiony w interesie najemcy, co oznacza, że w razie miesięcznej płatności czynszu, a taką płatność zastrzeżono w umowie najmu z dnia 30 kwietnia 2015 r., strony mogą w umowie ustanowić jedynie dłuższy od trzymiesięcznego termin wypowiedzenia, przy czym termin ten mógł mieć zastosowanie jedynie do wypowiedzenia dokonanego przez najemcę, bowiem zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie kodeksu cywilnego, jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2–5 oraz w art. 21 ust. 4 i 5 niniejszej ustawy. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia.

W tych okolicznościach pozwany mógł wypowiedzieć umowę najmu z zachowaniem trzymiesięcznego ustawowego terminu, a nie miesięcznego terminu umownego. Zważyć jednak należy, iż zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c. rozwiązanie umowy najmu mogło nastąpić w każdym czasie na podstawie zgodnego oświadczenia woli stron, przy czym w rozpoznawanej sprawie strony mogły tego dokonać w dowolnej formie, także w sposób dorozumiany, albowiem jedynie dla zmian i uzupełnień umowy, w jej § 15, strony zastrzegły formę pisemną pod rygorem nieważności. Zgodnie z art. 77 § 2 k.c. jeżeli umowa została zawarta w formie pisemnej, jej rozwiązanie za zgodą obu stron, jak również odstąpienie od niej albo jej wypowiedzenie powinno być stwierdzone pismem, co oznacza, że dla rozwiązania przedmiotowej umowy forma pisemna wymagana była jedynie dla celów dowodowych. W świetle art. 74 § 1 k.c. zastrzeżenie formy pisemnej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Przepisu tego nie stosuje się, gdy zachowanie formy pisemnej jest zastrzeżone jedynie dla wywołania określonych skutków czynności prawnej, jednakże – zgodnie z § 2 - mimo niezachowania formy pisemnej przewidzianej dla celów dowodowych, dowód ze świadków lub dowód z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, jeżeli żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą albo jeżeli fakt dokonania czynności prawnej będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma.

W przedmiotowej sprawie żadna ze stron nie oponowała przeprowadzeniu dowodu z ich przesłuchania oraz przesłuchania świadka na okoliczność rozwiązania umowy najmu z dnia 30 kwietnia 2015 r., a ponadto fakt dokonania tej czynności uprawdopodobniony został w wiadomości e-mail powódki z dnia 16 grudnia 2015 r., w której powódka jednoznacznie wskazała, że mieszkanie było przez pozwanego wynajmowane do końca października 2015 r. Wprawdzie powódka zeznała, że pozwany w sposób jednoznaczny nie oświadczył jej woli rozwiązania umowy najmu, jednakże przeczą temu nie tylko zeznania pozwanego oraz świadka, ale przede wszystkim działania samej powódki, która w dniu 27 października 2015 r. zwróciła się do pozwanego drogą elektroniczną o wskazanie terminu przekazania kluczy do lokalu, następnie zwracając się do niego tą samą drogą – w dniu 3 listopada 2015 r. – z zapytaniem czy klucze do mieszkania zostały jej przesłane. Bez znaczenia przy tym było czy chodziło o jeden, czy dwa różne komplety kluczy. Gdyby umowa najmu miała dalej obowiązywać, to pozbawione podstaw byłoby podejmowanie przez powódkę jeszcze w październiku 2015 r. działań zmierzających do pozyskania kluczy do lokalu. Ponadto, jak zeznała sama powódka, mieszkanie wynajęła innej osobie w grudniu 2015 r. Powyższe działania powódki świadczą również o tym, iż powódka aprobowała rozwiązanie umowy najmu ze skutkiem na dzień 31 października 2015 r., zgodnie z wolą pozwanego, a co za tym idzie uznać należało, że do rozwiązania umowy doszło w tej właśnie dacie. W tych okolicznościach pozbawione podstaw i bezskuteczne było oświadczenie powódki o wypowiedzeniu umowy, opatrzone datą 30 października 2015 r., a de facto złożone pozwanemu 17 marca 2016 r. Niezależnie bowiem od tego, że powódka mogła umowę najmu wypowiedzieć jedynie w trybie określonym ustawą z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów (….), to w dacie złożenia tego oświadczenia umowa już nie obowiązywała.

