Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2017 r. w Gliwicach

sprawy S. T. (T.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania S. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 2 czerwca 2017 r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Teresa Kalinka

Sygn.VIII U 1056/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 czerwca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu S. T. prawa do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110 a ustawyz dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ nowo ustalony wskaźnik podstawy wymiaru jest niższy niż 250 % . Organ rentowy w decyzji wskazał, że za okresy w których brak było udokumentowanego wynagrodzenia przyjęto kwotę minimalnego wynagrodzenia .Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 lat wyniósł 244,86 %.

Ubezpieczony w odwołaniu domagał się zmiany zaskarżonej decyzji oraz dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu wyliczania rent i emerytur na okoliczność uzyskiwanych wynagrodzeń w latach od 1968 do 1971. Domagał się również zobowiązania (...) do przedstawienia dokumentacji dotyczącej zatrudnienia i wynagrodzeń odwołującego.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że ubezpieczony jest uprawniony do emerytury górniczej od dnia 21 września 1992 roku, a wypłatę świadczenia podjęto od dnia 1 listopada 1992 roku w związku z rozwiązaniem stosunku pracy. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto wówczas zarobki z trzech lat kalendarzowych od 1985 do 1987 i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 318,04 % . Został ograniczony do 250%.. W grudniu 2015 roku ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości emerytury na podstawie art. 110a ustawy o emeryturach i rentach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do wniosku dołączył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata od 1972 do 1984 w oraz od 1988 do 1992 oraz zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu ze spółki (...) za lata od 1996 do 2002 . Decyzją z dnia 28 grudnia 2015 roku organ rentowy odmówił przeliczenia świadczenia, bowiem wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 244,86 % a zatem jest niższy od 250% W dniu 12 maja 2017 roku ubezpieczony ponowił wniosek o ustalenie wysokości emerytury na podstawie art. 110 a o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych domagając się uwzględnienia zarobków otrzymywanych w latach od 1968 do 1971. Do wniosku nie dołączono dowodów na okoliczność wysokości wynagrodzeń ze wskazanych lat. Organ rentowy odmówił przeliczenia świadczeń, bo nowy wskaźnik wysokości podstawy nie zmienił się i nadal jest niższy niż 250 %. Za okresy zatrudnienia od 21 kwietnia 1967. roku w do 31 grudnia 1971 roku przyjęto kwoty minimalnego wynagrodzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. T. urodził się (...) Od dnia 21 września 1992 roku przyznano mu prawo emerytury górniczej. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalono na podstawie zarobków osiągniętych w latach 1985, 1986,987 . Wyniósł 318,04 % i został ograniczony do 250%. W wysokości wynagrodzenia uwzględniono nagrody jubileuszowe oraz nagrody z tytułu Dnia Górnika (dowód zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 28 września 1992 roku k.6 tom I akt emerytalnych). Ubezpieczony jest również uprawniony do renty w związku z chorobą zawodową.

Dnia 1 października 2015 roku do organu rentowego wpłynął wniosek o ponowne ustalenie podstawy wymiaru świadczenia emerytalno-rentowego na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku w o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (k. 54 akt emerytalnych) Do wniosku nie załączył druku Rp-7. Decyzją z dnia 5 listopada 2015 roku wniosek załatwiono odmownie, ponieważ ubezpieczony nie wskazał podstawy wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe przypadającej w całości lub w części po przyznaniu świadczenia.