W tych okolicznościach co do okoliczności rozwiązania umowy najmu z dnia 30 kwietnia 2015 r. Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego i świadka K. S. (1), a odmówił jej zeznaniom powódki.

Uznać również należało, że na podstawie porozumienia stron rozwiązana została także umowa najmu z dnia 7 sierpnia 2014 r., bowiem i w tym przypadku pozwany mógł ją wypowiedzieć jedynie w terminie wynikającym z art. 688 k.c., a nie terminie miesięcznym wskazanym w je j§ 11 ust. 2, jednakże – co było bezsporne - powódka aprobowała jej rozwiązanie z dniem wskazanym przez pozwanego w e-mail’u z dnia 27 lutego 2015 r. , tj. z dniem 31 marca 2015 r.

Z powyższego wynika, że pozwany wynajmował lokal od powódki od 7 sierpnia 2014 r. do 31 marca 2015 r., a następnie od 30 kwietnia 2015 r. do 31 października 2015 r., a zatem ponosił odpowiedzialność za zapłatę czynszu najmu i innych świadczeń wynikających z umowy przypadających za te właśnie okresy.

Skoro strony w listopadzie 2015 r. nie były związane umową najmu, roszczenie powódki o zapłatę czynszu najmu za listopad 2015 r. (1.700 zł) i opłat należnych wspólnocie mieszkaniowej za ten miesiąc (444,52 zł) nie powstało.

Brak było podstaw do uwzględnienia roszczenia powódki o zapłatę kosztów CO za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. oraz zużycia wody dostarczanej do tego lokalu w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 czerwca 2015 r. Należności te zostały bowiem ustalone również za okres, w którym pozwany nie korzystał z lokalu, przy czym powódka nie przedstawiła żadnych dowodów pozwalających na stwierdzenie w jakim stopniu winny one obciążać pozwanego. Zwrócić należy uwagę na to, iż powódka nie wykazała stanów liczników wody w lokalu na dzień powstania i ustania obu stosunków najmu łączących strony, jak również stanów ciepłomierza, który w świetle rozliczenia z dnia 26 listopada 2015 r. zainstalowany jest w lokalu ( w opłatach za lokal naliczane są zaliczki na ciepłomierz). Wprawdzie powódka twierdziła, że w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 czerwca 2015 r. poza pozwanym i K. S. (1) nikt nie korzystał z lokalu, jednakże pozwany wskazywał na to, iż lokal pomiędzy 31 marca 2015 r. a 30 kwietnia 2015 r. był udostępniany innej osobie. Z kolei z zeznań powódki wynikało, że przed zawarciem pierwszej umowy z pozwanym wynajmowała ona lokal innej osobie, która zapewne korzystała z CO przynajmniej na początku roku 2014. Ciężar udowodnienia, iż obie ww. należności wynikają ze zużycia mediów przez pozwanego i jego współlokatorkę, spoczywał na powódce, a nie pozwanym. Wobec braku inicjatywy dowodowej powódki w tym zakresie brak było podstaw do przyjęcia, że zaliczki wnoszone przez pozwanego w okresie wynajmowania lokalu na poczet dostarczanych do niego mediów nie pozwalały na pokrycie faktycznych kosztów wynikających z ich zużycia przez te osoby.

Zasadne natomiast było roszczenie o zapłatę opłat , które pozwany zobowiązany był uiścić wobec wspólnoty mieszkaniowej za czerwiec i październik 2015 r., po 444,52 zł, przy czym zarówno świadek K. S. (1), jak i pozwany potwierdzili, że nie zostały te należności uiszczone. Zgodnie z § 4 umowy najmu z dnia 30 kwietnia 2015 r. opłaty te winny być wnoszone przez pozwanego bezpośrednio do wspólnoty mieszkaniowej. Skoro pozwany z obowiązku regulowania zobowiązań powódki wobec wspólnoty mieszkaniowej nie wywiązywał się, co skutkowało koniecznością pokrycia tychże należności przez powódkę, uznać należało, iż skierowane wobec pozwanego roszczenia o zwrot kwot wydatkowanych w tej mierze mają charakter roszczeń odszkodowawczych w rozumieniu art. 471 k.c. Przyjąć trzeba bowiem, że gdyby pozwany należycie wywiązał się z obowiązków wynikających z umowy najmu zawartej z powódką, byłaby ona zwolniony z obowiązku regulowania określonych w umowie należności wobec swego wierzyciela, jakim jest wspólnota mieszkaniowa, a tym samym nie byłaby zobowiązana do ich wydatkowania z własnych środków. Roszczenia powódki o zapłatę ww. kwot jako roszczenia odszkodowawcze winny zostać zaspokojone, zgodnie z art. 455 k.c. , niezwłocznie po wezwaniu pozwanego przez powódkę do ich zapłaty. Powódka wezwała pozwanego do ich uiszczenia pismem z dnia 1 marca 2016 r., które dotarło do pozwanego najpóźniej w dniu 24 marca 2016 r. – z tej daty pochodzi pismo pozwanego stanowiące odpowiedź na to wezwanie. Uznając, że odpowiednim terminem na ich zaspokojenie, uwzględniając rozmiary tychże świadczeń jest termin tygodniowy, przyjąć należało, że pozwany winien zapłacić powódce łącznie 889,04 zł najpóźniej 31 marca 2016 r., zatem od dnia następnego w świetle art. 476 k.c. pozwany pozostaje w opóźnieniu w zapłacie tych należności, a to uzasadniało roszczenie powódki o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie kwoty 889,04 zł od dnia 1 kwietnia 2016 r. Jedynie w wyniku omyłki Sąd zasądził te odsetki od dnia 31 marca 2016 r.

Z tych względów orzeczono jak w punkcie I wyroku, zaś w pozostałym zakresie -w punkcie II wyroku – powództwo oddalono.

Nie sposób było przyjąć, że pozwany jednoznacznie i stanowczo uznał powództwo w zakresie kwoty zasądzonej w punkcie I wyroku, wprawdzie bowiem nie kwestionował, iż opłat za czerwiec i październik 2015 r. nie zapłacił, jednakże równocześnie na rozprawie wskazał, że „z ostrożności procesowej” wnosi o oddalenie powództwa i w tej części. Nawet gdyby przyjąć, że pozwany uznał swą odpowiedzialność za zapłatę tej kwoty co do zasady, to nie zaspokoił jej w żadnej części, a co za tym idzie brak było podstaw do zastosowania w tej sprawie art. 101 k.p.c. (por. wyrok Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 26 czerwca 2013 r., sygn. akt I C 629/13, Legalis nr 1532758).

W tych okolicznościach rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie III wyroku oparto o przepis art. 100 k.p.c. Na koszty postępowania poniesione przez powódkę zaliczyć należało opłatę od pozwu – 100 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika powódki – 1.200 zł, a na koszty poniesione przez pozwanego – wynagrodzenie jego pełnomocnika w wysokości 1.200 zł (pozwany nie przedstawił dowodu uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego). Powódka wygrała proces w 23,50 % , a pozwany - w 76,50 %, zatem po rozdzieleniu tych kosztów od powódki na rzecz pozwanego zasądzono kwotę 608,50 zł (1.200 zł x 76,50% = 918 zł; 1.317 zł x 23,50 % = 309,50 zł; 918 zł – 309,50 zł = 608,50 zł).