Kolejny wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia wpłynął do organu rentowego w dniu 11 grudnia 2015 rok. Do wniosku ubezpieczony przedłożył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez Zakład (...) w T. obejmujące lata od 1972 roku do 1984 roku i od 1988 roku do 1992 rok. Dodatkowo ubezpieczony przedłożył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu obejmujące lata od 1996 do. 2002. Organ rentowy załatwił wniosek odmownie ustalając że nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest mniejszy niż 250 % Z 20 lat. Wyniósł 244, 86 %, a z 10 lat wyniósł 21,26 %. Do decyzji załączono wyliczenie wwpw obejmujące lata od 1972 do 1991. Ubezpieczony wniosek ponowił grudnia 2016 roku domagając się ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z uwzględnieniem zarobków poprzedzających rok 1972. S. T. w Kopalni (...) pracował od 21 kwietnia 1967 roku do czasu przejścia na emeryturę. Od początku zatrudnienia pracował pod ziemią na stanowisku ładowacza, młodszego górnika, górnika pod ziemią. W aktach osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w KWK (...) zachowały się ze spornego okresu jedynie dwie stawki zaszeregowania, a mianowicie od początku zatrudnienia ubezpieczony otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 50 zł a od 1 grudnia 1968 roku stawka wynosiła 80 zł Innych danych odnośnie wysokości wynagrodzenia w tym okresie brak

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu emerytur i rent uznając, że zlecenie wydania opinii w niniejszej jest niecelowe z uwagi na brak dokumentów w oparciu o które biegły mógłby ustalić wysokość spornego wynagrodzenia w wymaganej wysokości do zastosowania art. 110a .

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie akt organu rentowego oraz akt osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w KWK (...). Tym dowodom dał wiarę. Uznał, ze druki Rp-7 zawierają wszystkie składniki od których odprowadzono składki na ubezpieczenie społeczne.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Ubezpieczony domaga się przeliczenia emerytury na podstawie art. 110a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z tym przepisem wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Jak wskazano powyżej zachowałby się zarobki ubezpieczonego od 1972 roku do 1992 roku , a więc za okres 21 lat. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do kwestionowania danych o zarobkach wynikających z druku RP 7 wystawionego przez Zakład (...). Z druku RP 7 wystawionego przez pracodawcę ubezpieczonego w dacie przejścia na emeryturę wynika, ze zawiera on wszystkie stałe oraz zmienne składniki wynagrodzenia ,w tym również nagrodę jubileuszową. ( nagrody jubileuszowe od 1990 roku nie stanowią podstawy wymiaru składek)Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 lat zatrudnienia wyniósł 244, 86 %.

Kopalnia nie posiada wykazu zarobków ubezpieczonego od 21 kwietnia 1967 roku do 31 grudnia 1971 roku. Biorąc pod uwagę , że w roku 1967 ubezpieczony pracował jedynie przez 8 miesięcy w kopalni, to z można przyjąć że zarobek z tego roku nie był wyższy od najmniejszego przyjętego do obliczenia wwpw z 20 lat. Ubezpieczony mógłby skorzystać z dobrodziejstwa art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku tylko wówczas, gdyby wykazał że w jednym roku przed 1972 jego zarobki wyniosły274,45%, albo w dwóch latach przed 1972 średnio po 234,23 % , w trzech latach - po 225,35%( w miejsce zarobków osiągniętych w latach 1972,1982, 1988 ) Ubezpieczony otrzymał kolejną wyższą stawkę zaszeregowania od 1 stycznia 1973 roku.

Sąd wziął pod uwagę, że w okresie od 1 grudnia 1968 roku do końca 1972 roku ubezpieczony miał taką samą stawkę zaszeregowania . Przyjmując, że w latach 1969 1970 i 1971 otrzymywał wynagrodzenie w takiej samej wysokości jak w roku 1972 , to jest w wysokości 51 380 zł( jest to założenie przyjmujące zawyżone wynagrodzenie) to i tak wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosiłby 181,58 % w roku 1971, 191,57 % w roku 1970 i 186,95% w roku 1969. W roku 1968 wynagrodzenie było o wiele niższe, bowiem przez 11 miesięcy stawka zasadnicza była niższa o 30 % od przysługującej od grudnia . Na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów nie można ustalić, że wynagrodzenie ubezpieczonego z 20 najkorzystniejszych lat z okresu podlegania ubezpieczeniu ( w tym w co najmniej z jednego roku po przyznaniu prawa do emerytury- w sprawie niniejszej od 22 września 1992 roku do daty rozwiązania stosunku pracy) przekroczyło 250%. odwołanie jako bezpodstawne oddalono. Wyrok wydano na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

(-) SSO Teresa Kalinka